ลิงสอนธรรม

พระพุทธเจ้าเคยเปรียบเทียบไว้ว่า จิตของคนเรานั้นคล้ายๆ กับลิง เพราะธรรมชาติของลิงนั้น มันไม่ชอบอยู่นิ่งๆ เดี๋ยวก็ไปโน่นเดี่ญวก็มานี่ เกาะต้นไม้ต้นนี้แล้วก็ไปเกาะต้นไม้ต้นโน้น ส่วนมือก็ชอบเกาโน่นเกานี่ หลุกๆ หลิกๆ อยู่ตลอดเวลา ส่วนธรรมชาติของจิตนั้นก็ไม่ชอบอยู่นิ่งๆ เดี๋ยวก็คิดเรื่องนั้น เดี๋ยวก็คิดเรื่องนี้ ตั้งแต่ตื่นนอน จนกระทั่งนอนหลับ ส่วนใหญ่ก็มักจะอยู่กับความนึกคิดปรุงแต่งในสิ่งต่างๆ มากมายหลายเรื่อง สิ่งที่พ่วงมาในความนึกคิดปรุงแต่งนั้น ส่วนใหญ่ก็คือความชอบใจ และความไม่ชอบใจ เจ้าความชอบใจและความไม่ชอบใจนั้น พระพุทธองค์ทรงชี้ว่ามันเป็นเหตุของความทุกข์ได้ทั้งสิ้น เพราะเมื่อมีความชอบใจแล้ว ความหลงก็เกิดขึ้นตามมาได้ เมื่อหลงแล้วก็มีความอยากได้ เมื่อได้มาแล้วก็ยึดติด เมื่อยึดติดมาก รักมาก ห่วงมาก ใจย่อมเป็นทุกข์มาก หรือความไม่ชอบใจ เมื่อเกิดขึ้นกับผู้ใด จิตก็เกิดการผลักต้าน ไม่ต้องการในสิ่งนั้นๆ แต่เมื่อสิ่งนั้นมันเกิดมีเกิดเป็นขึ้นมา จิตเราก็เกิดความโกรธ เมื่อจิตมีความโกรธ จิตย่อมเร่าร้อน จิตก็เป็นทุกข์ได้