ชีวิตนั้นเจ็บปวด แต่คุณต้องไม่ตาย

 ชีวิตนั้นเจ็บปวด แต่เราก็ต้องดำเนินชีวิตต่อไป สำหรับผู้ที่รู้สึกว่าการใช้ชีวิตในแต่ละวันนั้นยากลำบาก ข้อความทรงพลังจากผู้เขียนหนังสือขายดีเรื่อง "The Courage to be Disliked"! กล้าที่จะถูกเกลียด

 
ชีวิตนั้นเจ็บปวด ไม่ใช่ว่าจะมีช่วงเวลาที่เจ็บปวดและสนุกสนาน แต่เป็นเพราะว่าชีวิตนั้นเจ็บปวดโดยเนื้อแท้ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมศาสนาพุทธจึงสอนเกี่ยวกับความเจ็บปวดของ "การเกิด การแก่ การเจ็บป่วย และการตาย" และพระคัมภีร์ก็เปรียบชีวิตเหมือนหุบเขาแห่งการร้องไห้ 

 

แต่ถึงกระนั้น แทนที่จะตาย เรามายอมรับความจริงข้อนี้และดำเนินชีวิตต่อไปกันเถอะ ไม่ว่าคุณจะถูกกลั่นแกล้งหรือถูกคุกคามที่ทำงาน อย่าตาย แต่จงมีชีวิตอยู่ต่อไป ไม่ว่าคุณจะรู้สึกโดดเดี่ยวเพียงใด ก็ยังมี "เพื่อน" อยู่ที่นั่นเสมอ ดังนั้นอย่าสิ้นหวัง จงมีชีวิตอยู่ด้วยความหวัง เพราะการ "ใช้ชีวิต" คือภารกิจที่ทุกคนบนโลกนี้ต้องเผชิญ นี่คือ

 
ปรัชญาการใช้ชีวิตของคิชิมิ อิจิโร ที่เขาสร้างขึ้นโดยการศึกษาแนวคิดต่างๆ เช่น พุทธศาสนา ศาสนาคริสต์ ปรัชญาของกรีก จิตวิทยาของแอดเลอร์ และ "บันทึกเกี่ยวกับทฤษฎีชีวิตของคิโยชิ มิกิ"

 

 เหตุใดความเจ็บป่วยและความแก่ชราจึงถูกมองในแง่ลบว่าเป็นสิ่งเลวร้าย ?

เพราะคุณค่าของมนุษย์
นั้นมองเห็นได้แค่ในแง่ผลผลิตเท่านั้น

คุณค่าของมนุษย์อยู่ที่การมีชีวิตอยู่
การเจ็บป่วยและการแก่ชราไม่ใช่สิ่งดีหรือสิ่งเลวร้าย

ชีวิตที่คุณมีอยู่จนกว่าจะหายป่วยไม่ใช่ชีวิตชั่วคราว ชีวิตที่คุณมีอยู่ในขณะนี้ขณะที่ได้รับการรักษาคือชีวิตเดียวที่คุณมี คุณไม่ได้ใช้ชีวิตที่ไม่สมบูรณ์ซึ่งไม่เป็นธรรมชาติสำหรับคุณขณะที่คุณป่วย

เมื่อคุณป่วยและตระหนักว่าคุณไม่สามารถใช้ชีวิตได้ตามที่ต้องการ คุณจะรู้ว่าไม่จำเป็นต้องเร่งรีบ และเป็นเรื่องปกติที่จะหลีกเลี่ยงหรือแม้กระทั่งหยุดพัก

มีผู้คนจำนวนมากที่ วางแผนสำหรับ 10 ปีข้างหน้าและ
แม้กระทั่งวางแผนสำหรับการเกษียณอายุ เมื่อยังอายุน้อย
อย่างไรก็ตาม หากพวกเขาเจ็บป่วย แผนเหล่านั้นก็จะผิดพลาดในทันที

แน่นอนว่าการทำงานเป็นสิ่งจำเป็นเพื่อให้โลกดำเนินต่อไป

อย่างไรก็ตาม การที่คุณจะทำงานได้หรือไม่ได้นั้น ไม่มีผลต่อคุณค่าของคุณในฐานะบุคคล
งานจะทำโดยผู้ที่สามารถทำได้เมื่อสามารถทำได้ นั่นคือทั้งหมดที่มี

