1.The challenge of reciprocation
เห็นได้ชัดว่าเราทุกคนต้องการความรัก แต่เมื่อความรักเริ่มที่จะตอบสนองจริง ๆ มันอาจเป็นเรื่องที่น่าตกใจอย่างมาก เราสามารถเริ่มคิดไม่ดีเกี่ยวกับคนที่เราชอบได้เพียงเล็กน้อยเมื่อก่อน เรามักจะกล่าวโทษคนรักที่ตอบสนองในขณะนี้ของสองสิ่ง
เรารู้สึกว่าพวกเขาไร้เดียงสาที่พบว่าเรายอดเยี่ยม พวกเขาชอบเราเพียงเพราะพวกเขาไม่รู้วิธีอ่านธรรมชาติของมนุษย์ พวกเขาเป็นคนใจง่ายและผู้คนจับได้ง่ายเกินไป เป็นการยากที่จะเคารพผู้ล่อลวงที่ไม่ฉลาดทางจิตใจ พวกเขาจำกัดสติปัญญาที่จะ 'อ่าน' เราอย่างถูกต้อง พวกเขาไม่รับรู้ถึงแง่มุมที่น่าดึงดูดน้อยกว่า ถูกรบกวนมากกว่า และมืดมนกว่าที่เราเป็น ความรักของพวกเขาจึงดูไม่มั่นคงและอันตราย: พวกเขาจะเย็นชาอย่างแน่นอนหากพวกเขาค้นพบความจริงเกี่ยวกับเราซึ่งเป็นสิ่งที่น่ากลัว ดังนั้นเราจึงใส่ใจเป็นพิเศษที่จะให้น้อย เรารู้สึกเหงาเพราะถึงแม้จะรัก แต่ส่วนใหญ่ของเราไม่อยู่ในสถานะใดที่จะได้รับการยอมรับ
นอกจากนี้เรายังกล่าวหาพันธมิตรเหล่านี้ว่า "คนขัดสน" พวกเขาเริ่มพึ่งพาเราและต้องการเรามาก – และในกระบวนการนี้ ดูเหมือนอ่อนแอและไม่โตเต็มที่ เราสงสัยว่าทำไมพวกเขาถึงยืนด้วยสองเท้าของตัวเองไม่ได้เหมือนผู้ใหญ่ทั่วไป
เรากำลังกล่าวหาคนรักว่าทำผิด แต่จริงๆ แล้ว ปัญหาเกือบจะอยู่กับเราอย่างแน่นอน เราควรพิจารณาว่าอะไรเป็นเหตุให้เราหันไปใช้คำว่า 'ไร้เดียงสา' และ 'ขัดสน' ความไร้เดียงสาที่ถูกกล่าวหาของพวกเขาคือการกระทำของเรา พวกเขาคิดว่าเรายอดเยี่ยม แต่เพียงเพราะนี่คือวิธีที่เรานำเสนอตัวเอง เราประสบความสำเร็จเป็นพิเศษในการซ่อนด้านเงาทั้งหมดของเราจากพวกเขา ไม่ใช่พวกเขาที่ไร้เดียงสา แต่เป็นพวกเราที่เป็นคนโกหกที่ดี เป็นเรื่องปกติในระหว่างการเกลี้ยกล่อมที่จะให้ความกระจ่างเกี่ยวกับแง่มุมที่เป็นบวกมากขึ้นของตัวละครของเรา แต่มีปรากฏการณ์ที่นอกเหนือไปจากนี้คือการเกลี้ยกล่อมสุดขีดที่เราซ่อนทุกอย่างที่เป็นปัญหาในตัวละครของเราอย่างขยันขันแข็ง สิ่งที่อยู่เบื้องหลังการยั่วยวนอย่างสุดโต่งคือความเกลียดชังตนเอง เราคิดว่าในใจเราเป็นคนที่ยอมรับไม่ได้ว่าจะไม่มีใครรักเราได้จริงหากพวกเขาเห็นตัวตนที่แท้จริงของเรา ดังนั้นเราจึงพัฒนาทักษะที่ยอดเยี่ยมในการพรางตัว งานนี้แลกกับความเดียวดายที่ทำลายล้าง
การแก้ปัญหาไม่ใช่การตำหนิคนอื่นเพราะความไร้เดียงสา คือการเรียนรู้ที่จะแสดงให้ผู้อื่นเห็นว่าเราเป็นใครอย่างแท้จริง โดยอาศัยการคลายความสงสัยในตนเอง
เราจำเป็นต้องสร้างศรัทธาที่ก้าวกระโดดอย่างไม่น่าเชื่อในตอนแรกว่าเราอาจเป็นที่ยอมรับของคนอื่นที่รู้จักเราอย่างสมบูรณ์ยิ่งขึ้น เราไม่จำเป็นต้องโกหกเพื่อให้คู่ควรกับความรัก นอกจากนี้บางทีคู่รักอาจไม่ไร้เดียงสาเลย พวกเขาสามารถเห็นเราในสิ่งที่เราเป็น: พวกเขาสังเกตเห็นความพยายามอันประหม่าในการยั่วยวน ความพยายามที่คลั่งไคล้เพื่อทำให้พอใจ ความอัปยศเกี่ยวกับธรรมชาติที่แท้จริงของเรา และพวกเขาไม่สนใจ พวกเขารู้ว่าเราไม่ได้เป็นอย่างที่เราพูดมากนัก แต่พวกเขารู้ว่าเราไม่ได้แย่ขนาดนั้น - และความจริงก็คือพวกเขาไม่ผิด