Korean Philosophy of Inyeon and Jeong — 옷깃만 스쳐도 인연 “Even simply brushing collars with someone is fate.” แม้แต่การแตะคอเสื้อใครสักคนก็ถือเป็นโชคชะตา
“There’s a word in Korean: inyeon. It means providence or fate. But it’s specifically about relationships between people. I think it comes from buddhism and reincarnation. It’s an inyeon if two strangers even walk by each other on the street and their clothes accidentally brush because it means there must have been something between them in their past lives. If two people get married, they say it’s because there have been 8000 layers of inyeon over 8000 lifetimes.” — Nora, Past Lives (2022)
In Buddhism, inyeon has been used to explain the patterns of the existence of all beings. 인 (in) refers to “direct cause” and 연 (yeon) refers to “indirect cause,” the conditions of the cause. For example, mango trees produce mango because they originally come from mango seeds (the cause), but also because of other conditions such as dirt, sunlight, and water. Correspondingly, everything exists or disappears because of its cause and conditions. Inyeon can give a comprehensible answer to why certain beings meet in certain places and times.
The concept of inyeon, along with the related idea of karma (self-determination), carries a twisted meaning that suggests a predetermined or fated relationship. In this context, inyeon can be used to describe relationships that are believed to be given by heaven, which existed before jeong. While Inyeon sets the scene for connections by setting a destined fate, Jeong is what nurtures and reinforces that bond through ongoing interaction and emotional investment.
แนวคิดของอินยอนรวมถึงแนวคิดเรื่องกรรม (การกำหนดตนเอง) ที่เกี่ยวข้อง มีความหมายที่บิดเบือนซึ่งชี้ให้เห็นถึงความสัมพันธ์ที่ถูกกำหนดไว้ล่วงหน้าหรือถูกกำหนดไว้ล่วงหน้า ในบริบทนี้ อินยอนสามารถใช้เพื่ออธิบายความสัมพันธ์ที่เชื่อกันว่าสวรรค์ประทานให้ ซึ่งมีอยู่ก่อนยุคชองในขณะที่อินยอนสร้างบรรยากาศของการเชื่อมโยงด้วยการกำหนดโชคชะตาที่ถูกกำหนดไว้ จองคือผู้ที่หล่อเลี้ยงและเสริมสร้างความผูกพันนั้นผ่านปฏิสัมพันธ์ที่ต่อเนื่องและการลงทุนทางอารมณ์
Also, I would like to add Past Lives (2022) Nora’s mother quotes, “If you leave something behind, you gain something too.” This is the interplay of karma/samsara (a cycle of life) that also could be correlated to Newton’s third law. Physics explains the way or process of how the universe works (not the absolute) and how the concept of karma/fate also essentially points out the same thing.
destiny, fate, or connection,
suggesting that every meeting, even brief, is not accidental but a
result of connections built over past lives, with 8,000 layers of In-Yun
for a married couple, a deep spiritual bond often highlighted in media
like the movie Past Lives.
Key Aspects of In-Yun:
Fate & Connection: It's a belief that people are linked by unseen threads, making encounters meaningful.
Past Lives:
The idea suggests that current relationships are tied to previous
existences, with deeper bonds requiring more shared lifetimes.
Layers of Connection: A simple passing in the street might be one layer, while a deep, lasting love could be 8,000 layers from 8,000 lives.
Not Just Romance:
While often romantic, In-Yun applies to any significant interaction,
from meeting an old friend to receiving kindness from a stranger.
Origin:
The
term combines "In" (因) for direct cause and "Yeon" (緣) for indirect
cause, explaining why people meet at specific times and places.
In Popular Culture:
The concept gained widespread attention through the film Past Lives,
which explores the In-Yun between two childhood sweethearts who
reconnect decades later, as explained in this Facebook post
www.facebook.com%
To
break down the walls of arrogance at work, respond calmly and
assertively, set clear boundaries, and focus on facts rather than
emotions
. Avoid getting drawn into power struggles by using polite
but firm communication, and by disengaging from unnecessary
confrontations. If the behavior persists, seek support from others or
consider escalating the issue through appropriate channels.
