Humanizing Others, Humanizing Ourselves By Lizabeth Roemer, Ph.D. and Josh Bartok
การทำให้คนอื่นเป็นมนุษย์ การทำให้ตัวเราเป็นมนุษย์
Reduce the tendency to dehumanize others with these strategies.
ลดแนวโน้มที่จะลดทอนความเป็นมนุษย์ของผู้อื่นด้วยกลยุทธ์เหล่านี้
Updated December 5, 2024 Reviewed by Ray Parker
Key points
- Dehumanization increases risks of violence, marginalization, injustice, and further cycles of dehumanization. การลดทอนความเป็นมนุษย์เพิ่มความเสี่ยงต่อความรุนแรง การถูกละเลย ความอยุติธรรม และวัฏจักรของการลดทอนความเป็นมนุษย์ให้มากยิ่งขึ้น
- We can interrupt the cycle by noticing our reactions and trying to remember shared humanity instead. เราสามารถหยุดวงจรได้ด้วยการสังเกตปฏิกิริยาของเราและพยายามจดจำความเป็นมนุษย์ร่วมกันแทน
- Practicing perspective-taking, understanding systemic factors, and accepting our own complexity can help. การฝึกการมองจากมุมมองต่างๆ การเข้าใจปัจจัยในระบบ และการยอมรับความซับซ้อนของตัวเราเองสามารถช่วยได้
I recently watched a conversation between Brittany Packnett Cunningham and Mohsin Mohi-Ud-Din about using storytelling to connect to one’s sense of one's own humanity, as well as to aid in recognizing all of our shared humanity. On the other hand, we often encounter dramatic dehumanizing or demonizing rhetoric from various public figures during online discussions. This rhetoric is used to justify harm and can also elicit an urge to dehumanize those who are expressing it, creating a cycle of dehumanization and harm. The lessons of history and research in the field of psychology clearly document the connection between this kind of rhetoric and the worldview it engenders, with the further amplifying of cycles of violence, marginalization, and injustice (Haslam, 2006).
การใช้การเล่าเรื่องเพื่อเชื่อมโยงกับความรู้สึกถึงความเป็นมนุษย์ของตนเอง
รวมถึงช่วยในการรับรู้ถึงความเป็นมนุษย์ร่วมกันทั้งหมดของเรา ในทางกลับกัน
เรามักจะพบกับวาทกรรมที่เหยียดหยามหรือดูถูกเหยียดหยามจากบุคคลสาธารณะต่างๆ
ระหว่างการสนทนาออนไลน์ วาทกรรมนี้ใช้เพื่อแก้ต่างให้กับการทำร้ายผู้อื่น
และอาจกระตุ้นให้เกิดความต้องการที่จะเหยียดหยามผู้ที่แสดงออกถึงการเหยียดหยามดังกล่าว
ทำให้เกิดวัฏจักรของการเหยียดหยามและการทำร้ายผู้อื่น
บทเรียนจากประวัติศาสตร์และงานวิจัยในสาขาจิตวิทยาได้แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนถึงความเชื่อมโยงระหว่างวาทกรรมประเภทนี้กับโลกทัศน์ที่เกิดจากวาทกรรมประเภทนี้
พร้อมกับการขยายวงของวัฏจักรแห่งความรุนแรง การกีดกัน และความอยุติธรรม
It can be easy to dismiss dehumanization as something done only by “those people over there,” but recognizing a tendency in ourselves to see others whose actions we object to as less than fully human can help us interrupt cycles of violence and retaliation. Ironically, imagining these tendencies as something that has no relation to us (“I am nothing like that”) is itself a way of dehumanizing or othering others. But when we are aware of how easy it can be for us ourselves to lose track of the humanness of others, we can instead develop habits that allow us to practice an expansive humanization of ourselves and others. And this practice is a path to peace—both inner and outer.
