มนุษย์ที่แท้ จวงจื่อ

 

 มนุษย์เป็นเพียงส่วนเสี้ยวเล็กๆ ในวิถีทางของธรรมชาติอันยิ่งใหญ่เท่านั้น เราจะถามไถ่ถึงอิสรภาพได้อย่างไรในเมื่อเราเองก็อยู่ภายใต้กระบวนการของการเปลี่ยนแปลงอันไม่จบสิ้นของธรรมชาติ การหมุนเวียนสลับสับเปลี่ยนของฤดูกาล การแก่เฒ่าร่วงโรยของร่างกายไปตามอายุขัย หรือการตายลงเมื่อถึงเวลาอันควร ภายใต้ความเป็นไปตามธรรมชาติเหล่านี้จะมีประโยชน์อย่างไรที่เราจะคิดไปถามไถ่ถึงสภาวะแห่งอิสรภาพ ซึ่งนั่นเป็นเพราะสิ่งต่างๆ เหล่านี้เป็นสิ่งที่เป็นไปอย่างอิสระเสรีที่สุดแล้ว ดังนั้นจึงอาจจะกล่าวได้ว่า อิสรภาพในปรัชญาของจวงจื๊อคือการปลดปล่อยมนุษย์ออกจากความเป็นกฎเกณฑ์ หรือโลกทัศน์อันจำกัดไปสู่สภาวะตามธรรมชาติโดยที่ไม่เข้าไปก้าวก่ายจัดระเบียบหรือสร้างกฎเกณฑ์ใดๆ ขึ้นมาเพื่อพันธนาการมนุษย์ การสร้างระเบียบกฎเกณฑ์ใดๆ ขึ้นมาซ้อนทับวิถีทางแห่งธรรมชาตินี้ จะทำได้อย่างมากก็เพียงแค่ได้เข้าใกล้กับความเป็นจริงของธรรมชาติเท่านั้น ดังนั้นจึงไม่เป็นการดีกว่าหรือ หากเราจะปล่อยสิ่งต่างๆให้เป็นไปตามครรลองของธรรมชาติ หรือตามวิถีทางของเต๋า ตัวอย่างเช่น การปล่อยต้นไม้ให้ได้เติบใหญ่และแผ่กิ่งก้านของตนเองได้อย่างตามใจชอบ การปลดปล่อยให้เต่าที่ไม่หวังจะให้ใครมาบูชากระดองของตนได้เดินเล่นกระดิกหางอยู่ในโคลนตม หรือการปลดปล่อยให้มนุษย์ได้เป็นมนุษย์ที่แท้และได้อยู่ร่วมกับธรรมชาติที่แท้จริงสิ่งเหล่านี้จึงเป็นเสมือนกับความหมายของอิสรภาพที่แท้จริงหรือเป็นอิสรภาพของอิสรชนที่ปรากฎอยู่ในคัมภีร์จวงจื๊อ

“มนุษย์ที่แท้นั้นอัศจรรย์นัก แม้ทุ่งใหญ่ที่มีเพลิงโหมก็มิอาจทำให้รู้สึกร้อนได้ มหานทีที่แม้น้ำจับแข็งจนทั่วธารก็มิอาจส่งให้รู้สึกหนาวเย็นได้ แรงอสุนีบาตที่ผ่าแยกขุนเขา มหาวาโยที่สั่นสะเทือนท้องสมุทร ล้วนมิอาจสร้างความหวั่นไหวให้ได้ บุคคลเยี่ยงนี้แลที่ดั้นเมฆโดยสารตะวันแลดวงเดือนท่องเที่ยวไปยังโพ้นทะเลทั้งสี่ กระทั่งจะตายหรือเป็นก็มิอาจทำให้ต้องหวั่นไหวเปลี่ยนแปลงตัวตนของตน จะกล่าวไปไยถึงแค่เรื่องคุณเรื่องโทษ”

 "มนุษย์เป็นเพียงส่วนเสี้ยวเล็กๆ ในวิถีทางของธรรมชาติอันยิ่งใหญ่เท่านั้น เราจะถามไถ่ถึงอิสรภาพได้อย่างไรในเมื่อเราเองก็อยู่ภายใต้กระบวนการการเปลี่ยนแปลงอันไม่รู้จักจบสิ้นของธรรมชาติ การหมุนเวียนสลับสับเปลี่ยนของฤดูกาล การแก่เฒ่าร่วงโรยของร่างกายไปตามอายุขัย หรือการตายลงเมื่อถึงเวลาอันควร ภายใต้ความเป็นไปตามธรรมชาติเหล่านี้จะมีประโยชน์อย่างไรที่เราจะคิดไปถามไถ่ถึงสภาวะแห่งอิสรภาพ"

Our lives as well as our minds are limited. To try and understand that which is unlimited with the limited is foolish and dangerous. To do this and consider it knowledge is even more foolish and dangerous. Zhuangzi

ชีวิตและจิตใจของเรามีข้อจำกัด การพยายามทำความเข้าใจสิ่งที่ไม่มีขอบเขตจำกัดเป็นสิ่งโง่เขลาและอันตราย การทำเช่นนั้นและถือว่ามันเป็นความรู้ยิ่งเป็นเรื่องโง่เขลาและอันตรายกว่า

จวงจื่อ

  “human condition” สภาพของมนุษย์

 “theequality of things” and coexist in a harmonious symbiosis.  “ความเท่าเทียมกันของสรรพสิ่ง
” และอยู่ร่วมกันอย่างกลมกลืน ก่อนที่มนุษย์จะถือกําเนิด สรรพสิ่งในธรรมชาติ “no boundaries among themไม่มีขอบเขตระหว่างกัน” และอยู่ในกระบวนการที่ไหลลื่นของการเกิดขึ้นของสายพันธุ์ข้ามสายพันธุ์

Postmodernism and Classical Chinese Philosophy

⼰所不欲, 勿施 于⼈” (อย่าทําสิ่งที่คุณไม่อยากให้คนอื่นทํากับตัวเอง) 

(Don’t do things to others that you don’t want done to yourself)

 Truths: That is, truths as local, situated in time and space, truths as entities socially and linguistically constructed, and, in short, truths as relative and non-foundational. The term “relative” suggests that truths as such are essentially contextualized, culturally, historically, politically, or economically, existing only in relation to something else rather than standing by
itself—alone. ความจริงเป็นสิ่งเฉพาะที่ ตั้งอยู่ในเวลาและสถานที่ ความจริงเป็นสิ่งที่สร้างขึ้นทางสังคมและภาษา และพูดสั้นๆ ก็คือ ความจริงเป็นสิ่งที่สัมพันธ์กันและไม่มีรากฐาน คําว่า “สัมพันธ์กัน” บ่งบอกว่าความจริงนั้นโดยพื้นฐานแล้วมีบริบททางวัฒนธรรม ประวัติศาสตร์ การเมือง หรือเศรษฐกิจ มีอยู่เฉพาะในความสัมพันธ์กับสิ่งอื่นเท่านั้น แทนที่จะอยู่โดดเดี่ยว

 Correlative thinking, I would like to add, is much like relativistic thinking for the reason that under such thinking things are seen as relative to (the opposite) others, examples of which can be seen in the Zhuangzi among other Chinese classics: “When there is life, there is death, and when there is death, there is life. When there is possibility, there is impossibility, and when there is impossibility, there is possibility. Because there is right, there is wrong. Because there is wrong, there is right” (qi-wulun).

