ชีวิตเราไม่ได้ยืนยาวพอที่จะอยู่อย่างอดทน : พลังที่จะปฏิเสธและรักษาหัวใจของฉัน! ปฏิเสธเพื่อตัวฉันเอง

 จาก 나를 위해 거절합니다  naver.com

ชีวิตเราไม่ได้ยืนยาวพอที่จะอยู่อย่างอดทน

แด่คนที่พยายามเกินไปจนเหนื่อยล้า... แด่คนที่ทนฝืนใช้ชีวิตเพื่อผู้อื่น...

ผู้เขียน Yusuke Suzuki (ยูซึเกะ ซูซูกิ)

ผู้แปล ชลฎา เจริญวิริยะกุล

แด่คนที่ทนฝืนใช้ชีวิตเพื่อผู้อื่น...“ต่อให้พยายามแค่ไหนก็ไม่เห็นมีอะไรดีขึ้นมา”“ฉันทำความสุขหล่นหายไปตอนไหน”“ความหมายของการมีชีวิตอยู่คืออะไรกันนะ”นั่นคือสิ่งที่จิตแพทย์อย่าง  ซูซูกิ ยูซึเกะ  ได้ยินซ้ำ ๆเมื่อให้คำปรึกษาแก่ผู้คนที่ใช้ชีวิตโดยแบกความทุกข์ติดตัวราวกับถูกบังคับให้มีชีวิตอยู่เพื่อคนอื่น  ไม่ใช่ตัวเองแต่ชีวิตไม่ได้ยืนยาวพอที่จะอยู่อย่างอดทนพบกับ 28 วิธีคิดเพื่อชีวิตที่ปลอดโปร่งสบายใจเลิกฝืนทำสิ่งที่ตัวเองรู้สึกแย่  เลิกเดินตามความคาดหวังของคนอื่น
และหันมาใช้เวลาในแต่ละวันเพื่อตัวเองจริง ๆ สักที

บทที่ 1 วิธีสร้างความสัมพันธ์กับคนอื่นที่เท่าเทียมและสบายใจเพื่อให้อยู่ต่อไปได้แบบไม่ต้องทน
บทที่ 2 วิธีเยียวยา สำหรับคนที่เหนื่อยล้า กับสังคมหรือที่ทำงาน
บทที่ 3 ทิ้งความเชื่อผิด ๆ แล้วเอาชีวิตในแบบของตัวเองคืนมา
บทที่ 4 วิธีเก็บรักษา การเห็นคุณค่าในตัวเอง แบบไม่ยอมให้คนอื่นมาปั่นหัว
บทที่ 5 ทิ้งสิ่งที่ทำให้ "รู้สึกแย่" หรือ "ไม่สนุก"

พลังที่จะปฏิเสธและเก็บใจไว้! "ไม่ใช่สำหรับฉัน"

มองหาสิ่งที่ไม่เหมาะกับฉัน สิ่งที่ฉันไม่อยากทำ และไม่! เริ่มด้วยคำว่า NO! วิธีขีดเส้นแบ่งเขตระหว่างฉันกับคนอื่น ๆ ที่คุณต้องการสำหรับคุณที่ยากจะปฏิเสธ! 

ธรรมดาของคนที่อยู่กับความยากลำบากและความเจ็บปวดในชีวิตคือ พวกเขาขาด 'ความภาคภูมิใจในตนเอง' มนุษย์มักจะใช้ชีวิตในภาวะวิกฤตของการเอาชีวิตรอด เช่น สงคราม ความอดอยาก โรคภัยไข้เจ็บ การเลือกปฏิบัติ ฯลฯ แต่เมื่อสังคมเจริญขึ้น พวกเขาก็ค่อยๆ สูญเสียจุดมุ่งหมายในการดำรงชีวิต

ฉันมีชีวิตอยู่ในความหมายของชีวิต แต่ยิ่งฉันมีชีวิตอยู่ ฉันก็ยิ่งต้องการ 'การเล่าเรื่องของตัวเอง' มากขึ้นเท่านั้น ผู้เขียนว่า 'เล่าเอง' 'การเล่าเรื่องของฉันเอง' หมายถึงการแนบการตีความของฉันเองเข้ากับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องในชีวิตของฉัน กระบวนการโน้มน้าวใจตัวเองในเรื่องที่ฉันทำเกือบจะเหมือนกับการภูมิใจในตนเอง

ผู้เขียนพูดถึงวิธีการรักษาขอบเขตระหว่างฉันกับคนอื่นๆ เท่าที่จำเป็นสำหรับ 'การเล่าเรื่องของฉันเอง' และบอกฉันถึงวิธีการตะโกนว่า 'ไม่' แบบสบายๆ เพื่อเป็นแนวทางปฏิบัติ เป็นการบอกวิธีดำเนินชีวิตของตนเองโดยไม่ผูกมัดกับกฎเกณฑ์ของผู้อื่น

ผู้เขียนเล่าถึงการใช้ชีวิตของตัวเองโดยไม่ผูกมัดกับกฎเกณฑ์ของคนอื่น โดยพูดถึงวิธีการวาดเส้นเขตแดนที่จำเป็นสำหรับการวาดภาพของฉัน สิ่งที่ผู้เขียนเห็นว่าสำคัญที่สุดคือการตระหนักและรักษาขอบเขตระหว่างฉันกับผู้อื่นอย่างเหมาะสมในความสัมพันธ์ของมนุษย์ ฉันต้องรับผิดชอบทั้งร่างกาย จิตใจ ชีวิต และชีวิตของฉัน และไม่มีใคร รวมถึงครอบครัวและเพื่อนสนิทของฉันเข้ามาก้าวก่าย 

อย่างไรก็ตาม มีหลายกรณีที่ส่วนนี้ถูกละเมิดโดยผู้อื่นจริง ๆ หรือฉันละเมิดผู้อื่น นี่เป็นเพราะขอบเขตระหว่างฉันกับคนอื่นไม่ชัดเจน แล้วเราจะวาดเส้นแบ่งเขตได้อย่างไร? ก่อนอื่น คุณต้องไวต่อผู้อื่นที่ข้ามเส้น และรักษาระยะห่างจากคู่ต่อสู้ที่ข้ามเส้นซ้ำๆ นอกจากนี้ บางครั้งก็ไม่เป็นไรที่จะเกลียดคนอื่นและนินทาพวกเขา

มีความไว้ใจในการทำสิ่งที่ไม่ควรทำแต่รู้สึก 〈It's for me〉 แนะนำกรณีของความยากลำบากที่ได้พบกับสุขภาพ เป็นที่พึงปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่และดำเนินไปตามที่กล่าวกันว่าอยู่ในตัวบุคคลหรือในบริษัท

#1 คำขอโทษมีไว้เพื่อพัฒนาความสัมพันธ์เท่านั้น

มีบางอย่างที่ฉันอยากจะพูดเกี่ยวกับการละเมิดขอบเขตของผู้อื่น นั่นคือเมื่อต้องขอโทษใครสักคน จะเป็นการดีกว่าที่จะดูว่ามีการละเมิดขอบเขตหรือไม่ ไม่จำเป็นต้องขอโทษในกรณีที่เพื่อน เพื่อน หรืออีกฝ่ายเรียกร้องเกินสมควรและไม่สามารถปฏิบัติตามได้ เช่น เมื่อท่านสร้างปัญหาในที่ทำงาน หรือ เมื่อท่านสร้างปัญหาให้ตนเอง ตระกูล. อย่างไรก็ตาม สิ่งสำคัญคือต้องขอโทษเมื่อคุณมีความผิดอย่างชัดเจน อย่างไรก็ตามคุณควรคิดถึงเหตุผลที่ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย

เพื่อไม่ให้เสียน้ำใจในการขอขมาต่อผู้บริโภคมากยิ่งขึ้น แม้แต่เมื่อคุณขอโทษครอบครัว เพื่อน หรือคนรัก ก็จะมีความรู้สึกว่า 'ฉันอยากให้คุณยกโทษให้ฉัน' ฉันไม่ได้หมายความว่ามันไม่บริสุทธิ์ เมื่อฉันขอโทษใครบางคน จิตใจของ 'ฉันอยากให้คุณยกโทษให้ฉัน' ซ่อนอยู่ที่ไหนสักแห่ง