Manage your immediate reactions จัดการกับปฏิกิริยาโต้ตอบของคุณทันที
Respond with politeness and calm:
Do not match their arrogant energy. Responding with politeness and
emotional control can disarm the other person and signal that their
behavior is not effective. ตอบสนองด้วยความสุภาพและใจเย็น: อย่าไปเปรียบเทียบกับพลังงานแห่งความเย่อหยิ่งของพวกเขา การตอบสนองด้วยความสุภาพและการควบคุมอารมณ์สามารถช่วยลดทอนกำลังของอีกฝ่ายและส่งสัญญาณว่าพฤติกรรมของพวกเขาไม่ได้ผล
Avoid taking it personally: Arrogant behavior is often a projection of the other person's own insecurities, not a reflection of your worth. หลีกเลี่ยงการคิดมาก: พฤติกรรมเย่อหยิ่งมักเป็นภาพสะท้อนความไม่มั่นคงของอีกฝ่าย ไม่ใช่การสะท้อนคุณค่าของคุณ
Use the "grey rock" technique:
Be emotionally neutral and uninteresting, like a gray rock, to
de-escalate situations and reduce the appeal of the behavior for them. ใช้เทคนิค "หินสีเทา": วางตัวเป็นกลางทางอารมณ์และไม่น่าสนใจ เหมือนหินสีเทา เพื่อลดระดับความรุนแรงของสถานการณ์และลดความน่าดึงดูดใจของพฤติกรรมนั้นสำหรับพวกเขา
Set boundaries and communicate กำหนดขอบเขตและสื่อสาร
Practice assertive communication: Clearly and respectfully state your needs, feelings, and boundaries. This helps prevent misunderstandings and reduces conflict. ฝึกการสื่อสารอย่างมั่นใจ: ระบุความต้องการ ความรู้สึก และขอบเขตของคุณอย่างชัดเจนและเคารพซึ่งกันและกัน วิธีนี้ช่วยป้องกันความเข้าใจผิดและลดความขัดแย้ง
Focus on facts: When conflicts arise, base your communication on evidence and objective information, rather than getting emotional. เน้นข้อเท็จจริง: เมื่อเกิดความขัดแย้ง ให้สื่อสารโดยอาศัยหลักฐานและข้อมูลที่เป็นกลาง แทนที่จะใช้อารมณ์
Ask questions to build self-awareness:
If you are a manager, try asking questions to help the arrogant person
reflect on how their behavior impacts others, rather than simply telling
them they are wrong. ถามคำถามเพื่อสร้างความตระหนักรู้ในตนเอง: หากคุณเป็นผู้จัดการ ลองถามคำถามเพื่อช่วยให้คนหยิ่งยโสได้ไตร่ตรองว่าพฤติกรรมของพวกเขาส่งผลกระทบต่อผู้อื่นอย่างไร แทนที่จะบอกพวกเขาเพียงว่าพวกเขาคิดผิด
Take proactive steps ดำเนินการเชิงรุก
Gather evidence: Keep a record of the arrogant person's behavior to provide concrete examples if you need to report it later. รวบรวมหลักฐาน: บันทึกพฤติกรรมของคนหยิ่งยโสเพื่อยกตัวอย่างที่เป็นรูปธรรมหากคุณต้องการรายงานในภายหลัง
Seek support: Talk to trusted colleagues, friends, or a therapist to get emotional support and develop coping strategies. ขอความช่วยเหลือ: พูดคุยกับเพื่อนร่วมงาน เพื่อน หรือนักบำบัดที่ไว้ใจได้ เพื่อขอการสนับสนุนทางอารมณ์และพัฒนากลยุทธ์การรับมือ
Know when to walk away:
If a situation becomes too stressful, toxic, or is negatively impacting
your well-being, it may be necessary to disengage and prioritize your
own health. รู้ว่าเมื่อใดควรเดินหนี: หากสถานการณ์ตึงเครียดเกินไป เป็นพิษ หรือส่งผลกระทบด้านลบต่อความเป็นอยู่ของคุณ คุณอาจจำเป็นต้องหยุดมีส่วนร่วมและให้ความสำคัญกับสุขภาพของคุณเอง
Provide feedback strategically: If appropriate, give constructive feedback directly to the individual or to management. Consider that change takes time. ให้ข้อเสนอแนะอย่างมีกลยุทธ์: หากเหมาะสม ให้ข้อเสนอแนะเชิงสร้างสรรค์โดยตรงต่อบุคคลหรือฝ่ายบริหาร จำไว้ว่าการเปลี่ยนแปลงต้องใช้เวลา
Encourage a culture of trust:
As a leader, you can set an example by demonstrating humility, asking
for input ("Tell me more" instead of "I know"), and fostering an
environment where respectful communication is the norm. ส่งเสริมวัฒนธรรมแห่งความไว้วางใจ: ในฐานะผู้นำ คุณสามารถเป็นแบบอย่างได้ด้วยการแสดงความอ่อนน้อมถ่อมตน ร้องขอความคิดเห็น ("เล่าให้ฉันฟังเพิ่มเติม" แทน "ฉันรู้") และส่งเสริมสภาพแวดล้อมที่การสื่อสารด้วยความเคารพกันเป็นบรรทัดฐาน
Thomas Hobbes viewed the "state of nature" as a hypothetical, pre-government condition of lawlessness and constant warfare, which he famously described as "solitary, poor, nasty, brutish, and short". He argued that to escape this state, people would enter into a social contract, relinquishing their natural rights to a powerful sovereign (a government) in exchange for security and order. This sovereign would have absolute power to enforce laws and prevent a return to the chaos of the state of nature.
that every man ought to endeavour peace, as far as he has hope of
obtaining it; and when he cannot obtain it, that he may seek and use all
helps and advantages of war.