การคิดแบบสัมพันธ์กัน ฉันอยากจะเสริมว่า มันก็เหมือนกับการคิดแบบสัมพันธภาพ เพราะว่าภายใต้การคิดแบบนี้ สิ่งต่างๆ จะถูกมองว่าสัมพันธ์กับสิ่งอื่นๆ (ที่ตรงกันข้าม) ตัวอย่างที่เห็นได้ในจวงจื่อ ในคัมภีร์จีนอื่นๆ มีว่า “เมื่อมีชีวิต ก็มีความตาย เมื่อตาย ก็มีชีวิต เมื่อมีความเป็นไปได้ ก็มีความเป็นไปไม่ได้ และเมื่อมีความเป็นไปได้ ก็มีความเป็นไปได้ เพราะมีสิ่งที่ถูกต้อง จึงมีสิ่งที่ไม่ถูกต้อง เพราะมีสิ่งที่ไม่ถูกต้อง จึงมีสิ่งที่ถูกต้อง”ฉี-อู๋หลุน

This is especially true with Michel Foucault, who has written extensively on language, knowledge, reality, truth, power, etc. Noticeably, Foucault frequently uses the term “discourse” in his work, instead of “language”, the reason being that the former means more for the author, way beyond its linguistic premises. As far as Foucault is concerned, discourse constitutes a social practice, “a form of action, and not a reflection of the world” (Bizzell & Hertzberg, 1990, p. 1126). We can see this clearly in his Archaeology of Knowledge (1972), in which he argues that “to speak is to do something—something other than to express what one thinks” (p. 209). As such (i.e., as social practices, not just groups of signs), discourses “systematically form the objects of which they speak” (p. 49). Foucault’s statementis reminiscent of the Daoist claim that language is “the mother of then thousand things” (Tao Te
Ching 1).

มิเชล ฟูโกต์ ซึ่งได้เขียนเกี่ยวกับภาษา ความรู้ ความเป็นจริง ความจริง อํานาจ ฯลฯ มากมาย เป็นที่สังเกตได้ว่าฟูโกต์มักใช้คําว่า “วาทกรรม” ในงานของเขา แทนที่จะใช้คําว่า “ภาษา” เหตุผลก็คือ คําแรกมีความหมายมากกว่าสําหรับผู้เขียน ซึ่งเกินกว่าหลักการทางภาษาของมัน สําหรับฟูโกต์แล้ว วาทกรรมถือเป็นการปฏิบัติทางสังคม “รูปแบบของการกระทํา ไม่ใช่การสะท้อนของโลก” (Bizzell & Hertzberg, 1990, p. 1126) เราสามารถเห็นสิ่งนี้ได้อย่างชัดเจนในงานของเขา โบราณคดีแห่งความรู้-1972) ซึ่งเขาโต้แย้งว่า “การพูดคือการทําบางอย่าง—บางอย่างที่นอกเหนือไปจากการแสดงสิ่งที่คิด” (หน้า 209) ดังนั้น (กล่าวคือ ในฐานะการปฏิบัติทางสังคม ไม่ใช่แค่กลุ่มสัญลักษณ์) วาทกรรม “สร้างวัตถุที่วาทกรรมพูดถึงอย่างเป็นระบบ” (หน้า 49) คํากล่าวของฟูโกต์ชวนให้นึกถึงคํากล่าวอ้างของลัทธิเต๋าที่ว่าภาษาเป็น “แม่ของสิ่งนับพันในสมัยนั้น” (เต๋าเต๋อจิง1). 

Some might cite wu-wei (无为, literally translated as “doing nothing”) as a counter-argument. However, I feel wu-wei is not necessarily about inaction but rather about doing things in a natural way. บางคนอาจอ้างถึงอู๋เหว่ย-วันอาทิตย์,แปลตรงตัวว่า “ไม่ทําอะไรเลย”) เป็นข้อโต้แย้ง อย่างไรก็ตาม ฉันรู้สึกอู๋เหว่ยไม่จําเป็นต้องเป็นเรื่องของการไม่ลงมือทํา แต่เป็นการทําสิ่งต่างๆ ด้วยวิธีธรรมชาติ

 

Wu wei means – in Chinese – non-doing or ‘doing nothing’. It sounds like a pleasant invitation to relax or worse, fall into laziness or apathy. Yet this concept is key to the noblest kind of action according to the philosophy of Daoism – and is at the heart of what it means to follow Dao or The Way. According to the central text of Daoism, the Dao De Jing: ‘The Way never acts yet nothing is left undone’. This is the paradox of wu wei. It doesn’t mean not acting, it means ‘effortless action’ or ‘actionless action’. It means being at peace while engaged in the most frenetic tasks so that one can carry these out with maximum skill and efficiency. Something of the meaning of wu wei is captured when we talk of being ‘in the zone’ – at one with what we are doing, in a state of profound concentration and flow.

คำว่า อู่ เว่ย ในภาษาจีน แปลว่า ไม่ทำอะไรเลย ฟังดูแล้วเหมือนเป็นคำเชิญชวนให้ผ่อนคลาย หรือแย่ไปกว่านั้นคือ ขี้เกียจหรือเฉื่อยชา แต่แนวคิดนี้ถือเป็นหัวใจสำคัญของการกระทำอันสูงส่งที่สุดตามปรัชญาของลัทธิเต๋า และเป็นแก่นกลางของความหมายของการทำตามเต๋าหรือแนวทาง ตามข้อความหลักของลัทธิเต๋า คำว่า เต๋า เต๋อ จิง ระบุว่า แนวทางไม่เคยกระทำ แต่ก็ไม่มีอะไรถูกละเลย นี่คือความขัดแย้งของคำว่า อู่ เว่ย ไม่ได้หมายความว่าไม่กระทำ แต่หมายถึง การกระทำที่ไม่ต้องใช้ความพยายาม หรือ การกระทำที่ไม่ต้องกระทำ หมายความว่ามีความสงบในขณะที่ทำภารกิจที่ต้องใช้ความพยายามมากที่สุด เพื่อให้ทำภารกิจเหล่านี้ได้อย่างมีทักษะและมีประสิทธิภาพสูงสุด ความหมายบางประการของคำว่า อู่ เว่ย จะถูกถ่ายทอดออกมาเมื่อเราพูดถึงการ 'อยู่ในโซน' - เป็นหนึ่งเดียวกับสิ่งที่เรากำลังทำ ในสภาวะที่มีสมาธิและการไหลอย่างล้ำลึก

Wu Wei" (無為) อู๋ เหวย ซึ่งหมายถึง "การไม่ทำ" แต่กลับสามารถนำไปสู่ความสำเร็จได้อย่างเป็นธรรมชาติ . Wu Wei ไม่ได้หมายถึง "ไม่ทำอะไรเลย" แต่เป็นการกระทำที่สอดคล้องกับธรรมชาติของสรรพสิ่ง ปล่อยให้สิ่งต่าง ๆ ดำเนินไปตามครรลองของมัน โดยไม่ฝืนหรือพยายามบังคับ ให้เป็นไปตามความต้องการของเรา

 nonaction (inaction) refers to withdrawal of human interference on the unfolding of things การไม่มีการกระทํา (การไม่กระทํา) หมายถึงการถอนการแทรกแซงของมนุษย์ต่อการเปิดเผยสิ่งต่างๆ (Zhuang 1968: 191)

‘วูเหว่ย’ สู้กับปัญหาด้วยความพอดีและไม่ฝืนธรรมชาติ

To maintain our store in peace and joy, and let none of it be lost through the senses though channels to them are cleared, to ensure that day and night there are no fissures and it makes a springtime it shares with everything, this is to be a man who at every encounter generates the season in his own heart. (Graham 80)

เพื่อรักษาร้านของเราให้สงบสุขและมีความสุข และไม่ปล่อยให้สิ่งใดสูญหายไปผ่านประสาทสัมผัส แม้ว่าช่องทางที่เข้าถึงประสาทสัมผัสจะถูกเคลียร์ไปแล้วก็ตาม เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีรอยร้าวในตอนกลางวันและกลางคืน และให้ฤดูใบไม้ผลิที่แบ่งปันกับทุกสิ่ง นี่คือการเป็นผู้ชายที่สร้างฤดูกาลในหัวใจของเขาเองในการพบปะทุกครั้ง