'การขอโทษ' หมายถึง 'การยอมรับว่าตัวเองมีสิ่งผิดปกติ (พวกเขา)' เป็นผลให้คุณรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณอีกฝ่ายหนึ่ง และตำแหน่งของคุณก็จะอ่อนแอลง และไม่ได้มีเพียงคนดีเท่านั้นในโลกที่คิดว่า 'ทุกอย่างจะถูกลืมถ้าคุณขอโทษอย่างจริงใจ' มีคนไม่กี่คนที่ใช้ประโยชน์จากหนี้ของคนที่ขอโทษและความปรารถนาภายในที่จะ 'โปรดยกโทษ' ผิดที่จะพูดว่า “ถ้าลงเอยด้วยการขอโทษ ก็ไม่ต้องแจ้งตำรวจ” หรือ “ทำผิดก็แสดงความจริงใจ (แสดงท่าที)” และ “แสดงด้วยความจริงใจ (แสดงด้วย ทัศนคติ)". ตั้งใจทำร้ายตัวเอง

ถ้าอย่างนั้น อย่างแรกเลย 'หมดใจ' กับ 'อีกคน' 'ขอโทษ คือการขอโทษ มีพื้นที่บุคคล แต่ไม่มีการให้อภัย จะทำหรือไม่ทำก็ได้' จากคนก่อนหน้าที่ว่า 'จุดประสงค์ของการขอโทษคือการปรับปรุงความสัมพันธ์ ไม่ใช่เพื่อให้ได้มาซึ่งการให้อภัย' รับทราบความไม่สะดวกและความเสียหายที่เกิดกับบุคคลอื่นและรับความเจ็บปวดอย่างจริงจัง และจากนั้นในขณะที่พูดคุยเกี่ยวกับทัศนคติและการปฏิบัติตนแบบไหนที่จะนำไปสู่สถานการณ์ที่ดีขึ้นสำหรับแต่ละอื่น ๆ นั่นไม่ใช่ลักษณะของการขอโทษที่ยุติธรรมใช่ไหม

สิ่งสำคัญในเวลานี้คือเป้าหมายคือ 'สถานการณ์ที่ดีกว่าสำหรับกันและกัน' คุณไม่ควรลงเอยในความสัมพันธ์ที่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งรู้สึกเครียดหรือเสียเปรียบ หากมีอะไรเกิดขึ้น ก่อนอื่น หลังจากถ่ายทอดความรู้สึกของคุณอย่างชัดเจน หากอีกฝ่ายยังไม่เข้าใจ ลองค้นหาและทบทวนอย่างใจเย็นว่ามีความแตกต่างหรือไม่ สิ่งที่อีกฝ่ายต้องการนั้นถูกต้องและยุติธรรมและโชคภายในของช่วงที่คุณสามารถตอบสนองโดยไม่หักโหมเกินไปคือโชคภายในขั้นสูงสุด อย่างไรก็ตาม ถ้าไม่ คุณต้องมองย้อนกลับไปถึงความสัมพันธ์ของคุณกับอีกฝ่าย คุณจะสามารถสร้างมนุษยสัมพันธ์ที่ยุติธรรมกับคนที่เรียกร้องมากกว่าที่คุณต้องการขอโทษได้หรือไม่?

#2 บางครั้งการเกลียดชังคนอื่นและนินทาก็ไม่เป็นไร?

หากคุณมัวแต่สนใจแต่ข้อบกพร่องและข้อบกพร่องของผู้อื่น ความคาดหวังของคุณที่มีต่อผู้อื่นก็จะค่อยๆ สูงขึ้น และคุณจะรู้สึกรำคาญหรือไม่พอใจอยู่เสมอ และความโกรธจะค่อยๆ ก่อตัวขึ้นในใจของคุณ จำเป็นต้องพูดสภาพไม่ดีในแง่ของสุขอนามัยทางจิต นอกจากนี้ผู้คนรอบตัวบุคคลดังกล่าวก็ค่อยๆหายไป น้อยคนนักที่จะยอมเป็นเพื่อนกับคนที่เอาแต่พูดถึงข้อบกพร่องและการนินทา แต่ฉันไม่คิดว่า 'คุณไม่ควรเกลียดคนอื่น' 'คุณไม่ควรนินทาคนอื่น' หรือ 'คุณต้องเป็นมิตรกับทุกคน' เป็นเรื่องธรรมดาของมนุษย์ที่จะเกลียดชังหรือนินทาคนที่ไม่เข้าพวกไม่ว่ายังไงก็ตาม

ผู้คนมีวิธีคิดและค่านิยมที่แตกต่างกัน ไม่ว่าคุณจะสนิทกับคนอื่นมากแค่ไหน เช่น ครอบครัว คู่ชีวิต และเพื่อนสนิท เป็นไปไม่ได้ที่จะมีความบังเอิญ 100% ในวิธีคิดและค่านิยมของคุณ ตราบใดที่วิธีคิดและค่านิยมไม่ตรงกัน คนจะรู้สึกไม่สบายใจกับคำพูดและการกระทำของผู้อื่นไม่มากก็น้อย ความไม่ลงรอยกันเป็นเหมือนสัญญาณเตือนที่ดับลงเมื่อจิตตระหนักว่า “วิธีคิดและค่านิยมของคนๆ นี้แตกต่างจากของฉัน” ไม่เป็นไรถ้าความรู้สึกไม่สบายนั้นอยู่ในขอบเขตที่คุณสามารถรับได้เอง แต่ถ้ารับไม่ได้ คนอื่นจะกลัว อีกฝ่ายไม่พอใจหรือรังเกียจ หากนาฬิกาปลุกดังขึ้น ให้คิดว่าเป็นการส่งข้อความจากร่างกายและจิตใจของคุณไปที่ "หยุดคิดดูสักครู่"

การตระหนักและยอมรับความรู้สึกไม่ลงรอยกันและการคิดอย่างถูกต้องว่า “ทำไมและที่ใดที่ฉันรู้สึกไม่ลงรอยกัน” เป็นโอกาสอันดีที่จะเข้าใจตนเองและผู้อื่นอย่างลึกซึ้งยิ่งขึ้น ด้วยเหตุนี้ หากคุณคิดว่า "ความแตกต่างในวิธีคิดและค่านิยมของบุคคลนี้อยู่ในขอบเขตที่อนุญาต" หรือ "ฉันต้องการสานต่อความสัมพันธ์กับบุคคลนี้" คุณสามารถพยายามประนีประนอมได้ ในทางกลับกัน หากคุณคิดว่า “ฉันรับความแตกต่างกับคนๆ นี้ไม่ได้” หรือ “ฉันไม่อยากเข้าใกล้คนๆ นี้อีกแล้ว” คุณสามารถมั่นใจในความรู้สึกนั้นและออกห่างจากอีกฝ่าย ในกรณีอย่างหลัง ถ้าคุณสร้าง 'สมมุติฐาน' โดยพูดเหตุผลของการไม่อยากเข้าใกล้อย่างเหมาะสม คุณก็สามารถใช้มันกับความสัมพันธ์อื่นๆ ของมนุษย์ได้ บุคคลที่มีความเข้าใจอย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับผู้อื่นอาจผ่านขั้นตอนดังกล่าวอย่างระมัดระวังและรวบรวมกฎของเขาเอง

ตัวอย่างเช่น สมมติว่ามีคนที่คุณไม่สนิทมากรบกวนสิ่งที่คุณเห็นว่าเป็น "การรบกวนที่ไม่จำเป็น" หากคุณรู้สึกไม่สบายใจในเวลานี้ คุณอาจได้ข้อสรุปต่อไปนี้หลังจากคิดอย่างหนัก

“ฉันไม่ชอบการปิดกะทันหันหรือการแสดงน้ำใจแบบบังคับ เป็นเพราะฉันรู้สึกไม่พอใจ ทัศนคติที่หยิ่งยโส และความรู้สึกไม่เต็มใจที่ดินแดนของฉันถูกรุกราน” “มองแวบแรกเขาดูเหมือนเป็นคนดี มันไม่ทำร้ายหัวใจด้วยซ้ำ แต่มีคนในโลกที่เสแสร้งเป็นคนดีและข้ามเส้นเขตแดนในแบบที่ทำให้ฉันปฏิเสธหรือบ่นได้ยาก”