Competition for survival: Driven by fear, pride, and the desire for gain, individuals would constantly struggle for limited resources and to protect themselves from others.
Lack of progress: In this environment, there would be no industry, culture, or society, as life would be consumed by the struggle for survival. ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ จะไม่มีอุตสาหกรรม วัฒนธรรม หรือสังคม เพราะชีวิตจะถูกกลืนกินไปด้วยการต่อสู้เพื่อความอยู่รอด
"Solitary, poor, nasty, brutish, and short": This is Hobbes's most famous description of life in the state of nature, emphasizing its harsh and violent reality. "โดดเดี่ยว ยากจน น่ารังเกียจ โหดร้าย และสั้น":
นี่คือคำอธิบายชีวิตในสภาพธรรมชาติที่โด่งดังที่สุดของฮอบส์ ซึ่งเน้นย้ำถึงความเป็นจริงอันโหดร้ายและรุนแรง
Escape through the social contract
Formation of the state: People would agree to a social contract to escape the state of nature. ประชาชนจะตกลงตามสัญญาประชาคมเพื่อหลีกหนีจากสภาพธรรมชาติ
Giving up rights: Individuals would give up their natural right to everything and transfer their self-sovereignty to a higher authority. ปัจเจกบุคคลจะสละสิทธิตามธรรมชาติในทุกสิ่งและโอนอำนาจอธิปไตยของตนไปยังผู้มีอำนาจที่สูงกว่า The Leviathan: This new, powerful authority, which Hobbes called the "Leviathan," would have absolute power to ensure peace and order. ผู้มีอำนาจใหม่ผู้นี้ซึ่งฮอบส์เรียกว่า "เลวีอาธาน" จะมีอำนาจเบ็ดเสร็จเด็ดขาดในการสร้างสันติภาพและความสงบเรียบร้อย The sovereign's role: The sovereign's will would become law, and they would be responsible for maintaining security through the enforcement of laws and punishments. เจตจำนงของผู้มีอำนาจสูงสุดจะกลายเป็นกฎหมาย และพวกเขาจะมีหน้าที่รับผิดชอบในการรักษาความมั่นคงปลอดภัยผ่านการบังคับใช้กฎหมายและการลงโทษ
A fear of rejection is an
intense and often irrational fear of social exclusion that can stem
from primal survival instincts or past experiences, leading to behaviors
like people-pleasing, avoidance, and difficulty setting boundaries.While a common human experience, when severe, it can be associated with social anxiety disorder or avoidant personality disorder.Overcoming
this fear involves self-awareness, challenging negative thoughts,
building self-acceptance, and sometimes seeking professional help like
psychotherapy.Signs and Symptoms
How are you with rejection? Some people seem fairly immune to it and
manage to brush it off. Others are very much affected by it, whether
real or imagined, imminent or on the distant horizon. Many of my clients
are in the latter camp, fearing rejection or abandonment, especially in
romantic relationships.
Avoidance:Withdrawing from social situations or avoiding interactions that could lead to exclusion.การหลีกเลี่ยง: การถอนตัวออกจากสถานการณ์ทางสังคมหรือการหลีกเลี่ยงปฏิสัมพันธ์ที่อาจนำไปสู่การถูกกีดกัน
People-Pleasing:Constantly trying to satisfy others' needs and wants, often at the expense of one's own.การเอาใจคนอื่น: การพยายามตอบสนองความต้องการและความปรารถนาของผู้อื่นอยู่ตลอดเวลา ซึ่งมักจะต้องแลกมาด้วยความต้องการของตนเอง
Difficulty with Boundaries:Struggling to express opinions, say "no," or set healthy boundaries.ความยากลำบากในการมีขอบเขต: การพยายามแสดงความคิดเห็น ปฏิเสธ หรือกำหนดขอบเขตที่เหมาะสม
Perfectionism:Striving for perfection as a way to avoid criticism or rejection.ความสมบูรณ์แบบ: การมุ่งมั่นเพื่อความสมบูรณ์แบบเพื่อหลีกเลี่ยงการถูกวิพากษ์วิจารณ์หรือการถูกปฏิเสธ
Staying in Unhealthy Relationships:Remaining in bad situations to avoid the fear of being alone.การอยู่ในความสัมพันธ์ที่ไม่ดีต่อสุขภาพ: การอยู่ในสถานการณ์ที่ย่ำแย่เพื่อหลีกเลี่ยงความกลัวการอยู่คนเดียว
Internalized Negativity:Doubting one's own worth or feeling inadequate.
