Seasons Change เพราะอากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย

Seasons Change เพราะอากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย

ถ้าเราต้องยอมเสียความเป็นตัวของตัวเองไป
เพื่อความสุขของใครบางคน หรือใครหลายคน
หรือแม้กระทั่งเพื่อความสุขของตัวเองในบางด้าน
ในที่สุดแล้ว อาจจะไม่มีใครที่มีความสุขเลยก็เป็นได้

" ชอบ " แล้วจึงทำ หรือ " ทำ " แล้วจึงชอบ?

ฮัดเช้ย !เวลาที่เราจาม เป็นเพราะมีคนคิดถึง หรือเพราะอากาศเปลี่ยนกันแน่นะ ?

• พ่อป้อม "ป้อม จะกินที่นี่หรือกลับไปกินที่บ้าน"

• ดาว "เธอมาจาก โรงเรียนอะไรหรอ"
• ป้อม "บดินทร์"
• ดาว "เฮ้ย มาจาก รร เดียวกะเราเลย แต่ทำไมเราไม่เคยเห็นเธอเลยล่ะ"

• อ้อม "นึกว่ารักดนตรี ที่แท้ ก็ตามผู้หญิงมา"

• ป้อม "นี่ อ้อม นอกจากเล่นดนตรีเพี้ยน เธอยังเต้นเพี้ยนอีกหรอเนี่ย"

• อ้อม "ฝนเริ่มลงเม็ดแล้วอะ"
• ป้อม "นี่ลืมเอาร่มมาอีกแล้วหรอเนี่ย ... ใครจะเตรียมมาเผื่อได้ทุกวัน "

• ป้อม "ประเสริฐ วิวัฒนานนท์พงศ์"
• อ้อม "เรียกหา พ่อ เราหรอ"

• เฉด "ถ้ามึงชอบก็ลุยเลยดิวะ มึงจะรอให้ดาวตกใส่กบาลมึงรึไง"
• ฉัตร "ถูกต้องครับพี่เฉด วันนี้พูดดีมาก เป็นวันแรก จริงๆ"

• ป้อม "นี่ ใช้เงี้ย สามปีก็ไม่หมด"
• อ้อม "ก็ใช้มาตั้งแต่อนุบาลแล้ว"

• อ้อม "คนอะไร พกร่มสองอัน"
• ป้อม "ก็รู้ว่าคนแถวนี้ขี้ลืม ก็เลยเอาร่มมาเผื่อ"

• ฉัตร "น้ำยาล้างคอนแทค เอาไว้เช็ดตูดมึงมั้ง ไอสัด"

• แม่ป้อม "คนเราอ่ะนะ อะไรควรจะบังคับกันก็ไม่รู้จักบังคับ เด็กมันไม่กินผักก็ปล่อยมันไม่กินไปจนโตไปอย่างงั้นนะ ตอนเนี่ยโตขึ้นมามันอยากเรียนอะไรจะไปบังคับกะเกณฑ์มันอยู่ได้"แล้วก็เอาน้ำที่รินให้พ่อ เอามากินเอง

• ประเสริฐ "คนเรานะอยู่กับลูกไปไม่ได้ตลอดหรอก แต่ว่าไอ้สิ่งที่เค้าชอบเนี่ย จะอยู่กับเค้าไปตลอดชีวิต"

ป้อม ... "อาจารย์ ทำไมอาจารย์ถึงมาอยู่เมืองไทยล่ะ"
อ.จิทาโน่ ... " ... ผมชอบ"
ป้อม ... "แค่นั้นเหรอ'จารย์"
อ.จิทาโน่ ... "อ้าว ต้องมีอะไรมากกว่านี้อีกเหรอ"

ป้อม ... "เฮ้ย ถามจิงดิ นั่งรอนานๆ อย่างนี้ไม่เบื่อมั่งเหรอ กว่าจะได้เล่นทีเนี่ย"
อ้อม ... "ก็ไม่เห็นต้องรอให้ได้เล่นเลย แค่นั่งฟังเฉยๆ ก็รู้สึกดีแล้ว"

ป้อม ... "พ่อ พ่อชอบขายของจริงๆ เหรอ"
พ่อป้อม ... "ไม่ชอบแล้วจะเอาอะไรกิน"
ป้อม ... "ไม่ใช่ ถามจริงๆ"
พ่อป้อม ... "ไม่ชอบ แล้วพ่อจะทำมาถึงสิบปีเหรอ"

ป้อม ... "แม่ ขอไปอยู่หอเพื่อนนะ ... หวัดดีครับ"
แม่ป้อม ... "อย่าลืมเอานมกล่องไปฝากเพื่อนที่หอด้วยล่ะ เผื่อหิว เวลาซ้อมดึกๆ หน่ะ"

อ.จิทาโน่ ... "ถ้าจะเซ็นต์เอง ทำไมเพิ่งเอามาให้ล่ะ"

พ่อป้อม ... "เรื่องนั้นน่ะ ผมก็เข้าใจนะครับอาจารย์ เรียนเล่นๆ ผมก็ไม่เคยว่าอะไรมันเลยนะ แต่นี่มันเรียนดนตรีอย่างเดียว จบมาจะทำมาหากินอะไรครับ"
อ.จิทาโน่ ... "คืออย่างนี้นะครับ คุณพ่อรักป้อมซัง ป้อมซังรักดนตรี คุณพ่อก็ต้องรักดนตรีด้วยนะครับ love me love my dog นะครับ"

บางที.. คนที่อยู่ข้าง ๆ เราก็มีค่าเกินกว่าจะทำลายความหวังของเขาได้

และบางที.. ความหวังดีนั้นก็แอบทำร้ายคนที่ถูกรักอย่างไม่รู้ตัวเช่นกัน

และความหวังดีอันเดียวกันอีกนั่นแหละ ที่ทำร้ายทั้งสองฝ่าย
เพียงเพราะการกลัวว่าอีกฝ่ายจะเสียใจ

บางครั้งการตัดสินใจ
...ระหว่างผู้หญิงสองคน
...ระหว่างดนตรีสากลกับดนตรีคลาสสิก
จากที่เคยใช้หัวใจเลือกทางเดินให้ชีวิตตัวเองมาตลอด
ชักเริ่มมีปัญหา ...เพราะไม่แน่ใจหัวใจตัวเองจะเปลี่ยนแปลงเหมือนอากาศหรือเปล่า?