การมองข้ามการดูถูกเหยียดหยามผู้อื่นว่าเป็นเพียงการกระทำของ
“คนเหล่านั้น” นั้นอาจทำได้ง่าย
แต่การตระหนักรู้ว่าเรามีแนวโน้มที่จะมองผู้อื่นที่เราไม่เห็นด้วยว่าการกระทำของพวกเขานั้นไม่ถือเป็นมนุษย์อย่างแท้จริงนั้นจะช่วยให้เราสามารถหยุดยั้งวัฏจักรแห่งความรุนแรงและการแก้แค้นได้
ในทางกลับกัน การจินตนาการว่าพฤติกรรมเหล่านี้ไม่เกี่ยวข้องกับเรา
(“ฉันไม่ใช่แบบนั้น”)
ถือเป็นวิธีดูถูกเหยียดหยามผู้อื่นหรือทำให้ผู้อื่นเป็นอื่น
แต่เมื่อเราตระหนักว่าการที่ตัวเราเองมองข้ามความเป็นมนุษย์ของผู้อื่นนั้นเป็นเรื่องง่ายเพียงใด
เราก็สามารถพัฒนาพฤติกรรมที่ช่วยให้เรามองเห็นความเป็นมนุษย์ในตัวเราและผู้อื่นได้กว้างขึ้น
และการกระทำดังกล่าวเป็นหนทางสู่สันติภาพทั้งภายในและภายนอก
“If I Were in Their Shoes”
It’s easy to observe the behavior of an individual or a group of people and think or say, “If I were in their shoes.” Then, proceed to say what we would do differently if we were ourselves, with our histories and experiences, suddenly put into their lives, but this is perhaps too simplistic. To reach a deeper level of understanding, it can be helpful to imagine that we have lived that person's (or that group’s) entire life experience, day after day, from the time they were born until the very moment they took some action we object to. What if we had been treated the way they have been treated throughout our lives, oppressed, perhaps abused, regarded with contempt? What if we were treated as less-than-human and shut out of spaces and conversations the way they have been? What if, for our entire lives, we had been denied access to resources and opportunities the way they have been? If we truly imagine that we have walked in someone else's shoes from before the time they had shoes, we will find that we can understand their words and actions much better. This goes beyond “there but for the grace of God (or circumstance) go I” to a profound realization of the reality that, in a really important way, even now, “there go I.”
“ถ้าฉันอยู่ในสถานการณ์เดียวกับพวกเขา”
การสังเกตพฤติกรรมของบุคคลหรือกลุ่มคนแล้วคิดหรือพูดว่า “ถ้าฉันอยู่ในสถานการณ์เดียวกับพวกเขา” นั้นเป็นเรื่องง่าย จากนั้นก็พูดถึงสิ่งที่เราจะทำแตกต่างไปหากเราเป็นตัวเองพร้อมกับประวัติและประสบการณ์ของเรา ซึ่งบางทีอาจจะง่ายเกินไป หากต้องการเข้าใจในระดับที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้น อาจลองนึกภาพว่าเราใช้ชีวิตของบุคคลนั้น (หรือกลุ่มคนนั้น) มาทั้งวันแล้ววันเล่า ตั้งแต่เขาเกิดจนถึงวินาทีที่เขาทำบางอย่างที่เราไม่เห็นด้วย จะเป็นอย่างไรหากเราได้รับการปฏิบัติเช่นเดียวกับที่เขาได้รับมาตลอดชีวิต ถูกกดขี่ ถูกทำร้าย ถูกมองด้วยความดูถูก จะเป็นอย่างไรหากเราถูกปฏิบัติเหมือนเป็นคนไร้ค่าและถูกกีดกันไม่ให้เข้าถึงพื้นที่และบทสนทนาเหมือนกับที่เขาได้รับ จะเป็นอย่างไรหากตลอดชีวิตของเรา เราถูกปฏิเสธการเข้าถึงทรัพยากรและโอกาสต่างๆ เหมือนกับที่เขาได้รับ หากเราจินตนาการอย่างแท้จริงว่าเราเคยอยู่ในสถานการณ์เดียวกับคนอื่นตั้งแต่ก่อนที่เขาจะสวมรองเท้า เราก็จะพบว่าเราสามารถเข้าใจคำพูดและการกระทำของพวกเขาได้ดีขึ้นมาก นี่ไปไกลเกินกว่า “แต่ด้วยพระคุณของพระเจ้า (หรือสถานการณ์) ฉันก็ไป” ไปสู่การตระหนักอย่างลึกซึ้งถึงความเป็นจริงที่ว่า ในทางที่สำคัญจริงๆ แม้แต่ในเวลานี้ “ฉันก็ไป”
The Power of Personal Names
In an article I use in my doctoral-level research methods course, Pratto (2002) suggests that researchers imagine replacing the term “participants” or “subjects” with their own family name to ensure that what they are writing is respectful. (So, rather than writing “Subjects in the study developed symptoms of X in response to….”, I might probe the humanity of that sentence by imagining it read “Roemers developed…”). I really like this suggestion, and I’ve recently been considering the impact of replacing general depersonalized terms with more personal, intimate ones in our words and thoughts. This can be powerful with people and even with the natural world. For instance, in my family, we’ve taken up a practice of naming the squirrels and birds that visit our deck. As a result, anytime we see a male cardinal, we cheerfully greet him as Hank and feel a more personal connection to the bird (even as we recognize that “Hank” is probably many birds). When I see upsetting events in the news or on social media, I remind myself that each person involved is a person with a name, with people who love them, and with wants and needs just like me and the people I love.
