John Maxwell's laws of communication highlight the importance of connection, content, and delivery in effective communication.Key principles include connecting with your audience, preparing your message, and delivering it in a way that inspires action.Maxwell emphasizes that communication is not just about speaking, but about building relationships and adding value to others.
Here's a breakdown of some key concepts:ต่อไปนี้คือรายละเอียดของแนวคิดสำคัญบางประการ:
1. Connecting with Your Audience: การเชื่อมต่อกับผู้ฟังของคุณ:
The Law of Connection:กฎแห่งการเชื่อมต่อ
Effective communication begins with building a genuine connection with your audience.This involves understanding their needs, perspectives, and motivations. :
การสื่อสารที่มีประสิทธิภาพเริ่มต้นด้วยการสร้างการเชื่อมต่อที่แท้จริงกับผู้ฟังของคุณซึ่งเกี่ยวข้องกับการทำความเข้าใจความต้องการ มุมมอง และแรงจูงใจของพวกเขา
The Law of Authenticity:กฎแห่งความจริงแท้
Be genuine and transparent in your communication.People connect with leaders who are real and relatable. :
จงจริงใจและโปร่งใสในการสื่อสารของคุณผู้คนเชื่อมต่อกับผู้นำที่จริงใจและเข้าถึงได้
The Law of Listening:กฎแห่งการฟัง
Active listening is crucial.Pay
attention to what others are saying, both verbally and nonverbally, to
understand their perspectives and respond effectively.:
การฟังอย่างตั้งใจเป็นสิ่งสำคัญ ใส่ใจในสิ่งที่ผู้อื่นพูด ทั้งด้วยวาจาและไม่ใช้วาจาเพื่อทำความเข้าใจมุมมองของพวกเขาและตอบสนองอย่างมีประสิทธิภาพ
2. Preparing Your Message: การเตรียมข้อความของคุณ
The Law of Preparation:
กฎแห่งการเตรียม
Thorough preparation is essential for effective communication.This includes organizing your thoughts, crafting a clear message, and anticipating potential questions or objections.การเตรียมตัวอย่างละเอียดเป็นสิ่งสำคัญสำหรับการสื่อสารที่มีประสิทธิภาพซึ่งรวมถึงการจัดระเบียบความคิดของคุณ การร่างข้อความที่ชัดเจน และการคาดการณ์คำถามหรือข้อโต้แย้งที่อาจเกิดขึ้น
The Law of Clarity:กฎแห่งความชัดเจน
Make your message clear, concise, and easy to understand.Avoid jargon and technical terms that your audience may not be familiar with.ทำให้ข้อความของคุณชัดเจน กระชับ และเข้าใจง่ายหลีกเลี่ยงศัพท์เฉพาะและคำศัพท์ทางเทคนิคที่ผู้ฟังของคุณอาจไม่คุ้นเคย
The Law of Focus:กฎแห่งการโฟกัส
Stay focused on your main message and avoid unnecessary tangents or digressions.ให้จดจ่ออยู่กับข้อความหลักของคุณและหลีกเลี่ยงการออกนอกเรื่องที่ไม่จำเป็น
3. Delivering Your Message: การส่งข้อความของคุณ
The Law of Impact:กฎแห่งผลกระทบ
Aim to make a lasting impact on your audience.This can be achieved through compelling storytelling, powerful visuals, and a call to action.ตั้งเป้าหมายที่จะสร้างผลกระทบที่ยั่งยืนต่อผู้ฟังของคุณซึ่งสามารถทำได้ผ่านการเล่าเรื่องที่น่าสนใจ ภาพที่ทรงพลัง และการเรียกร้องให้ดำเนินการ
The Law of Inspiration:กฎแห่งแรงบันดาลใจ
Inspire your audience to take action, whether it's to adopt a new idea, change their behavior, or pursue a shared goal.สร้างแรงบันดาลใจให้ผู้ฟังของคุณดำเนินการ ไม่ว่าจะเป็นการยอมรับแนวคิดใหม่ เปลี่ยนพฤติกรรม หรือมุ่งเป้าหมายร่วมกัน
The Law of Results:กฎแห่งผลลัพธ์
Effective communication leads to positive results.Measure the impact of your communication and adjust your approach as needed.