---

แค่การมีชีวิตอยู่ ผู้คนก็สามารถมีส่วนช่วยเหลือผู้อื่นได้

สิ่งสำคัญสำหรับผู้ที่เจ็บป่วยคือ ต้องคิดว่า
“ไม่ว่าฉันจะอยู่ในสภาพใด คนอื่นก็จะยอมรับฉัน”

สิ่งที่สำคัญคือการมีจิตสำนึกในการมีส่วนสนับสนุน

หากคุณรู้สึกว่าตัวเองมีประโยชน์ในบางด้าน คุณจะเริ่มมองว่าตัวเองมีคุณค่า

การ "ให้ความช่วยเหลือ" ไม่จำเป็นต้องจำกัดอยู่แค่การกระทำเท่านั้น

เมื่อสมาชิกในครอบครัวหรือเพื่อนสนิทล้มป่วย เรามักหวังว่าพวกเขาจะหายจากอาการป่วยโดยเร็ว แต่ฉันคิดว่าคนส่วนใหญ่ก็รู้สึกขอบคุณที่พวกเขายังมีชีวิตอยู่

การที่คนป่วยยังมีชีวิตอยู่ถือเป็นเรื่องน่ายินดีอยู่แล้ว และการที่คนป่วยยังมีชีวิตอยู่ ก็ได้มีส่วนช่วยเหลือผู้อื่นด้วยเช่นกัน

การใช้ชีวิตอยู่เป็นความท้าทาย ตีความ พึ่งพาและเชื่อมโยงกับตัวเองและผู้อื่น

---

ผู้คนไม่ได้พัฒนา พวกเขาแค่เปลี่ยนแปลง

ความเจ็บป่วยไม่ใช่ "ความพ่ายแพ้"
ผู้ป่วยไม่ได้พ่ายแพ้หรือถูกโรคเอาชนะ หรือถูกโรคทรมาน เช่นเดียวกัน ผู้ที่หายจากโรคก็ไม่ใช่ผู้ที่ได้รับชัยชนะ

หาก คนๆ หนึ่งที่กำลังเข้ารับการฟื้นฟู ค่อยๆ สามารถเดินได้ระยะทางไกลขึ้น เร็วขึ้น และ
แซงหน้าคนที่เริ่มเข้ารับการฟื้นฟูทีหลัง ได้ จะเรียกว่าดีกว่าคนนั้นได้หรือไม่?

ไม่จริงหรอก แต่ละคนก็ดำเนินชีวิตไปตามจังหวะของตัวเอง

เหตุผลในการเข้ารับการบำบัดหรือฟื้นฟูไม่ใช่เพื่อเปลี่ยนจากภาวะเชิงลบเป็นภาวะเชิงบวก การฟื้นตัวไม่ได้หมายถึงการกลับไปสู่ภาวะเดิมเหมือนก่อนเกิดโรค มีโรคบางชนิดที่ไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้ตั้งแต่แรก อย่างไรก็ตาม ไม่ได้หมายความว่าการฟื้นฟูไม่มีความหมาย
ดังที่เราได้เห็นไปแล้วว่าคุณค่าของคนอยู่ที่การมีชีวิตอยู่ ดังนั้นไม่สำคัญว่าคนๆ นั้นจะป่วยหรือมีสุขภาพดี

เมื่อคนที่มีสุขภาพดีเจ็บป่วยหรือไม่สามารถทำบางสิ่งบางอย่างได้เมื่ออายุมากขึ้น ไม่มีความจำเป็นต้องคิดว่าพวกเขามีวิวัฒนาการหรือเสื่อมถอยลงเมื่อเปรียบเทียบสถานะปัจจุบันของพวกเขากับสถานะก่อนหน้านี้

---

การขอความช่วยเหลือจากคนอื่นถือเป็นเรื่องปกติ

ตราบใดที่เรายังมีชีวิตอยู่ เราก็จะสร้างปัญหาให้ผู้อื่นได้ คุณไม่จำเป็นต้องจัดการกับปัญหาทั้งหมดด้วยตัวเองเสมอไป

คุณไม่จำเป็นต้องกังวลว่าจะสร้างความรำคาญหากคุณขอความช่วยเหลือ

สิ่งสำคัญคือความเป็นอิสระทางอารมณ์ หากคุณมีทัศนคติต่อชีวิตที่เป็นอิสระและไม่ขึ้นอยู่กับใครก็สามารถขอความช่วยเหลือจากผู้อื่น เมื่อจำเป็นได้

