ไม่นานมานี้ นักเรียนคนหนึ่งของ Dan Ariely ชื่อปีเตอร์เล่าเรื่องหนึ่งที่รวบรวมสะท้อนให้เห็นถึงความพยายามที่ผิดๆ ของเราในการลดพฤติกรรมความไม่ซื่อสัตย์ได้เป็นอย่างดี
อยู่มาวันหนึ่ง ปีเตอร์เผลอล็อคประตูโดยที่ลืมกุญแจไว้ในบ้าน ตัวเองออกจากบ้านไม่ได้ เขาเลยโทรไปตามหาช่างทำกุญแจ เขาใช้เวลาสักครู่ในการหาคนที่ได้รับการรับรองจากเมืองให้ปลดล็อกประตูได้ ในที่สุดช่างทำกุญแจก็ออกจากรถและหยิบกุญแจออกมาและสามารถสะเดาะกุญแจเปิดได้ในเวลาประมาณหนึ่งนาที
“Dan รู้สึกทึ่งที่ผู้ชายคนนี้สามารถเปิดประตูได้เร็วและง่ายดายขนาดนั้น” ปีเตอร์บอกฉัน จากนั้นเขาก็เล่าบทเรียนเล็กๆ น้อยๆ เกี่ยวกับศีลธรรมที่ได้เรียนรู้จากช่างทำกุญแจในวันนั้น
เพื่อตอบสนองต่อความประหลาดใจของปีเตอร์ ช่างทำกุญแจบอกปีเตอร์ว่าแม่กุญแจที่ล็อคอยู่ที่ประตูนั้นเพื่อให้คนซื่อสัตย์ยังคงมีความซื่อสัตย์ต่อไปเท่านั้น
“One percent of people will always be honest and never steal,”
“หนึ่งเปอร์เซ็นต์ของคนมักจะซื่อสัตย์และไม่เคยขโมยของใครเด็ดขาด” ช่างทำกุญแจกล่าว
“Another one
ส่วน“อีกอันเปอร์เซ็นต์มักเป็นพวกโกงจะไม่ซื่อสัตย์และพยายามหาทางเข้าไปขโมยของคุณและโทรทัศน์ของคุณ และส่วนที่เหลือ 98 %จะซื่อสัตย์ตราบใดที่เงื่อนไขถูกต้อง สภาพแวดล้อมถูกต้อง
แต่ถ้าพวกเขามีอะไรมาล่อตาล่อใจมากๆ ก็อาจตบะแตกได้เหมือนกัน ถ้าได้ทดลองมากพอ พวกเขาก็จะไม่ซื่อสัตย์เช่นกัน
Locks won’t protect you from the thieves, who can get in your house if they really want to. They will only protect you from the mostly honest people who might be tempted to try your door if it had no lock.”
แม่กุญแจที่ล็อคจะไม่ปกป้องคุณจากโจร ที่สามารถเข้าไปในบ้านของคุณได้หากพวกเขาต้องการจริงๆ แต่แม่กุญแจจะปกป้องคุณจากคนที่ซื่อสัตย์ส่วนใหญ่ที่อาจเผลอตัวเผลอใจอยากลองไขประตูเปิดเข้าบ้านของคุณและพยายามเข้ามาถ้ามันไม่ได้ล็อคต่างหาก”
หลังจากได้ทบทวนดูแล้ว Dan ก็คิดว่าช่างทำกุญแจอาจพูดถูกก็ได้ แต่นี่ไม่ได้หมายความว่า 98 เปอร์เซ็นต์ของคนเรา ทำผิดศีลธรรมหรือจะโกงทุกเมื่อที่มีโอกาสเกิดขึ้นนะครับ
it’s more likely that most of us need little reminders to keep ourselves on the right path.