การสื่อสารที่มีประสิทธิผลนำไปสู่ผลลัพธ์เชิงบวกวัดผลกระทบของการสื่อสารของคุณและปรับวิธีการของคุณตามความจำเป็น
4. Other Important Principles: หลักการสำคัญอื่นๆ
The Law of the Thermostat:กฎแห่งเทอร์โมสตัท
Leaders set the emotional tone for their teams.Effective leaders create a positive and productive atmosphere through their communication.ผู้นำกำหนดโทนอารมณ์สำหรับทีมของพวกเขาผู้นำที่มีประสิทธิผลสร้างบรรยากาศที่เป็นบวกและสร้างสรรค์ผ่านการสื่อสารของพวกเขา
The Law of the Change-Up:กฎแห่งการเปลี่ยนแปลง
Don't be afraid to adapt your communication style to different situations and audiences.อย่ากลัวที่จะปรับเปลี่ยนรูปแบบการสื่อสารของคุณให้เข้ากับสถานการณ์และผู้ฟังที่แตกต่างกัน
The Law of Buy-In:กฎแห่งการยอมรับ
People buy into leaders before they buy into their vision.Building trust and credibility is essential for gaining support for your ideas.ผู้คนยอมรับผู้นำก่อนที่จะยอมรับวิสัยทัศน์ของตนเองการสร้างความไว้วางใจและความน่าเชื่อถือถือเป็นสิ่งสำคัญในการได้รับการสนับสนุนสำหรับแนวคิดของคุณ
By
understanding and applying these laws, individuals can significantly
enhance their communication skills and become more effective leaders and
communicators in all areas of their lives, according to John Maxwell.จากการทำความเข้าใจและนำกฎเหล่านี้ไปใช้
บุคคลต่างๆ สามารถพัฒนาทักษะการสื่อสารของตนได้อย่างมีนัยสำคัญ
และกลายเป็นผู้นำและผู้สื่อสารที่มีประสิทธิภาพมากขึ้นในทุกด้านของชีวิต
ตามที่จอห์น แม็กซ์เวลล์ได้กล่าวไว้
อ่านห้องและเปลี่ยนบรรยากาศ (The Law of the Thermostat): ผู้สื่อสารที่ดีจะ "อ่านห้องและเปลี่ยนบรรยากาศ" ซึ่งหมายถึงการเข้าใจบรรยากาศและปรับการสื่อสารให้เข้ากับความต้องการของผู้ฟัง
what makes life most worth living matters and confidence that they have what it takes to ask that question. อะไรทำให้ชีวิตมีคุณค่าที่สุดเป็นเรื่องสำคัญ และมีความมั่นใจว่าพวกเขามีคุณสมบัติที่จะถามคำถามนั้นได้
How do we respond and what should we do when we fail to live up to our own standards? เราจะตอบสนองอย่างไรและเราควรทำอย่างไรเมื่อเราไม่บรรลุมาตรฐานของตนเอง?
What are some of the disciplines and practices for pursuing the Good Life?
หนังสือ "Life Worth Living" โดย Miroslav Volf, Matthew Croasmun และ Ryan McAnnally-Linz เป็นงานเขียนที่เกิดจากหลักสูตรยอดนิยมที่มหาวิทยาลัยเยล ซึ่งอยู่ระหว่างการศึกษาด้านเทววิทยาและการช่วยเหลือตนเอง โดยมุ่งเน้นการตั้งคำถามพื้นฐานเกี่ยวกับความหมายของชีวิต
บทที่ 1: การตั้งคำถามพื้นฐาน - "What Makes a Life Worth Living?"