The fear of rejection is often rooted in deeper issues:
Primal Survival Instinct:
A
historical, subconscious link between social rejection and the death
penalty in ancient tribes, a feeling still tapped into today.สัญชาตญาณการเอาตัวรอดดั้งเดิม:
ความเชื่อมโยงทางประวัติศาสตร์และจิตใต้สำนึกระหว่างการถูกปฏิเสธทางสังคมและโทษประหารชีวิตในชนเผ่าโบราณซึ่งเป็นความรู้สึกที่ยังคงปรากฏอยู่ในปัจจุบัน
Low Self-Acceptance:
A lack of self-love can lead to an overreliance on external validation from others for acceptance.การยอมรับตนเองต่ำ:
การขาดความรักในตนเองอาจนำไปสู่การพึ่งพาการยอมรับจากผู้อื่นจากภายนอกมากเกินไป
Early Life Experiences:
Traumatic events, abandonment, criticism, or bullying during childhood can amplify the fear of rejection.ประสบการณ์ช่วงต้นชีวิต:
เหตุการณ์ที่กระทบกระเทือนจิตใจ การถูกทอดทิ้ง การวิพากษ์วิจารณ์ หรือการถูกกลั่นแกล้งในวัยเด็กอาจยิ่งทำให้ความกลัวการถูกปฏิเสธรุนแรงขึ้น
An intense emotional pain related to real or perceived rejection.ภาวะความรู้สึกไม่มั่นคงทางอารมณ์จากความรู้สึกไวต่อการถูกปฏิเสธ (RSD):
ความเจ็บปวดทางอารมณ์อย่างรุนแรงที่เกี่ยวข้องกับการถูกปฏิเสธทั้งที่เกิดขึ้นจริงและที่รับรู้
How to Overcome It
Addressing a fear of rejection often requires a multifaceted approach:วิธีเอาชนะความกลัว
การจัดการกับความกลัวการถูกปฏิเสธมักต้องอาศัยแนวทางที่หลากหลาย:
Build Self-Awareness:Identify the specific thoughts, feelings, and behaviors that are driven by the fear.สร้างความตระหนักรู้ในตนเอง: ระบุความคิด ความรู้สึก และพฤติกรรมเฉพาะเจาะจงที่ขับเคลื่อนด้วยความกลัว
Cultivate Self-Acceptance and Love:Focus on building your own self-worth rather than seeking it from others.ปลูกฝังการยอมรับตนเองและความรัก: มุ่งเน้นไปที่การสร้างคุณค่าในตนเองมากกว่าการแสวงหาจากผู้อื่น
Challenge Negative Thoughts:Question and reframe the fearful narratives about what rejection means.ท้าทายความคิดเชิงลบ: ตั้งคำถามและปรับกรอบเรื่องเล่าที่น่ากลัวเกี่ยวกับความหมายของการถูกปฏิเสธ
Set Healthy Boundaries:Practice asserting your needs and saying "no" to protect your well-being.กำหนดขอบเขตที่เหมาะสม: ฝึกยืนยันความต้องการของคุณและปฏิเสธเพื่อปกป้องความเป็นอยู่ที่ดีของคุณ
Take Action:Engage in social situations gradually, starting with those that are less intimidating.ลงมือทำ: ค่อยๆ มีส่วนร่วมในสถานการณ์ทางสังคมโดยเริ่มจากสถานการณ์ที่ไม่น่ากลัวมากนัก
Seek Professional Help:If the fear is overwhelming, consider therapy with a mental health professional to develop coping strategies.ขอความช่วยเหลือจากผู้เชี่ยวชาญ: หากความกลัวนั้นรุนแรงเกินไปควรพิจารณาเข้ารับการบำบัดกับผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพจิตเพื่อพัฒนากลยุทธ์การรับมือ
Improve Your Self-Regulation Skills
Self-regulation refers to your ability to identify and control your
emotions and behaviors. It also plays an important role in overcoming
your fear of rejection.1 By identifying negative thoughts that
contribute to feelings of fear, you can actively take steps to reframe
your thinking in a way that is more optimistic and encouraging.