ดังนั้นไม่ใช่ว่าพวกเขาไร้เดียงสาเกี่ยวกับเรา แต่เราไร้เดียงสาเกี่ยวกับพวกเขา พวกเขาไม่ใช่คนธรรมดาที่เราตัดสินให้เป็น พวกเขารู้ธรรมชาติของมนุษย์ พวกเขารู้ว่าแน่นอนว่าทุกคนมีด้านของเงา พวกเขาได้ทำสันติภาพกับพวกเขา พวกเขาต้องการให้เราสร้างสันติภาพกับเรา ข้างหน้าเราเข้าใจว่าทั้งคู่และเราคู่ควรกับความรัก เราเลิกใช้การยั่วยวนอย่างสุดโต่งและเรียนรู้ศิลปะแห่งการเปิดเผยตนเองอย่างชาญฉลาด: ศิลปะแห่งการค่อยๆ เปิดเผยความเป็นมนุษย์ที่ซับซ้อนของเราให้ประจักษ์แก่พยานที่ใจดี
สำหรับ 'ความต้องการ' คำศัพท์นี้สามารถเรียกภาพรวมของบุคคลที่ไม่น่าเชื่อถือได้อย่างรวดเร็วเกินไปโดยขาดขอบเขตและความกระหายที่ไม่รู้จักพอและไม่สมควรสำหรับเวลาของเรา บางทีพวกเขาอาจโทรหาเราสามครั้งต่อชั่วโมงเพื่อ 'เช็คอิน' หรือประหม่าถ้าเราไปห้องถัดไป แน่นอนว่ามีคนที่ต้องพึ่งพาทางพยาธิวิทยาอยู่สองสามคนในวงกว้าง แต่บ่อยครั้ง – มากกว่าที่เป็นที่ยอมรับโดยทั่วไป – คนที่มีปัญหาไม่ใช่คน 'ขัดสน' แต่เป็นพวกเรา คนที่มีปัญหา กำลังทำข้อกล่าวหา
เราจะรู้สึกว่ามีคน 'ขัดสน' อย่างน่าสะอิดสะเอียนเมื่อเราไม่เห็นตัวเราเป็นเป้าหมายที่เหมาะสมกับความต้องการของคนอื่น ที่ใดที่หนึ่งข้างใน เราไม่เชื่อว่าเราเชื่อถือได้ แข็งแกร่ง พึ่งพาได้ น่าชื่นชม หรือเหมาะสม เราไม่ได้โตเต็มที่ ดังนั้นผู้ที่ต้องการบางสิ่งบางอย่างจากเราจึงถูกมองว่าเป็นเป้าหมายที่ไม่เหมาะสมและไม่เหมาะสมสำหรับการเยาะเย้ย ที่สัญญาณแรกว่ามีใครบางคนกำลังพึ่งพาเรา เราสะดุ้ง เราสงสัยว่าคนที่ต้องการเรามากพอที่จะพึ่งพาเราในช่วงสุดสัปดาห์ที่น่ารื่นรมย์หรือเย็นวันอังคารจะต้องเป็นโรค
อย่างไรก็ตาม การแก้ปัญหาไม่จำเป็นต้องพยายามเปลี่ยนคนรักโดยบอกให้พวกเขาหยุดถามมาก พวกเขาส่วนใหญ่คงไม่ขอมากเกินไป พวกเขาแข็งแกร่งพอที่จะเปิดเผยว่าพวกเขาไม่คงกระพัน การแสดงความต้องการเป็นเงื่อนไขเบื้องต้นของความเข้มแข็งมากกว่าความอ่อนแอ เราควรทบทวนทัศนะของตนเอง มองตนเองว่าเป็นคนที่น่าเชื่อถือไม่มากก็น้อยสำหรับคนอื่นที่ต้องการความช่วยเหลือ ความกลัวคนที่ 'ขัดสน' เป็นเพียงสายพันธุ์แห่งความเกลียดชังตัวเองที่หลั่งไหลออกมาเพื่อกลบเกลื่อนคนรักของเรา
ความเกลียดชังตัวเองไม่ได้ขึ้นอยู่กับการให้กำลังใจตัวเอง (การบอกตัวเองว่าเรายิ่งใหญ่แค่ไหน) เราควรเรียนรู้ที่จะอดทน ไม่ใช่ด้วยการเชื่อว่าเรายอดเยี่ยม แต่ด้วยการตระหนักรู้อย่างปลอดภัยว่าทุกคนต่างก็สบายดีและบางครั้งก็แย่มาก เราสามารถรักษาให้หายจากความสงสัยในตนเองที่เลวร้ายอย่างไม่ธรรมดาของเราได้ด้วยการมองเห็นที่แม่นยำยิ่งขึ้นว่าอะไรที่ก่อให้เกิดความปกติ แน่นอนว่าเราอ่อนแอเล็กน้อย เจ้าเล่ห์เล็กน้อย และโง่เขลาเล็กน้อย พูดอย่างนุ่มนวล แต่ทุกคนก็เช่นกัน เราไม่ได้งี่เง่าหรือเอาแต่ใจมากกว่าคนต่อไป เราสามารถยอมรับความหวังของบุคคลสำหรับความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดและลึกซึ้งกับเราเพียงแค่บนพื้นฐานที่เราทุกคนแปลกและแตกสลาย ความต้องการที่คนรักมีต่อเรานั้นไม่ใช่เรื่องเพ้อฝัน เป็นคำขอที่ถูกต้องที่มนุษย์ที่มีข้อบกพร่องอาจใช้ตัวอย่างอื่นที่เสียหายได้