นี่ไม่ใช่การพึ่งพา ไม่เหมือนกับคนทั่วไปที่คิดว่าตัวเองต้องพึ่งพาคนอื่นในการดำรงชีวิต คุณควรทำสิ่งที่ทำได้ด้วยตัวเอง
แต่หากมีบางอย่างที่คุณทำไม่ได้ด้วยตัวเอง คุณสามารถขอความช่วยเหลือจากคนอื่นได้

 

📘 สรุปเนื้อหาโดยรวม

💭 1. ชีวิตเต็มไปด้วยความทุกข์ เป็นเรื่องธรรมดา

• ชีวิตคนเราไม่มีใครรอดพ้นจากความทุกข์

• แต่ความทุกข์ไม่ได้แปลว่าชีวิต "ไร้ความหมาย"

• เราควรเรียนรู้ที่จะ “อยู่กับความทุกข์” แทนที่จะพยายามหนีมัน

🚫 2. ความคิดอยากตาย ไม่ใช่ความล้มเหลว

• คนที่คิดอยากตาย ไม่ใช่คนอ่อนแอ

• แต่เป็นคนที่ รู้สึกหมดหนทางในการมีอยู่

• สิ่งสำคัญคือการกลับมาเชื่อว่า "แม้จะทุกข์ เราก็ยังสามารถมีคุณค่าต่อผู้อื่นและโลกนี้ได้"

🤝 3. การใช้ชีวิตเพื่อผู้อื่น ทำให้เรากลับมามีความหมาย

• แนวคิดหลักจากอาเลอร์:

  “คนเราจะฟื้นคืนศรัทธาในชีวิตได้ เมื่อรู้สึกว่าตนเองมีคุณค่าต่อใครสักคน”

• จึงควรมองหา “ความสัมพันธ์แนวนอน” ที่เท่าเทียม ไม่ใช่แบบตัดสิน

🧠 4. อย่าตัดสินชีวิตจากอารมณ์ชั่วคราว

• ความรู้สึกอยากตายมักมาจากสถานการณ์เฉพาะหน้า

• แต่ชีวิตคือกระบวนการระยะยาว
  → จงให้โอกาสตนเองอยู่ต่อไป เพื่อเจอ "มิติใหม่ของตัวเอง"

🌱 5. เราไม่ได้เกิดมาเพื่อชนะใคร แต่เพื่ออยู่ร่วมกัน

• ความกดดันของสังคมที่ให้แข่งขันกัน ทำให้รู้สึกว่า “ถ้าแพ้ก็ไร้ค่า”

• แต่ Kishimi เสนอว่า

  “จงเปลี่ยนจากการเปรียบเทียบ เป็นการยอมรับตนเอง และสร้างคุณค่าในแบบของเรา”

---

💡 ข้อคิดสำคัญจากหนังสือ

• “การใช้ชีวิต” ไม่ใช่เรื่องของความสำเร็จ แต่เป็นเรื่องของ การมีอยู่ร่วมกัน

• แม้จะยังไม่รู้ “เหตุผลในการมีชีวิตอยู่” ก็ไม่เป็นไร แค่ “ไม่ตัดสินใจจบมันลง” ก็เพียงพอ

• คุณไม่ต้องทำอะไรยิ่งใหญ่ ขอแค่ยัง “อยู่ตรงนี้” ก็มีค่าแล้ว

---

🎯 เหมาะกับใคร?

• คนที่กำลังรู้สึกหมดหวังหรือสับสนในชีวิต

• ผู้ที่กำลังเผชิญกับความรู้สึกอยากตาย หรือไม่เห็นคุณค่าของตัวเอง

• คนที่อยากเข้าใจปรัชญาชีวิตแนว Alfred Adler อย่างลึกซึ้งและเป็นมนุษย์มากขึ้น

 แนวทางนำไปใช้

1. ยอมรับความเป็นจริงของทุกข์: เข้าใจว่าชีวิตมีทุกข์เป็นธรรมชาติ แทนที่จะหลีกเลี่ยง
2. มองหาเพื่อนร่วมทาง: แม้จะรู้สึกโดดเดี่ยว แต่ที่ไหนสักแห่งจะมี "เพื่อน" อยู่เสมอ 
3. เลือกที่จะมีชีวิตต่อไป: ไม่ว่าจะเผชิญกับการถูกรังแกหรือการคุกคามในที่ทำงาน ให้เลือกที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป
4. อยู่ในปัจจุบัน: มุ่งเน้นการใช้ชีวิตในปัจจุบันขณะ