"โหมดของการดำรงอยู่" (modes of being in the world) สี่โหมด ซึ่งแบ่งออกเป็นหนึ่งโหมดสะท้อนกลับ (reflexive) และสามโหมดไตร่ตรอง (reflective) แต่ละโหมดมีรายละเอียดและบทบาทของคำถามที่แตกต่างกันไป ดังนี้ค่ะ:
บทบาทของคำถาม: คำถามในโหมดนี้คือ "What's truly meaningful?" (อะไรคือสิ่งที่มีความหมายอย่างแท้จริง?)"What's my purpose?" (อะไรคือจุดมุ่งหมายของฉัน?) และ "How can I contribute to something larger than myself?" (ฉันจะสามารถมีส่วนร่วมในสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่าตัวฉันได้อย่างไร?) คำถามเหล่านี้ช่วยให้เราค้นพบคุณค่าสูงสุดและแรงจูงใจที่จะใช้ชีวิตเพื่อสิ่งที่ดีงามและยั่งยืน
Having arrived at the bottom of the meaning-ocean of life, we encounter what the authors call “the Question.” It’s an umbrella term for all inquiries related to purpose. In the book, however, they offer 6 main components, each a big question in its own right:
What’s worth wanting?This is about not just satisfying our own desires but making sure our vision aligns with our values, truth, and what’s right. อะไรคือสิ่งที่ควรค่าแก่การแสวงหา?นี่ไม่ใช่แค่การสนองความปรารถนาของตนเอง แต่คือการทำให้วิสัยทัศน์ของเราสอดคล้องกับค่านิยม ความจริง และสิ่งที่ถูกต้อง
Where are we starting from?Is what the authors call “the Walgreens vision of happiness” — living a long, healthy, happy life — really the end-all, be-all? Or might other things be more important?เราจะเริ่มต้นจากตรงไหน?สิ่งที่ผู้เขียนเรียกว่า “วิสัยทัศน์แห่งความสุขแบบวอลกรีนส์” ซึ่งก็คือการมีชีวิตที่ยืนยาว มีสุขภาพดี และมีความสุข นั้น แท้จริงแล้วคือจุดจบหรือ?หรืออาจมีสิ่งอื่นๆ ที่สำคัญกว่า?
Who do we answer to?What are our responsibilities? Who else are we responsible for, and how big is that circle? Is there a higher power we’ll have to answer to? เราจะต้องตอบคำถามใคร?ความรับผิดชอบของเราคืออะไร?เราต้องรับผิดชอบต่อใครอีก และวงจรนั้นใหญ่แค่ไหน?มีพลังอำนาจที่สูงกว่าที่เราต้องตอบคำถามหรือไม่?
How does a good life feel?While in prison,Oscar Wildediscovered that some pleasures, like freedom and simplicity, are worth more sacrifice than others, like sex and drinking. The Buddha teaches us to become indifferent to suffering rather than try to eliminate it. A “good” life does not mean an “easy” life.ชีวิตที่ดีให้ความรู้สึกอย่างไร?ระหว่างอยู่ในคุก ออสการ์ ไวลด์ ค้นพบว่าความสุขบางอย่าง เช่น อิสรภาพและความเรียบง่าย มีค่าควรแก่การเสียสละมากกว่าความสุขอื่นๆ เช่น เซ็กส์และการดื่มพระพุทธเจ้าทรงสอนให้เราเฉยเมยต่อความทุกข์แทนที่จะพยายามขจัดมันออกไป ชีวิตที่ “ดี” ไม่ได้หมายความว่าชีวิตที่ “ง่าย”
What should we hope for? How much attachment is okay? For whom? Should our vision of the good life apply to everyone?เราควรหวังอะไร?ความผูกพันมากน้อยแค่ไหนจึงจะเหมาะสม?เพื่อใคร?วิสัยทัศน์ของเราเกี่ยวกับชีวิตที่ดีควรใช้ได้กับทุกคนหรือไม่?