เนื่องจากกฎเหล่านี้สะสมไว้ จึงเป็นไปได้ที่จะรักษาระยะห่างเพื่อที่ครั้งต่อไปที่คุณพบคนที่คล้ายกัน คุณจะไม่ล้ำเส้นตั้งแต่แรก อย่างไรก็ตาม วิธีคิดทางศีลธรรม “คุณต้องไม่เกลียดคนอื่น” “คุณต้องไม่นินทาคนอื่น” “คุณต้องเข้ากับทุกคนได้ดี” ป้องกันไม่ให้คุณคิดอย่างถูกต้องเกี่ยวกับความรู้สึกไม่ลงรอยกัน หากคุณจมอยู่กับความคิดที่ว่า 'ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไร การเกลียดชังคนอื่นและการนินทาเป็นสิ่งไม่ดี' จิตใจของคุณจะแสร้งทำเป็นว่าไม่มีความรู้สึกไม่ลงรอยกัน นอกจากนี้ หากคุณหมกมุ่นอยู่กับความคิดทางศีลธรรมมากเกินไป เมื่อคุณนินทาหรือเกลียดชังผู้อื่น มีความเสี่ยงที่การประเมินตนเองของคุณจะลดลงเนื่องจากการเกลียดตนเองโดยพูดว่า “ฉันเป็นคนไม่ดีจริงๆ”

ฉันไม่คิดว่าวลี "คุณไว้ใจคนที่นินทาคนอื่นไม่ได้" นั้นค่อนข้างไม่ชัดเจน เมื่อคุณสั่งสมประสบการณ์และกฎเกณฑ์ คุณอาจสามารถออกห่างจากคนอื่นๆ ได้ก่อนที่คุณจะเกลียดพวกเขาหรือนินทาพวกเขา

อย่างไรก็ตาม เขายังไม่ถึงขั้นนั้น แต่เขาเชื่ออย่างมืดบอดว่า 'คุณต้องไม่เกลียดชังคนอื่น' และ 'ต้องไม่นินทา' โดยแสร้งทำเป็นไม่รู้ถึงความไม่ลงรอยกันที่ก่อตัวขึ้นในใจของเขา และปล่อยให้คนอื่นรุกราน ขีดเส้นเขตแดน ค่อยๆ สร้างความเครียด คือ การโกหกตัวเองและกีดขวางไม่ให้ขีดเส้นเขตอย่างถูกต้อง ท้ายที่สุดก็ส่งผลเสียต่อการสร้างมนุษยสัมพันธ์ที่จริงใจ นินทาเล็กน้อยอย่างน้อยก็ซื่อสัตย์กับตัวเอง ในทางตรงกันข้าม การนินทาผู้อื่นอาจดีต่อสุขภาพมากกว่าคนที่โกหกตัวเองและไม่นินทาผู้อื่น อนึ่ง คำพูดที่ว่า "คนที่ไม่โกหกย่อมเชื่อถือได้" ก็เป็นวิธีคิดที่หยาบคายเช่นกัน ฉันคิดว่าการโกหกคนอื่นไม่เป็นไร แต่การโกหกตัวเองนั้นไม่ดี

เป็นการกระทำที่หยิ่งยโสที่จะพูดว่า "ฉันไม่ชอบ" หรือ "ฉันไมโอเค" ต่อหน้ากับคนที่ฉันไม่สบายใจ แต่ขอยอมรับอย่างหนักแน่นว่า "ฉันรู้สึกอึดอัดใจ" หรือ "ฉันรู้สึกมีเหตุผล ความไม่ลงรอยกัน" ตามความเป็นจริงในใจ จริงๆ ก็น่าอึดอัด แต่ถ้าเชื่อว่า 'ฉันไม่เคอะเขินกับคนๆ นั้น' จะต้องมีผลข้างเคียงที่ไหนสักแห่งแน่ๆ ค่าใช้จ่ายในการปกปิดจิตใจย่อมกลับมาในรูปแบบของสภาพร่างกายและจิตใจที่ย่ำแย่ การโกหกตัวเองเป็นอันตรายต่อสุขภาพของคุณมากขึ้น

#3 การหาเงินด้วย 'ทักษะอดทน' นั้นเปล่าประโยชน์หรือ?

คำพูดที่ว่า 'ความอดทนเป็นคุณธรรม' นั้นไม่มีอะไรมากไปกว่ากฎที่สร้างขึ้นโดยพลการโดยผู้คนซึ่งสถานการณ์จะดีขึ้นก็ต่อเมื่อพวกเขาบังคับให้ผู้อื่นอดทน แน่นอน เพื่อที่จะอยู่รอดในสังคมได้ดี มีหลายกรณีที่จำเป็นต้องใช้ทักษะที่เรียกว่า 'ความอดทน' อย่างไรก็ตามแม้ว่าเทคนิคนี้จะเจ็บปวดในระยะสั้น แต่ก็ควรใช้เมื่อมีประโยชน์มากกว่าความทุกข์ทรมานในระยะยาวเท่านั้น นั่นคือเหตุผลที่โลกเต็มไปด้วยผู้คนที่ทำงานหนักทั้งร่างกายและจิตใจภายใต้ความกดดันของงานจำนวนมหาศาลใน 'บริษัทสีดำ' ซึ่งพวกเขาไม่ได้รับค่าจ้างเพียงพอ ไม่ต้องพูดถึงค่าล่วงเวลา และยังสานต่อความสัมพันธ์ของมนุษย์กับ ไม่มีอะไรนอกจากความเจ็บปวด พวกเขาอาจคิดว่าไม่ว่าสถานการณ์จะไม่สมเหตุสมผลเพียงใด ความอดทนเป็นสิ่งสำคัญในชีวิต และสิ่งที่คุณต้องทำก็คืออดทน จะเรียกว่าเป็นความเห็นถูกได้หรือที่คิดว่าเรายังขาดความอดทนต่อตนเองที่อดทนมามาก ในฐานะที่เป็นกลยุทธ์การเอาชีวิตรอด สิ่งนี้ผิดอย่างชัดเจนและอันตรายอย่างยิ่ง

เมื่อสมองของมนุษย์รู้สึกเป็นทุกข์ในสถานการณ์ที่ไม่สมเหตุสมผล มันก็จะพยายามที่จะรู้สึกสบายใจด้วยวิธีใดวิธีหนึ่ง นี่เป็นเพราะมันเป็นไปไม่ได้ที่จะดำเนินต่อไปตลอดไปในขณะที่รับรู้ถึงสภาวะที่เจ็บปวดว่า 'เจ็บปวด' ทางออกที่ดีที่สุดในเวลานี้คือการเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ที่ไม่สมเหตุสมผลหรือออกจากสถานการณ์ที่ไม่สมเหตุสมผล อย่างไรก็ตาม การเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ที่ไร้เหตุผลหรือหลีกหนีจากสถานการณ์ที่ไร้เหตุผลนั้นต้องใช้พลังงานอย่างมาก เนื่องจากการทำงานร่วมกับผู้อื่นเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ในการเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ และคนส่วนใหญ่รู้สึกวิตกกังวลและหวาดกลัวเมื่อพวกเขา 'ละทิ้งสภาพแวดล้อมที่คุ้นเคยและกระโดดเข้าสู่สภาพแวดล้อมใหม่'
จากนั้น สมองพยายามเปลี่ยนการรับรู้ถึงอาการเจ็บปวดของตัวเองอย่างน่าประหลาดใจ มันพยายามนึกถึงสภาพที่เจ็บปวดว่า 'ไม่เจ็บปวด' หรือ 'ฉันยังทนได้เท่านี้' นี่เป็นเพราะพวกเขาตัดสินว่าสะดวกกว่าการกระทำต่อสิ่งแวดล้อมหรือวิ่งหนีจากสิ่งแวดล้อม ว่ากันว่าหากมนุษย์ไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ อารมณ์นั้นจะเสื่อมลง ในขณะที่พยายามระงับอารมณ์ต่างๆ เช่น ความโกรธ ความเศร้า ความทุกข์ หรือระงับอารมณ์โดยไม่แสดงให้คนอื่นเห็น คุณจะค่อยๆ ไม่สามารถเข้าใจความปรารถนาและอารมณ์ของตัวเองได้ แต่สิ่งเหล่านี้ไม่มีอะไรมากไปกว่าการปิดฝาความคิด
"ความรู้สึกเดิม" สำหรับสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นยังคงสะสมอยู่ใต้ฝา ค่อยๆ เพิ่มความกดดันและระเบิดในที่สุด ความทรุดโทรมทั้งร่างกายและจิตใจก็ผุดขึ้นมาทันทีเมื่อน้ำตาไหลบนรถไฟที่มุ่งหน้าไปยังบริษัท เมื่อระบบประสาทอัตโนมัติได้รับความเสียหายจากความเครียดอาจมีอาการต่างๆ ในร่างกาย เช่น อ่อนเพลีย เบื่ออาหาร กินมากเกินไป นอนไม่หลับ นอนเกิน ลมพิษ ปวดท้องหรือท้องเสีย ไหล่แข็ง นอกจากนี้ยังมีกรณีที่ อาการที่ปรากฏขึ้นในจิตใจ เช่น 'ไม่มีสมาธิ' 'ไม่มีสมาธิ ความคิดไม่เป็นระเบียบ' 'หงุดหงิดกับเรื่องเล็กน้อย' หากปรากฏการณ์นี้ปรากฏขึ้น ให้เข้าใจว่าเป็นสภาวะที่มีสัญญาณเตือนภัยดังขึ้น 'หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป ร่างกายและจิตใจของคุณจะพังทลาย'