Stopping
oversharing is a positive step, often leading to greater emotional
autonomy, stronger relationships, and a clearer sense of self.This
shift involves developing intentionality in your communication,
creating personal boundaries, and focusing on processing emotions
privately rather than seeking constant validation.You
can maintain this by listening more, asking questions, being more
selective about who you share with, and recognizing when you feel the
urge to overshare so you can pause and consider your boundaries.Why you might have overshared
Taking care of oneself leads to healing. การดูแลตัวเองนำไปสู่การรักษา
Seeking validation:
Oversharing can stem from a desire to be seen, understood, and to gain approval from others.อาจเกิดจากความปรารถนาที่จะถูกมองเห็น เข้าใจ และได้รับการยอมรับจากผู้อื่น
By choosing to keep certain aspects of my life private, I no longer feel the need to seek as much external approval. การเลือกที่จะเก็บบางแง่มุมในชีวิตไว้เป็นส่วนตัว ทำให้ฉันไม่ต้องแสวงหาการยอมรับจากภายนอกอีกต่อไป
I’m better at trusting my own judgment, and I no longer rely on others’ opinions to shape a game plan for me.ฉันเชื่อมั่นในวิจารณญาณของตัวเองมากขึ้น และไม่ต้องพึ่งพาความคิดเห็นของคนอื่นเพื่อวางแผนชีวิตอีกต่อไป
Nowhere is more peaceful than your soul.
Benefits of stopping oversharingIncreased emotional autonomy:You process your own emotions privately, leading to more resilience. เพิ่มอิสระทางอารมณ์: คุณจัดการกับอารมณ์ของตัวเองอย่างเป็นส่วนตัว นำไปสู่ความยืดหยุ่นที่มากขึ้น
Stronger relationships:You can build deeper connections with people who truly matter by being more intentional. เพิ่มอิสระทางอารมณ์: คุณจัดการกับอารมณ์ของตัวเองอย่างเป็นส่วนตัว นำไปสู่ความยืดหยุ่นที่มากขึ้น
Greater clarity and a clearer sense of self:You find quiet strength and a better understanding of your own needs.คุณจะค้นพบความเข้มแข็งและความเข้าใจในความต้องการของตัวเองได้ดีขึ้น
More control over your narrative:You protect your personal information and reclaim a sense of control.คุณปกป้องข้อมูลส่วนบุคคลของคุณและนำความรู้สึกควบคุมกลับคืนมา
How to maintain your new boundary
Practice active listening:Make an effort to listen more than you talk and ask questions to balance conversations.พยายามฟังมากกว่าพูด และถามคำถามเพื่อสร้างสมดุลในการสนทนา
Lack of boundaries:
You may not have learned how to set or maintain appropriate relational boundaries.คุณอาจไม่ได้เรียนรู้วิธีการกำหนดหรือรักษาขอบเขตความสัมพันธ์ที่เหมาะสม
Emotional regulation:
You might overshare more when you feel nervous or emotional, as a way to cope or connect.คุณอาจพูดมากเกินไปเมื่อรู้สึกประหม่าหรืออารมณ์แปรปรวน เพื่อเป็นวิธีรับมือหรือสร้างความสัมพันธ์
Lack of self-awareness:
You may have lacked awareness of how your sharing impacts others.คุณอาจขาดการตระหนักว่าการแบ่งปันของคุณส่งผลกระทบต่อผู้อื่นอย่างไร
Process emotions privately:Take space to process your emotions internally instead of broadcasting them.ใช้เวลาเพื่อจัดการกับอารมณ์ภายในแทนที่จะระบายออกมา
Be intentional:Think about why you want to share information and whether it's appropriate for the situation and the person you are with.ลองคิดดูว่าทำไมคุณถึงต้องการแบ่งปันข้อมูลและว่าข้อมูลนั้นเหมาะสมกับสถานการณ์และคนที่คุณอยู่ด้วยหรือไม่
Recognize the urge:When you feel the impulse to overshare, pause and ask yourself why. เมื่อคุณรู้สึกอยากเปิดเผยมากเกินไปให้หยุดและถามตัวเองว่าทำไม
Create personal boundaries:Intentionally set limits on the amount of personal information you reveal.กำหนดขอบเขตของจำนวนข้อมูลส่วนบุคคลที่คุณเปิดเผยโดยเจตนา
ตัดแปะโดย เฉลิมชัย เอื้อวิริยะวิทย์
Sapere aude! Have the courage to use your own understanding!" จงกล้าหาญที่จะใช้ความเข้าใจของตนเอง!
In his 1784 essay, "An Answer to the Question: What Is Enlightenment?", Immanuel Kant defines Enlightenment as humanity's
escape from self-incurred immaturity, which is the inability to use
one's own reason and understanding without the guidance of another.He
argues that the cause of this immaturity is not a lack of intellect but
a lack of courage and resolve, summarized by the motto "Sapere Aude!
Have courage to use your own understanding!".Kant
stresses that while public enlightenment is a gradual process, the
freedom to express one's thoughts publicly through the public use of
reason is essential for its progress.Key Concepts:
This is not a lack of intelligence but the failure to use it due to a lack of resolve and courage to think independently.