How should we live?This one sums up all the other questions. We’ll never have perfect certainty, but if we “begin with the end in mind,” as Stephen Coveysuggested, we can answer them well and continue to evolve.เราควรดำเนินชีวิตอย่างไร?คำตอบนี้สรุปคำถามอื่นๆ ทั้งหมดไว้แล้วเราคงไม่มีวันมั่นใจได้อย่างสมบูรณ์แบบ แต่ถ้าเรา “เริ่มต้นด้วยจุดจบในใจ” อย่างที่สตีเฟน โควีย์แนะนำ เราก็สามารถตอบคำถามเหล่านั้นได้ดีและพัฒนาต่อไปได้
Answering “the Question” is like crafting a recipe. You’ll have to pick whatever ingredients you need from various philosophies, people, and your own reflections, then cook it all into your own, delicious meaning of life! การตอบ “คำถาม” ก็เหมือนกับการรังสรรค์สูตรอาหารคุณจะต้องเลือกส่วนผสมที่ต้องการจากปรัชญา ผู้คน และความคิดของคุณเอง จากนั้นจึงปรุงแต่งให้เป็นความหมายอันแสนอร่อยของชีวิตในแบบของคุณเอง!
บทที่ 2: สิ่งที่คุ้มค่าแก่การปรารถนา - "What is Worth Wanting?"
1. Not everything you want is worth wanting. ไม่ใช่ทุกสิ่งที่คุณต้องการจะคุ้มค่าจริงๆ
All of us spend a bunch of time just doing what we do without thinking
much about it. And that’s fine. Habits and routines and flow can be
great. But sometimes it’s important to stop and ask questions. เราทุกคนใช้เวลามากมายไปกับการทำสิ่งที่ทำอยู่โดยไม่ได้คิดอะไรมาก
ซึ่งก็ไม่เป็นไร นิสัย กิจวัตร และการเคลื่อนไหวร่างกายก็เป็นสิ่งที่ดี
แต่บางครั้งการหยุดและตั้งคำถามก็เป็นสิ่งสำคัญ
When we do, our first question often has to do with effectiveness: how can we get better at getting what we’re after? There’s nothing wrong with efficiency per se,
but efficiency is what we call “ends agnostic.” A super-efficient way
of getting something you hate is different from a super-efficient way of
getting what you want. But they’re both super-efficient. The difference
isn’t one of efficiency but of outcome. It doesn’t do much good to get
more of what we’re after if what we’re after isn’t what we really want.
And that points to a question that goes deeper than strategy and takes us to the level of self-reflection: what do
we really want? Does professional success really matter to you as much
as you think, or might your deeper desire be for something else—more and
better time with family and friends, space for artistic creativity, and
so on? Do you want to be well-known, or might you really desire to be known well?
Getting to the heart of these things can take serious work, and so
this might seem like bedrock—as deep as it gets. What’s deeper than our
deepest desires? It might seem like we simply can’t ask a more
fundamental question. But we can. And we should.การเข้าถึงแก่นแท้ของสิ่งเหล่านี้อาจต้องใช้ความพยายามอย่างจริงจัง
ดังนั้นสิ่งนี้อาจดูเหมือนเป็นรากฐาน—ที่ลึกที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
อะไรจะลึกซึ้งไปกว่าความปรารถนาอันลึกซึ้งที่สุดของเรา?
มันอาจดูเหมือนว่าเราไม่สามารถถามคำถามที่ลึกซึ้งกว่านี้ได้ แต่เราทำได้
และเราควรจะทำ
2. Lean into disagreement.
The deeper question that can truly change our lives, ground us, and
give us direction, is not “what do I really want?” It’s “what is really worth wanting?” This is one way of putting the most important question of our lives—the Question.