แต่หมายความว่าคนส่วนใหญ่จำเป็นต้องมีสิ่งเตือนใจเล็กๆ น้อยๆ เพื่อให้ตนเองไม่ให้ไขว้เขวออกจากเส้นทางที่ถูกต้อง
Everyone cheats a little from time to time. ทุกคนก็โกงเล็กน้อยกันเป็นครั้งคราว
All of us are capable of little cheating: Given the right opportunity, people can cheat a bit and most of us need little reminders to keep ourselves on the right path. Higher the fudge factor, higher is the propensity for misbehavior and cheating. Moral reminders like an honor code of universities or a code of conduct in organizations play an important role.
เราทุกคนสามารถโกง เล็กๆ น้อยๆ เมื่อได้รับโอกาสที่เหมาะสม ผู้คนก็สามารถโกงได้เล็กน้อย และพวกเราส่วนใหญ่ต้องการสิ่งเตือนใจเล็กๆ น้อยๆ เพื่อให้ตัวเองอยู่บนเส้นทางที่ถูกต้อง ยิ่งปัจจัยเหลวไหลสูง แนวโน้มพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมและการโกงก็จะยิ่งสูงขึ้น คำเตือนทางศีลธรรม เช่น หลักปฏิบัติอันทรงเกียรติของมหาวิทยาลัยหรือหลักปฏิบัติในองค์กรต่างๆ มีบทบาทสำคัญ
Smart and well-meaning people can misjudge: People don’t need to be corrupt or unethical to act in damaging ways. Perfectly well-meaning people can indulge in unethical behaviors and, still consider themselves virtuous. This explains why some tenured employees with good track records and the employees with clean background checks commit frauds.
คนที่ฉลาดและมีความหมายดีสามารถตัดสินผิดได้:ผู้คนไม่จำเป็นต้องทุจริตหรือผิดจรรยาบรรณเพื่อกระทำการในทางที่สร้างความเสียหาย คนที่มีความหมายดีอย่างสมบูรณ์แบบสามารถหมกมุ่นอยู่กับพฤติกรรมที่ผิดจรรยาบรรณและยังคงถือว่าตนเองมีคุณธรรม สิ่งนี้อธิบายว่าทำไมพนักงานบางคนที่ดำรงตำแหน่งซึ่งมีประวัติที่ดีและพนักงานที่มีการตรวจสอบประวัติที่สะอาดจึงกระทำการฉ้อโกง
honesty still appears to be the best policy both for organizations and individuals. Psychologist Bruno Verschuerre asserts: “The truth comes naturally but lying takes effort and a sharp flexible mind.”
ความซื่อสัตย์ยังคงเป็นนโยบายที่ดีที่สุดสำหรับทั้งองค์กรและบุคคล นักจิตวิทยา บรูโน แวร์ชูแอร์ ยืนยันว่า“ความจริงเกิดขึ้นตามธรรมชาติ แต่การโกหกต้องใช้ความพยายามและจิตใจที่เฉียบแหลม”
จากหนังสือ
จิตวิทยาแห่งการโกง The (Honest) Truth About Dishonesty ผู้เขียน: Dan Ariely
Dan Ariely ศาสตราจารย์เศรษฐศาสตร์จิตวิทยาและพฤติกรรมที่มหาวิทยาลัย Duke ได้เสนอแนวคิดที่น่าสนใจมากเกี่ยวกับช่างทำกุญแจ แน่นอนว่ามันคุ้มค่าที่จะดู แต่สิ่งที่เขาถามคือเรารับรู้ถึงคุณค่าในชีวิตของเราอย่างไร เขาเล่าถึงช่างทำกุญแจคนหนึ่งซึ่งเมื่อเขาทำงานได้ดีขึ้น โดยเปลี่ยนจากเด็กฝึกงานเป็นผู้เชี่ยวชาญ ท้ายที่สุดก็ทำให้ลูกค้าไม่พอใจเพราะเขาสามารถแก้ไขปัญหาเรื่องล็อคได้เร็วแค่ไหน แม้ว่าช่างทำกุญแจจะประหยัดทั้งเวลาและเงินของลูกค้าอย่างแน่นอน (เนื่องจากเขาไม่ต้องพังกุญแจและซื้ออันใหม่อีกต่อไป) ลูกค้าก็ไม่รู้สึกว่าคุ้มค่ากับเงินที่จ่ายไปเนื่องจากเวลาที่สั้นลง ป้อนข้อมูล.