ในบทความที่ฉันใช้ในหลักสูตรวิธีการวิจัยระดับปริญญาเอก
Pratto (2002) แนะนำให้นักวิจัยลองจินตนาการว่าการแทนที่คำว่า
"ผู้เข้าร่วม" หรือ "ผู้ทดลอง" ด้วยนามสกุลของตนเอง
เพื่อให้แน่ใจว่าสิ่งที่พวกเขาเขียนนั้นสุภาพ (ดังนั้น แทนที่จะเขียนว่า
"ผู้เข้าร่วมในการศึกษามีอาการของ X จากการตอบสนองต่อ..."
ฉันอาจลองทดสอบความเป็นมนุษย์ของประโยคนั้นโดยจินตนาการว่าประโยคนั้นอ่านว่า
"Roemers พัฒนา...") ฉันชอบคำแนะนำนี้มาก และเมื่อไม่นานนี้
ฉันได้พิจารณาผลกระทบของการแทนที่คำศัพท์ทั่วไปที่แยกจากความเป็นบุคคลด้วยคำศัพท์ส่วนตัวที่ใกล้ชิดมากขึ้นในคำพูดและความคิดของเรา
วิธีนี้มีพลังกับผู้คนและแม้แต่กับธรรมชาติ ตัวอย่างเช่น ในครอบครัวของฉัน
เรามักจะตั้งชื่อกระรอกและนกที่เข้ามาที่ระเบียงบ้านของเรา ดังนั้น
ทุกครั้งที่เราเห็นนกคาร์ดินัลตัวผู้ เราจะทักทายมันอย่างร่าเริงว่าแฮงค์
และรู้สึกผูกพันกับนกตัวนั้นมากขึ้น (แม้ว่าเราจะรู้ว่า "แฮงค์"
อาจเป็นนกหลายชนิดก็ตาม) เมื่อฉันเห็นเหตุการณ์ที่น่าหดหู่ในข่าวหรือบนโซเชียลมีเดียฉันจะเตือนตัวเองว่าทุกคนที่เกี่ยวข้องล้วนเป็นบุคคลที่มีชื่อ มีคนที่รักพวกเขา และมีความต้องการเช่นเดียวกับฉันและคนที่ฉันรัก
See Someone as Human and Still Object to Their Words and Actions
Social psychologists have observed that in some situations, humans are more likely to attribute their own actions to environmental causes while seeing others’ actions as evidence of self-existent and stable traits, i.e., “that’s just the way they are.” Studies have shown that this tendency can vary based on cultural factors (Markus & Kitayama, 1991) but is more likely to occur for negative behaviors observed or enacted (Malle, 2006).
นักจิตวิทยาสังคมได้สังเกตพบว่าในบางสถานการณ์
มนุษย์มักจะมองว่าการกระทำของตนเองเป็นผลมาจากสิ่งแวดล้อมมากกว่า
ในขณะที่มองว่าการกระทำของผู้อื่นเป็นหลักฐานของลักษณะนิสัยที่มีอยู่และมั่นคง
กล่าวคือ "พวกเขาเป็นแบบนั้นเอง"
การศึกษาวิจัยแสดงให้เห็นว่าแนวโน้มนี้สามารถเปลี่ยนแปลงได้ตามปัจจัยทางวัฒนธรรม
(Markus & Kitayama, 1991)
แต่มีแนวโน้มที่จะเกิดขึ้นกับพฤติกรรมเชิงลบที่สังเกตหรือแสดงออกมา (Malle,
2006)
I notice in my own responses that when people say or do things that I find particularly harmful, misinformed, and unjust, I can be quick to make more personality-based attributions for these things. For instance, when a person says something cruel, I might dismiss them as a cruel person. When I notice myself doing this, I have an opportunity to practice honoring my thought-out responses to these words and actions while also refraining from dehumanizing those who take them. I have certainly said and done things that I later realized were unkind and misinformed. And I know that deep pain, personal and historical trauma, cultural conditioning, as well as false information and propaganda, can lead people to do and say deeply, and perhaps even dramatically, harmful things. I also know, from my own experience and the psychological literature, that dehumanizing others causes intrapsychic harm to the person doing it, in addition to furthering cycles of harm—in short, when I dehumanize others, I do violence to my own heart and mind.