หากคุณลังเลที่จะปฏิบัติต่อใครสักคน แม้ว่าจะเป็นคนในครอบครัวหรือคนรักก็ตาม ให้ลดเวลาที่คุณติดต่อกับพวกเขา และเพิ่มสัดส่วนความสัมพันธ์ของมนุษย์กับคนที่คุณชอบและรู้สึกสงบว่าร่างกายและจิตใจของคุณมีปฏิกิริยาอย่างไร คุณจะมีสุขภาพดีขึ้นอย่างแน่นอน แม้ว่าคุณจะไม่สามารถเปลี่ยนลักษณะนิสัยของอีกฝ่ายได้ แต่คุณก็สามารถเปลี่ยนอัตราส่วนความสัมพันธ์ของมนุษย์ที่เกี่ยวข้องกับตัวคุณเองได้อย่างอิสระ การรักษาระยะห่างจากผู้ที่ไม่เคารพคุณและปฏิบัติต่อผู้ที่เห็นคุณค่าของคุณอย่างมีค่ามากขึ้น คุณจะกลายเป็นผู้มีเกียรติมากขึ้น

คุณค่าของ 'ความอดทนคือคุณธรรม' ทำให้คุณไม่มีโอกาสสัมผัสอารมณ์ที่แท้จริง ยับยั้งอารมณ์เหล่านั้น และขโมยความสามารถของคุณในการตัดสินว่าคุณต้องการอะไรจริงๆ ในตอนนี้ อันตรายมีมากกว่าประโยชน์ของความเพียร ดังนั้นจึงเป็นการดีกว่าที่จะลบมันออกจากสมองโดยเร็วที่สุด นอกจากนี้ หากมีการติดตั้งคุณค่าของ 'ความอดทนเป็นคุณธรรม' ผู้คนมักจะรู้สึกผิดเกี่ยวกับ 'การรับเงินอย่างสบายใจ' อันที่จริง มีคนไม่กี่คนไม่ว่าเพศหรือวัยใดที่พูดว่า “ฉันเสียใจที่ได้เงินเพราะงานปัจจุบันของฉันไม่ได้ยากเลย” แต่ลองคิดดูดีๆ เงินเดือนหรือการจ่ายเงินคือการจ่ายเงินที่คุณได้รับสำหรับเวลา แรงงาน ความสามารถ คุณค่าที่คุณสร้างขึ้น สินค้าหรือบริการที่คุณจัดหาให้ ไม่สำคัญว่าคุณต้องทนทุกข์ทรมานแค่ไหน เราไม่ได้ซื้อขายเงินและความอดทน เมื่อคุณได้รับเงินเดือนหรือค่าจ้าง หากคุณกำลังคิดว่า 'รับเงินสบาย ๆ แบบนี้ไหวไหม' แน่นอนว่ามีบางสิ่งที่ต้องใช้ความอดทนในที่ทำงาน เช่น เมื่อคุณเพิ่งเริ่มทำงานหรือจำเป็นต้องเรียนรู้บางอย่างผ่านการฝึกอบรม แม้ในกรณีนั้น ไม่ใช่แค่การยอมรับว่า 'คุณต้องอดทนเพราะคุณเป็นผู้มาใหม่ (ผู้ที่ได้รับการศึกษา)' • มีอะไรที่ฉันจะได้รับ (ข้อได้เปรียบ) จากการอดทนหรือไม่? ฉันต้องการข้อได้เปรียบนั้นหรือไม่? ผลประโยชน์ที่คุ้มค่ากับเงินที่เสียไป (เงิน เวลา พลังงาน ความเครียด ฯลฯ) หรือไม่ • มีกำหนดระยะเวลาของความอดทนหรือไม่?

มาตัดสินกันอย่างแน่นอน หากไม่มีผลประโยชน์ที่สมน้ำสมเนื้อกับต้นทุนที่จ่ายไป หากระยะเวลาไม่กำหนด หรือหากระยะเวลานานเกินไป ถือเป็นข้อตกลงที่ไม่ยุติธรรม และเป็นการดีกว่าที่จะบอกว่าไม่ 

#4 แบ่งเวลาใช้ชีวิตตามกฎของฉัน 

ในสังคมปัจจุบัน มีคนจำนวนมากที่ใช้ชีวิตอย่างยากลำบากเพราะถูกผูกมัดด้วยกฎเกณฑ์ ค่านิยม และความสัมพันธ์ของมนุษย์ ดังนั้นฉันหวังว่าผู้คนอีกเล็กน้อยจะสามารถใช้ชีวิตตามกฎของตัวเองและดำเนินชีวิตตามเรื่องราวของตัวเองได้ 

• ตระหนักถึงขอบเขตระหว่างตนเองกับผู้อื่น ขอบเขตที่เราต้องรับผิดชอบและปกป้อง และไวต่อข้อเท็จจริงที่ว่าตนล้ำเส้นผู้อื่นหรือผู้อื่นล้ำเส้น

• ฉันมองย้อนกลับไปที่ค่านิยมและกฎเกณฑ์ที่กำหนดโดยผู้อื่นและสังคมซึ่งฝังอยู่ในหัวของฉันโดยที่ฉันไม่รู้และสังเกตเห็นธุรกรรมที่ไม่เป็นธรรม

• วางตัวให้ห่างจากใครก็ตามที่ล้ำเส้นหรือเสนอข้อตกลงที่ไม่เป็นธรรมซ้ำๆ

'การใช้ชีวิตตามกฎของฉัน' หมายความว่าอย่างไรโดยเฉพาะ? และคุณทำให้มันเกิดขึ้นได้อย่างไร? บอกตามตรงว่าอธิบายเป็นคำพูดได้ยากมาก นี่เป็นเพราะแต่ละคนมีกฎของตัวเองและไม่ชัดเจนว่าจะหากฎเหล่านั้นได้อย่างไรและจะดำเนินชีวิตอย่างไร การค้นหากฎเกณฑ์และวิถีชีวิตของตนเองเป็นเรื่องยากและต้องใช้เวลา ไม่ใช่ว่าจู่ๆ คุณจะใช้ชีวิตตามกฎของตัวเองได้ 100% ตั้งแต่พรุ่งนี้ แต่ถ้าคุณไม่ใส่ใจและไม่ทำอะไรเลย คุณจะไม่มีวันค้นพบกฎของตัวเอง

แล้วฉันควรทำอย่างไร? หลังจากครุ่นคิดอย่างหนัก คำตอบที่ฉันได้รับคือ 'ก่อนอื่น ค้นหาว่าอะไรที่ไม่เหมาะกับคุณหรือสิ่งที่คุณไม่ต้องการทำ และเริ่มด้วยการพูดว่าไม่' มันดูเฉยๆ แต่เป็นวิธีที่ทุกคนสามารถเริ่มได้ทันทีแม้กระทั่งในวันพรุ่งนี้ ตอนนี้คุณใช้เวลามากมายเพื่อกฎของคนอื่นไม่ใช่เหรอ? ตัวอย่างเช่นในกรณีต่อไปนี้

เวลาได้รับการประเมินเชิงลบจากผู้อื่นและบริษัท และรู้สึกหดหู่ใจเมื่อพูดว่า 'ฉันก็ไร้ค่าเหมือนกัน' ที่จริงไม่อยากแข่งแต่ต้องมาเสียเวลาแข่งกับคนอื่น เสียเวลาไปกับคำขอที่ไม่เต็มใจ การประชุมที่ไร้ความหมาย และอาหารมื้อค่ำที่ไม่สำคัญ เวลาจะทำอะไรอย่างมีสำนึกในหน้าที่ ใส่ใจสายตาคนอื่น ทั้งที่จริงๆ แล้วคุณไม่ได้อยากกด Like บนโซเชียลเท่าไหร่นัก

