ที่สุดของความบ้าทั้งปวง
“ฉันได้เห็นชีวิตอย่างที่มันเป็น…
เห็นความเจ็บปวดทุกข์ยากหิวโหย มันเป็นความโหดร้ายเกินกว่าจะทำใจให้เชื่อได้
ฉันได้ยินเสียงคนเมาร้องเพลงดังมาจากร้านขายเหล้า ได้ยินเสียงครวญครางดังมาจากกองขยะข้างถนน
ฉันเคยเป็นทหาร และได้เห็นเพื่อนล้มลงในสนามรบ หรือไม่ก็ค่อยๆ ตายลงไปทีละน้อยอย่างทรมาน
ฉันเคยโอบพวกเขาไว้ในอ้อมแขน เมื่อวาระสุดท้ายมาถึง คนเหล่านี้ ล้วนมองชีวิตอย่างที่มันเป็น
กระนั้นก็ตายอย่างสิ้นหวัง ไม่เคยรู้จักความรุ่งโรจน์ ไม่เคยเอ่ยคำอำลาโลกอย่างกล้าหาญ
มีแต่ดวงตาที่เต็มไปด้วยความสับสน เฝ้าสะอึกสะอื้นถามว่า
“ทำไม ?”
เขาคงไม่ได้ถามว่า ทำไมเขาต้องตาย หากปรารถนาจะถามว่า ทำไมจึงต้องมีชีวิตอยู่ด้วยเล่า ?
ในเมื่อชีวิตนั้นเองคือความบ้า ใครจะบอกได้ว่าความวิกลจริตมันอยู่ตรงไหน
บางที………การพยายามปรับตัวให้เข้ากับโลกที่เป็นอยู่นั่นแหละคือ ความบ้า
การยอมล้มเลิกความใฝ่ฝันสิอาจเป็น ความบ้า การไขว่คว้าหาดวงแก้วในที่ซึ่งมีแต่สิ่งปฏิกูล การพยายามเหนี่ยวรั้งสติสัมปชัญญะไว้ในโลกของเหตุผลนั่นแหละ คือความวิกลจริต
และที่สุดของความบ้าทั้งปวง คือการมองชีวิตอย่างที่มันเป็น แทนการมองชีวิต อย่างที่มันควรจะเป็น”
Don Quixote de La Macha
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น