เพื่อรับมือกับความท้าทายของความรักที่ตอบแทนได้ดีขึ้น เราต้องแยกแยะความแตกต่างว่าเราเชื่อว่าความรักหมายถึงอะไร เรารู้สึกทึ่งกับความรักแบบตอบแทนเมื่อเราดำเนินการด้วยแนวคิดเบื้องหลังของความรักที่ซาบซึ้ง สิ่งนี้ระบุว่าการรักตนเองคือสิ่งที่เราทำได้เมื่อเราบริสุทธิ์โดยสิ้นเชิง และการรักผู้อื่นคือสิ่งที่เราทำได้ก็ต่อเมื่อมีคนสมบูรณ์แบบเท่านั้น แต่แน่นอนว่าเราทุกคนมีข้อบกพร่องอย่างลึกซึ้ง
ต้นกำเนิดของการตีความความรักที่ซาบซึ้งมักเกิดขึ้นกับพ่อแม่ที่ไม่สามารถทนต่อเงาของลูกได้ ที่ใดที่หนึ่งในอดีต เด็กต้องสมบูรณ์แบบจึงจะคู่ควรกับความรัก ความโกรธเกรี้ยว นิสัยแย่ๆ และความคิดแย่ๆ จะต้องถูกขับไล่ออกไป เด็กกลายเป็น 'ดี' จากภายนอกและรู้สึกละอายใจและเหงาภายใน เราต้องก้าวไปสู่มนุษยธรรมและ
แบบผู้ใหญ่ของความรักที่ซับซ้อน ความรักที่ทนต่อความไม่สมบูรณ์แบบและความสับสน ที่ยอมรับว่าเราสามารถมีข้อบกพร่องและรักตัวเอง และสามารถมองเห็นข้อบกพร่องของบุคคลอื่นและยังรักพวกเขาอยู่
2.The fear of happiness
เป็นเรื่องปกติที่จะคาดหวังว่าเราจะมักจะแสวงหาความสุขในความรักของเราเอง ซึ่งเกือบจะโดยธรรมชาติ
ดังนั้นจึงเป็นเรื่องแปลกและน่าตกใจเล็กน้อยที่พบว่าบางครั้งเราสามารถมีความรักได้อย่างไร ราวกับว่าเราจงใจพยายามทำลายโอกาสในการได้สิ่งที่เราต้องการ เมื่อไปออกเดทกับผู้สมัครที่เราสนใจ เราอาจล่วงเลยไปในพฤติกรรมที่แสดงความเห็นและเป็นปฏิปักษ์โดยไม่จำเป็น หรือเมื่อเราคบหากับคนที่เรารัก เราอาจผลักเขาให้ฟุ้งซ่านผ่านการกล่าวหาที่ไม่สมควรซ้ำแล้วซ้ำเล่าและการระเบิดอย่างโกรธเคือง - ราวกับว่าเราเต็มใจที่จะนำพาในวันที่เศร้าเมื่อหมดแรงและท้อแท้คนที่รักจะถูกบังคับให้ต้อง เดินจากไป ยังคงเห็นอกเห็นใจ แต่ไม่สามารถยอมรับความสงสัยและการแสดงละครของเราในระดับสูงได้
พฤติกรรมดังกล่าวไม่สามารถวางลงเป็นเพียงความโชคร้าย มันสมควรได้รับคำที่แข็งแกร่งและตั้งใจมากขึ้น: การก่อวินาศกรรมตนเอง เราคุ้นเคยดีกับความกลัวที่จะล้มเหลว แต่ดูเหมือนว่าความสำเร็จจะนำมาซึ่งความกังวลมากมาย ซึ่งอาจนำไปสู่ความปรารถนาที่จะคว้าโอกาสแห่งความรักที่มีความสุขเพื่อฟื้นฟูความสงบของจิตใจ
มีความจริงพื้นฐานที่เป็นหัวใจของความกังวลนี้: เมื่อเรารักใครซักคน เราก็เสี่ยงที่จะสูญเสีย พวกเขาสามารถต่อต้านเรา ยอมจำนนต่อความเจ็บป่วยที่หายาก หรือหันความสนใจไปที่อื่น ไม่มีทางที่จะขจัดความเป็นไปได้เหล่านี้ออกไปโดยสิ้นเชิง สิ่งที่โดดเด่นเกี่ยวกับการก่อวินาศกรรมไม่ใช่ว่าพวกเขาตระหนักถึงความเป็นไปได้ของการสูญเสีย แต่ความเป็นไปได้เหล่านี้ส่งผลกระทบต่อพวกเขาอย่างมาก
เช่นเคย คำอธิบายต้องเริ่มตั้งแต่วัยเด็ก ผู้ก่อวินาศกรรมคือผู้ที่เติบโตขึ้นเพื่อค้นหาราคาแห่งความหวังสูงเกินกว่าจะจ่ายได้ เราอาจเคยประสบกับความผิดหวังครั้งรุนแรงเมื่อตอนที่เรายังเด็กอยู่ในช่วงเวลาที่เราอ่อนแอเกินกว่าจะต้านทานได้ บางทีเราหวังว่าพ่อแม่ของเราจะอยู่ด้วยกันและไม่ได้อยู่ด้วยกัน หรือเราหวังว่าในที่สุดพ่อของเราจะกลับมาจากประเทศอื่นและเขาอยู่ที่นั่น บางทีเรากล้าที่จะรักผู้ใหญ่และหลังจากช่วงเวลาแห่งความสุขพวกเขาเปลี่ยนทัศนคติอย่างรวดเร็วและผิดปกติและทำให้เราผิดหวัง ที่ไหนสักแห่งในตัวละครของเรา มีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งระหว่างความหวังและอันตราย พร้อมกับความชอบที่สอดคล้องกัน