ตัวอย่างเช่น หากคุณใช้เวลา 3 ชั่วโมงต่อวันตั้งแต่วันจันทร์ถึงวันศุกร์กับงานดังกล่าว คุณใช้เวลา 15 ชั่วโมงต่อสัปดาห์ ประมาณ 60 ชั่วโมงต่อเดือน และประมาณ 720 ชั่วโมงต่อปีสำหรับกฎเกณฑ์ของผู้อื่น เพิ่มขึ้นเป็น 7,200 ชั่วโมงใน 10 ปี และ 21,600 ชั่วโมงใน 30 ปี สมมติว่าคุณทำงานเป็นเวลา 43 ปี ตั้งแต่อายุ 22 ปี ถึงอายุ 65 ปี รวมในช่วงเวลานั้นคือ 30,960 ชั่วโมง และหารด้วย 24 ชั่วโมง เท่ากับ 1,290 วัน ซึ่งเท่ากับ 3 ปี 5 เดือน หากคุณสามารถปฏิเสธในสิ่งที่ไม่เหมาะกับคุณหรือไม่ต้องการทำได้อย่างถูกต้อง คุณสามารถป้องกันสถานการณ์ที่ผู้อื่นพรากเวลานั้นไปทีละเล็กทีละน้อย

เมื่อคุณมีความชัดเจนว่าอะไรไม่เหมาะกับคุณและอะไรที่คุณไม่ต้องการทำ ในทางกลับกัน มันจะง่ายขึ้นที่จะเข้าใจว่าอะไรเหมาะกับคุณและอะไรที่คุณต้องการจะทำ จากนั้นมาใช้เวลาและพลังงานที่กู้คืนมาเพื่อตัวเราเอง ไม่ใช่เพื่อใครอื่น ใช้สำหรับสิ่งที่คุณชอบอย่างแท้จริงและสิ่งที่ทำให้คุณรู้สึกสบายใจ ฉันคิดว่าการใช้ชีวิตตามกฎของตัวเองและการใช้ชีวิตตามเรื่องราวของตัวเองคือการเพิ่มเวลาและพลังงานที่ทำให้ตัวเองมีความสุขในท้ายที่สุด

ไม่จำเป็นต้องพูดว่า การใช้ชีวิตตามกฎของตัวเองนั้นไม่ได้หมายความว่า 'ไม่ใส่ใจคนอื่น ทำตัวดุร้าย และทำทุกอย่างในแบบของตัวเอง' มันคือการข้ามเส้นของคนอื่นเพื่อสร้างกฎของคุณเองและเรียกร้องโดยพลการต่อคนรอบข้าง คุณไม่ควรยุ่งเกี่ยวกับคนอื่นที่ดำเนินชีวิตตามกฎของพวกเขา เพื่อที่คุณจะได้ดำเนินชีวิตตามกฎของคุณเอง เคารพขอบเขตระหว่างตนเองกับผู้อื่น ขอบเขตของตนเองและขอบเขตของผู้อื่น และพยายามรักษาความสัมพันธ์ที่เท่าเทียมกัน เป็นลักษณะที่สำคัญมากในการใช้ชีวิตตามกฎของคุณเอง

#5 รักษาระยะห่างในโลกแห่งการแข่งขัน?

ตั้งแต่เราเกิดมา เรามักถูกผู้อื่นแข่งขันและประเมินอยู่เสมอ ที่บ้าน พวกเขาจะถูกเปรียบเทียบกับพี่น้อง และที่โรงเรียน พวกเขาแข่งขันกับเพื่อนร่วมชั้นทั้งในด้านผลการเรียนและผลการเรียนด้านกีฬา แข่งขันกับผู้สอบคนอื่นๆ เพื่อเข้าโรงเรียนหรือบริษัทที่ดี เมื่อคุณเข้าสู่บริษัท การแข่งขันเพื่อความก้าวหน้าและการประเมินจากผู้บังคับบัญชาของคุณกำลังรออยู่ ปัจจุบันมีไม่กี่บริษัทที่เน้นเรื่อง Competency เมื่อพูดถึงระบบคุณธรรม เมื่อมองแวบแรกจะรู้สึกเหมือนความเท่าเทียม แต่ในขณะเดียวกันก็เป็นงานที่ต้องมี 'การแข่งขันอย่างต่อเนื่อง'

หากคุณเอาชนะการแข่งขันและได้รับการประเมินในระดับสูง ความหยิ่งยโส ความต้องการการอนุมัติ และความปรารถนาในเกียรติยศของคุณก็เพียงพอแล้ว อย่างไรก็ตาม ในโลกนี้ มีคนๆ ​​หนึ่งบินอยู่เหนือคนที่วิ่งเสมอ และสภาพจิตใจและร่างกายก็ไม่ได้ดีเสมอไป ไม่มีผู้เล่นระดับท็อปคนไหนที่สามารถชนะได้ตลอดไป และไม่ว่าคนๆ นั้นจะดูแข็งแกร่งแค่ไหน เขาหรือเธอจะต้องกลายเป็น "ผู้แพ้" ที่ใดที่หนึ่งในชีวิตอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ และถ้าคุณแพ้การแข่งขันและได้รับการประเมินที่ไม่ดี คุณคิดว่า “ฉันเป็นคนไร้ค่า” หรือ “ฉันไม่มีค่า” ในความเป็นจริง ไม่ว่าคุณจะแพ้การแข่งขันหรือการประเมินของผู้อื่นต่ำ ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณค่าของการมีอยู่ของคนๆ นั้น แต่คุณกลับสับสนโดยไม่ได้ตั้งใจ

การยืนยันตนเองหมายถึงความรู้สึกที่ว่า "แม้ว่าฉันจะไม่สมบูรณ์แบบหรือดีเลิศ แม้ว่าฉันจะแพ้ในการแข่งขัน ฉันก็เป็นเช่นนี้" และ "ฉันดีเพราะฉันเป็นฉัน" คนที่ไม่มั่นใจในตัวเองมักชอบพูดว่า “ฉันก็เหมือนฉัน” แม้ว่าเขาจะมีจุดเด่นหลายอย่าง เช่น ใจดี ขยัน ฉลาด ทำงานเก่ง และถูกประเมินสูงจากคนรอบข้าง คนอื่นอาจจะไม่พอใจโดยพูดว่า 'แค่นี้ไม่พอเหรอ' หรือ 'คุณต้องการอะไรอีก' แต่ฉันค่อนข้างจริงจัง และเนื่องจากพวกเขาไม่สามารถยืนยันตัวเองได้ พวกเขาจึงมักจะจมปลักอยู่กับการเรียนหรือการทำงานเพราะพวกเขาพยายามพิสูจน์ว่าพวกเขา “มีค่าสำหรับฉัน” โดยได้รับคำชมจากคนอื่นผ่านการประเมิน เช่น “ดีเยี่ยม” หรือ “เกรดดี” มันเกี่ยวกับการพยายามอย่างหนักพอที่จะบอกว่ามันบ้าจริงๆ

อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าคนๆ หนึ่งจะได้เข้าเรียนในโรงเรียนที่ดี ได้รับการคัดเลือกให้ดำรงตำแหน่งสำคัญๆ และประสบความสำเร็จ แทนที่จะพูดว่า “ฉันมีความสุข” หรือ “ฉันได้รับการยอมรับ” ฉันคิดว่า “ยังไงก็ตาม ฉันเอา หายใจเพราะฉันบรรลุโควต้าของฉัน” เป็นความอุ่นใจมากกว่าความสุข แม้ความมั่นใจนั้นจะอยู่ได้ไม่นาน ฉันรู้สึกกระวนกระวายใจทันที 'ฉันจะทำได้ดีในครั้งต่อไปหรือไม่' และ 'จะมีคนที่เหนือกว่าฉันปรากฏตัวขึ้นและสูญเสียคุณค่าของการมีอยู่ของฉันหรือไม่? ในโลกที่มีการแข่งขันสูง ในขณะที่อยู่ภายใต้ความกดดันของการประเมินเสมอ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน คุณไม่สามารถคิดได้ว่า 'นี่แหละ'