Sapere Aude! (Have courage to know!):
This Latin phrase, from Horace, is Kant's motto for Enlightenment, encouraging individuals to think for themselves.
Guardianship:
People
often remain in immaturity because it is convenient to rely on others,
such as books, spiritual advisers, or doctors, to think and make
decisions for them.
Public vs. Private Use of Reason:
Kant
distinguishes between the private use of reason in one's professional
or civic role (e.g., a clergyman in a congregation), where obedience may
be required, and the public use of reason, where one speaks to the
entire public through writing or discourse.
Freedom of Thought:
The
ability to use one's reason publicly and express thoughts freely is
crucial for societal progress and the attainment of true enlightenment.
Enlightenment Motto:
The concept of "Sapere Aude!"was elevated to a timeless ideal by Immanuel Kant, who made it the motto of the Enlightenment period.
Encouraging Reason:
It
serves as a call to action, urging individuals to be intellectually
autonomous and to use their own understanding to seek knowledge and form
their own opinions.
Overcoming "Self-Inflicted Minority":
Kant
used it to combat what he called "self-inflicted infantility," which he
attributed to laziness and cowardice, preventing people from using
their own reason and thinking independently.
Public and Private Freedom:
For
Kant, the phrase implied a duty for individuals to use their reason
publicly to question injustice and promote rational thought.
But when I started out, I struggled. In the world of academia, two things matter: publishing journal articles, and getting grants (money to cover the costs of doing research).
Worst of all, I had no idea why. The studies that I was running were sound. The peer reviewers – for both journals and funders – said so. The methods were described in detail. The statistical analyses were kosher. But my work was met with an overwhelming ‘meh’.
After I’d been floundering for a while, a senior professor asked to take a look at my work. He put his finger on the problem almost immediately. ‘You’ve got to find the story,’ he said.
As social animals, we humans have evolved to think not in terms of facts and figures, but stories and gossip; not science and statistics, but who’s doing what to whom.
The research itself was the same, but once it was framed in terms of a story, the journal and funding-body reviewers could see what I was trying to do and why.
Which narrative did I use? That’s the beauty of it: over the years, storytellers have served up a menu of overarching narrative arcs, or ‘masterplots’, to choose from.
One time, it might be the Quest masterplot (Chapter 2), where the intrepid hero (me!) sets out to capture some hard-won, valuable knowledge that will cause us to re-evaluate everything we thought we knew.
Another time, it might be the Monster masterplot (Chapter 5), where we must arm ourselves with a new weapon, device or technique to overcome some deadly threat (such as a hostile journal reviewer).
At first, I saw them as little more than tools for writing academic papers, or curiosities to bring up when I found myself in conversation with film or literature buffs.
In fact, they are so much more. What I eventually came to realize – and what I’d like to show you over the next couple of hundred pages – is the following:
Whether we are aware of it or not, we humans attach the same set of predictable masterplots to just about all of the experiences that we go through in life, to the extent that we not only allow these masterplots to influence our decisions, but even – on occasion – manipulate them to achieve our goals.
So, what is a masterplot exactly? I hope you’ll forgive me for reheating a metaphor that is rapidly approaching its use-by date, but the best way to understand masterplots – as they have long been used in all kinds of fiction – is to think of them as recipes for building stories.
Neither have to be followed to the letter. If you don’t use exactly the right kind of sugar, or forget to sift the flour, your cake will still be edible.
Certain ingredients (vanilla essence, lemon juice, a dusting of icing sugar) are optional, and an expert baker will often deviate from the recipe on purpose in order to achieve a particular result.
It’s the same for stories. The recipe for, say, an Underdog story (Chapter 7) consists of a list of ingredients (e.g. a put-upon hero from humble beginnings who eventually realizes their destiny) and instructions for combining them in a particular order (e.g. the humble beginnings at the start; the improbable, destiny-realizing triumph at the end).* Again, certain ingredients are optional (for example, the improbable triumph will often be a victory over a bitter rival, but it doesn’t have to be), and an expert storyteller will often deviate from the recipe on purpose in order to achieve a particular result.
But, again, if you leave out one of the key ingredients (no improbable triumph), or put them together in a completely different order (the triumph at the beginning, rather than the end), you’ll end up not with an Underdog story, but an inedible mess.
This story recipe – consisting of a list of familiar ingredients and instructions for combining them in a particular order – is what I’m calling a masterplot.
If we zoom in as close as we can go, there are as many plots as there are stories, since no two stories (or even two retellings of the same story) are identical.
If we go to the other extreme, and zoom right out, looking down on all the world’s stories from a great height, we can make out a single meta-masterplot that unites them all: the main protagonist is at home minding their own business, something happens that upends the normal order of things, then finally, for better or for worse, this unstable situation is resolved.
