คุณไม่หวังว่าคุณจะมีชีวิตอยู่ในอดีต? นอนขดตัวอยู่ในนั้นเหมือนผ้าห่มอุ่น ๆ ปกคลุมทุกสิ่งที่ไม่รู้จักหนาวเย็นและความเป็นจริงที่ยังไม่เปิดเผยในวันพรุ่งนี้ ฝังตัวเองไว้ในความอบอุ่นวันอันเร่าร้อนของความสุขอันบริสุทธิ์และความกังวลอันจำกัด
ความสะดวกสบายในวัยเด็กและความรับผิดชอบเป็นศูนย์ จมดิ่งลงสู่ก้นบึ้งของวันที่ดีกว่าและใช้ชีวิตง่ายๆ?
ช่วงเวลาในวัยเด็กที่สวนสาธารณะ สมัยนั้นของ Pre-K กังวลแค่ไอศครีมในเวลาว่างและโทรทัศน์หลังเลิกเรียน
ช่วงเวลาที่สมบูรณ์แบบของการขี่ในงานรื่นเริงและภาพยนตร์ดิสนีย์ซึ่งจะดูดซับเฉพาะช่วงเวลาที่บริสุทธิ์และมีความสุขที่สุดในชีวิต วันที่สมบูรณ์แบบเหล่านั้นตามมาด้วยคืนที่สมบูรณ์แบบเมื่อไม่มีอะไรผิดพลาดและเรามีความสุขเสมอ
อดีตเป็นความฝันที่เข้าใจยากพอ ๆ กับอนาคต บิดเบี้ยวอยู่เสมอโหยหาและมองว่าเป็นวันที่ดีกว่าเสมอ มันทำให้เราห่างไกลจากความจริงในปัจจุบันและความเจ็บปวดจากความเป็นจริง ถูกมองว่าเป็นสิ่งสวยงามสิ่งที่เอาคืนไม่ได้และที่ไหนสักแห่งที่จะดีกว่าที่เราอยู่ในตอนนี้เสมอ
อย่างไรก็ตามเช่นเดียวกับอนาคตที่ไม่อาจคาดเดาได้อดีตนั้นเป็นสิ่งที่เราต้องการให้เป็นอุดมคติไม่ใช่สิ่งที่เรารู้ว่าเป็นความจริง
วิธีที่เราจำความทรงจำผิดเพี้ยนไปเรื่อย ๆ เมื่อนึกถึงความทรงจำในอดีตคุณกำลังจดจำมันในขณะที่สมองของคุณเลือกที่จะบิดเบือนมันไม่ใช่ตามความเป็นจริงของเหตุการณ์ในนั้น
เนื่องจากคุณสมบัติที่ผิดเพี้ยนและน่ารื่นรมย์ผู้คนจึงใช้เวลาหลายวันในการห่อหุ้มจินตนาการของมันโดยโหยหาสิ่งนี้ในแบบที่บางคนรัก ความโหยหานี้ความคิดที่บิดเบี้ยวเกี่ยวกับวันและเวลาที่ดีกว่าที่เราปรารถนากลับมาอีกครั้งเรียกได้ว่าเป็นความคิดถึงที่เกิดขึ้นบ่อยครั้ง
ตามที่อลันอาร์เฮิร์ชกล่าวในรายงานของเขา“ Nostalgia: A Neuropsychiatric Understanding” ความคิดถึงคือการโหยหาอดีตในอุดมคติ -“ ความรู้สึกโหยหาในอดีตที่ผ่านการฆ่าเชื้อแล้วสิ่งที่อยู่ในจิตวิเคราะห์เรียกว่าความจำหน้าจอ - - ไม่ใช่การพักผ่อนหย่อนใจที่แท้จริงในอดีต แต่เป็นการผสมผสานระหว่างความทรงจำที่แตกต่างกันทั้งหมดรวมเข้าด้วยกันและในกระบวนการนี้อารมณ์เชิงลบทั้งหมดจะถูกกรองออกไป”
คุณจำความรู้สึกอารมณ์และช่วงเวลาแห่งความยินดีที่หายวับไปได้ คุณไม่จำวินาทีแห่งความเศร้าและเจ็บปวดก่อนหน้านั้น คุณไม่จำความเจ็บปวดและความปวดร้าวของชั่วโมงหลังจากนั้น คุณจำได้เฉพาะสิ่งที่จิตใจลำเอียงของคุณเลือกที่จะนึกถึง