ฉันคิดว่า 'การทบทวนความสัมพันธ์กับโลกแห่งการแข่งขันและการมีส่วนร่วมจากระยะทางที่เหมาะสม' เป็นข้อกำหนดที่ค่อนข้างสำคัญในการใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ขอบเขตของความสนุกในการแข่งขันแตกต่างกันไปในแต่ละบุคคล แม้ว่าคุณจะแพ้อยู่เรื่อย ๆ แต่ผู้ที่ทนไม่ได้เพราะพวกเขาสนุกกับการแข่งขันกันเองก็จำเป็นต้องมีส่วนร่วมมากเท่าที่ต้องการเท่านั้น อย่างไรก็ตาม หากคุณไม่ใช่คนประเภทนั้น ก็เป็นการดีกว่าที่จะไม่ใช้มันเป็นเกณฑ์ในการตัดสินคุณค่าของตัวเอง โดยคิดว่ามันเป็นเพียง “รสชาติของชีวิต” แม้ว่าบางครั้งคุณจะชอบการแข่งขันหรือรู้สึกเศร้าใจกับการประเมินของคนอื่นก็ตาม และให้คุณค่ากับผู้คนหรือโลกที่ไม่เกี่ยวข้องกับการแข่งขันและการประเมิน จะดีที่สุดถ้าคุณได้พบกับคนที่ยอมรับ 'ส่วนที่บกพร่อง' ในตัวคุณอย่างที่เป็นและรักคุณ 'ส่วนที่ขาดหายไป' คือ 'ส่วนที่เปิด' หรือ 'ส่วนที่บิดเบี้ยว' และไม่เหมือนกับ 'ความงาม' หรือ 'ความเป็นเลิศ' นอกจากนี้ยังเป็นส่วนที่ไม่ต้องแข่งขันกับผู้อื่น

หลังจากรักษาระยะห่างจากโลกแห่งการแข่งขันอย่างเหมาะสม เมื่อคุณพบใครบางคนที่สนุกและรักในช่องว่างและบิดเบี้ยวของคุณ และยอมรับข้อบกพร่องของตัวเอง ในที่สุด คุณจะตระหนักว่า 'แม้ว่าฉันจะไม่สมบูรณ์แบบหรือยอดเยี่ยม แม้ว่าฉันจะแพ้การแข่งขันก็ตาม' เท่านี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับฉัน คุณสามารถมี Mindset ของ 'ฉันดีใจที่ฉันเป็นฉัน' และคุณสามารถดำเนินชีวิตตามเรื่องราวของคุณเองได้

กล่าวกันว่าหลักสูตรการปีนเขาในนิวซีแลนด์หรือออสเตรเลียไม่รวมยอดเขาในเส้นทางหลัก ว่ากันว่าทางขึ้นสู่จุดสูงสุดถือเป็น “จุดแวะพักสั้นๆ” วิธีการคิดที่สง่างามและทะลุทะลวงถึงแก่นแท้คือวิธีคิดที่ถือว่าการมุ่งสู่จุดสูงสุดไม่ใช่เป็นสมมติฐาน แต่เป็น 'การหยุดสั้น ๆ '

# 6 คุณสามารถทิ้งสิ่งที่ไม่สะดวกสบายหรือสนุกสนาน

โดยไม่คำนึงถึงเพศและอายุ คนส่วนใหญ่มักมองข้ามคำว่า "เพราะฉันเป็นสมาชิกของสังคม" "เพราะฉันเป็นผู้ใหญ่" และ "เพราะฉันทำงาน" และอดทนต่อสิ่งต่างๆ ในฐานะสมาชิกของสังคม ควรให้ความสำคัญกับงานมากกว่างานอดิเรก ใช้เวลากับครอบครัว หรือมีปฏิสัมพันธ์กับเพื่อนสนิท และแม้ว่าสภาพร่างกายจะไม่ดี คุณก็ต้องไปทำงาน เนื่องจากคุณเป็นผู้ใหญ่ คุณต้องเข้ากับคนที่เข้ากับคนยากหรือคนที่คุณไม่ชอบ มันได้ผล ดังนั้นคุณต้องทำต่อไปแม้ว่าคุณจะไม่สนุกกับมันก็ตาม ทุกคนไม่มากก็น้อยมีชีวิตอยู่กับความคิดเช่นนี้

แน่นอนว่าฉันไม่มีเจตนาที่จะปฏิเสธ คุณต้องทำงานเพื่อหาเลี้ยงชีพ และบางครั้งคุณต้องทำงานกับเจ้านายหรือลูกน้องที่คุณไม่อยากเผชิญหน้า หรือคุณต้องทำงานแย่ๆ อย่างไรก็ตาม หากมีการทำงานหนักเกินไป ร่างกายและจิตใจของมนุษย์จะส่งเสียงเตือนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ว่า “การทำงานมากกว่านี้เป็นอันตราย” อาการเช่น 'ฉันตื่นนอนตอนเช้าไม่ได้' และ 'ฉันซึมเศร้า' ปรากฏขึ้น ก่อนหน้านั้น มีหลายกรณีที่อาการต่างๆ และมีคนมากมายในโลกนี้ที่ไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำว่าคนอื่นและงานนั้น 'ไม่เหมาะกับพวกเขา'

นอกจากนี้ยังมีคนที่เข้ากับคนได้ยากแม้ว่าบุคลิกจะไม่เลวร้ายและไม่เป็นศัตรูก็ตาม แม้ว่าคุณจะไม่มีเหตุผลชัดเจนสำหรับคนๆ นี้ แต่การรักษาระยะห่างไว้สักนิดก็ยังดี ต่างจากตอนที่คุณไม่ชอบหรือตกใจอย่างสิ้นเชิง คุณไม่มีความตระหนักในตนเองว่าคุณกำลังถูกตัดขาด ดังนั้นเมื่อคุณตระหนักได้ว่าคุณอยู่ในสภาพโกนผมครึ่งซีกแล้วหรือคุณได้รับบาดเจ็บเท่านั้น หลังจากที่คุณแยกทางกับคู่ของคุณแล้ว หรือมีเหตุผลที่ทำให้ไม่ชอบถูกพูดออกมา ฉันได้ลองเว้นระยะห่างแล้ว แต่ถ้าอีกฝ่ายยังคิดว่ามันจำเป็น ฉันก็สามารถเว้นระยะห่างกลับไปได้

เพื่อที่จะอยู่ในสังคมนี้ คุณไม่ต้องเสียเงินไปกับการหาทักษะและวิธีการปรับตัวให้เข้ากับคนผิดและงานที่ผิด อย่างไรก็ตาม ฉันคิดว่ามันมีประโยชน์มากกว่าจากมุมมองระยะยาวที่จะได้รับความสามารถในการแยกแยะ 'สิ่งที่ไม่พอดี' ได้อย่างเหมาะสมตั้งแต่แรก ดังนั้นคุณจะได้รับความสามารถดังกล่าวได้อย่างไร? ก่อนอื่น คุณต้องไวต่อสัญญาณที่ร่างกายของคุณส่งมา หากคุณวางสิ่งที่ไม่พอดีหรือไม่ถนัดไว้ข้างหน้า ร่างกายของคุณจะตอบสนองอย่างตรงไปตรงมา หัว (สมอง) ถูกครอบงำด้วยความเชื่อหรืออารมณ์ที่สร้างขึ้น และสับสน จึงมีหลายกรณีที่ไม่ได้สังเกตข้อเท็จจริง เซ็นเซอร์ของระบบประสาทที่ติดตั้งในร่างกายของเรานั้นค่อนข้างดี โดยจะตรวจจับสัญญาณทั้งหมดที่เล็ดลอดออกมาจากสภาพแวดล้อมและพิจารณาว่าปลอดภัยสำหรับตัวมันเองหรือไม่ และเมื่อพวกเขาตัดสินว่าสถานที่นั้นอันตรายหรือไม่เป็นที่พอใจสำหรับพวกเขา ปฏิกิริยาปฏิเสธทางร่างกาย เช่น 'มีบางอย่างที่ยาก' 'ฉันรู้สึกอยากอาเจียน' และ 'รู้สึกปวดท้อง' ปรากฏขึ้น อาจกล่าวได้ว่านี่เป็น 'ความรู้สึกของคนป่า' ซึ่งเหตุผลและตรรกะสอดประสานกัน