We can formulate the Question in a ton of different ways: What is a
good life? What makes life worth living? What does it mean to flourish?
And so on. They all involve the issue of worth. And they all
point to the uncomfortable possibility that the desires we have could be
profoundly misaligned, leading us astray into lives that are less
significant—less good—than they could be.
“The great religious thinkers and philosophers have not, in fact, agreed about what it means to flourish as a human being.” “แท้จริงแล้ว นักคิดและนักปรัชญาทางศาสนาผู้ยิ่งใหญ่ยังไม่ได้ตกลงกันถึงความหมายของความเจริญรุ่งเรืองในฐานะมนุษย์”
That can be a scary thought, especially when we see that
people—sensible, well-meaning, incredibly smart people—seem to answer
the Question differently. We need to lean into that disagreement. It can
be tempting to convince ourselves that deep down everyone agrees about
what matters most. That would be convenient. It would help us feel
confident that we’ve gotten the answer right. นั่นอาจเป็นความคิดที่น่ากลัว
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเราเห็นว่าผู้คน—คนที่มีเหตุผล มีเจตนาดี
และฉลาดหลักแหลม—ดูเหมือนจะตอบคำถามนี้แตกต่างออกไป
เราต้องยอมรับความคิดเห็นที่ไม่ตรงกันนั้น เราอาจเผลอโน้มน้าวตัวเองว่าลึก ๆ
แล้วทุกคนต่างก็เห็นด้วยกับสิ่งที่สำคัญที่สุด ซึ่งนั่นจะสะดวกกว่า
และมันจะช่วยให้เรามั่นใจว่าเราตอบถูก
But the great religious thinkers and philosophers have not, in fact,
agreed about what it means to flourish as a human being. The Buddha saw
many things differently than Plato. James Baldwin has a profoundly
different vision of life from John Locke. Try as we might, we can’t peel
away the husk of their thought to find some common core. แต่แท้จริงแล้ว
นักคิดและนักปรัชญาศาสนาผู้ยิ่งใหญ่กลับยังไม่เห็นพ้องต้องกันถึงความหมายของการเจริญรุ่งเรืองในฐานะมนุษย์
พระพุทธเจ้าทรงมองหลายสิ่งต่างจากเพลโต เจมส์
บอลด์วินมีวิสัยทัศน์เกี่ยวกับชีวิตที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากจอห์น ล็อก
แม้เราจะพยายามเพียงใด
เราก็ไม่อาจลอกเปลือกความคิดของพวกเขาออกเพื่อค้นหาแก่นแท้ร่วมกันได้
The same is true of us ordinary folks. Some of us passionately
believe that it’s almost always OK to put family first. Others suspect
that putting family first leads to unfair societal outcomes and that
families should sacrifice for the greater good. These aren’t two ways of
saying the same thing. There’s a real disagreement here. We need to
resist the temptation to brush aside these deep disagreements. We need
to resist the temptation to look for a common core.เรื่องนี้ก็จริงสำหรับคนธรรมดาอย่างเราเช่นกัน
บางคนเชื่อมั่นอย่างแรงกล้าว่าการให้ความสำคัญกับครอบครัวมาก่อนนั้นเป็นเรื่องปกติ
บางคนมองว่าการให้ความสำคัญกับครอบครัวมาก่อนจะนำไปสู่ผลลัพธ์ที่ไม่เป็นธรรมต่อสังคม
และครอบครัวควรเสียสละเพื่อส่วนรวม
นี่ไม่ใช่สองวิธีที่จะพูดสิ่งเดียวกันได้
มีความขัดแย้งกันอย่างแท้จริงในเรื่องนี้
เราต้องต้านทานแรงดึงดูดที่จะปัดเป่าความขัดแย้งที่ฝังรากลึกเหล่านี้
เราต้องต้านทานแรงดึงดูดที่จะแสวงหาจุดร่วม
This is important for two reasons. First, pretending there’s
agreement where there’s not is simply dishonest. Second, hiding our
heads in the sand doesn’t do us any good. It shuts us off from the
