นิทานล้านบรรทัด
ประภาส ชลศรานนท์
หญิงสาวชายหนุ่มคู่หนึ่งนั่งพลอดรักกันอยู่ริมบ่อน้ำ
ว่ากันว่าทั้งสองเป็นนักศึกษาที่ร่ำเรียนมาสูงส่ง มีปริญญาคนละหลายใบ และว่ากันอีกว่าทั้งสองเป็นคนมีเหตุผลมาก
“เธอดูปลาพวกนี้สิ มันช่างมีความสุขจริง” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น
หญิงสาวหันมองไปทางปลาที่กำลังแหวกว่าย “ทำไมเธอจึงรู้ว่ามันมีความสุข เธอไม่ใช่ปลาสักหน่อย”
คราวนี้ชายหนุ่มหันไปมองหญิงสาวบ้าง สีหน้าเธอก็ดูปรกติดี แสดงว่าเธอไม่ได้มีอารมณ์หงุดหงิดอันใด เขาจึงย้อนถามหญิงสาวกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยเช่นกัน
“แต่เธอไม่ใช่ฉัน แล้วเธอมารู้ได้อย่างไรว่าฉันไม่รู้ว่าปลามันมีความสุข” ชายหนุ่มพูดประโยคยากๆด้วยใบหน้ายิ้มๆ
“ก็จริงอยู่ที่ว่าฉันไม่ใช่เธอ ฉันคงไม่มีทางรู้หรอกว่าเธอรู้หรือเปล่าว่าปลามันมีความสุข แต่ในเหตุผลเดียวกัน เธอก็ไม่ใช่ปลา เธอจะไปรู้ได้อย่างไรว่าปลามันมีความสุข” หญิงสาวยิ้มตอบไปด้วยประโยคที่ยากไม่แพ้กัน
ชายหนุ่มโบกมือห้าม “เดี๋ยวก่อน เราลองมาไล่เรียงลำดับกันดีๆ เธอเริ่มต้นถามฉันก่อนว่าฉันรู้ได้อย่างไรว่าปลามันมีความสุข นั่นแสดงว่าเธอรู้ว่าฉันรู้ถึงความสุขของปลา” ชายหนุ่มแสดงเหตุผล
“จริงไหม” ชายหนุ่มคะยั้นคะยอ
“ตรรกะของเธอมันก็ไม่ผิด” หญิงสาวหันมาจ้องหน้าชายหนุ่ม “แต่ฉันแค่ถามว่าเธอรู้ได้อย่างไรว่าปลามันมีความสุข แค่นั้น”
“นั่นแหละ ประโยคนั้นมันแปลว่าอะไร นอกจากแปลว่าฉันไม่รู้ว่าปลามีความสุข” เสียงชายหนุ่มเริ่มจะออกห้วนๆ
“มันแปลว่าอย่างนั้นจริงๆหรือ” หญิงสาวยืดตัวตรง ทุกครั้งที่เธอไม่พอใจ เธอจะแสดงกิริยาแบบนี้ “ฉันว่าฉันเริ่มไม่เข้าใจแล้วว่า ในเมื่อเธอไม่ใช่ฉันแล้วเธอมารู้ได้อย่างไรว่าฉันพูดประโยคนั้นด้วยความหมายอะไร”
สงครามแห่งเหตุผลเริ่มก่อตัวขึ้นแล้ว
“เอาอย่างนี้ไหม” ชายหนุ่มเสนอ “เพื่อไม่ให้การวิเคราะห์ออกนอกลู่นอกทาง เราตัดเรื่องปลาออกไปก่อน”
หญิงสาวกอดอกนิ่ง รอให้ชายหนุ่มพูดต่อ
“ทีนี้เราก็มาดูเหตุผลของเราสองคน อันแรกก่อน ตรรกะของเธอที่ว่า ฉันไม่ใช่เธอ ฉันจะไปรู้ได้อย่างไรว่าเธอต้องการพูดประโยคนั้นด้วยความหมายอะไร ถ้ายอมรับว่าตรรกะของเธอถูกต้อง ฉันก็คงต้องบอกว่า ตรรกะของฉันที่ว่า เธอจะไปรู้ได้อย่างไรว่าฉันรู้ว่าปลามันมีความสุขในเมื่อเธอไม่ใช่ฉัน ก็ย่อมถูกต้องด้วยเช่นเดียวกัน”
ชายหนุ่มยักไหล่ให้หญิงสาวพูดบ้าง
หญิงสาวคลายมือที่กอดไว้ที่อกออก “ที่เธอว่ามาก็ถูก แต่เรื่องทุกเรื่องบนโลกมันมีต้นเหตุ เราจะตัดเรื่องปลาออกไปได้อย่างไร ในเมื่อมันเป็นต้นเรื่องทั้งหมด”