อย่างไรก็ตามเมื่อปรากฎว่าความคิดถึงไม่ได้เกี่ยวกับการจดจำความทรงจำเลย ดังที่ Hirsh ชี้ให้เห็นความคิดถึงไม่ได้เกี่ยวข้องกับความทรงจำที่เฉพาะเจาะจง แต่เป็นสภาวะทางอารมณ์
เราวางสภาวะทางอารมณ์ไว้ในยุคสมัยหรือกรอบที่เฉพาะเจาะจงและเลือกที่จะกำหนดช่วงเวลานั้นให้เป็นอุดมคติ เราอนุมานได้ว่าเพราะเราจำความรู้สึกของความสุขที่สวนสาธารณะในวัยเด็กของเราต้องดีกว่าตอนนี้
เราวางไว้ในวัตถุ สถานที่และกลิ่นที่ไม่มีชีวิตด้วยซ้ำ เช่นเดียวกับ Horcruxes (ตะโกนเรียกแฟน ๆ "แฮร์รี่พอตเตอร์" ของฉัน) เราปิดกั้นส่วนต่าง ๆ ของตัวเองไว้ในสิ่งของและสิ่งมีชีวิต
สิ่งใดก็ตามที่เราประสบพร้อมกับความรู้สึกเหล่านั้นจะถูกวางไว้เป็นสิ่งที่ต้องนึกถึงและระลึกถึงในภายหลัง
ตัวอย่างเช่นในปีพ. ศ. 2451 Freud ได้รับรู้ถึงความเชื่อมโยงระหว่างกลิ่นและอารมณ์
ต่อมาการค้นพบทางวิทยาศาสตร์ได้สนับสนุนข้อสังเกตนี้โดยพิสูจน์ว่ากลิ่นเป็นความรู้สึกที่แข็งแกร่งที่สุดที่เกี่ยวข้องกับอารมณ์เนื่องจากการเชื่อมต่อโดยตรงของจมูกกับกลีบรับกลิ่นในระบบลิมบิกซึ่งเป็นพื้นที่ของสมองซึ่งถือเป็นที่นั่งของอารมณ์
ดังนั้นในขณะที่คนทั่วไปสามารถได้กลิ่น 10,000 กลิ่น แต่ไม่มีคนสองคนที่ได้กลิ่นเหมือนกัน เราตอบสนองต่อกลิ่นที่แตกต่างเชื่อมโยงกับสิ่งต่างๆและโหยหาสิ่งเหล่านี้แตกต่างกัน
Erica Hepper นักจิตวิทยาจากมหาวิทยาลัย Surrey ในอังกฤษกล่าวว่าประโยชน์ของความคิดถึงจะแตกต่างกันไปตามอายุโดยที่คนหนุ่มสาวมีส่วนร่วมมากที่สุด จากนั้นจะมีความคิดและแนวโน้มที่คิดถึงวัยกลางคนและวัยชราลดลง
อย่างไรก็ตามมันสมเหตุสมผลแล้วที่ผู้ที่อยู่ในช่วงเวลาที่วุ่นวายและไม่มั่นคงที่สุดในชีวิตของพวกเขาจะโหยหาความเรียบง่ายและปลอดภัยในวัยเด็ก ในวัยยี่สิบสามสิบคุณหลงอยู่ในความวุ่นวายของทุกสิ่งที่คุณเคยรู้จักเพื่อแยกความโดดเดี่ยวและเป็นอิสระ
อย่างไรก็ตามเนื่องจากการวิจัยจำนวนมากขึ้นยืนยันถึงความสามารถในเชิงบวกของความคิดถึงบางทีเราควรคิดถึงเรื่องนี้ไปตลอดชีวิต
ช่วยต่อต้านภาวะซึมเศร้า
หลายปีที่ผ่านมาผู้ที่มีความคิดถึงมากได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคซึมเศร้า การดื่มด่ำกับความทรงจำในอดีตถือเป็นสัญญาณของการคิดถึงบ้านและการปฏิเสธที่จะสนุกกับปัจจุบัน ถูกมองว่าขาดความมุ่งมั่นต่ออนาคตและภาระผูกพันกับอดีต
