กล่องหัวเราะ กล่องร้องไห้

นิทานล้านบรรทัด 
ประภาส ชลศรานนท์
ระหว่างนั่งรอแฟนสาวเดินทางกลับจากต่างประเทศ เสียงกริ่งหน้าประตูก็ดังขึ้น
เมธารีบลุกไปเปิดด้วยความดีใจทันที
ไม่ใช่แฟนสาวของเขา หากแต่เป็นชายหนุ่มหน้าตาสะอาดสะอ้านอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
ยืนถือกล่องกระดาษขนาดเท่าฝ่ามือ 2 ใบ
" ...สวัสดีครับ อยากหัวเราะหรืออยากร้องไห้? " ชายหนุ่มนิรนามพูดขึ้น
" คุณเป็นใคร มาขายเครื่องกรองน้ำหรือเปล่า? " เมธาพูดติดตลก
" ถ้าอยากหัวเราะเปิดกล่องนี้ ถ้าอยากร้องไห้เปิดกล่องนี้ " ชายหนุ่มยังคงพูดเรื่องเดิม
" แต่มีข้อแม้... "

"ข้อแม้ก็คือ ถ้าเปิดกล่องนี่ แล้วต้องซื้อเครื่องดูดฝุ่นที่ซักผ้าปูที่นอนได้ด้วยใช่ไหม?~" เมธายังคงเย้าเล่น

 

ชานหนุ่มลึกลับถือวิสาสะเดินเข้ามาในบ้าน แล้ววางกล่องลง

 

" กล่องด้านขวานี้เป็นกล่องหัวเราะ ส่วนกล่องด้านซ้ายคือกล่องร้องไห้

 

ข้อแม้คือ.. เมื่อคุณเปิดกล่องหัวเราะ คุณจะหัวเราะอย่างมีความสุขอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

 

จากนั้นเมื่อฝากล่องปิดคุณจะร้องไห้ปิ่มว่าจะขาดใจ "

 

 

 

 

 

 

 

" แล้วกล่องร้องไห้ล่ะ " เมธานึกสนุก " ข้อแม้เป็นอย่างไร "

 

" ง่ายๆ ..มันก็แค่สลับกัน มันเริ่มด้วยเสียงร้องไห้ และเมื่อกล่องปิด มันจะจบลงด้วยเสียงหัวเราะ "

 

ชายหนุ่มนิรนามตอบ

 

 

เมธาเดินมามองดูกล่องสองใบใกล้ๆ " แล้ว..ผมไม่เล่นได้มั้ย ไม่เปิดเลยสักกล่อง "

 

" ได้สิครับ ชีวิตเป็นของคุณอยู่แล้วนี่ครับ "

 

ชายหนุ่มเจ้าของกล่องเดินมาหยิบกล่องแล้วเตรียมออกจากบ้าน

 

" เดี๋ยว " เมธาคว้าข้อมือชายนิรนามไว้ " วางกล่องลงก่อน  ผมอยากลอง "

 

 

 

" จะเปิดกล่องไหนครับ " ชายหนุ่มยิ้ม

 

" ใครจะบ้าเปิดกล่องร้องไห้ มีใครที่ไหนไม่อยากมีความสุขบ้าง " เมธาตอบ

 

" จริงครับ แล้ว..คุณไม่กลัวต้องร้องไห้หลังจากนั้นเหรอครับ"

 

เมธานิ่งคิดไปพักหนึ่ง แล้วตอบออกไป " ผมไม่กลัว ผมเป็นคนอารมณ์ดี ไม่ค่อยร้องไห้อะไรง่ายๆ "

 

 

 

 

" ถ้าอย่างนั้น เชิญครับ " ชายหนุ่มยื่นกล่องหัวเราะให้เมธา

 

เมธาหยิบกล่องมาถือไว้ ด้วยความเชื่อมากกว่าเชื่อว่าเป็นเรื่องจริง เขาเปิดฝากล่องทันที

 

แล้วมองเข้าไปในกล่องนั้น

 

 

มันเป็นกล่องว่างเปล่า  ไม่มีอะไรเลย แล้วทันใดนั้นเองเขาก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

 

เขาหัวเราะต่อเนื่อง หัวเราะด้วยความสุข ความสนุก หัวเราะจนต้องนั่งลงกุมท้อง

 

ชายหนุ่มเจ้าของกล่องยืนมองดูเมธาด้วยความพึงใจ ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง เมธาหัวเราะจนแทบหมดแรง

 

 

 

" โอย~ ทำไมมันมีความสุขอย่างนี้ ไม่น่าเชื่อ ฮะๆๆๆๆ "

 

" ขอกล่องผมคืนด้วยครับ " ชายหนุ่มนิรนามพูดขึ้นหลังจากเสียงหัวเราะเบาลง

 

เมธาส่งกล่องคืนให้ " แล้วคุณจะไปแล้วหรือ "

 

ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆ " ผมขออนุญาตไปปิดฝากล่องข้างนอกนะครับ ผมไม่ชอบเห็นคนร่ำไห้"

 

" คนอย่างผมน่ะหรือ จะร้องไห้ " เมธายิ้มเยาะ

 

ชายหนุ่มนิรนามเดินไปถึงสุดประตู แล้วหันกลับมา

 

 

" แฟนสาวของคุณยังกลับไม่ถึงบ้านไม่ใช่เหรอครับ คุณคงลืมว่าคุณรอเธอมากี่ชั่วโมงแล้ว

 

...ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ "

 

 

.

 

.

 

.

 

 

 

แล้วชายหนุ่มคนนั้นก็ปิดฝากล่องลง