ความรัก

ความรัก จาก นิทานล้านบรรทัด

ประภาส ชลศรานนท์์

ดิน น้ำ ลม แดด เป็นเพื่อนกัน

น้ำเป็นหญิงสาวหนึ่งเดียวในจตุรมิตร

ใครๆ ก็รู้ว่าดินกับน้ำรักกัน

แดดนั้นรู้ดีที่สุด ด้วยตัวเองมีใจแอบรักน้ำอยู่เต็มอก

แดดมองเห็นความรักอับแนบแน่นของดินและน้ำที่ซึมซับ โอบอุ้ม หล่อเลี้ยงกันและกันมานานแล้ว

ริษยาิแห่งรักของแดดจึงอุบัติขึ้น

แดดพยายามทำทุกวิถีทางที่จะให้น้ำระเหยออกจากดิน

พยายามทุกวิถีทางที่จะให้น้ำพ้นจากอ้อมอกแห่งดิน

ทุกครั้งที่มีโอกาส ความร้อนจากแดดจึงแผดเผาดินให้น้ำีระเหยออกมา

แดดต้องการให้น้ำกลายเป็นไอลอยตัวขึ้นมาหาแดด

เพื่อให้มาอยู่ในอ้อมกอดของแดดเพียงผู้เดียว

น้ำนั้นปรับตัวง่าย อยู่กับแดดก็ทำตัวราวกับมีความสุข

แดดจะแต่งตัวให้น้ำอย่างงดงามที่สุดด้วยชุดเมฆสีขาวฟูฟ่อง

แต่เมื่อไรก็ตามที่น้ำในชุดฟูฟ่องลอยต่ำลงมาหาดิน

ก็จะกลั่นตัวเป็นหยดน้ำลงมาซึมซับอยู่กับดินดังเดิม

แดดไม่ยอมแพ้

ยังคงแผดเผาดึงดันให้น้ำระเหยลอยเป็นไอขึ้นมาเป็นของตนเองอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน

ความรักของแดดนั้นเป็นเรื่องแปลก

ยิ่งพยายามแผดเผาให้น้ำระเหยขึ้นมาใส่ชุดฟูฟ่องมากเท่าไหร่

ชุดฟูฟ่องก็มักจะฟูและหนักจนลอยต่ำกลั่นตัวเป็นน้ำไปหาดินทุกครั้ง

ราวกับว่า ยิ่งรักมากยิ่งสูญเสียมาก

อย่างไรอย่างนั้น

วันหนึ่งดินจึงไปปรึกษาลมเพื่อนรัก

ลมรับรู้เรื่องราวรักสามเส้านี้มาตลอด

เมื่อดินมาขอความช่วยเหลือ ลมจึงอาสาช่วย

ทุกครั้งที่น้ำถูกแดดดึงตัวลอยขึ้นไปบนฟ้า

ลมก็จะพัดให้น้ำในชุดเมฆฟูฟ่องลอยไปรวมตัวเพื่อกลั่นตัวเป็นหยดน้ำลงไปหาดิน

และแล้ว

วันที่ลมกลัวเหลือเกินก็มาถึง

แดดมาหาลมเพื่อขอความช่วยเหลือจากลมบ้าง

แดดมาขอให้ลมช่วยทำให้การระเหยของน้ำมากขึ้นอีก

ด้วยการพัดดินที่ชุ่มน้ำให้คลายน้ำออกมา

ด้วยความเป็นเพื่อน ลมจึงต้องรับปาก

จากนั้นมา

ลมจึงต้องทำทั้งสองหน้าที่

นั่นคือทั้งทำให้น้ำระเหยตัว และก็ทำให้น้ำรวมตัวเพื่อหยดลงมา

เหตุการณ์เป็นอย่างนี้วนเวียนไปมามิรู้จักจบสิ้น

และด้วยความใกล้ชิดกับน้ำบ่อยๆ เข้า

ในที่สุด ลมก็ตกหลุมรักน้ำอีกคน