possibility of really learning from others. Sometimes facing
disagreement will help us see that we haven’t thought things through
well or that we missed an important value. Other times, opposing views
will sharpen our own views and leave us with a better appreciation for
our ideals and a stronger commitment to them.เรื่องนี้สำคัญด้วยสองเหตุผล
ประการแรก การแสร้งทำเป็นว่าเห็นด้วย ทั้งที่ความจริงแล้วไม่ใช่
ถือเป็นการไม่ซื่อสัตย์ ประการที่สอง การหลบหน้าหลบตาไม่ได้ช่วยอะไรเราเลย
มันปิดกั้นโอกาสการเรียนรู้จากผู้อื่นอย่างแท้จริง
บางครั้งการเผชิญหน้ากับความขัดแย้งจะช่วยให้เราเห็นว่าเราไม่ได้ไตร่ตรองสิ่งต่างๆ
อย่างรอบคอบ หรือมองข้ามคุณค่าสำคัญไป บางครั้ง
มุมมองที่ขัดแย้งกันจะทำให้มุมมองของเราเฉียบคมขึ้น
และทำให้เราเข้าใจอุดมคติของเรามากขึ้น และยึดมั่นในอุดมคตินั้นมากขึ้น
As hard as it can be, it’s incredibly valuable to face up to our
real, serious disagreements about what matters most and why. Don’t try
to address the most important question of your life with your eyes
closed. แม้จะยากลำบากเพียงใด
แต่การเผชิญหน้ากับความขัดแย้งที่จริงจังและจริงจังเกี่ยวกับสิ่งที่สำคัญที่สุดและเหตุผลนั้นมีค่าอย่างยิ่ง
อย่าพยายามตอบคำถามที่สำคัญที่สุดในชีวิตของคุณด้วยการหลับตา
3. You can’t tackle the big Question all at once.
I have two kids. When the older of the two was six years old, she was
starting to get the hang of reading. She was cruising through the
little beginner books that she had started with, your Very Hungry Caterpillars and Goodnight Moons. One day, she decided that she was going to read B. J. Novak’s amazing The Book with No Pictures to her three-year-old little brother. She was going to be the one who said all the silly things and made him laugh. It was going to be awesome.
“In this way, it’s still a big task, but at least there’s a path through the forest.”“ถึงอย่างนั้นก็ยังเป็นงานใหญ่อยู่ดี แต่ก็ยังมีเส้นทางผ่านป่าอยู่ดี”
Everything went great almost all the way through. She handled the
phrase robot monkey with confidence. She belted out the silly sounds
with gusto. But then, right toward the end, she got to the word preposterous
and came up short. To her eyes, it was just an impossibly long string
of meaningless letters. So, we broke it down into manageable pieces.
PRE-POS-TER-OUS. That she could handle.
When you’re trying to figure out what matters most in life, a similar
strategy is called for. Instead of taking it all at once, break it down
into manageable chunks, smaller questions that are still pretty big,
but that at least give some handholds. In this way, it’s still a big
task, but at least there’s a path through the forest. เมื่อคุณพยายามค้นหาสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิต
กลยุทธ์แบบเดียวกันนี้ก็จำเป็นเช่นกัน แทนที่จะคิดทั้งหมดในคราวเดียว
ลองแบ่งมันออกเป็นส่วนย่อยๆ ที่จัดการได้ คำถามเล็กๆ น้อยๆ
ที่ยังค่อนข้างใหญ่อยู่บ้าง แต่ก็ยังพอมีที่ยึดเหนี่ยวบ้าง ด้วยวิธีนี้
งานก็ยังคงเป็นงานใหญ่อยู่ดี แต่ก็ยังมีทางผ่านป่าอยู่ดี
4. The good life is not a buffet.
Our answers to all the smaller sub-questions need to fit together,
something like the ingredients in a good recipe complement each other.