อยู่อย่างเงียบ ๆ ด้วยความผิดหวัง แทนที่จะอยู่อย่างอิสระด้วยความหวัง
วิธีแก้ปัญหาคือการเตือนตัวเองว่าเราทำได้แม้จะกลัว แต่ก็เอาตัวรอดจากการสูญเสียความหวัง เราไม่ใช่คนที่ต้องทนทุกข์กับความผิดหวังอีกต่อไป เพราะความขี้ขลาดในปัจจุบันของเรา เงื่อนไขที่เตือนสติของเราไม่ใช่เงื่อนไขของผู้ใหญ่อีกต่อไป จิตไร้สำนึกอาจอ่านปัจจุบันผ่านเลนส์เมื่อหลายสิบปีก่อนเช่นเดียวกับที่เคยชิน แต่สิ่งที่เรากลัวจะเกิดขึ้นจริงแล้วได้เกิดขึ้นแล้ว เรากำลังคาดการณ์ถึงภัยพิบัติที่เป็นของอดีตในอนาคต เราไม่มีโอกาสที่จะเข้าใจหรือคร่ำครวญอย่างเพียงพอ เรากำลังทุกข์ทรมานจากความยังไม่บรรลุนิติภาวะที่แปลเป็นภาษาท้องถิ่น: ส่วนเก่าของเรายังคงอยู่เหมือนตอนที่เราเป็นเด็ก มันไม่สามารถเติบโตและขจัดความน่าสะพรึงกลัวของมันได้ ความรุนแรงของความกลัวขึ้นอยู่กับแนวคิดที่ว่าเราสามารถนำทรัพยากรในวัยเด็กมาแก้ปัญหาเท่านั้น เรายังคงรู้สึกอายุเท่าเดิมเมื่อเราพบกับความสูญเสียอันน่าสยดสยอง
แต่ที่จริงตอนนี้เราใหญ่แล้ว ความสามารถในการรับมือได้เป็นอย่างดี หากความสัมพันธ์นี้ล้มเหลว เราจะเสียใจชั่วขณะหนึ่ง แต่จะไม่ถูกทำลายลงจริงๆ เราไม่ได้ตกอยู่ในอันตรายมากเท่าที่ส่วนดึกดำบรรพ์ของจิตใจคิด – และอย่างที่เราเคยเป็น เราไม่ใช่เด็กที่ต้องสูญเสียอีกต่อไป
3.Fixation
สิ่งสำคัญอย่างหนึ่งที่อาจผิดพลาดได้ในการแสวงหาความรักคือการที่เรายึดติดกับบุคคลใดบุคคลหนึ่งซึ่งกลายเป็นว่าไม่ใช่ตัวเลือกที่มีแนวโน้มว่าจะเป็นจริงหรือเป็นจริง อาจเป็นไปได้ว่าบุคคลนั้นอยู่ในประเทศอื่น กับคนอื่น ไม่สนใจเราอย่างแน่นอน หรือแม้แต่ตายไปแล้ว
การยึดมั่นคือความเชื่อมั่นว่ามีเพียงคนเดียวที่เรารักได้อย่างแท้จริง ถึงแม้ว่าเราจะไม่สามารถมีความสัมพันธ์กับพวกเขาได้จริงๆ ก็ตาม เมื่อมีคนใหม่เข้ามาซึ่งอาจเป็นหุ้นส่วนที่ดีสำหรับเรา เราจะปฏิเสธพวกเขา เรารู้สึกว่ามันจะไม่ซื่อสัตย์ต่อบุคคลที่เรากำลังจับจ้องอยู่ แม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้หรือไม่สนใจเรื่องนี้ก็ตาม
การตรึงกำลังปลอมตัวเป็นทัศนคติที่โรแมนติกมาก ความรักของเรานั้นไม่สมหวัง เป็นไปไม่ได้ – แต่ดูเหมือนรุนแรงและบริสุทธิ์เป็นพิเศษเช่นกัน เรื่องราวความรักที่โด่งดังที่สุดของศตวรรษที่ 18 เรื่อง The Sorrows of Young Werther ของเกอเธ่ เป็นเรื่องเกี่ยวกับความรัก เวอร์เธอร์ตกหลุมรักชาร์ลอตต์อย่างดูดดื่ม ผู้ซึ่งชอบเขาแต่ไม่รักเขาตอบ และในไม่ช้าก็แต่งงานกับคนอื่น มีผู้หญิงดีๆ อีกหลายคนที่โสด มีเสน่ห์ และสนใจเวอร์เธอร์ แต่แวร์เธอร์ไม่มีเวลาสำหรับพวกเขา คนเดียวที่เขาห่วงใยคือชาร์ลอตต์ คนที่ไม่สามารถดูแลเขาได้