ฉันสังเกตเห็นจากการตอบสนองของตัวเองว่าเมื่อคนอื่นพูดหรือทำสิ่งที่ฉันเห็นว่าเป็นอันตราย
ไม่ได้รับข้อมูลที่ถูกต้อง และไม่ยุติธรรม
ฉันสามารถหาเหตุผลมาสนับสนุนการกระทำเหล่านั้นได้อย่างรวดเร็วตัวอย่างเช่น
เมื่อมีคนพูดอะไรที่โหดร้าย ฉันอาจมองว่าคนๆ นั้นเป็นคนโหดร้าย
เมื่อฉันสังเกตเห็นว่าตัวเองกำลังทำสิ่งนี้
ฉันมีโอกาสที่จะฝึกฝนการเคารพการตอบสนองที่คิดมาอย่างดีของฉันต่อคำพูดและการกระทำเหล่านี้
ในขณะที่หลีกเลี่ยงการดูหมิ่นความเป็นมนุษย์ของผู้ที่กระทำการเหล่านั้น
ฉันเคยพูดและทำสิ่งต่างๆ
ที่ฉันรู้ในภายหลังว่าไม่ดีและไม่ได้รับข้อมูลที่ถูกต้อง
และฉันรู้ว่าความเจ็บปวดอย่างลึกซึ้งบาดแผลทางใจและทางประวัติศาสตร์การหล่อหลอมทางวัฒนธรรม
รวมถึงข้อมูลเท็จและการโฆษณาชวนเชื่อ
สามารถทำให้ผู้คนทำและพูดในสิ่งที่เป็นอันตรายอย่างร้ายแรง
และอาจถึงขั้นร้ายแรงได้ จากประสบการณ์ของตัวเองและวรรณกรรมทางจิตวิทยา
ฉันยังรู้ด้วยว่า
การทำให้ผู้อื่นไร้มนุษยธรรมก่อให้เกิดอันตรายทางจิตภายในแก่ผู้กระทำ
นอกเหนือจากการทำให้เกิดวงจรแห่งการทำร้ายอีกด้วย กล่าวโดยย่อ
เมื่อฉันทำให้ผู้อื่นไร้มนุษยธรรม ฉันกำลังทำร้ายหัวใจและจิตใจของตัวเอง
The practice then, in service of others as well as myself, is to cultivate compassion (perhaps using some of these strategies), while still holding them accountable for their actions, and striving to live in accord with my own values. That said, in contexts in which our own humanity is being denied, we may practice this compassion internally and from a distance. As writer and healer Prentiss Hemphill wisely notes of boundaries, they "are the distance at which I can love you and me simultaneously.” We can remove ourselves from the harmful words and actions of others while still seeing them as human.
การปฏิบัตินี้เพื่อช่วยเหลือผู้อื่นและตัวฉันเองก็คือ การปลูกฝังความเมตตา (บางทีอาจใช้กลยุทธ์บางอย่างเหล่านี้
) ในขณะที่ยังต้องรับผิดชอบต่อการกระทำของพวกเขา
และพยายามดำเนินชีวิตตามค่านิยมของตัวเอง กล่าวคือ
ในบริบทที่มนุษย์ของเราถูกปฏิเสธ
เราอาจฝึกฝนความเมตตานี้จากภายในและจากระยะไกล
ดังที่นักเขียนและผู้บำบัดอย่าง Prentiss Hemphill
ได้กล่าวถึงขอบเขตไว้อย่างชาญฉลาดว่า " ขอบเขตคือระยะห่างที่ฉันสามารถรักคุณและฉันในเวลาเดียวกัน"
เราสามารถแยกตัวออกจากคำพูดและการกระทำที่เป็นอันตรายของผู้อื่นได้
ในขณะที่ยังคงมองว่าพวกเขาเป็นมนุษย์
Reject False Binaries
Sometimes, the urge to see others as less than human comes from the perception that we must either recognize others’ humanity or recognize our own because there cannot possibly be room for both. This creates a false binary—an imagined either/or that pushes out the more expansive reality of both/and. In such circumstances, it is essential for the well-being of all of us, both alone and together, to practice a spaciousness that recognizes the humanity of all of us. We must continually deprogram ourselves from messaging that somehow care for others will diminish us or that we must neglect ourselves in service of others. The truth is, always and inevitably, we are all interconnected.