To make the mind placid and free-flowing without letting it be dissipated in gratification, causing it to have springtime with all things day and night uninterruptedly, this is to receive and engender the seasons in one’s mind. (Mair 48)

 การทําจิตให้สงบนิ่งและไหลไปอย่างอิสระ โดยไม่ปล่อยให้ความเพลินเพลินไปจนหมดสิ้นไปทําให้มีฤดูใบไม้ผลิพร้อมกับสรรพสิ่งทั้งกลางวันและกลางคืนอย่างไม่หยุดยั้ง คือการรับและก่อให้เกิดฤดูกาลในจิตของตน

 Is the azure of the sky its true colour? Or is it that the distance in which we are looking is infinite? It never stops flying higher till everything below looks the same as above (heat hazes, dust-storms, the breath which living things blow at each other). (Graham 43)

สีฟ้าของท้องฟ้าเป็นสีที่แท้จริงหรือไม่ หรือเป็นเพราะระยะทางที่เรามองอยู่นั้นไม่มีที่สิ้นสุดท้องฟ้าไม่เคยหยุดบินสูงขึ้นจนกว่าทุกอย่างด้านล่างจะดูเหมือนกับด้านบน (หมอกความร้อน พายุฝุ่น ลมหายใจที่สิ่งมีชีวิตพัดเข้าหากัน) 

Is azure the true color of the sky? Or is the sky so distant that its farthest limits can never be reached? When the P’eng looks down at the sky from above, it must appear just the same as when we look up… (Mair 4) 

สีฟ้าคือสีที่แท้จริงของท้องฟ้าหรือ? หรือท้องฟ้านั้นอยู่ไกลแสนไกลจนสุดขอบฟ้าไม่สามารถเข้าถึงได้? เมื่อเพ้งมองลงมาจากด้านบน ท้องฟ้าก็คงจะดูเหมือนกันกับตอนที่เรามองขึ้นไป... 

Just be yourself. The advice is as maddening as it is inescapable. It’s the default prescription for any tense situation but, when you’re nervous, how can you be yourself? How can you force yourself to relax? How can you try not to try? — John Tierney

เป็นตัวของตัวเอง คำแนะนำนี้น่าหงุดหงิดและหลีกเลี่ยงไม่ได้ เป็นยาสามัญประจำบ้านสำหรับสถานการณ์ตึงเครียดใดๆ แต่เมื่อคุณรู้สึกประหม่า คุณจะเป็นตัวของตัวเองได้อย่างไร คุณจะบังคับตัวเองให้ผ่อนคลายได้อย่างไร คุณจะพยายามไม่พยายามได้อย่างไร

The Transformative Power of Self-Acceptance: Exploring Carl Rogers’ Paradox

 พลังแห่งการเปลี่ยนแปลงของการยอมรับตนเอง: การสำรวจความขัดแย้งของคาร์ล โรเจอร์ส

Self-Awareness: The Key to Taking Care of Your Mental Health and Wellbeing 

การตระหนักรู้ในตนเองหมายถึงอะไร

การตระหนักรู้ในตนเองเป็นรูปแบบหนึ่งของการถอยห่างและสังเกตความคิดและความรู้สึกของคุณในขณะที่มันเกิดขึ้น อาจเป็นเรื่องง่ายๆ เช่น การสังเกตอารมณ์ที่คุณรู้สึกเมื่อคุณใช้เวลาอยู่กับคนบางคน หรือความคิดที่วิ่งผ่านหัวของคุณเมื่อคุณรู้สึกกลัวที่จะลองอะไรใหม่ๆ หรืออาจเป็นการตระหนักรู้ที่ซับซ้อนและมีหลายชั้นว่าความคิดของคุณส่งผลต่ออารมณ์ ความรู้สึกทางร่างกาย และพฤติกรรมของคุณอย่างไร ตัวอย่างเช่น คุณอาจรู้สึกว่าตัวเองไม่มีแรงจูงใจสำหรับวันข้างหน้า ร่างกายของคุณอาจรู้สึกหนักและพลังงานของคุณลดลง ซึ่งอาจทำให้คุณนอนบนเตียงนานกว่าที่ตั้งใจไว้ ซึ่งจะกระตุ้นให้เกิดความคิดว่าคุณรู้สึกติดขัดแค่ไหนและวันข้างหน้าจะยากลำบากแค่ไหน

หากพูดให้เข้าใจง่ายๆ ก็คือ การตระหนักรู้ในตนเองคือการส่องแสงไปยังส่วนต่างๆ ของโลกภายในของคุณ ซึ่งมิฉะนั้นก็อาจถูกฝังไว้ ถูกผลักออกไป หรือไม่มีใครสังเกตเห็น “โลกภายใน” ของคุณเป็นเพียงคำพูดทางจิตวิทยาสำหรับความคิด ความรู้สึก ความรู้สึกทางกาย และแรงกระตุ้นของคุณ

การตระหนักรู้ถึงลักษณะต่างๆ เหล่านี้ของตัวคุณเองเป็นก้าวแรกสู่การเปลี่ยนแปลงและการเติบโต ซึ่งหมายความว่าการตระหนักรู้ในตนเองเป็นเส้นทางสู่การตระหนักรู้ด้านสุขภาพจิต ท้ายที่สุดแล้ว คุณไม่สามารถเปลี่ยนแปลงสิ่งที่คุณไม่รู้ได้

Carl Rogers, a renowned American psychologist, made a profound observation when he said, "The curious paradox is that when I accept myself just as I am, then I can change." This statement encapsulates the essence of personal growth and self-improvement in a deceptively simple yet profound manner. In this article, we will delve deep into the meaning of Rogers' quote, exploring its significance and the transformative power of self-acceptance.

“The curious paradox is that when I accept myself just as I am, then I can change.” ความขัดแย้งที่น่าสนใจคือ เมื่อฉันยอมรับตัวเองอย่างที่ฉันเป็น ฉันก็จะสามารถเปลี่ยนแปลงได้

The Paradox of Self-Acceptance

To fully appreciate the wisdom behind Carl Rogers' statement, it's essential to understand the paradox it embodies. At first glance, it might seem counterintuitive. Conventional wisdom often suggests that change begins with dissatisfaction or a desire for improvement. However, Rogers' insight challenges this assumption by proposing that genuine change arises from a foundation of self-acceptance.

หากต้องการเข้าใจภูมิปัญญาที่อยู่เบื้องหลังคำพูดของคาร์ล โรเจอร์สได้อย่างเต็มที่ จำเป็นต้องเข้าใจความขัดแย้งที่คำพูดนั้นเป็นตัวแทน เมื่อมองเผินๆ อาจดูเหมือนขัดกับสามัญสำนึก ภูมิปัญญาแบบเดิมมักจะบอกว่าการเปลี่ยนแปลงเริ่มต้นจากความไม่พอใจหรือความปรารถนาที่จะปรับปรุง อย่างไรก็ตาม ข้อคิดเห็นของโรเจอร์ท้าทายสมมติฐานนี้โดยเสนอว่าการเปลี่ยนแปลงที่แท้จริงเกิดขึ้นจากรากฐานของการยอมรับตนเอง

The Traditional Approach to Change

Traditionally, the path to personal development has been framed as a journey from dissatisfaction to improvement. It often starts with identifying one's flaws, shortcomings, or areas of weakness. This critical self-evaluation can trigger feelings of inadequacy or even self-loathing, driving individuals to seek change as a means to escape their current state.