อย่างไรก็ตาม มีวิธีที่ง่ายกว่าในการแยกแยะ 'สิ่งที่ไม่พอดี' และ 'สิ่งที่ไม่พอดี' มันคือ 'การตรวจสอบว่าเวลารับรู้นานหรือไม่' เมื่อคุณทำสิ่งที่คุณชอบและเมื่อคุณไม่ได้ทำ ความรู้สึกของคุณแม้ในชั่วโมงเดียวกันจะแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง เมื่อคุณทำงานงุ่มง่ามในที่ทำงานอย่างไม่เต็มใจ เมื่อคุณเข้าร่วมการประชุมที่น่าเบื่อ หรือเมื่อคุณพูดคุยกับคนที่น่าอึดอัดใจ เวลาจะผ่านไปอย่างช้าๆ จนน่ากลัว อย่างไรก็ตาม เมื่อคุณมีสมาธิกับหนังสือหรือเกมที่น่าสนใจ หรือกำลังสนทนากับคนที่คุณชอบ คุณจะไม่รู้สึกอยากมองนาฬิกาด้วยซ้ำ สองสามชั่วโมงผ่านไปในพริบตา ความรู้สึกเวลามีความซื่อสัตย์อย่างน่าประหลาดใจ มันบอกฉันว่าฉันสนุกกับเวลาหรือใช้มันอย่างสบายใจ ดังนั้นจึงเป็นการดีกว่าที่จะเก็บสิ่งของ สถานที่ และผู้คนให้ห่างจากคุณมากที่สุด

'หลีกหนีจากงานที่ไม่ชอบ' 'ปฏิเสธงานที่ไม่ต้องการ' 'เลิกทำงานที่ไม่ชอบ' ทั้งหมดนี้เป็นทักษะสำคัญที่คุณต้องได้รับเพื่อใช้ชีวิตอย่างสะดวกสบาย ในตอนแรก อาจทำงานได้ไม่ดีเพราะคุณถูกขัดจังหวะด้วยเสียงที่มองไม่เห็น เช่น 'ไม่เป็นไรที่จะทำเช่นนั้น' หรือ 'จะทำอย่างไรถ้าอีกฝ่ายไม่ชอบ' อย่างไรก็ตาม หากคุณพยายามต่อไปแม้ในขณะที่คุณล้มเหลวและได้รับบาดเจ็บ คุณจะสามารถเลือกสิ่งที่ไม่เหมาะกับคุณทีละเล็กทีละน้อยและวิ่งหนีหรือปฏิเสธมันได้ การหางานและคู่ครองที่เหมาะกับคุณจริงๆ และทำให้ความสัมพันธ์ของคุณแน่นแฟ้นขึ้นนั้นมีค่ามากกว่า 2,000 เท่า แทนที่จะพยายามปรับตัวให้เข้ากับงานและคู่ชีวิตที่คุณไม่เหมาะ

# 7 อย่าตัดสินใจที่สำคัญเมื่อคุณรู้สึกหดหู่ใจ

เมื่อถึงช่วงอายุหนึ่ง ฉันมีสิ่งที่ต้องจำไว้เสมอ นั่นคือ “อย่าตัดสินใจเรื่องสำคัญเมื่อคุณรู้สึกหดหู่ใจ” เมื่อคุณรู้สึกหดหู่ การประเมินตนเองของคุณจะลดลงและคุณสูญเสียความรู้สึกยืนยันตนเอง 'ฉันทำอะไรไม่ได้' 'ฉันไม่มีค่า' 'ฉันไม่มีสิทธิ์มีความสุข'... . คิดง่ายๆแบบนี้ ในกรณีนี้ มันเป็นเรื่องง่ายที่จะเลือกทางลบเมื่อต้องตัดสินใจในสิ่งที่สำคัญ

หากคุณอยู่ภายใต้ความกดดันที่ต้องตัดสินใจเกี่ยวกับงาน แม้ว่ามันจะเป็นปัญหาที่คุณสามารถรับมือได้เพียงพอหากคุณทำงานหนักด้วยความมั่นใจ เมื่อคุณรู้สึกหดหู่ใจ คุณมักจะเลือกทางเฉย ๆ หรือตรงกันข้าม ขึ้นและทำการเลือกโดยประมาท เมื่อคุณต้องตัดสินใจเรื่องการออกเดท มีบางกรณีที่คุณเดินถอยหลังและพูดว่า "ฉันก็เหมือนกัน" แล้วคิดถึงความสัมพันธ์ที่รอคอยมานาน หรือจงใจเลือกเส้นทางอาชีพที่ไม่เหมาะกับตน หรือไปในเส้นทางที่ไม่มีใครมองว่าตนไม่สามารถมีความสุขได้ พวกเขาอาจคล้อยตามเพราะไม่มีความกล้าหรือพลังงานที่จะปฏิเสธในสิ่งที่ต้องการให้ปฏิเสธ

หากคุณกำลังจะตัดสินใจเรื่องสำคัญ ให้ตรวจสอบก่อนว่าคุณรู้สึกดี สงบ หรือหดหู่ และเมื่อคุณตื่นเต้นจนไม่สามารถตัดสินได้อย่างมีเหตุผล (อย่างไรก็ตาม เมื่อคุณตื่นเต้น คุณอาจไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณกำลังตื่นเต้น) หรือเมื่อคุณหดหู่ใจ ให้เลื่อนการตัดสินใจที่สำคัญออกไปและคิดใหม่อีกครั้ง ใจเย็น.

มีกรณีเช่นนี้กับคนไข้ที่มาคลินิกของฉันเพราะร่างกายและจิตใจไม่สมดุล “ฉันอยากกลับไปทำงานตอนนี้ แต่ฉันสงสัยว่าจะกลับไปทำงานในสถานะนี้ได้ไหม” “ฉันได้รับคำสั่งให้กลับมาที่บ้านพ่อแม่ของฉัน เพราะพ่อแม่ของฉันซึ่งฉันเข้ากันได้ไม่ดี อาการหนัก แต่ฉันกำลังไตร่ตรองว่าจะกลับไปหรือไม่” ถึงผู้ป่วยที่กำลังดิ้นรนกับการตัดสินใจครั้งใหญ่เช่นนี้ ฉันพูดว่า "อย่าเพิ่งหาข้อสรุปในตอนนี้ ปล่อยให้มันอยู่คนเดียวดีกว่า" "ขอเลื่อนการสรุปผลในภายหลัง" มันบอกว่า

สามัญสำนึกกล่าวว่า “การผัดวันประกันพรุ่งไม่ดี” อย่างไรก็ตาม ในความเป็นจริงแล้ว สิ่งต่างๆ ส่วนใหญ่ที่ไม่เป็นปัญหาเลยเนื่องจากความล่าช้า และเป็นการดีกว่าที่จะรู้ว่ามีบางกรณีที่ควรเลื่อนออกไป การเลื่อนงานออกไปตั้งแต่แรกเป็นสิ่งที่สะดวกสบายและน่ายินดีสำหรับมนุษย์ เมื่อคุณตัดสินใจบางอย่าง คุณต้องใช้พลังงานของคุณเอง ไม่ใช่เรื่องดีเลยที่จะตัดสินใจโดยเจตนาเมื่อคุณรู้สึกไม่สบายและไม่มีแรง หลายคนรู้สึกผิดโดยไม่จำเป็นเกี่ยวกับการผัดวันประกันพรุ่งเนื่องจากภูมิปัญญาดั้งเดิมที่ว่า “การผัดวันประกันพรุ่งไม่ดี” อย่างไรก็ตาม หากคุณพยายามสรุปปัญหาที่ต้องค่อยๆ ทบทวนในขณะที่ร่างกายและจิตใจของคุณอยู่ในสภาพดี ก็จะเหลือแต่ผลเสีย หากคุณบอกคนเหล่านี้ว่า "อย่าเพิ่งสรุปตอนนี้ ปล่อยมันไว้ตามลำพัง" หรือ "เลิกกังวลด้วยความมั่นใจ" พวกเขาจะโล่งใจเมื่อใบหน้าที่เคยถูกมุมจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าที่สดใสและอ่อนโยน เช่น โกหก.