ความขัดแย้งนี้ไม่ได้เกิดขึ้นเฉพาะกับช่างทำกุญแจ แต่กลับนำไปใช้โดยตรงกับบริษัทหลายแห่งในปัจจุบันเกี่ยวกับคุณค่าที่แท้จริงของพนักงาน ในเวลาหรือผลลัพธ์ ลองดูว่างานส่วนใหญ่มีโครงสร้างอย่างไร ไม่ต้องสงสัยเลยว่าการเน้นอยู่ที่งานและวัตถุประสงค์ที่ต้องทำให้สำเร็จเป็นรายวัน รายสัปดาห์ รายเดือน หรือรายปี ตัวชี้วัดความสำเร็จในการทำงานคือการบรรลุภารกิจเหล่านั้น
แต่การรับรู้ถึงคุณค่าในแต่ละวันมักขึ้นอยู่กับเวลาที่ใช้ในการทำให้สำเร็จ ไม่ใช่ผลลัพธ์ในตัวมันเอง การรับรู้นี้สร้างการวัดผลที่ไม่เป็นทางการในการ 'ทำงานของคุณ' และสร้างขึ้นจากการรับรู้ของทั้งเพื่อนร่วมงานและหัวหน้างาน อย่าเข้าใจฉันผิด คุณยังต้องทำงานให้เสร็จ แต่ในหลายองค์กร การดูยุ่งก็สำคัญพอๆ กับการมีประสิทธิผล การรับรู้นี้มาจากการใช้เวลาไปกับ 'การนั่งก้น' เช่นเดียวกับเพื่อนช่างทำกุญแจของเรา มันทำให้ผู้คนรู้สึกดีขึ้นที่จะมีเวลามากกว่าผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นจริง
ลองดูตัวอย่างอื่นที่กล่าวถึงในวิดีโอ ทันใดนั้นคอมพิวเตอร์ของคุณก็ปิดตัวลงซึ่งมีทุกสิ่งที่สำคัญสำหรับคุณอยู่ คุณนำไปที่ร้านซ่อม และพวกเขาจะแจ้งให้คุณทราบว่าสามารถกู้คืนคอมพิวเตอร์ของคุณได้อย่างสมบูรณ์และบันทึกไฟล์ รูปภาพ และเพลงทั้งหมด แต่จะมีค่าใช้จ่าย 1,000 ดอลลาร์ โดยไม่ต้องคิดมาก คุณก็คงจะทำได้ เมื่อคุณตกลงแล้ว คุณจะเห็นช่างใช้เวลาประมาณ 30 วินาทีในการซ่อมแซม จากนั้นจึงขอให้ชำระเงิน มันทำให้คุณรู้สึกอย่างไร? อาจจะรู้สึกรำคาญเล็กน้อยเกี่ยวกับเวลาที่ใช้ไปเท่าไร? แต่ทำไม? บรรลุตามมูลค่าและผลลัพธ์ที่ตกลงกัน (ซ่อมคอมพิวเตอร์) การป้อนข้อมูลเวลามีความสำคัญหรือไม่หากบรรลุผลตามที่ต้องการ?