ฟังดูโรแมนติก แต่เพื่อคลายตัวเองจากการยึดติดของเรา เราควรตระหนักว่าการอุทิศตนให้กับสถานการณ์ที่ไม่สมหวังนั้นเป็นวิธีการอันชาญฉลาดในการรับรองว่าเราจะไม่จบลงด้วยความสัมพันธ์เลย การตรึงเป็นความกลัวต่อความรักจริงๆ
ความกลัวอาจเกิดจากความกลัวที่จะสูญเสีย ความเกลียดชังตนเอง หรือความกลัวการเปิดเผยตนเอง: การไม่เต็มใจที่จะให้ใครก็ตามเข้าไปในส่วนลับของตัวเราเอง เหล่านี้คือประเด็นที่เราต้องต่อสู้ดิ้นรน มากกว่าที่จะเป็นประเด็นผิวเผินที่เราคุยกันไม่รู้จบ (วิธีเกลี้ยกล่อมให้คนรักที่ไม่สนใจมารักเรา และอย่างไร ถึงแม้ว่าพวกเขาจะปฏิเสธ แต่พวกเขาก็สมบูรณ์แบบมาก)
เมื่อเราเห็นการยึดมั่นในสิ่งที่เป็นจริง ความคิดที่ว่าบุคคลใดบุคคลหนึ่งอาจมีความสำคัญมาก จะหยุดดูเหมือนการแสดงความรักและการอุทิศตนอันยิ่งใหญ่ การตรึงตรึงไม่ใช่การแสดงความรัก มันเป็นคำมั่นสัญญาที่คำนวณไว้เพื่อขัดขวางการค้นหาความรัก
อีกวิธีหนึ่งในการแก้ตัวคืออย่าบอกตัวเองว่าเราไม่ชอบคนๆ นี้หรือพยายามลืมว่าเราดึงดูดเขามากแค่ไหน มันเป็นเรื่องที่จริงจังและเฉพาะเจาะจงมากเกี่ยวกับสิ่งที่ดึงดูดใจ จากนั้นให้ตระหนักว่าคุณสมบัติที่เราชื่นชมมีอยู่ในคนอื่นๆ ที่ไม่มีปัญหาที่ทำให้ความสัมพันธ์สำเร็จลุล่วงไปได้ การตรวจสอบอย่างรอบคอบเกี่ยวกับสิ่งที่เรารักเกี่ยวกับบุคคลหนึ่งแสดงให้เราเห็นว่าเราสามารถรักคนอื่นได้เช่นกัน
การทำความเข้าใจสิ่งที่เราชอบในตัวบุคคล – สิ่งที่ทำให้เรามีความสุข – จึงเป็นการเคลื่อนไหวต่อต้านการตรึงจากศูนย์กลาง การเสริมสร้างความผูกพันต่อคุณสมบัติต่างๆ ทำให้เราอ่อนแอความผูกพันกับบุคคลที่เฉพาะเจาะจง เมื่อเราเข้าใจอย่างถ่องแท้ถึงสิ่งที่ดึงดูดเราไปสู่คู่รักคนหนึ่ง เราจำเป็นต้องระบุคุณสมบัติที่มีอยู่ในคู่รักคนอื่นๆ ด้วย สิ่งที่เรารักไม่ใช่สิ่งมีชีวิตที่เฉพาะเจาะจงนี้ แต่มีคุณสมบัติหลายอย่างที่เราพบในพวกมันก่อน ปกติแล้วเนื่องจากพวกมันเป็นตัวอย่างที่ชัดเจนที่สุดของที่เก็บสำหรับพวกมัน นี่คือจุดเริ่มต้นของปัญหา เพราะคนที่มองเห็นได้ชัดเจนมักจะดึงดูดความสนใจมากเกินไป มีคนติดตามมากเกินไป และจากนั้นก็อยู่ในฐานะที่จะเสนอเพียงการตอบแทนที่สุภาพเท่านั้น
ทว่าในความเป็นจริง คุณสมบัติไม่สามารถมีอยู่ได้เพียงที่นั่นเท่านั้น พวกเขาจำเป็นต้องเป็นแบบทั่วไปและจะมีให้ภายใต้หน้ากากอื่น ๆ ที่ชัดเจนน้อยกว่า - เมื่อเรารู้วิธีการมอง นี่ไม่ใช่การฝึกให้เรายอมแพ้ในสิ่งที่เราต้องการจริงๆ การเคลื่อนไหวที่เป็นอิสระคือการเห็นว่าสิ่งที่เราต้องการมีอยู่ในสถานที่อื่นนอกเหนือจากตัวละครที่กระตุ้นความเจ็บปวดที่เราได้ระบุไว้แล้ว
4.The inability to leave someone
สำหรับพวกเราหลายคน อุปสรรคสำคัญในการมีความสัมพันธ์ที่ดีคือการไม่สามารถทิ้งสิ่งที่ไม่สำเร็จซึ่งเรามุ่งมั่นอย่างสุดซึ้งแต่ไม่มีความสุข แม้ว่าเราอาจจะอยากหนี แต่เราไม่รู้สึกโหดเหี้ยมพอที่จะแยกตัวออกไป คนรักปัจจุบันของเราดูเหมือนจะพอใจกับเรามาก พวกเขาส่งสัญญาณมากมายถึงความไว้วางใจและการลงทุนในอนาคตของเรา พวกเขาอ่อนแอต่อหน้าเราจนเราไม่สามารถนำตัวเองมาเป็นผู้แจ้งข่าวร้ายได้ เรากลัวสองสิ่งเหนือสิ่งอื่นใด: พวกมันจะพังโดยไม่มีเราและไม่มีวันพบกับความสุขอีกเลย และการปฏิเสธของเราจะทำให้พวกเขาโกรธแค้นและพยาบาทอย่างมาก เรากังวลและกลัวทันที