โดยปกติแล้ว เส้นทางสู่การพัฒนาตนเองถูกกำหนดให้เป็นการเดินทางจากความไม่พอใจไปสู่การปรับปรุง มักเริ่มต้นด้วยการระบุข้อบกพร่อง จุดอ่อน หรือจุดอ่อนของตนเอง การประเมินตนเองอย่างวิพากษ์วิจารณ์นี้สามารถกระตุ้นให้เกิดความรู้สึกไม่เพียงพอหรือถึงขั้นเกลียดตัวเอง ทำให้บุคคลนั้นแสวงหาการเปลี่ยนแปลงเป็นหนทางในการหลีกหนีจากสถานะปัจจุบันของตน

While this approach can lead to external changes, such as acquiring new skills or achieving goals, it often neglects the internal aspect of personal growth. Focusing solely on self-improvement without addressing the root causes of dissatisfaction can lead to a perpetual cycle of striving for more and never feeling truly content.

แม้ว่าแนวทางนี้จะนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงภายนอก เช่น การได้รับทักษะใหม่หรือการบรรลุเป้าหมาย แต่แนวทางนี้มักจะละเลยแง่มุมภายในของการเติบโตส่วนบุคคล การมุ่งเน้นแต่เพียงการปรับปรุงตนเองโดยไม่แก้ไขสาเหตุหลักของความไม่พอใจอาจทำให้เกิดวัฏจักรของการดิ้นรนเพื่อสิ่งที่ดีกว่าและไม่เคยรู้สึกพอใจอย่างแท้จริง 

The Rogers Paradox: Self-Acceptance as a Catalyst for Change

Carl Rogers' paradoxical statement suggests that self-acceptance is the catalyst for authentic and lasting change. Instead of seeing self-acceptance as complacency or resignation, it is the starting point for personal transformation. Here's how this paradox works:

a. Acceptance Promotes Emotional Safety การยอมรับส่งเสริมความปลอดภัยทางอารมณ์

When individuals accept themselves without judgment or condemnation, they create a safe emotional space within. This emotional safety allows them to explore their thoughts, feelings, and behaviors with honesty and vulnerability. In contrast, self-criticism and judgment can be emotionally stifling, hindering self-exploration and change.

เมื่อบุคคลยอมรับตนเองโดยไม่ตัดสินหรือตำหนิ พวกเขาก็สร้างพื้นที่ทางอารมณ์ที่ปลอดภัยภายในตนเอง ความปลอดภัยทางอารมณ์นี้ทำให้พวกเขาสามารถสำรวจความคิด ความรู้สึก และพฤติกรรมของตนเองด้วยความซื่อสัตย์และอ่อนไหว ในทางตรงกันข้าม การวิพากษ์วิจารณ์ตนเองและการตัดสินสามารถปิดกั้นอารมณ์ได้ ขัดขวางการสำรวจตนเองและการเปลี่ยนแปลง

b. Acceptance Fosters Self-Understanding การยอมรับส่งเสริมความเข้าใจตนเอง

Acceptance allows individuals to develop a deeper understanding of themselves. They can acknowledge their strengths and weaknesses without fear, which enables a more honest and accurate self-assessment. This self-awareness is crucial for identifying areas where change is desired and necessary.

การยอมรับช่วยให้บุคคลพัฒนาความเข้าใจตนเองได้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น พวกเขาสามารถยอมรับจุดแข็งและจุดอ่อนของตนเองได้โดยไม่ต้องกลัว ซึ่งช่วยให้ประเมินตนเองได้อย่างซื่อสัตย์และแม่นยำมากขึ้น การตระหนักรู้ในตนเองนี้มีความสำคัญอย่างยิ่งต่อการระบุพื้นที่ที่ต้องการและจำเป็นต้องเปลี่ยนแปลง

c. Acceptance Reduces Resistance to Change การยอมรับช่วยลดการต่อต้านการเปลี่ยนแปลง

When self-acceptance is the foundation, the resistance to change diminishes. The internal conflict between the desire for change and the fear of self-rejection fades away. This reduction in resistance paves the way for more effective and sustainable transformations.

เมื่อการยอมรับตนเองเป็นรากฐาน การต่อต้านการเปลี่ยนแปลงก็จะลดลง ความขัดแย้งภายในระหว่างความปรารถนาในการเปลี่ยนแปลงและความกลัวต่อการปฏิเสธตนเองจะจางหายไป การลดลงของการต่อต้านนี้จะปูทางไปสู่การเปลี่ยนแปลงที่มีประสิทธิภาพและยั่งยืนมากขึ้น 

The Role of Unconditional Positive Regard บทบาทของการเคารพในเชิงบวกอย่างไม่มีเงื่อนไข

Central to Carl Rogers' approach to therapy and personal growth is the concept of "unconditional positive regard." This term refers to the practice of accepting and valuing individuals without conditions or judgment, regardless of their actions or circumstances.

แนวคิดเรื่อง "การเคารพในเชิงบวกอย่างไม่มีเงื่อนไข" ถือเป็นหัวใจสำคัญของแนวทางการบำบัดและการเติบโตส่วนบุคคลของคาร์ล โรเจอร์ส คำนี้หมายถึงการยอมรับและให้คุณค่ากับบุคคลอื่นโดยไม่มีเงื่อนไขหรือการตัดสิน ไม่ว่าการกระทำหรือสถานการณ์ของพวกเขาจะเป็นอย่างไรก็ตาม

The Healing Power of Unconditional Positive Regard

Unconditional positive regard creates a therapeutic environment where individuals feel accepted, valued, and safe to be themselves. In such an environment, they can explore their thoughts and emotions openly, leading to self-discovery and personal growth.

การเคารพในเชิงบวกอย่างไม่มีเงื่อนไขสร้างสภาพแวดล้อมในการบำบัดที่บุคคลจะรู้สึกได้รับการยอมรับ มีคุณค่า และปลอดภัยที่จะเป็นตัวของตัวเอง ในสภาพแวดล้อมดังกล่าว พวกเขาสามารถสำรวจความคิดและอารมณ์ของตนเองได้อย่างเปิดเผย นำไปสู่การค้นพบตนเองและการเติบโตส่วนบุคคล 

This concept extends beyond therapy and can be applied to our everyday lives. When we practice unconditional positive regard towards ourselves, we create a nurturing environment for self-acceptance. This, in turn, encourages positive change.

แนวคิดนี้ขยายขอบเขตไปไกลกว่าการบำบัดและสามารถนำไปใช้ในชีวิตประจำวันของเราได้ เมื่อเราฝึกฝนการมองตนเองในแง่ดีอย่างไม่มีเงื่อนไข เราก็สร้างสภาพแวดล้อมที่เอื้อต่อการยอมรับตนเอง ซึ่งในทางกลับกันก็จะส่งเสริมการเปลี่ยนแปลงในเชิงบวก

Overcoming the Conditional Self

Many people have conditioned themselves to believe that their self-worth is contingent on meeting certain conditions, such as achieving success, maintaining a certain appearance, or receiving external validation. This conditional self-worth can be a barrier to self-acceptance and, consequently, personal growth.

หลายคนได้กำหนดเงื่อนไขให้ตนเองเชื่อว่าคุณค่าในตนเองขึ้นอยู่กับการบรรลุเงื่อนไขบางประการ เช่น การประสบความสำเร็จ การรักษารูปลักษณ์ภายนอก หรือการได้รับการยอมรับจากภายนอก คุณค่าในตนเองตามเงื่อนไขนี้สามารถเป็นอุปสรรคต่อการยอมรับตนเอง และส่งผลให้พัฒนาตนเองไม่ได้

Embracing unconditional positive regard for oneself involves challenging these conditions and recognizing that self-worth is inherent. It doesn't rely on external accomplishments or validation. This shift in perspective allows individuals to break free from the limitations imposed by the conditional self and embark on a journey of self-acceptance and transformation.

