สีน้ำกับยาสีฟัน
ประภาส ชลศรานนท์
สีน้ำกับยาสีฟันไม่ถูกกัน ทั้งคู่มีปากมีเสียงกันตลอด วันนี้ก็เช่นกัน
ยาสีฟันเริ่มก่อน "สวัสดีพ่อหลอดเล็ก" ยาสีฟันใช้ขนาดเข้าข่ม
"สวัสดีพ่อจืดชืด" สีน้ำโต้ตอบบ้าง
ยาสีฟันไม่พอใจที่ถูกพูดถึงปมด้อย "นี่..ที่ฉันไม่มีสีเพราะฉันจำเป็นต้องสะอาดต่างหาก แล้วอันที่จริงเธอจะว่าฉันจืดชืดก็ไม่ถูก เพราะฉันนั้นรสมิ้นท์เชียวนะ เธอละมีรสอะไรบ้าง" ยาสีฟันพูดพลางยิ้มเยาะ
สีน้ำเปิดจุกออกมา "ถึงฉันจะไม่มีรสแต่เธอดูสีฉันสิ เป็นอย่างไร เธอคงคิดในใจ มันช่างสดสวยเหลือเกินใช่ไหม" สีน้ำโอ่ต่อ "เด็กๆในโลกนี้มีจินตนาการมากมายก็เพราะฉันช่วย เด็กๆใช้ฉันระบายความฝัน เปิดโลกของเขาให้ผู้ใหญ่ได้เห็น"
"มัวแต่ระบายฝัน สุดท้ายก็ฟันผุ" ยาสีฟันพูดแซงขึ้น "จินตนาการสูงส่งแล้วฟันผุมันดีตรงไหน เธอก็รู้ว่าสุขภาพฟันเป็นเรื่องสำคัญที่สุดของมนุษย์เพราะมันเป็นประตูบานใหญ่ที่จะส่งอะไรต่อมิอะไรเข้าไปในตัว"
สีน้ำส่ายหน้า "เป็นคนไร้จินตนาการแล้วมีฟันขาว จะอยู่บนโลกนี้ไปทำไม โลกเรามีสีสันมากมายให้ได้รู้สึก ถ้าสีไม่สำคัญ ทะเลมันจะเป็นทะเลไหม ภูเขามันเป็นภูเขาหรือ"
"ภูเขาน้ำแข็งนั่นไง ไม่มีสี" ยาสีฟันอ้าง
สีน้ำส่ายหน้าอีกครั้ง คราวนี้สีในหลอดกระเซ็นไปโดนยาสีฟันโดยไม่ได้ตั้งใจ
“เธอทำอะไรน่ะ เธอทำให้ฉันสกปรกไม่ได้นะ" ยาสีฟันร้องลั่น "เธอก็รู้ว่าหลอดของฉันต้องสะอาดตลอดเวลา ถึงจะน่าใช้" ยาสีฟันพยายามเอาตัวเองถูกับพื้น
แปรงสีฟันนั่งฟังอยู่นานแล้วเห็นเข้าก็เลยเข้ามาช่วยแปรงออก
“คู่หูเธอก็พอกัน" สีน้ำแขวะไปถึงแปรงสีฟัน "หัวเหลี่ยมไร้ความสวยงาม แข็งมะลื่อทื่อ จริงไหมพู่กัน" สีน้ำหันไปหาพู่กันที่นั่งห่างอยู่ไม่ไกล
“แล้วเพื่อนเธอดีนักนี่" ยาสีฟันเถียงกลับบ้าง "พ่อผอมกระหร่อง ผมตั้ง ทำตัวให้มีประโยชน์อย่างคุณแปรงสีฟันเขาบ้างสิ ตอนที่ผมเขายังแข็งอยู่เขาก็ช่วยฉันแปรงฟันให้ผู้คน พอผมของเขาเริ่มบาน เขาก็ยังไปช่วยขัดหม่้อขัดรองเท้า แล้วเธอละคุณพู่กัน วันๆทำอะไรบ้างนอกจากระบายสีให้กระดาษเลอะไปวันๆ หนำซ้ำบางวันเลอะเทอะมาถึงผนังบ้าน จริงไหมคุณผนังบ้าน" เรื่องมันเริ่มไปกันใหญ่
“ทำไมเธอพูดอย่างนี้เล่า" พู่กันเริ่มไม่พอใจกระแทกตัวเองใส่หลอดยาสีฟัน จนหลอดยาสีฟันเซไปชนแปรงสีฟันล้มลง
“อ้าว ทำไมต้องทำร้ายกันด้วยเล่า" แปรงสีฟันหันมาทำเสียงแข็ง
........................
เช้าวันรุ่งขึ้น เจ้าของหลอดสีน้ำและหลอดยาสีฟัน ไม่ได้แปรงฟัน ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ยาสีฟันของเขาถูกบีบออกมากองรวมกับสีน้ำ มีแปรงสีฟันเปื้อนสีปักค้างไว้บนกองของเหลวที่ว่า และก็มีพู่กันหักๆเปรอะยาสีฟันเต็มไปหมดวางอยู่ข้างๆ
เขียนนิทานมาก็หลายเรื่อง ไม่เคยต้องเขียนเลยว่า นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่าอะไร เพราะคิดเสมอว่าขึ้นชื่อว่านิทานใยต้องบอกว่าสอนว่าอะไร
ขออนุญาตสักครั้งนะครับ ไม่ได้สอน แต่อยากตั้งคำถาม ทุกวันนี้เรามียาสีฟันกับสีน้ำเต็มบ้านเต็มเมืองไปหมดหรือเปล่า ในบ้าน ในโรงเรียน ในที่ทำงาน เราทะเลาะกันเรื่องที่ไม่น่าจะทะเลาะแต่ก็ทะเลาะอยู่ทุกวันหรือเปล่า หรือบางทีเราก็ถูกลากเข้าไปเป็นพู่กันกับแปรงสีฟันบ้างหรือผนังบ้างหรือเปล่า
ที่สำคัญ เด็กๆของเราจะมีฟันที่สะอาดและมีจินตนาการไปพร้อมๆกันด้วยไม่ได้หรือ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น