เกือบตลอดเวลา ความกลัวของเรานั้นไม่สมจริง ต่างคนต่างทิ้งกันแทบทุกครั้งโดยไม่มีอะไรเลวร้ายเกิดขึ้น ที่น่าตกใจคือ ทำไมพวกเราบางคนถึงได้กลัวที่จะทำให้ใครบางคนไม่พอใจ
ความสามารถที่พวกเขาไม่น่าจะมี แน่นอนว่าพวกเขาจะโกรธเคืองและอารมณ์เสียชั่วขณะหนึ่ง แต่พวกเขาจะอยู่รอดได้มากที่สุด
ไม่ใช่ความคิดที่พวกเขาจะไม่สามารถรับมือได้มากนัก เป็นความรู้สึกที่เราไม่สามารถรับมือกับการทำให้พวกเขาไม่พอใจได้ เรากลายเป็นคนที่ความคิดที่จะทำให้คนอื่นไม่สบายใจ (แม้ด้วยเหตุผลที่ดีมาก) ได้กลายเป็นเรื่องหนักใจอย่างมาก
เช่นเคย เราสามารถมองหาคำตอบในวัยเด็กได้ เรามักจะเคยเจอเหตุการณ์ที่ผู้ใหญ่รอบๆ ตัวเราดูเหมือนจะรับข่าวร้ายไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของเราหรือจากคนอื่นๆ ในชีวิต พวกมันกระแทกประตู กรีดร้อง ขู่จะฆ่าตัวตาย ขว้างของใส่เรา....ไม่มีที่ว่างให้เรา
เพื่อนำปัญหาของเรามาสู่ตาราง พ่อแม่ดูไม่สบายใจและไม่มีความสุขเท่าที่ควร 'คุณต้องการจะฆ่าฉันหรืออะไรไหม' ผู้ปกครองอาจตะโกนว่า วันที่เราถูกจับได้ว่าขโมยลูกบอลหรือเลือดกำเดาไหลบนพรม เราดูแลที่จะไม่ทำอย่างนั้นหรืออะไรทำนองนั้นอีก บางทีความเป็นจริงอาจไม่เลวร้ายอย่างที่คิดสำหรับเด็กอายุ 5 ขวบ แต่นั่นคือประเด็น: เด็ก ๆ ไม่สามารถรับรู้ถึงความแตกต่างระหว่างภัยพิบัติกับช่วงเย็นที่อารมณ์เสียแต่ผ่านพ้นไปในผู้ใหญ่ที่กระวนกระวายใจได้ง่าย ทั้งสองผสานเข้าด้วยกันและสร้างความสับสน ซึ่งสามารถอยู่รอดได้ลึกเข้าไปในวัยผู้ใหญ่ ระหว่างความทุกข์และความเศร้าโศกฆ่าตัวตาย การเผชิญหน้าอันเจ็บปวด
ด้วยความเปราะบางอาจทำให้เรารู้สึกว่าเราต้องไม่ตกเป็นเหยื่อของข่าวร้าย เรามุ่งมั่นที่จะเป็นที่พอใจของผู้คน อย่างไรก็ตาม ในห้วงแห่งความรัก ความสุภาพเกี่ยวกับซากปรักหักพังในอนาคตจะคงอยู่
ความจริงก็คือความกลัวในวัยเด็กที่เอ้อระเหยของเรามีแนวโน้มที่จะเป็นภาพหลอน แน่นอนว่าจะมีดราม่าเกิดขึ้นชั่วขณะหนึ่ง ข่าวจะตกตะลึงมาก จะมีน้ำตา อาจมีเสียงกรีดร้อง บางสิ่งบางอย่างอาจถูกโยนและหัก แต่มนุษย์สามารถอยู่รอดได้ในคืนที่ร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง มันจะไม่เป็นจุดสิ้นสุดของเรื่อง นวนิยายเกี่ยวกับชีวิตของคู่ชีวิตที่ถูกปฏิเสธ ซึ่งในคืนที่การเลิกราจะดูราวกับว่ามันจบลงอย่างน่ากลัวท่ามกลางทิชชู่เปียกชื้นและคำปฏิญาณว่าจะไม่มีวันรักอีกแน่นอนจะดำเนินต่อไป พระอาทิตย์จะขึ้นอีกครั้ง บทต่อไปอาจอ่านทำนองนี้: ‘หลังจากที่นาบิลบอกเธอว่ามันจบแล้ว เมลก็ร้องไห้อยู่เป็นเดือน เธอแทบจะลุกจากเตียงไม่ได้ เธอกินแทบไม่มีอะไรเลย เธอบอกเพื่อน ๆ ว่าชีวิตของเธอจบลงแล้วและเธอจะไม่มีวันผ่านเรื่องนี้ไปได้ ครั้งหนึ่งนางเรียกนาบิลมาอ้อนวอนให้เขากลับมา เขาช่วยเหลือและเขินอายมาก แต่ก็ไม่เป็นเช่นนั้น เมื่อถึงฤดูใบไม้ผลิ งานก็ยุ่งมากขึ้น และเมลก็เริ่มรู้สึกดีขึ้น ไม่กี่สัปดาห์ในเดือนเมษายน เธอดื่มกับนิค เพื่อนของเพื่อนร่วมงานที่ทำงาน เขาน่ารักและชวนเธอไปดูหนังในสุดสัปดาห์ถัดมา....'