การยอมรับตนเองในแง่ดีอย่างไม่มีเงื่อนไขเกี่ยวข้องกับการท้าทายเงื่อนไขเหล่านี้และตระหนักว่าคุณค่าในตนเองเป็นสิ่งที่มีอยู่ในตัวเอง ไม่ได้ขึ้นอยู่กับความสำเร็จหรือการยอมรับจากภายนอก การเปลี่ยนแปลงมุมมองนี้ช่วยให้บุคคลสามารถหลุดพ้นจากข้อจำกัดที่กำหนดโดยตนเองตามเงื่อนไข และเริ่มต้นการเดินทางสู่การยอมรับตนเองและการเปลี่ยนแปลง

Self-Acceptance and Authenticity

Authenticity is the state of being true to oneself, both in thought and action. It involves aligning one's beliefs, values, and behaviors with their genuine self. Self-acceptance is a fundamental component of authenticity, as it allows individuals to embrace who they truly are without pretense or self-deception.

ความแท้จริงคือสถานะของการซื่อสัตย์ต่อตนเอง ทั้งในความคิดและการกระทำ ซึ่งเกี่ยวข้องกับการจัดแนวความเชื่อ ค่านิยม และความเป็นตัวเองการยอมรับตนเองเป็นองค์ประกอบพื้นฐานของความจริงแท้ เพราะช่วยให้บุคคลยอมรับในตัวตนที่แท้จริงของตนเองโดยไม่เสแสร้งหรือหลอกตัวเอง

Embracing Imperfection

Self-acceptance requires embracing one's imperfections and vulnerabilities. It means acknowledging that nobody is perfect, and making mistakes is a natural part of the human experience. When individuals can accept their imperfections, they free themselves from the fear of judgment and criticism.

การยอมรับตนเองต้องยอมรับความไม่สมบูรณ์แบบและจุดอ่อนของตนเอง หมายความว่ายอมรับว่าไม่มีใครสมบูรณ์แบบ และการทำผิดพลาดเป็นส่วนหนึ่งของประสบการณ์ของมนุษย์ เมื่อบุคคลยอมรับความไม่สมบูรณ์แบบของตนเองได้ พวกเขาก็จะไม่หวาดกลัวต่อการตัดสินและวิพากษ์วิจารณ์

Breaking the Mask of Inauthenticity

Many people wear masks or adopt personas to fit societal expectations or gain approval from others. These masks conceal their authentic selves, leading to a sense of disconnection and inner conflict. Self-acceptance encourages individuals to shed these masks and be genuine in their interactions and relationships.

ผู้คนจำนวนมากสวมหน้ากากหรือสวมบทบาทเพื่อให้ตรงตามความคาดหวังของสังคมหรือได้รับการยอมรับจากผู้อื่น หน้ากากเหล่านี้ปกปิดตัวตนที่แท้จริงของตนเอง ทำให้เกิดความรู้สึกไม่เชื่อมโยงและความขัดแย้งภายใน การยอมรับตนเองส่งเสริมให้บุคคลถอดหน้ากากเหล่านี้และจริงใจในการโต้ตอบและความสัมพันธ์

The Liberating Power of Authenticity

Living authentically is liberating. When individuals no longer feel the need to conform to external standards or hide their true selves, they experience a sense of freedom and peace. Authenticity fosters genuine connections with others, as people are drawn to those who are unapologetically themselves.

การใช้ชีวิตอย่างแท้จริงเป็นการปลดปล่อย เมื่อบุคคลไม่รู้สึกจำเป็นต้องปฏิบัติตามมาตรฐานภายนอกหรือซ่อนตัวตนที่แท้จริงของตนเองอีกต่อไป พวกเขาจะสัมผัสได้ถึงอิสรภาพและความสงบสุข ความจริงใจช่วยส่งเสริมความสัมพันธ์ที่แท้จริงกับผู้อื่น เนื่องจากผู้คนต่างหลงใหลในผู้ที่เป็นตัวของตัวเองอย่างแท้จริง

Self-Acceptance and Resilience

Resilience is the ability to bounce back from adversity and challenges. It is a valuable trait that enables individuals to navigate life's ups and downs with grace and strength. Self-acceptance plays a crucial role in developing resilience.

ความยืดหยุ่นคือความสามารถในการฟื้นตัวจากความทุกข์ยากและความท้าทาย ซึ่งเป็นลักษณะที่มีค่าที่ช่วยให้บุคคลสามารถฝ่าฟันช่วงเวลาขึ้นๆ ลงๆ ของชีวิตได้อย่างสง่างามและเข้มแข็ง การยอมรับตนเองมีบทบาทสำคัญในการพัฒนาความยืดหยุ่น

A Stable Sense of Self-Worth

Individuals who accept themselves as they are have a stable sense of self-worth. They do not rely on external circumstances or validation to feel good about themselves. This stability in self-worth provides a solid foundation for resilience, as it reduces the impact of external setbacks and criticism.

บุคคลที่ยอมรับตนเองตามที่เป็นอยู่จะมีความรู้สึกมีค่าในตนเองที่มั่นคง พวกเขาไม่พึ่งพาสถานการณ์ภายนอกหรือการรับรองเพื่อให้รู้สึกดีกับตนเอง ความเสถียรในคุณค่าในตนเองนี้สร้างรากฐานที่มั่นคงสำหรับความยืดหยุ่น เนื่องจากจะลดผลกระทบจากอุปสรรคและการวิพากษ์วิจารณ์จากภายนอก การยอมรับความล้มเหลวเป็นโอกาสในการเรียนรู้

Embracing Failure as a Learning Opportunity

In a self-accepting mindset, failure is not seen as a reflection of one's worth but as a valuable learning opportunity. Instead of dwelling on self-criticism and shame, individuals can analyze their mistakes objectively, extract lessons, and use them to improve and grow.

เมื่อมองในมุมที่ยอมรับตัวเอง ความล้มเหลวจะไม่ถูกมองว่าเป็นการสะท้อนคุณค่าของตัวเอง แต่เป็นโอกาสในการเรียนรู้ที่มีค่า แทนที่จะหมกมุ่นอยู่กับการวิจารณ์ตัวเองและความอับอาย บุคคลสามารถวิเคราะห์ความผิดพลาดของตนเองอย่างเป็นกลาง ดึงบทเรียนมาใช้เพื่อปรับปรุงและเติบโต

Handling Criticism and Rejection

Self-acceptance equips individuals with the emotional tools to handle criticism and rejection constructively. Rather than internalizing negative feedback and allowing it to erode their self-esteem, they can assess criticism objectively and determine whether it holds merit.

 การยอมรับตัวเองช่วยให้บุคคลมีเครื่องมือทางอารมณ์ในการจัดการกับการวิจารณ์และการปฏิเสธอย่างสร้างสรรค์ แทนที่จะเก็บเอาคำติชมเชิงลบไว้ในใจและปล่อยให้มันกัดกร่อนความนับถือตนเอง บุคคลสามารถประเมินการวิจารณ์อย่างเป็นกลางและพิจารณาว่าคำวิจารณ์นั้นมีคุณค่าหรือไม่

The Connection Between Self-Acceptance and Well-Being

Numerous studies have shown a strong link between self-acceptance and overall well-being. When individuals accept themselves as they are, they experience several psychological and emotional benefits that contribute to a higher quality of life.

การศึกษามากมายแสดงให้เห็นถึงความเชื่อมโยงที่แข็งแกร่งระหว่างการยอมรับตัวเองและความเป็นอยู่ที่ดีโดยรวม เมื่อบุคคลยอมรับตัวเองตามที่เป็น พวกเขาจะได้รับประโยชน์ทางจิตใจและอารมณ์หลายประการซึ่งส่งผลต่อคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น

Improved Mental Health

Self-acceptance is associated with lower levels of anxiety, depression, and stress. Accepting one's thoughts, feelings, and experiences reduces the inner turmoil often caused by self-criticism and self-judgment.

การยอมรับตัวเองเกี่ยวข้องกับระดับความวิตกกังวล ภาวะซึมเศร้า และความเครียดที่ลดลง การยอมรับความคิด ความรู้สึก และประสบการณ์ของตนเองจะช่วยลดความวุ่นวายภายในที่มักเกิดจากการวิพากษ์วิจารณ์ตนเองและตัดสินตนเอง

Enhanced Self-Esteem

Self-acceptance is a cornerstone of healthy self-esteem. Individuals who accept themselves have a positive self-image and are more likely to practice self-compassion. This self-compassion further bolsters self-esteem, creating a positive feedback loop of self-worth and acceptance.