ตามรายงานของ John Tierney จาก The New York Times การใช้ชีวิตในอดีตหรือความคิดถึงถือเป็นความผิดปกติตั้งแต่ศตวรรษที่ 17 เมื่อแพทย์ชาวสวิสระบุว่าทหารมีความเจ็บป่วยทางจิตใจและร่างกายเป็นเหตุให้พวกเขาอยากกลับบ้าน
อย่างไรก็ตามเนื่องจากมีการวิจัยมากขึ้นจึงได้รับการพิสูจน์แล้วว่าความคิดถึงสามารถต่อต้านภาวะซึมเศร้าได้จริง
การกระทำของการระลึกถึงแสดงให้เห็นว่าสามารถต่อต้านความเหงาและความวิตกกังวลในขณะเดียวกันก็ส่งเสริมการมีปฏิสัมพันธ์ส่วนตัวและทำให้ชีวิตสมรสยืนยาวขึ้น เมื่อผู้คนพูดถึงอดีตที่น่ารักและน่ารักพวกเขาก็มักจะมีความหวังมากขึ้นสำหรับอนาคต เมื่อนึกถึงอดีตพวกเขาตั้งตารอว่าจะเกิดอะไรขึ้น
เป็นสิ่งที่เราทุกคนเห็นพ้องต้องกัน
มันปลอดภัยที่จะบอกว่าเราทุกคนหวังว่าเราจะย้อนกลับไปในอดีตได้
ตามรายงานของ The New York Times“ คนส่วนใหญ่รายงานว่ามีความคิดถึงอย่างน้อยสัปดาห์ละครั้งและเกือบครึ่งพบว่ามีประสบการณ์สามหรือสี่ครั้งต่อสัปดาห์”
ความคิดถึงเช่นความเศร้าโศกและความสุขเป็นความรู้สึกสากล เป็นสิ่งที่ทุกเชื้อชาติวัฒนธรรมและทุกวัยมีร่วมกัน เราทุกคนต่างคิดถึงอดีตแม้ว่ามันจะไม่ใช่คนเดียวกับที่เราแบ่งปันก็ตาม
ความสามารถในการเข้าใจอารมณ์เหล่านี้ในกันและกันมีความเห็นอกเห็นใจซึ่งเชื่อมโยงเราในฐานะมนุษย์และทำให้เราสื่อสารได้ดีขึ้น ถ้าไม่ใช่เพราะความคิดถึงเราจะไม่เสียใจกับคนอื่น ๆ ที่มีชีวิตในวัยเด็กที่ไม่ดีและเชื่อมต่อกับคนที่คล้ายกับเราเอง
มันทำให้เรามีเหตุผลที่จะมีชีวิตอยู่
มีพลังมากกว่าอนาคตอดีตทำให้เรามีเหตุผลที่ต้องดำเนินต่อไป แทนที่จะเผชิญหน้ากับสิ่งที่ไม่รู้จักเราย้อนกลับไปในอดีตเพื่อจดจำว่าทำไมชีวิตจึงคุ้มค่า เรายึดติดกับความทรงจำแห่งความสุขเพื่อให้เรามีศรัทธาในอนาคต
Clay Routledge แห่ง North Dakota State University กล่าวว่า“ Nostalgia ทำหน้าที่เป็นฟังก์ชันอัตถิภาวนิยมที่สำคัญ ทำให้นึกถึงประสบการณ์ที่น่าชื่นชมซึ่งทำให้เรามั่นใจว่าเราเป็นคนที่มีค่าและมีชีวิตที่มีความหมาย”
เขาอธิบายต่อไปว่าคนที่มีส่วนร่วมในความคิดถึงมักจะดีกว่าเมื่อต้องรับมือกับความเป็นจริงของความตาย เมื่อคิดย้อนกลับไปในชีวิตของคุณและช่วงเวลาที่ประกอบขึ้นคุณจะพบคุณค่าและความหมายในนั้น คุณไม่ต้องแบกรับภาระหนักอีกต่อไปที่ชีวิตของคุณดำเนินไปอย่างไร้ผล
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น