Whoever you answer to—if you really believe you’re responsible to them
for how you shape your life—they will need to have a say about how you
think a good life feels, what you ought to do about suffering you can’t
avoid, and other questions like these. That’s part of what it means to
understand ourselves as responsible to someone in that way. คำตอบของเราสำหรับคำถามย่อยทั้งหมดต้องสอดคล้องกัน
เหมือนกับว่าส่วนผสมในสูตรอาหารที่ดีนั้นเสริมซึ่งกันและกัน
ไม่ว่าคุณจะตอบใครก็ตาม หากคุณเชื่อจริงๆ
ว่าคุณเป็นผู้รับผิดชอบต่อสิ่งที่คุณกำหนดชีวิตของคุณ
พวกเขาจะต้องมีสิทธิ์ออกความคิดเห็นเกี่ยวกับความรู้สึกของคุณเกี่ยวกับชีวิตที่ดี
สิ่งที่คุณควรทำเกี่ยวกับความทุกข์ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ และคำถามอื่นๆ
ที่คล้ายกัน
นั่นคือส่วนหนึ่งของความหมายของการเข้าใจว่าตัวเราเองมีความรับผิดชอบต่อผู้อื่นในลักษณะนั้น
Similarly, if you’re convinced that suffering has a productive role
in even the best of lives, that will have to shape what you must say
about how the good life feels. The answers to each question
mold and influence each other. Otherwise, our vision of a good life
winds up at war with itself, pulling us in different directions all the
time.
Consequently, we can’t “shop” independently for answers to different
sub-questions and then throw them together into a vision of life. Two
ingredients—peanut butter and pickle relish, for example—can each be
wonderful on its own but be nearly impossible to fit together in a good
recipe. Similarly, if we love what medieval Christian theologian Julian
of Norwich has to say about one thing and what modern Buddhist teacher
Thich Nhat Han has to say about another, we can’t just assume those two
pieces will fit together. Each of these thinkers has a rich, coherent
vision of the good life. They offer answers to all the different
questions we need to answer for ourselves, and their answers fit
together. We can’t borrow pieces of what they have to say without making
sure that the pieces will work together.ด้วยเหตุนี้
เราจึงไม่สามารถ “เลือกซื้อ” คำตอบสำหรับคำถามย่อยต่างๆ อย่างอิสระ
แล้วนำมารวมกันเป็นภาพชีวิตได้ ส่วนผสมสองอย่าง เช่น เนยถั่วและน้ำดอง
ต่างก็อร่อยได้ในตัวเอง
แต่แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะนำมารวมกันเป็นสูตรอาหารที่ดี เช่นเดียวกัน
หากเราชื่นชอบสิ่งที่จูเลียนแห่งนอริช
นักเทววิทยาคริสเตียนยุคกลางกล่าวไว้เกี่ยวกับสิ่งหนึ่ง และสิ่งที่ติช นัท
ฮัน ครูสอนพุทธศาสนาสมัยใหม่กล่าวไว้เกี่ยวกับอีกสิ่งหนึ่ง
เราก็ไม่สามารถสรุปเอาว่าสองสิ่งนี้จะเข้ากันได้
นักคิดเหล่านี้แต่ละคนมีวิสัยทัศน์ที่ลึกซึ้งและสอดคล้องกันเกี่ยวกับชีวิตที่ดี
พวกเขาเสนอคำตอบให้กับคำถามต่างๆ ที่เราต้องตอบด้วยตนเอง
และคำตอบของพวกเขาก็สอดคล้องกัน
เราไม่สามารถหยิบยืมบางส่วนของสิ่งที่พวกเขาพูดมาโดยไม่มั่นใจว่าชิ้นส่วนเหล่านั้นจะเข้ากันได้
5. You. Will. Botch It.
You will fail to live up to your own standards. No matter how well
you’ve thought out what it means to live well, your actual living will
fall short of your ideals. Your failures might not be catastrophic.