การยอมรับตนเองเป็นรากฐานสำคัญของการนับถือตนเองที่ดี บุคคลที่ยอมรับตนเองจะมีภาพลักษณ์ในเชิงบวกเกี่ยวกับตนเองและมีแนวโน้มที่จะแสดงความเห็นอกเห็นใจตนเองมากขึ้น ความเห็นอกเห็นใจตนเองนี้จะช่วยเสริมสร้างความนับถือตนเองให้แข็งแกร่งยิ่งขึ้น ทำให้เกิดวงจรป้อนกลับเชิงบวกเกี่ยวกับคุณค่าในตนเองและการยอมรับ

Better Relationships

When individuals accept themselves, they are better equipped to form and maintain healthy relationships. They can communicate openly, express their needs and boundaries, and offer support and empathy to others without resentment or self-sacrifice.

เมื่อบุคคลยอมรับตนเอง พวกเขาจะพร้อมมากขึ้นในการสร้างและรักษาความสัมพันธ์ที่ดี พวกเขาสามารถสื่อสารอย่างเปิดเผย แสดงความต้องการและขอบเขตของตนเอง และให้การสนับสนุนและความเห็นอกเห็นใจผู้อื่นโดยไม่รู้สึกขุ่นเคืองหรือเสียสละตนเอง

Increased Life Satisfaction

Accepting oneself is closely tied to life satisfaction and happiness. Individuals who embrace self-acceptance report higher levels of life fulfillment, as they are not constantly chasing external validation or perfection.

การยอมรับตนเองมีความเกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับความพึงพอใจในชีวิตและความสุข บุคคลที่ยอมรับตนเองจะรายงานว่ามีระดับความสมบูรณ์ในชีวิตที่สูงขึ้น เนื่องจากพวกเขาไม่ได้ไล่ตามการรับรองหรือความสมบูรณ์แบบจากภายนอกอยู่ตลอดเวลา

The Process of Cultivating Self-Acceptance กระบวนการฝึกฝนการยอมรับตนเอง

While the concept of self-acceptance is appealing, it's essential to acknowledge that it's a journey rather than a destination. Cultivating self-acceptance is an ongoing process that requires self-awareness, self-compassion, and practice.

แม้ว่าแนวคิดเรื่องการยอมรับตนเองจะน่าสนใจ แต่การยอมรับว่ามันคือการเดินทางมากกว่าจุดหมายปลายทางก็เป็นสิ่งสำคัญ การฝึกฝนการยอมรับตนเองเป็นกระบวนการต่อเนื่องที่ต้องใช้การตระหนักรู้ในตนเอง ความเมตตากรุณาต่อตนเอง และการฝึกฝน

1. Self-Awareness: Start by gaining a deeper understanding of yourself. Reflect on your strengths, weaknesses, values, and beliefs. Recognize any self-critical thoughts or negative self-talk patterns that may be hindering your self-acceptance. การตระหนักรู้ในตนเอง: เริ่มต้นด้วยการทำความเข้าใจตนเองให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น ไตร่ตรองจุดแข็ง จุดอ่อน ค่านิยม และความเชื่อของคุณ จดจำความคิดวิพากษ์วิจารณ์ตนเองหรือรูปแบบการพูดเชิงลบต่อตนเองที่อาจขัดขวางการยอมรับตนเอง
2. Self-Compassion: Treat yourself with the same kindness and understanding that you would offer to a friend facing similar challenges. Self-compassion involves acknowledging your imperfections without judgment and embracing yourself with love and care.ความเมตตากรุณาต่อตนเอง: ปฏิบัติต่อตนเองด้วยความเมตตากรุณาและความเข้าใจเช่นเดียวกับที่คุณมอบให้กับเพื่อนที่เผชิญกับความท้าทายที่คล้ายคลึงกัน ความเมตตากรุณาต่อตนเองเกี่ยวข้องกับการยอมรับความไม่สมบูรณ์แบบของตนเองโดยไม่ตัดสิน และโอบรับตนเองด้วยความรักและความเอาใจใส่
3. Mindfulness: Practice mindfulness to stay present in the moment and observe your thoughts and emotions without attachment or judgment. Mindfulness helps you develop a more objective perspective on your inner experiences. การมีสติ: ฝึกการมีสติเพื่อให้มีสติอยู่กับปัจจุบันและสังเกตความคิดและอารมณ์ของคุณโดยไม่ยึดติดหรือตัดสิน การมีสติช่วยให้คุณพัฒนามุมมองที่เป็นกลางมากขึ้นเกี่ยวกับประสบการณ์ภายในของคุณ
4. Seek Support: Consider seeking the support of a therapist or counselor if you find it challenging to cultivate self-acceptance on your own. Therapy can provide valuable guidance and tools for self-discovery and personal growth. ขอความช่วยเหลือ: พิจารณาขอความช่วยเหลือจากนักบำบัดหรือที่ปรึกษาหากคุณพบว่าการยอมรับตัวเองเป็นเรื่องท้าทาย การบำบัดสามารถให้คำแนะนำอันมีค่าได้เช่นกัน สำหรับการค้นพบตัวเองและการเติบโตส่วนบุคคล
   
5. Embrace Vulnerability: Recognize that vulnerability is a strength, not a weakness. Opening up to others about your struggles and fears can foster deeper connections and further enhance self-acceptance. ยอมรับความเสี่ยง: ยอมรับว่าความเสี่ยงเป็นจุดแข็ง ไม่ใช่จุดอ่อน การเปิดใจกับผู้อื่นเกี่ยวกับการต่อสู้และความกลัวของคุณสามารถส่งเสริมการเชื่อมโยงที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้นและส่งเสริมการยอมรับตนเองมากขึ้น
   

 You won’t always like what you find and that’s okay (and part of the point!)

“There is nothing more important to true growth than realising you are not the voice of your mind – you are the one who hears it”. Michael Singer, The Untethered Soul.

ไม่มีสิ่งใดสำคัญไปกว่าการตระหนักรู้ว่าคุณไม่ใช่เสียงของจิตใจ แต่คุณต่างหากที่ได้ยินมัน

การดูแลตัวเองเป็นเรื่องสำคัญ

เมื่อคุณส่องแสงไปยังส่วนต่างๆ ของโลกภายในของคุณที่รู้สึกไม่สบายใจและกำลังเผชิญหน้ากับมัน สิ่งสำคัญอย่างยิ่งคือคุณต้องรับมือกับสิ่งนี้ด้วยการดูแลตัวเองและเมตตาตัวเองการฝึกรู้จักตัวเองโดยไม่เมตตาตัวเองเป็นสูตรสำหรับความรู้สึกแย่ๆ เกี่ยวกับตัวเอง เตือนตัวเองว่าการรู้จักตัวเองไม่ใช่การตัดสินตัวเอง ความซื่อสัตย์เป็นกุญแจสำคัญในการรู้จักตัวเอง แต่ดูเหมือนว่าจะทำได้ก็ต่อเมื่อมีเมตตาตัวเองและดูแลตัวเองในปริมาณมากควบคู่ไปด้วย

 

วิธีง่ายๆ ในการเริ่มฝึกการตระหนักรู้ในตนเองคือการตรวจสอบและถามตัวเองเป็นประจำ:

• ตอนนี้ฉันรู้สึกอย่างไรในร่างกายของฉัน?
• ความคิดอะไรวิ่งผ่านหัวฉัน ฉันกำลังพูดอะไรกับตัวเองอยู่
• อารมณ์รอบตัวมีอะไรบ้าง?
• ฉันต้องการทำอะไรหรือฉันกำลังทำอะไรเป็นผลจากความคิดและความรู้สึกของฉัน?