เรามักจะลืมไปว่าอันตรายมีหลายรูปแบบ เราไม่เพียงแค่ทำร้ายด้วยการทารุณกรรมกับผู้อื่นเท่านั้น เราสามารถทำร้ายใครซักคนโดยง่าย - และลึกกว่านั้น - ทำร้ายคนอื่นโดยดูดีมากสำหรับพวกเขาในขณะที่เสียเวลาหลายปีในการรวมกันซึ่งเรารู้ดีว่าเราไม่รู้สึกผูกพัน ส่วนหนึ่งของการเติบโตอย่างถูกต้องคือการรู้ถึงความแตกต่างระหว่างการดูดีกับนิสัยดี อย่างหลังต้องการคนทำสิ่งต่างๆ ให้คนรักซึ่งจะทำให้โกรธและทำลายล้างพวกเขาชั่วขณะหนึ่ง เพื่อความกรุณาจริง ๆ เราต้องกล้าที่จะยอมให้ตัวเองถูกเกลียด. ความจำเป็นทางจิตวิทยาในการดูดีในทุกกรณีจะรับประกันได้ว่าเราจะไม่มีอะไรอื่นนอกจากความเงียบและโหดร้ายเป็นพิเศษ เราเป็นหนี้คนที่เราไม่ชอบแล้วที่จะฆ่าความหวังทั้งหมดและปล่อยให้พวกเขาเกลียดเรา มั่นใจว่าเราจะสามารถต้านทานความโกรธของพวกเขาได้ ท้ายที่สุดนั่นคือความเมตตาที่แท้จริง
5.A lack of confidence in seduction
ความต้องการที่จะเกลี้ยกล่อมคู่รักที่คาดหวังให้เข้ามานอนบนเตียงและชีวิตของเราเต็มไปด้วยอันตรายของความอัปยศอดสู แต่เราจะกลัวความอัปยศเพียงใดนั้นขึ้นอยู่กับสิ่งหนึ่งโดยเฉพาะ: เรายึดติดกับศักดิ์ศรีของตัวเองมากเพียงใด
มีความมั่นใจน้อยเกินไปที่สามารถทำให้เราถูกล่อลวงเมื่อเรากระตือรือร้นเกินกว่าที่จะไม่ดูไร้สาระ เป็นไปไม่ได้ที่จะเกลี้ยกล่อมใครซักคนและไม่เสี่ยงต่อการดูไร้สาระ: พวกเขาอาจมีคู่ครองอยู่แล้ว พวกเขาอาจคิดว่าเราน่ารังเกียจ พวกเขาอาจไม่ปรากฏตัวที่ร้านอาหาร พวกเขาอาจพูดว่า 'อย่าโง่เลย!' เมื่อเราจับมือพวกเขา หากเราหมดหวังที่จะไม่ดูโง่ เราไม่กล้าทำอะไรมาก ดังนั้นในบางครั้งจึงพลาดโอกาสที่ดีที่สุดในชีวิตของเรา
หัวใจของความไม่มั่นใจในความยั่วยวนของเราคือภาพที่บิดเบือนว่าคนธรรมดาสามารถมีศักดิ์ศรีได้อย่างไร เราคิดว่าอาจเป็นไปได้หลังจากผ่านไประยะหนึ่งแล้วที่จะวางตัวเราให้อยู่เหนือการเยาะเย้ย เราเชื่อว่าเป็นทางเลือกหนึ่งในการดำเนินชีวิตรักที่ดีโดยไม่ทำให้ตัวเองงี่เง่า มันไม่ใช่
หนทางสู่ความมั่นใจที่มากขึ้นไม่ใช่การสร้างความมั่นใจในศักดิ์ศรีของเราเอง มันคือการเติบโตอย่างสงบสุขกับธรรมชาติที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ของความไร้สาระของเรา ตอนนี้เราเป็นคนงี่เง่า ในอดีตเราเป็นคนงี่เง่า และเราจะเป็นคนงี่เง่าอีกครั้งในอนาคต และนั่นก็ไม่เป็นไร ไม่มีตัวเลือกอื่น ๆ ที่มีให้สำหรับมนุษย์
เมื่อเราเรียนรู้ที่จะมองตัวเองว่าเป็นคนโง่อยู่แล้ว และโดยธรรมชาติแล้ว ไม่สำคัญมากนักหากเราทำอีกสิ่งหนึ่งที่อาจดูงี่เง่า คนที่เราพยายามจะจูบอาจคิดว่าเราไร้สาระ แต่ถ้าพวกเขาทำเช่นนั้น มันจะไม่เป็นข่าวสำหรับเรา พวกเขาจะยืนยันสิ่งที่เราได้ยอมรับอย่างสง่างามเมื่อนานมาแล้วเท่านั้น: เราชอบพวกเขา – และทุกคนบนโลก – เป็นคนปัญญาอ่อน ความเสี่ยงของการพยายามและล้มเหลวจะถูกกำจัดออกไปอย่างมาก ความกลัวความอัปยศอดสูจะไม่ไล่ตามเราในเงามืดของจิตใจอีกต่อไป เราจะเติบโตอย่างอิสระที่จะทำทุกอย่างโดยยอมรับว่าความล้มเหลวเป็นเรื่องปกติ และบ่อยครั้ง ท่ามกลางการปฏิเสธที่ไม่รู้จบที่เราได้พิจารณาตั้งแต่เริ่มแรก มันจะได้ผล: เราจะจูบกัน หาเพื่อน เราจะแต่งงานกัน… .