บางครั้ง แรงกระตุ้นที่จะมองคนอื่นว่าด้อยกว่ามนุษย์นั้นมาจากการรับรู้ว่าเราต้องยอมรับความเป็นมนุษย์ของผู้อื่นหรือยอมรับความเป็นมนุษย์ของตนเอง เพราะไม่มีทางเป็นไปได้ที่ทั้งสองอย่างนี้จะมีพื้นที่ว่าง สิ่งนี้จะสร้างความแตกต่างแบบเท็จขึ้นมา นั่นคือ การจินตนาการว่าต้องเลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง ซึ่งผลักดันความเป็นจริงที่กว้างขวางกว่าของทั้งสองอย่างนี้ออกไป ในสถานการณ์เช่นนี้ จำเป็นอย่างยิ่งต่อความเป็นอยู่ที่ดีของพวกเราทุกคน ไม่ว่าจะอยู่คนเดียวหรืออยู่ร่วมกัน ที่จะต้องฝึกฝนความกว้างขวางที่ยอมรับความเป็นมนุษย์ของพวกเราทุกคน เราต้องล้างโปรแกรมตัวเองอย่างต่อเนื่องจากข้อความที่ว่าการเอาใจใส่ผู้อื่นจะทำให้เราด้อยค่าลง หรือเราต้องละเลยตัวเองในการให้บริการผู้อื่น ความจริงก็คือ เราทุกคนเชื่อมโยงถึง กันเสมอและหลีกเลี่ยงไม่ได้
One classical Buddhist text, called the Sedaka Sutta, says, “Taking care of oneself, one takes care of others. Taking care of others, one takes care of oneself.” การดูแลตนเองก็คือการดูแลผู้อื่น การดูแลผู้อื่นก็คือการดูแลตนเอง
Josh Bartok is a contemplative photographer and life coach. He is the author of two children's books and several collections of inspiring quotes.
References
Haslam, N. (2006). Dehumanization: An Integrative Review Personality and Social Psychology Review 10(3):252-64
Pratto, F. (2002). Integrating experimental and social constructivist social psychology: Some of us are already doing it. Personality and Social Psychology Review, 6, 194-198.
Malle, Bertram F. (2006). "The actor-observer asymmetry in attribution: A (surprising) meta-analysis". Psychological Bulletin. 132 (6): 895–919.
Markus, H. R.; Kitayama, S. (1991). "Culture and the self: Implications for cognition, emotion, and motivation". Psychological Review. 98 (2): 224–253.
Everyone has their own unique way of looking at the world. This view can impact your choices and actions. ทุกคนมีวิธีมองโลกในแบบของตัวเอง มุมมองนี้สามารถส่งผลต่อการเลือกและการกระทำของคุณได้
จากหนังสือby When Emmanuel Carrère entered into lives other than his own, his perspectives widened and deepened. He saw others differently, himself differently. He was humanized. He felt with more affection and saw the world with more wisdom. This is the effect that seeing others deeply tends to have on people. As the Harvard psychologist Robert Kegan has observed, what the eye sees more deeply the heart tends to love more tenderly.
เมื่อ Emmanuel Carrère ก้าวเข้าสู่ชีวิตอื่นที่ไม่ใช่ชีวิตของตนเอง มุมมองของเขาจะกว้างไกลและลึกซึ้งขึ้น เขามองผู้อื่นแตกต่างไปจากเดิม มองตนเองแตกต่างไปจากเดิม เขากลายเป็นมนุษย์ เขารู้สึกมีความรักใคร่และมองโลกด้วยปัญญาที่มากขึ้น นี่คือผลที่การมองผู้อื่นอย่างลึกซึ้งมักจะส่งผลต่อผู้คน ดังที่โรเบิร์ต คีแกน นักจิตวิทยาจากมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดได้สังเกตไว้ว่า สิ่งที่ตาเห็นได้ลึกซึ้งกว่า หัวใจมักจะรักอย่างอ่อนโยนกว่า
The greatest thing a person does is to take the lessons of life, the hard knocks of life, the surprises of life, and the mundane realities of life and refine their own consciousness so that they can gradually come to see the world with more understanding, more wisdom, more humanity, and more grace. George Bernard Shaw got it right: “Life isn’t about finding yourself. Life is about creating yourself.”
สิ่งที่ดีที่สุดที่คนเราควรทำคือ การนำบทเรียนชีวิต ความยากลำบากในชีวิต ความประหลาดใจในชีวิต และความเป็นจริงในชีวิตประจำวันมาปรับปรุงจิตสำนึกของตนเอง เพื่อที่พวกเขาจะค่อยๆ มองโลกด้วยความเข้าใจมากขึ้น มีปัญญามากขึ้น มีความเป็นมนุษย์มากขึ้น และมีความสง่างามมากขึ้น จอร์จ เบอร์นาร์ด ชอว์พูดได้ถูกต้อง: “ชีวิตไม่ใช่การค้นหาตัวเอง ชีวิตคือการสร้างตัวเองขึ้นมา”
ตัดแปะโดย เฉลิมชัย เอื้อวิริยะวิทย์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น