 Conclusion

Carl Rogers' quote, "The curious paradox is that when I accept myself just as I am, then I can change," encapsulates a profound truth about personal growth and transformation. Self-acceptance is not a passive state of resignation; it is a powerful catalyst for positive change. When individuals embrace themselves with unconditional positive regard, they create a nurturing environment for self-discovery, authenticity, resilience, and overall well-being. คำพูดของ Carl Rogers ที่ว่า "ความขัดแย้งที่น่าสนใจคือ เมื่อฉันยอมรับตัวเองตามที่เป็นอยู่ ฉันก็เปลี่ยนแปลงได้" สรุปความจริงอันล้ำลึกเกี่ยวกับการเติบโตและการเปลี่ยนแปลงส่วนบุคคล การยอมรับตนเองไม่ใช่สถานะการยอมแพ้อย่างเฉยเมย แต่เป็นตัวเร่งที่ทรงพลังสำหรับการเปลี่ยนแปลงในเชิงบวก เมื่อบุคคลยอมรับตนเองด้วยการมองในแง่ดีอย่างไม่มีเงื่อนไข พวกเขาก็สร้างสภาพแวดล้อมที่เอื้ออาทรสำหรับการค้นพบตนเอง ความแท้จริง ความยืดหยุ่น และความเป็นอยู่ที่ดีโดยรวม

In a world that often emphasizes self-improvement through self-criticism, Rogers' wisdom reminds us that the path to genuine change starts with self-acceptance. It invites us to look within, acknowledge our imperfections, and cultivate a compassionate and understanding relationship with ourselves. Through self-acceptance, we can embark on a transformative journey that leads to a more fulfilling and authentic life. ในโลกที่มักเน้นการปรับปรุงตนเองผ่านการวิพากษ์วิจารณ์ตนเอง ภูมิปัญญาของ Rogers เตือนเราว่าเส้นทางสู่การเปลี่ยนแปลงที่แท้จริงเริ่มต้นด้วยการยอมรับตนเอง เชิญชวนให้เราสำรวจตัวเอง ยอมรับความไม่สมบูรณ์แบบของตัวเอง และสร้างความสัมพันธ์ที่เมตตาและเข้าใจตัวเอง การยอมรับตัวเองจะช่วยให้เราเริ่มต้นการเดินทางที่เปลี่ยนแปลงชีวิตซึ่งนำไปสู่ชีวิตที่สมบูรณ์และแท้จริงยิ่งขึ้น

 

จาก The Transformative Power of Self-Acceptance: Exploring Carl Rogers’ Paradox

Socratic Ignorance

 Knowing That You Know Nothing

A case can be made here that the Socratic ignorance involves an existential concern. The term "existential" here is used to mean the ontological state which involves one's total being once the conceptual construction has been demolished by intellectual questionings.

 อาจกล่าวได้ว่าความไม่รู้ของโสกราตีสเกี่ยวข้องกับความกังวลเกี่ยวกับการดำรงอยู่ คำว่า "การดำรงอยู่" ในที่นี้หมายถึงสถานะออนโทโลยีซึ่งเกี่ยวข้องกับความเป็นทั้งหมดของตนเองเมื่อโครงสร้างเชิงแนวคิดถูกทำลายลงด้วยคำถามทางปัญญา

"I know that I know nothing" 

 I do not think that I know what I do not know. ฉันไม่คิดว่าฉันรู้สิ่งที่ฉันไม่รู้ 

He among you is the wisest who, like Socrates, knows that his wisdom is really worth nothing at all. (Plato, Apology 23b, tr. Church, rev. Cumming) 

The Socratic Paradox

In other words, although all Socrates knows is that he doesn't know anything truly important, that knowledge isn't "really worth nothing at all". กล่าวอีกนัยหนึ่ง แม้ว่าสิ่งที่โสกราตีสรู้ก็คือ เขาไม่รู้สิ่งสำคัญอะไรจริงๆแต่ความรู้นั้นก็ไม่ได้ "มีค่าอะไรเลย" That is the irony of the oracle's words, that Socratic ignorance is Socratic wisdom. ความไม่รู้ของโสกราตีสคือภูมิปัญญาของโสกราตีส

An Internet search query from the site's logs:

Query: self-knowledge, being aware of your ignorance is wisdom. คำถาม การสอบถาม : การรู้จักตนเอง การตระหนักรู้ว่าตนเองไม่รู้ ถือเป็นภูมิปัญญา

Not to think you know what you don't know is Socratic wisdom. But self-knowledge needs a standard by which to distinguish knowing from not knowing.

For philosophy, this is the standard Socrates set: To know is to (1) be able to explain what you claim you know to others, สามารถอธิบายสิ่งที่คุณอ้างว่ารู้ให้ผู้อื่นฟังได้  and (2) be able to defend your claim against unclarity or contradiction when cross-questioned. สามารถปกป้องข้ออ้างของคุณจากความไม่ชัดเจนหรือความขัดแย้งเมื่อถูกซักถามโต้แย้ง (Xenophon, Memorabilia iv, 6, 1)

"The Fallacy of the Artisans"

Socrates found that men who did know things that he didn't know, namely various artisans [craftsmen], and who "to that extent were wiser than I was", because they knew one thing [namely, their craft] also imagined on that basis that they knew other things that they did not know.

And so Socrates asked himself on behalf of Apollo's oracle whether he would rather be as he was -- neither wise with their wisdom nor foolish with their presumption that they know what they don't know -- or to possess both wisdom and foolishness as they did, and he answered that "it was best for me to be as I was". เป็นการดีที่สุดสำหรับฉันที่จะเป็นอย่างที่ฉันเป็นอยู่ (Plato, Apology 22d-e)

 

Philosophical humility or self-knowledge

The false presumption of knowledge is why philosophy requires knowledge of one's own limits, (1) because if you think you know what you don't know, you are both misled yourself and harm your companions by misleading them เพราะว่าหากคุณคิดว่าคุณรู้สิ่งที่คุณไม่รู้ คุณเองก็ถูกหลอกตัวเองและทำร้ายเพื่อนของคุณโดยการหลอกพวกเขา (Memorabilia iii, 9, 6), and (2) because no one seeks to become wise if he thinks he already is wise ไม่มีใครพยายามที่จะเป็นคนฉลาดถ้าเขาคิดว่าเขาฉลาดอยู่แล้ว (Plato, Meno 84c).

The good = wise man does not harm his companions or anyone else (Plato, Republic 335e). Philosophy is the search to become wise.

Know thyself and Madness รู้จักตัวเองและความบ้าคลั่ง

Query: failure of self-knowledge in the Apology.

That may allude to Plato's Apology 21d: the failure belongs to the one who thinks he knows what he does not know, because to think you know what you don't know is to not know yourself: specifically to not know your own limits.

[Socrates] did not identify ignorance with madness, but not to know oneself and to think one knows what one does not know, he put next to madness. (Xenophon, Memorabilia iii, 9, 6)[โสกราตีส] ไม่ได้ถือว่าความไม่รู้เป็นความบ้า แต่การไม่รู้จักตัวเองและการคิดว่าตนเองรู้สิ่งที่ตนไม่รู้นั้น ถือเป็นการเปรียบเทียบกับความบ้า

He only errs who thinks he knows what he does not know. เขาจะทำผิดได้ก็ต่อเมื่อคิดว่าตนรู้สิ่งที่ตนไม่รู้เท่านั้น(Saint Augustine)

Note that for Socrates, holding an opinion that has not been thoroughly tested in discussion is to presume one knows what one does not know.  การยึดมั่นในความเห็นที่ไม่ได้รับการทดสอบอย่างละเอียดถี่ถ้วนในการอภิปราย ก็คือการตั้งสมมติฐานว่าตนเองรู้สิ่งที่ตนเองไม่รู้

"I know only that I do not know"

ฉันรู้เพียงว่าฉันไม่รู้

Query: the god of truth says to Chairephon that no man is wiser than Socrates, that Socrates is the wisest man, and yet Socrates says that he has no wisdom.