This ‘three-act structure’1 – with its key ingredients of set-up, confrontation and resolution, always in that order – is the general recipe that all individual masterplots follow (‘get the ingredients; mix them together; heat the mixture’).
Over the years, various people have proposed different numbers of masterplots: seven (the journalist and author Christopher Booker); six (sci-fi author Kurt Vonnegut, mathematician Andrew Regan, computer scientist Marco Del Vecchio); ten (screenwriter Blake Snyder); or even twenty (film studies professor Ronald Tobias). These are all perfectly good ways of cutting the cake, but I like to think my eight hit the sweet spot, neither lumping together masterplots that are too different, nor splitting hairs between those that are all but identical.
ตลอดหลายปีที่ผ่านมา มีผู้คนมากมายได้เสนอจำนวนของโครงเรื่องหลักที่แตกต่างกันไป: เจ็ดประเภท (นักข่าวและนักเขียน Christopher Booker) 54, หกประเภท (นักเขียนนิยายวิทยาศาสตร์ Kurt Vonnegut, นักคณิตศาสตร์ Andrew Regan, นักวิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์ Marco Del Vecchio) 55, สิบประเภท (นักเขียนบทภาพยนตร์ Blake Snyder) 56, หรือแม้กระทั่งยี่สิบประเภท (ศาสตราจารย์ด้านภาพยนตร์ศึกษา Ronald Tobias) 57ทั้งหมดนี้เป็นวิธีที่ดีในการแบ่งเค้ก แต่ฉันชอบที่จะคิดว่าแปดประเภทของฉันนั้นลงตัวที่สุด ไม่ได้รวมโครงเรื่องหลักที่แตกต่างกันมากเกินไปเข้าด้วยกัน และไม่ได้แยกย่อยมากจนเกินไปในหมู่เรื่องที่แทบจะเหมือนกัน 58
And while Booker, Vonnegut and the rest are concerned with identifying masterplots in works of fiction, I have a different – and much more ambitious – goal: the eight masterplots I set out here – Quest, Untangled, Icarus, Monster, Feud, Underdog, Sacrifice and Hole – cover not just fiction, but real life, too.
Why did he say that? What is she trying to prove here? Why is he so determined to treat her as an enemy? Why did they move there, and why then? Why did I treat them so badly – am I the baddie?
Biologists have a saying: ‘Nothing in Biology makes sense except in the light of evolution.’ Well, this psychologist has a saying too: ‘Nothing in human psychology makes sense except in the light of masterplots.’
Like culinary recipes, they weren’t handed down by God, or created by some lone genius. Instead, they emerged gradually in the collective human consciousness as storytellers, or ‘content creators’ as we might call them today, intuitively – and probably by luck as much as judgement – figured out what their listeners, or ‘consumers’, found both satisfying and delicious.
The reason that these particular eight masterplots hit the sweet spot is that they capture, and distil to their essence, human experiences that were already familiar to the earliest listeners.
Just like modern-day listeners – and perhaps even more so – these early listeners would have brought with them lived experience of feud, sacrifice, underdogs and all the rest.
Thus, a story that has been crafted according to one of the eight masterplot recipes resonates deeply with us still, because it is – in a deep and personal sense – a story that we already know.
First, stories – in the form of gossip – allow us to make (usually) accurate predictions about the behaviour of others; for example, that a particular individual doesn’t keep their promises.
Individuals who memorize and internalize these stories, and use them to make correct predictions about the behaviour of others, are at a clear advantage when it comes to natural selection.
Second, recent discoveries in neuroscience2 have provided powerful support for an idea that can be traced back to the work of the German physicist Hermann von Helmholtz, writing in the 1860s: the brain is essentially a prediction machine.3 Whatever you’re doing – strolling around the park, having a conversation, listening to a story or a piece of music4 – your brain is constantly trying to predict, millisecond by millisecond, exactly what is going to happen next (e.g. ‘That dog looks friendly – I think he’s coming over to say hello’).
ประการที่สอง การค้นพบล่าสุดในประสาทวิทยาศาสตร์2 ได้ให้การสนับสนุนอย่างแข็งแกร่งสำหรับแนวคิดที่สามารถสืบย้อนไปถึงผลงานของนักฟิสิกส์ชาวเยอรมัน Hermann von Helmholtz ซึ่งเขียนไว้ในยุค 1860s: สมองเป็นเครื่องจักรสำหรับคาดการณ์3 82ไม่ว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่—เดินเล่นในสวนสาธารณะ, พูดคุย, ฟังเรื่องราวหรือเพลง4—สมองของคุณจะพยายามคาดเดาอย่างต่อเนื่อง ทีละเสี้ยววินาที ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไปอย่างแม่นยำ (เช่น ‘หมาตัวนั้นดูเป็นมิตร—ฉันคิดว่ามันกำลังจะเข้ามาทักทาย’) 83
When it gets it right, the brain rewards itself with a hit of pleasure,5 similar to that triggered by sex, food, winning a bet or just about any pleasurable activity.* Again, it’s all about natural selection: a brain that is constantly making incorrect predictions (‘That lion looks friendly’), or that sometimes fails to make any prediction at all, isn’t going to be around for long.