สิ่งสำคัญคือต้องนึกถึงอีกจุดหนึ่งเพื่อสร้างความมั่นใจให้กับเรา: ถ้าเราได้จูบ หาเพื่อน และแต่งงาน เราเกือบจะไม่พอใจกับคู่นี้บ่อยครั้ง ความรู้สึกที่ข่มขู่ของเราต่อหน้าคู่รักที่คาดหวังนั้นเกิดจากความรู้สึกที่ประโลมโลกว่ามีความเสี่ยงแค่ไหน เราลังเลที่จะขอหมายเลขหรือออกไปทานอาหารเย็นเพราะเรารู้สึกว่าเราอยู่ในที่ประทับของสัตภาวะสูงส่งซึ่งดูเหมือนจะไม่มีความอ่อนแอตามปกติและอาจถือกุญแจสู่ความพึงพอใจทางโลกในมือของพวกเขา ไม่น่าแปลกใจที่เราอาจอายเกินกว่าจะพูดหรือสะดุดคำพูดของเราเมื่อเราทำเช่นนั้น คำตอบที่ฉลาดกว่าคือต้องจำไว้ว่าความสมบูรณ์แบบของความงามและความสมบูรณ์แบบนี้ เมื่อเวลาผ่านไปจะพิสูจน์ให้เห็นว่าซับซ้อนกว่าที่ปรากฏ และจะน่าผิดหวังและน่าหงุดหงิดในบางครั้ง ความรู้อันมืดมนนี้ควรผ่อนคลายเราเมื่อเราพยายามพูดกับพวกเขา: แท้จริงแล้วเราไม่ได้เผชิญกับการถูกสวรรค์สร้างสมดุลให้กับชะตากรรมของเราในมือที่มีรูปร่างดีของพวกเขา พวกมันเป็นสิ่งมีชีวิตธรรมดาที่รุมเร้าด้วยความตึงเครียด การประนีประนอม และจุดบอดที่เรารู้จากตัวเราเอง เราสามารถเข้าหาคู่เดทของเราด้วยความมั่นใจแบบติดดินของมนุษย์ที่ชักนำให้เกิดความทุกข์ยากคนหนึ่งที่เอื้อมมือออกไปหาอีกคนเพื่อเริ่มต้นความสัมพันธ์ที่จะรู้สึกเหมือนเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่ในหลายๆ จุด เราสามารถนำเข้ามาสู่ขั้นตอนการยั่วยวนของความอกตัญญู (ผ่อนคลายที่เป็นประโยชน์) ที่เราสัมผัสได้ตามธรรมชาติเมื่อความสัมพันธ์เริ่มต้นขึ้น - และใช้มันเพื่อให้ความรักดำเนินต่อไป
หนทางสู่ความมั่นใจที่มากขึ้นในการยั่วยวนเริ่มต้นด้วยพิธีการบอกตัวเองอย่างจริงจังทุกเช้าก่อนจะออกเดินทางในแต่ละวันว่าเป็นคนเลี้ยงแกะ ครีติน ดัมเบลล์และคนขี้ขลาด มักจะมีความสุขได้นานกว่าสิบห้านาที . การกระทำโง่เขลาอีกหนึ่งหรือสองครั้งหลังจากนั้น ไม่สำคัญมากนัก
6.Impatience
หลักการที่สำคัญที่สุดประการหนึ่งในการเลือกคู่รักอย่างสมเหตุสมผลคือไม่ต้องรู้สึกรีบร้อนในการเลือก ความพอใจในการเป็นโสดเป็นเงื่อนไขของคู่ครองที่น่าพอใจ เราไม่สามารถเลือกได้อย่างชาญฉลาดเมื่อการอยู่คนเดียวรู้สึกว่าทนไม่ได้ เราต้องอยู่อย่างสงบสุขกับความสันโดษเป็นเวลาหลายปีเพื่อที่จะมีโอกาสสร้างความสัมพันธ์ที่ดี มิฉะนั้นเราจะรักที่จะไม่เป็นโสดอีกต่อไป มากกว่าที่เรารักคู่ชีวิตที่ช่วยชีวิตเราไว้
น่าเสียดายที่หลังจากอายุมากแล้ว สังคมทำให้ความเป็นโสดรู้สึกไม่สบายใจอย่างอันตราย ชีวิตชุมชนเริ่มเหี่ยวเฉา คนเป็นคู่ถูกคุกคามโดยความเป็นอิสระของคนโสดเกินกว่าจะเชิญพวกเขาไปบ่อย ๆ
– ในกรณีที่พวกเขาถูกเตือนถึงสิ่งที่พวกเขาอาจพลาด มิตรภาพและเพศแม้มีอุปกรณ์ทั้งหมด ยากที่จะได้มาอย่างน่าทึ่ง จึงไม่น่าแปลกใจเลยที่เมื่อมีคนที่ดีแม้เพียงเล็กน้อยเดินเข้ามา เราก็ยึดติดกับพวกเขาจนต้องเสียค่าใช้จ่ายมหาศาลในที่สุด
เมื่อเซ็กส์มีได้เฉพาะในการแต่งงาน ผู้คนต่างตระหนักดีว่าสิ่งนี้ทำให้ผู้คนแต่งงานด้วยเหตุผลที่ผิด คือเพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่ถูกจำกัดอย่างไม่เป็นธรรมในสังคมโดยรวม การปลดปล่อยทางเพศมีจุดมุ่งหมายเพื่อให้ผู้คนมีความคิดที่ชัดเจนในการเลือกว่าต้องการอยู่ด้วยกับใคร แต่กระบวนการยังคงเสร็จสิ้นไปครึ่งหนึ่ง เมื่อเราแน่ใจว่าการเป็นโสดนั้นปลอดภัย อบอุ่น และเติมเต็มได้เท่ากับการอยู่กันเป็นคู่ เราจะรู้ว่าผู้คนกำลังเลือกจับคู่ด้วยเหตุผลที่ถูกต้อง ถึงเวลาแล้วที่จะปลดปล่อย 'ความเป็นเพื่อน' ออกจากพันธนาการของคู่รัก และทำให้มันเป็นไปในวงกว้างและเข้าถึงได้ง่ายตามที่ผู้ปลดปล่อยทางเพศต้องการให้เซ็กส์เป็น
ในระหว่างนี้ เราควรพยายามทำให้ตัวเองมีความสงบสุขมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ด้วยความคิดที่จะอยู่คนเดียวเป็นเวลานาน เมื่อนั้นเราจึงมีโอกาสที่จะตัดสินใจที่จะอยู่กับใครสักคนบนพื้นฐานของคุณธรรมของพวกเขาเอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น