Little lies here. Tiny broken promises there. A string of small
compromises that pull you slowly away from your purpose. Your failures
might be totally unspectacular. But they will be real, and they will
matter. คุณจะล้มเหลวในการดำเนินชีวิตตามมาตรฐานของคุณเอง
ไม่ว่าคุณจะคิดดีแค่ไหนว่าการมีชีวิตที่ดีนั้นหมายถึงอะไร
แต่การใช้ชีวิตจริงของคุณกลับไม่เป็นไปตามอุดมคติ
ความล้มเหลวของคุณอาจไม่ได้ร้ายแรงอะไรนัก มีเพียงคำโกหกเล็กๆ น้อยๆ
คำสัญญาเล็กๆ น้อยๆ ที่ผิดสัญญา การประนีประนอมเล็กๆ น้อยๆ ที่ค่อยๆ
ดึงคุณออกจากเป้าหมาย ความล้มเหลวของคุณอาจไม่น่าตื่นเต้นอะไรนัก
แต่มันจะเป็นจริง และมันสำคัญ
“The fact that we will fail to live up to our own standards hurts.” ความจริงที่ว่าเราไม่สามารถดำรงชีวิตตามมาตรฐานของเราเองได้นั้นเป็นเรื่องที่เจ็บปวด
I think of a time years ago when I botched it—bad. Money was tight
and I was about to get married. Weddings aren’t cheap. In the middle of
these money worries, my paycheck one week was double what it
should have been. I convinced myself not to make any noise about it—you
know, “bank error in my favor” or whatnot. It all came to a head when my
boss asked me: “Hey, did you notice anything abnormal in your
paycheck?” I stammered and shook my head. My boss tried again: “Are you
sure? It looked like maybe you got paid double last week.” I squirmed a
bit more but held my ground. You could see his face drop the moment he
gave up on me coming clean. “Well,” he sighed, “congratulations on your
wedding. I wanted to give you a gift.”
I had tried to steal my wedding present. ฉันพยายามขโมยของขวัญแต่งงานของฉัน
The fact that we will fail to live up to our own standards hurts. But
it’s a fact. We need to face it, which means we need to think well
about how to respond when we do fail. First, we need to be willing to
recognize our failures. Denial might be a good strategy for politicians
looking to hang onto their jobs. It’s not a good one for those seeking
to live our lives well. Second, we need an approach that goes deeper
than just trying to do better. We need to identify the resources that
will help us do better. When it comes to seeking lives that are truly
worthy of our shared humanity, we need all the help we can get.ความจริงที่ว่าเราจะไม่สามารถดำรงชีวิตตามมาตรฐานของตัวเองได้นั้นเจ็บปวด
แต่มันคือความจริง เราต้องเผชิญหน้ากับมัน
ซึ่งหมายความว่าเราต้องคิดให้ดีว่าควรรับมืออย่างไรเมื่อเราล้มเหลว
ประการแรก เราต้องยอมรับความล้มเหลวของเรา
การปฏิเสธอาจเป็นกลยุทธ์ที่ดีสำหรับนักการเมืองที่ต้องการรักษาตำแหน่งหน้าที่ของตนไว้
แต่มันไม่เหมาะสำหรับผู้ที่ต้องการใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ประการที่สอง
เราต้องการแนวทางที่ลึกซึ้งกว่าแค่การพยายามทำให้ดีขึ้น
เราต้องค้นหาทรัพยากรที่จะช่วยให้เราทำได้ดีขึ้น
เมื่อต้องแสวงหาชีวิตที่คู่ควรกับความเป็นมนุษย์ร่วมกันอย่างแท้จริง
เราต้องการความช่วยเหลือทั้งหมดที่เราจะได้รับ