That is the Socratic paradox, the riddle posed by the word's of Apollo's oracle at Delphi, and it is about wisdom in philosophy. Plato explains the paradox this way: Socrates' wisdom is that he doesn't think he knows what he doesn't know. For when the people Socrates questioned are shown that they don't know what they think they know (e.g. about how man should live his life, about what the good is for man, and about what piety and justice are), they go on thinking that they know anyway, whereas Socrates is at least wise enough not to do that ภูมิปัญญาของโสกราตีสคือเขาไม่คิดว่าเขารู้ในสิ่งที่เขาไม่รู้ เพราะเมื่อผู้คนที่โสกราตีสตั้งคำถามถูกแสดงให้เห็นว่าพวกเขาไม่รู้ว่าพวกเขาคิดว่าพวกเขารู้ (เช่น มนุษย์ควรใช้ชีวิตอย่างไร มนุษย์มีความดีอย่างไร ความศรัทธาและความยุติธรรมคืออะไร) พวกเขาก็จะคิดต่อไปว่าพวกเขารู้ดีอยู่แล้ว ในขณะที่โสกราตีสอย่างน้อยก็ฉลาดพอที่จะไม่ทำอย่างนั้น (Apology 21d). As Plato's Apology interprets the oracle's words, that is Socrates' only wisdom, and the only wisdom a human being can have (23b).

Socrates is both wise and not wise, both knows and doesn't know, although in different ways, of course. The expression may be contradictory in form, but here its meaning is not contradictory. 

โสเครตีสเป็นทั้งคนฉลาดและไม่ฉลาดทั้งรู้และไม่รู้

That the wisest of men has no wisdom beyond knowing that he is not wise is Apollonian irony and Socratic paradox (Apollo is the god of truth and wisdom).

Background: The Three Principles of Philosophy

Why do we discuss Socrates and Apollo's oracle again and again? Because it is that important. Philosophy is made possible by three principles: (1) a verifiable distinction between sense and nonsense in language, (2) a verifiable distinction between knowing and not knowing in philosophy, and (3) love, for philosophy is the love of wisdom. Love drives one to thoroughness, to thinking things all the way through, to complete truthfulness.

 ความรัก เพราะปรัชญาคือความรักของปัญญา ความรักผลักดันให้คนๆ หนึ่งมีความละเอียดรอบคอบ คิดไตร่ตรองทุกอย่างอย่างถี่ถ้วน ซื่อสัตย์อย่างที่สุด

For what and by what does the philosopher live? For wisdom alone: the philosopher is a lover of wisdom, not of life's goods, not of flute-girls and music, or of anything else.

 

Socrates' method: to first question himself before questioning his companions

ตั้งคำถามกับตัวเองก่อนที่จะตั้งคำถามกับเพื่อนร่วมทาง

What does Socrates mean when he says 'I know that I don't know'? That he has set a test for deciding whether or not he knows a thing: to know something is to be able to explain and defend what you know in discussion. "And that which we know we must be able to tell others" (Plato, Laches 190c).

And when Socrates puts what he thinks he knows to the test, he is refuted by that test. And that is why he knows that he doesn't know. That is why he can say "I know only my own ignorance" (Diog. L. ii, 32).

There are two reasons why Socrates is able to use his method of enquiry so well. The first is that before Socrates asks others to explain, Socrates has already asked Socrates to explain: Try to make clear to yourself, as if you were trying to make yourself clear to someone else, what you think you know (Philosophy is reasoned speech).

The second reason is that Socrates' method requires that Socrates be clear about what he is seeking. When Socrates asks himself and his companions to define an ethical term, e.g. justice or piety, it is the essence of the thing the term names that he is seeking.

Socratic ignorance in contrast to conceited or presumptuous ignorance

Obeying the Delphic precept Know thyself begins with examining the condition of your own mind (Epictetus), to see whether you are wise or merely think you know things that you don't know (Apology 28e, 38a).

In the Sophist, Plato contrasts "conceited ignorance" with Socratic ignorance. Conceited ignorance may also be called "foolish" or "presumptuous" ignorance, because the man who thinks he is wise when he is not -- i.e. who thinks he knows what he doesn't know -- is both foolish in how he lives his life and presumptuous in philosophical discussion.

Socratic Skepticism

Query: skeptical method. Socrates.

Not skepticism as the end in itself, but only doubt used as a tool for discovering the truth. To question everything is Socrates' method in philosophy: (1) to ask his companion to explain to him what he thinks he knows; (2) to cross-question that explanation to see whether it hides a contradiction or is unclear in meaning; (3) if the explanation isn't clear or true, to offer an amended explanation; (4) to cross-question that explanation; and so on until: (5a) agreement is reached or (5b) -- if all explanations ("accounts of what they think they know") have been refuted -- the discussion is set aside to be taken up another day.

That is the method called "dialectic" or "dialog". It uses step by step agreement between discussants, and it contrasts with the "method" of those who "[pursue their] own argument to the conclusion without caring about whether we follow what they say or get left behind" (Sophist 243b, tr. Cornford). Socrates used the dialectical method to seek knowledge in ethics (in Plato's words, "the discussion of no small matter, but how to live").

"Learned ignorance"

Query: Socrates' idea on the ignorance of the philosopher.

Maybe "learned ignorance" is the answer sought by the query, but that was not Socrates' ideal and it was not what he sought from philosophy, which was wisdom. When Plato's Socrates began his philosophical inquiries he already knew that he was not wise, that he did not know "anything of much importance". That is why he was perplexed when Apollo's oracle said that no man is wiser than Socrates.

But if no man is wiser than the man who knows he is without wisdom, it seems to follow that "learned ignorance" is the only wisdom that man can have. Nonetheless, Plato's Socrates is not resigned to his ignorance -- in the Euthyphro (15c) he says that he will never give up seeking wisdom, no matter how long his love of wisdom may go unrequited.

In contrast, according to Xenophon Socrates is not without wisdom, having knowledge of things that man can and should know if he seeks to know himself. Indeed Plato uses the word 'wise' equivocally.

Nicholas of Cusa (1401-1464) wrote a work called De docta ignorantia ("Learned or instructed ignorance"), by which he meant the recognition of not knowing that comes after seeking to know and discovering man's limits. (Copleston, History III, XV, 4)

Søren Kierkegaard

The expression 'Socratic ignorance' Kierkegaard applies to the search for understanding when "the point becomes to understand more and more that there is something which cannot be understood. This is Socratic ignorance." And so by 'philosophical' or 'learned ignorance', he means 'the awareness that you don't know and, it seems, will never know our life's meaning by the natural light of reason alone'.

But although there may be things that man is never going to understand ("my thoughts are as high above your thoughts as the heavens are above the earth," the prophet has God say), philosophy seeks to fully emerge from irrationality, not to plunge back into it by seeing "learned ignorance" (mysticism) as its final aim. Socratic philosophy is the love of wisdom (knowledge and understanding), not the love of mystery.

What is not meant by 'Socratic ignorance' is a skeptical indifference: "I don't know these things. Surely no one has ever known these things. So why should I trouble myself about them."

But the philosopher seeks to know

"I am a lover of learning," Plato has Socrates say in Phaedrus 230d, and this is the earliest meaning of the word 'philosopher', not one who is wise (sophist) but one who seeks to be wise, a "lover of philosophical knowledge" or "wisdom" (philosopher).

Note that Socratic ignorance is not only seeing that you don't know something, but also either why you don't know it or why neither you nor anyone else can know it, for there are statements that are true or false (2), but there are also statements that are nonsense (1).

Query: what does man know about himself? Socrates. มนุษย์รู้เรื่องของตัวเองมากเพียงใด? โสกราตีส

จากบางส่วนของ Socratic Ignorance