“เธอว่าปลามันมีความสุขไหม” ชายหนุ่มถามหญิงสาวอีก
“ฉันไม่ใช่ปลาฉันจะไปรู้ได้อย่างไร” หญิงสาวตอบ
ชายหนุ่มถอดรองเท้าออก “เอาอย่างนี้ไหม”
“เธอจะทำอะไรน่ะ” หญิงสาวตกใจ
“ฉันจะลงไปว่ายน้ำแบบปลา ฉันพิสูจน์ให้เธอรู้ว่า ปลามันมีความสุข ทีนี้เธอไม่อาจพูดได้อีกว่าฉันไม่ใช่ปลาฉันจะไปรู้ได้อย่างไร”
พูดไม่ทันขาดคำ ชายหนุ่มก็กระโดดลงไปในบ่อน้ำ แล้วก็ทำท่าแหวกว่ายอย่างมีความสุข
หญิงสาวนั่งมองชายหนุ่มว่ายน้ำอยู่สักพัก แล้วจึงเอ่ยขึ้น
“เธอทำให้ปลามันไม่มีความสุข”
เธอชี้ให้ชายหนุ่มดูปลาฝูงใหญ่ที่ว่ายหนีไปรวมกันที่ริมบ่อด้วยตกใจที่มีคนลงไปว่ายในน้ำ “ปลามันกลัวเธอไม่รู้หรือ”
ชายหนุ่มหันไปมองปลาแล้วก็หันกลับมามองหญิงสาว เขาว่ายหันรีหันขวางด้วยความงุ่นง่านสักพักแล้วจึงพูดด้วยเสียงอันดังว่า “แล้วเธอรู้ได้อย่างไรว่าปลามันไม่มีความสุข เธอรู้ได้อย่างไรว่าปลามันกลัวฉัน ในเมื่อเธอไม่ใช่ปลาสักหน่อย”
สงครามแห่งเหตุผลบานปลายออกไปเรื่อยๆ
หญิงสาวลุกขึ้นถอดรองเท้าออกด้วยความโกรธ เธอขว้างรองเท้าลงพื้นแล้วก็กระโดดลงไปในบ่อ “ฉันจะพิสูจน์ให้เธอรู้ว่าปลามันไม่มีความสุขจริงๆ”
ถึงตอนนี้ ชายหนุ่มกับหญิงสาวต่างก็ว่ายอยู่ในน้ำบ่อเดียวกัน แต่ว่ายด้วยกิริยาท่าทางไม่เหมือนกัน ชายหนุ่มนั้นแสดงสีหน้าว่ามีความสุขอย่างมากไม่ว่าจะว่ายในท่าทางแบบไหน ส่วนหญิงสาวก็เช่นกัน เธอแสดงสีหน้าหวาดกลัวชายหนุ่มทุกครั้งที่ชายหนุ่มว่ายเข้ามาใกล้ หนำซ้ำทั้งสองยังตะโกนบอกกันตลอดเวลาว่าตัวเองมีความสุขและไม่มีความสุข
ทั้งคู่ว่ายน้ำจนเหนื่อย แม้ยังไม่มีทีท่าว่าจะมีใครยอมใคร แต่ในที่สุดทั้งชายหนุ่มและหญิงสาวก็มาเกาะลอยคอเกาะขอบบ่ออยู่ข้างๆกัน
เมื่อน้ำเริ่มนิ่งไม่มีแรงกระเพื่อมจากการว่ายของคนสองคน ปลาน้อยตัวหนึ่งได้ว่ายเข้ามาใกล้ชายหนุ่มหญิงสาว ไม่รู้จะด้วยความเหนื่อยหรือหูฝาด ทั้งสองเหมือนได้ยินปลาฮุบเป็นเสียงมนุษย์ว่า
“เหตุผลไม่ใช่สิ่งสำคัญที่สุดนะ”
ชายหนุ่มหญิงสาวมองหน้ากัน หรือจะเป็นพระอินทร์แปลงร่างมาเป็นปลาเพื่อให้สติ
“ทำอย่างนี้แล้วมีความสุขหรือ” เสียงฮุบสุดท้ายที่ทั้งสองได้ยิน
ก่อนที่ปลาน้อยจะว่ายจากไป ชายหนุ่มหญิงสาวจึงตะโกนขึ้นมาพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย “ท่านไม่ใช่เรา ท่านมารู้ได้อย่างไรว่าเราไม่มีความสุข”
---------------------------------------------------------------------------
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น