หากคุณจ้างใครสักคนมาทำงาน และพวกเขาได้งานนั้นสำเร็จตามที่คุณต้องการ คุณสนใจจริงๆ หรือไม่ว่าพวกเขาจะใช้เวลานานแค่ไหน หรือเมื่อไร หรือที่ไหน? ฉันไม่ได้สนับสนุนให้คุณปล่อยให้พนักงานทำงานน้อยที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่การรู้ว่าทุกคนมีคุณสมบัติเฉพาะตัว จึงไม่สมจริงที่จะคาดหวังให้ทุกคนทำงานในลักษณะเดียวกันและมีประสิทธิผลเท่าเทียมกัน บริษัทต่างๆ ต้องการจ้างคนที่เก่งที่สุดและฉลาดที่สุด แต่เมื่อพวกเขาอยู่ในตำแหน่งแล้ว คาดหวังให้พวกเขาปฏิบัติตามรูปแบบการควบคุมที่ผู้จัดการต้องการ แทนที่จะเล่นกับจุดแข็งของพวกเขา
ถึงเวลาที่จะเริ่มเปลี่ยนแปลงจุดที่เรามองหาคุณค่า แต่อย่างไร? โดยละทิ้ง 'ความเป็นธรรม' และเติบโตในความไว้วางใจ เป็นเรื่องปกติที่คุณจะต้องการให้ความยุติธรรมกับพนักงานของคุณมากที่สุด การแสดงความเป็นธรรมมักพบเห็นได้บ่อยที่สุดในกฎเกณฑ์ว่าผู้คนจะต้องทำงานอย่างไร ถ้าคน A ต้องทำงานจากออฟฟิศ มันก็ยุติธรรมที่คน B ก็ต้องทำงานเช่นกัน ถ้าคน A ต้องอยู่ที่นี่เป็นเวลา 40 ชั่วโมง ก็ยุติธรรมแล้วที่คน B จะทำเช่นนั้นด้วย แต่ชีวิตไม่เท่าเทียมกันหรือยุติธรรมเสมอไป และการขับเคลื่อนความยุติธรรมโดยยึดตามเวลาแทนที่จะเป็นผลผลิตจะจบลงด้วยผลเสียมากกว่าผลดี คุณจะหงุดหงิดพนักงานที่มีแรงจูงใจและมีประสิทธิภาพ และผลักดันให้ทุกคนมุ่งสู่ปริมาณงานโดยเฉลี่ยเพื่อ 'ผ่านไป'
แล้วมันจึงเกิดความไว้ใจ ในฐานะนายจ้าง คุณสามารถไว้วางใจได้หรือไม่ว่าคนของคุณจะทำงานให้สำเร็จในวิธีที่ถูกต้องโดยไม่ต้องคอยติดตาม 'การนั่งเฉยๆ' ตลอดเวลา หากคำตอบคือไม่ แสดงว่ายังมีปัจจัยสำคัญที่จำกัดศักยภาพของบริษัทของคุณ ไม่เพียงเท่านั้น คุณไม่ใช่บริษัทที่พร้อมสำหรับยุคมิลเลนเนียล คนรุ่นมิลเลนเนียลแสวงหาความยืดหยุ่นในโลกการทำงานของพวกเขา พวกเขาไม่สนใจที่จะตอบอีเมลและทำงานตอนกลางคืนหรือวันหยุดสุดสัปดาห์ แต่ยังต้องการความยืดหยุ่นในตารางงานในช่วง 9-5 ทุกวัน
มีคำพูดที่ว่า 'ให้เหตุผลแก่คนของคุณในการทำงานให้ดีที่สุดทุกวัน' ทุกคนทำงานต่างกัน และทำงานให้ดีที่สุดต่างกัน บางคนเป็นคนตื่นเช้า บางคนชอบกลางคืน บางคนต้องการความเงียบ และบางคนชอบความคึกคักและความมีชีวิตชีวาของร้านกาแฟหรือสถานที่สาธารณะ มันสำคัญไหมที่ผู้คนจะทำงานให้สำเร็จตราบใดที่มันเสร็จ? ปล่อยให้ผู้คนทำงานตามจุดแข็งของพวกเขา และคุณจะให้เหตุผลแก่พวกเขาในการทำงานให้ดีที่สุดเพื่อคุณ
ตัดแปะโดย เฉลิมชัย เอื้อวิริยะวิทย์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น