ยิ่งงานมีความสำคัญมากเท่าใด ก็ยิ่งต้องใช้วิจารณญาณที่สมเหตุสมผลมากขึ้นและการรวบรวมข้อมูลที่จำเป็นสำหรับการตัดสินนั้น คุณจะรู้สึกเสียใจน้อยลงอย่างมากหากคุณตัดสินใจหลังจากที่ได้ตัดสินใจไปแล้วอย่างชัดเจน มันสำคัญ ฉันจะพูดอีกครั้ง มีหลายสิ่งหลายอย่างในชีวิตที่สามารถเลื่อนออกไปได้ อย่าสรุปอะไรที่สำคัญเมื่อคุณรู้สึกหดหู่ ให้วางมันลงด้วยความมั่นใจ

# 8 ความรู้สึกผิดเป็นเพียงอารมณ์ที่ดุร้ายหรือไม่?

ผู้คนมักรู้สึกผิดที่พูดว่า “มีคนเจ็บปวดเพราะคำพูดของฉัน” “ฉันปฏิเสธคำขอของใครบางคน” หรือ “ฉันไม่ได้ทำตามความคาดหวังของพ่อแม่” บางคนรู้สึกผิดแม้ลางานโดยได้รับค่าจ้าง สิ่งสำคัญที่นี่คือข้อเท็จจริงที่ว่า 'ความรู้สึกผิดเป็นอารมณ์ที่มีอัตตาเป็นศูนย์กลาง' สิ่งนี้ได้รับการสอนโดยจิตแพทย์ฮิโรโกะ มิซูชิมะ และเป็นสิ่งที่ฉันรู้สึกคลุมเครือเมื่อได้ยินเรื่องนี้ครั้งแรก มีคำกล่าวว่าความรู้สึกผิดมีส่วนในการฟื้นฟูความสัมพันธ์ แต่มันไม่ง่ายเลยที่จะสร้างความสัมพันธ์ที่ราบรื่นกับอีกฝ่ายหากคุณจมอยู่กับอารมณ์มากเกินไป มันเป็นความรู้สึกที่น่ารำคาญจริงๆ

แล้วทำไมคนถึงรู้สึกผิด? ทุกอารมณ์มีบทบาท กล่าวกันว่าบทบาทของความรู้สึกผิดคือ 'การฟื้นฟูความสัมพันธ์' เป็นอารมณ์ที่แสดงโดยอัตโนมัติเมื่อคุณรู้สึกถึงวิกฤตของ 'ความสัมพันธ์กับบุคคลนี้ดูเหมือนจะแย่ลง' คนที่มีแนวโน้มที่จะรู้สึกผิดมักคำนึงถึงผู้อื่นมากเกินไป เพื่ออธิบายความรู้สึกผิดให้ชัดเจนขึ้น ฉันอยากจะนึกถึงความสัมพันธ์ระหว่าง 'การพิจารณา' และความรู้สึกผิด ฉันคิดว่าการดูแลทั้งหมดแบ่งออกเป็นสองประเภทต่อไปนี้

* (การตั้งรับ) การพิจารณาเพื่อหลีกเลี่ยงการถูกผู้อื่นเกลียดชังหรือทำร้ายตัวเอง

* การพิจารณาที่นึกถึงประโยชน์ของผู้อื่นมากกว่าตัวเราเอง

และฉันคิดว่ามีคนจำนวนมากในโลกที่ให้การพิจารณาการป้องกันในอดีต แน่นอน ไม่มีอะไรผิดในการพิจารณาเชิงรับ และจำเป็นเพื่อไม่ให้ความสัมพันธ์กับบุคคลอื่นแย่ลง อย่างไรก็ตาม การพิจารณาเชิงป้องกันนี้ทำให้เกิดความรู้สึกผิดโดยไม่จำเป็น ความคิดเช่น 'ฉันทำร้ายใครบางคน' 'ฉันปฏิเสธความช่วยเหลือ' และ 'ฉันไม่สามารถทำตามที่พ่อแม่คาดหวัง' ดูเหมือนจะนึกถึงคนอื่น แต่สุดท้ายแล้ว 'ถ้าฉันเกลียดตัวเองล่ะ' , 'ฉันทำร้ายคนอื่นด้วยการทำให้เขาผิดหวัง' มีด้านที่มาจากความคิดปกป้องตัวเองที่ว่า 'เราสงสารตัวเองก่อนที่จะรับและถูกตำหนิ' ยิ่งไปกว่านั้น หากคุณรู้สึกผิดโดยไม่จำเป็น มีบางกรณีที่คุณทำในสิ่งที่ราคาบอกทั้ง ๆ ที่คุณไม่ต้องการมันจริง ๆ เพราะความรู้สึกผิดเป็นอารมณ์ที่ใช้ควบคุมผู้อื่นได้ง่าย

Ilsa Sand นักจิตวิทยาชาวเดนมาร์กกล่าวถึงธรรมชาติของความรู้สึกผิดดังต่อไปนี้: “เราต้องตระหนักว่าความรู้สึกผิดที่เรารู้สึกจริงๆ คือ 'ความกลัวที่จะได้รับอารมณ์ด้านลบจากผู้อื่น ถ้าคุณทนอารมณ์ด้านลบของคนอื่นไม่ได้ และคุณทนความรู้สึกผิดของตัวเองไม่ได้ คุณจะทำทุกอย่างที่คุณคิดได้เพื่อหลีกเลี่ยงประกายไฟที่พุ่งเข้าหาคุณ บางทีคุณอาจใช้กลยุทธ์เพื่อมุ่งเน้นไปที่การค้นหาข้อบกพร่องของคุณและชดเชยข้อบกพร่องของตัวเองก่อนที่คนอื่นจะค้นพบ หรือกลยุทธ์ที่จะเป็น 'สิ่งที่คนรอบข้างต้องการให้คุณเป็น' และฉันหวังว่ากลยุทธ์นั้นจะช่วยให้คุณหลีกเลี่ยงความรู้สึกผิดที่ไม่พึงประสงค์ แต่ความตึงเครียดนั้นเป็นสิ่งที่ตรงกันข้ามและห่างไกลจากความสะดวกสบาย”

แล้วเราจะทำอะไรได้บ้างเพื่อเผชิญหน้ากับความรู้สึกผิดของเราอย่างเหมาะสมและไม่ต้องทนทุกข์กับมัน? ก่อนอื่น เรามาทำความเข้าใจกันเป็นเบื้องต้นว่า "ความรู้สึกผิดคือการกระทำตามใจตัวเองและไม่เอื้อต่อการพัฒนาความสัมพันธ์" เมื่อนั้นความเสี่ยงที่ไม่สามารถตัดสินสถานการณ์ที่คุณติดอยู่ในกรงแห่งความรู้สึกผิดว่า "มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด" จะลดลง ลำดับต่อไป ให้จัดลำดับความสำคัญของงานในใจของคุณเพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเองถูกควบคุมโดยความรู้สึกผิด จากนั้นยึดลำดับความสำคัญเหล่านั้นและปฏิเสธอย่างเหมาะสมหากจำเป็น

ในขณะที่ปฏิเสธสิ่งที่เราไม่ต้องการหรือไม่สบายใจอย่างกล้าหาญ ผู้คนจะค่อยๆ คุ้นเคยกับการ 'ปฏิเสธ' มีความเชี่ยวชาญมากขึ้นเรื่อยๆ และไม่รู้สึกผิดโดยไม่จำเป็น ในทางกลับกัน หากคุณเอาแต่หลีกเลี่ยงตัวเลือกในการปฏิเสธ คุณจะกลัวการปฏิเสธมากขึ้นเรื่อยๆ และกลายเป็นคนเงอะงะเมื่อถูกปฏิเสธ เช่นเดียวกับที่มีคำพูดเช่น 'ทำความคุ้นเคยกับมันมากกว่าเรียนรู้มัน' และ 'งานจะง่ายเมื่อคุณทำจริง' แค่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือสิ่งนั้นในหัวของคุณมีแต่จะเพิ่มความกลัวของคุณ ในทางปฏิบัตินั้นทำได้ง่ายอย่างน่าประหลาดใจ เป็นเรื่องง่ายที่จะเสียใจหรือรู้สึกเกลียดชังตัวเองหากคุณรู้สึกผิดและทำตามที่อีกฝ่ายบอก แต่ถ้าคุณรักษาความปรารถนาของหัวใจ คุณจะสามารถเชื่อมั่นในตัวเองและมีความมั่นใจ จัดลำดับความสำคัญของสถานการณ์ของตนเองเหนือสถานการณ์ของผู้อื่นในระดับปานกลาง การสะสมประสบการณ์ดังกล่าวเชื่อมโยงกับพลังของการยืนยันตนเองและกลายเป็นพื้นฐานสำหรับการสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับผู้อื่น

ตัดแปะโดย เฉลิมชัย เอื้อวิริยะวิทย์