Masterplots, then, give the brain a helping hand. As soon as we recognize the type of plot that is unfolding, we can start to make predictions about what will happen next and how the story will ultimately end.
That’s why a 2011 study at the University of California, San Diego found that ‘Story Spoilers Don’t Spoil Stories’.6 That’s right – the researchers found that for mysteries, ironic-twist stories and ‘literary’ stories alike, readers actually gave higher enjoyment ratings when the stories had been ‘spoiled’ with a summary beforehand.
Indeed, despite the modern preoccupation with ‘spoiler alerts’, it was well over a hundred years ago that Anton Chekhov offered the famous advice, ‘If in the first act you have hung a pistol on the wall, then in the following one it should be fired. Otherwise, don’t put it there.’
Our brains, then, love predictability. But there’s a twist: when something is too predictable, the pleasure hit is reduced.7 This, too, makes sense in evolutionary terms, because a brain whose predictions are correct 100 per cent of the time can’t learn anything.
Just like a student in a classroom, your brain learns when it gets something wrong (‘7 x 6 = 40’) and is corrected by a teacher (‘No, it’s 42’), in your brain’s case, the teacher being unfolding events in the world.
If events are too predictable (the hero hops on the next direct flight home) or too unpredictable (they turn into a frog and leap off the face of the earth), they don’t make a satisfying story, in just the same way that no (edible!) recipe would consist solely of salt, flour and water, or a totally random selection of ingredients (ham, milk, peanut butter, flour and orange juice).
Masterplots, then, allow storytellers to create stories that are – in an important sense – already familiar to their listeners, and that have the perfect balance of neurochemically rewarding unpredictable predictability.
But masterplot recipes aren’t just for fiction writers. All of us view real-life events through the lens of one or other of these eight masterplots, allowing them to manipulate us, and using them to manipulate others.
We have already seen that these eight masterplots emerged in the first place because they retell stories that are already familiar to us from our real-world experience.
Young children are – not to put too fine a point on it – terrible at both following narratives and constructing their own, but, as anyone who has read The Gruffalo hundreds of times to a four-year-old will testify, they love stories, and they love repeated stories.8 By the time we reach adulthood, we will each have internalized literally thousands of stories, between them exemplifying each of the eight masterplots.
Precisely because these masterplots strike us as familiar and – surface details aside – true to life, we cannot help but interpret real-world events through their lenses.
Once you realize that masterplots shape your own behaviour, it is a short step to realizing that you can control other people’s behaviour by deliberately framing events according to whatever masterplot suits your goals.
A particularly current and dramatic example, which we will explore in detail in the final masterplot chapter, is the ongoing battle over the narrative framing of climate change, a battle which – it is absolutely no exaggeration to say – will determine the future existence of our species.
For each masterplot, we’ll start off by looking at a work of fiction that follows the relevant recipe more-or-less to the letter; it could be a novel, a play, a movie, a TV series or even a poem.
We’ll then be in a position to set out The Masterplot Recipe, in terms of both the key ingredients, and when and where each must be added to the story.
Next (in Stranger than Fiction), we’ll see the recipe in action in real life with a true story; it might be that of a musician, a politician, a CEO, a brand, a sports team or just an ordinary granny.
With both fiction and non-fiction examples under our belt, we’ll delve into The Science Behind the Story, and investigate the psychological underpinnings of the relevant masterplot.
Next and most crucially, in Under the Influence sections we’ll explore the effects of the masterplot on human behaviour, real-world cases where the relevant masterplot recipe doesn’t just describe human behaviour, but actively shapes it.
Yes, masterplots are tools for manipulating human behaviour, and like all tools they can be put to evil uses; but if we think bigger and brighter and better, they can be catalysts for human progress.
As I will show, they have already helped put a man on the moon (Quest), fight starvation (Sacrifice) and defeat addiction (Monster); they’ve ended blood feuds (Feud), given comfort to grieving parents (Icarus) and divorcing couples (Untangled), and helped a sports team triumph at odds of 5,000:1 (Underdog).
But they can do so much more. If we can master their unique power, masterplots can help us push the boundaries of scientific discovery, fight for a just world, save lives and – just maybe (Hole) – prevent the impending extinction of the human race.
Right now, of course, you haven’t embarked on any of these adventures; you’re just sitting at home, reading a book, minding your own business, when you receive an intriguing invitation.
