Live the Questions Now
In the great silence of these distances, I am touched by your beautiful anxiety about life, even more than I was in Paris, where everything echoes and fades away differently because of the excessive noise that makes Things tremble. Here, where I am surrounded by an enormous landscape, which the winds move across as they come from the seas, here I feel that there is no one anywhere who can answer for you those questions and feelings which, in their depths, have a life of their own; for even the most articulate people are unable to help, since what words point to is so very delicate, is almost unsayable.
ในความเงียบงันของระยะทางเหล่านี้ ฉันรู้สึกประทับใจกับความวิตกกังวลที่สวยงามของคุณเกี่ยวกับชีวิต ยิ่งกว่าตอนที่ฉันอยู่ในปารีส ที่ซึ่งทุกอย่างสะท้อนและจางหายไปไม่ต่างกันเพราะเสียงที่ดังมากเกินไปซึ่งทำให้สิ่งต่างๆ สั่นสะเทือน ที่นี่ ที่ซึ่งฉันถูกโอบล้อมด้วยภูมิประเทศอันกว้างใหญ่ ซึ่งลมเคลื่อนผ่านเมื่อพัดมาจากทะเล ที่นี่ฉันรู้สึกว่าไม่มีใครที่ไหนที่สามารถตอบคำถามและความรู้สึกเหล่านั้นให้กับคุณได้ ของพวกเขาเอง; เพราะแม้แต่คนที่พูดชัดถ้อยชัดคำที่สุดก็ไม่สามารถช่วยได้ เนื่องจากคำพูดที่ชี้ให้เห็นนั้นละเอียดอ่อนมาก แทบจะพูดไม่ได้
But even so, I think that you will not have to remain without a solution if you trust in Things that are like the ones my eyes are now resting upon. If you trust in Nature, in the small Things that hardly anyone sees and that can so suddenly become huge, immeasurable; if you have this love for what is humble and try very simply, as someone who serves, to win the confidence of what seems poor: then everything will become easier for you, more coherent and somehow more reconciling, not in your conscious mind perhaps, which stays behind, astonished, but in your innermost awareness, awakeness, and knowledge.
แต่ถึงกระนั้น ฉันคิดว่าคุณจะไม่ต้องอยู่โดยไม่มีทางออกหากคุณวางใจในสิ่งที่เหมือนกับดวงตาของฉันกำลังจับจ้องอยู่ หากคุณวางใจในธรรมชาติ ในสิ่งเล็กๆ ที่แทบไม่มีใครมองเห็น และนั่นสามารถกลายเป็นเรื่องใหญ่โตจนนับไม่ถ้วนได้ในทันใด ถ้าคุณมีความรักในสิ่งที่ต่ำต้อยและพยายามอย่างง่ายๆ ในฐานะคนที่รับใช้ เพื่อเอาชนะใจคนที่ดูแย่ เมื่อนั้นทุกอย่างจะง่ายขึ้นสำหรับคุณ สอดคล้องกันมากขึ้น และปรองดองกันมากขึ้น บางทีอาจจะไม่อยู่ในจิตสำนึกของคุณ ซึ่งอยู่ข้างหลัง ประหลาดใจ แต่อยู่ในความตระหนัก ความตื่นตัว และความรู้ภายในสุดของคุณ
You are so young, so much before all beginning, and I would like to beg you, dear Sir, as well as I can, to have patience with everything unresolved in your heart and to try to love the questions themselves as if they were locked rooms or books written in a very foreign language. Don't search for the answers, which could not be given to you now, because you would not be able to live them. And the point is, to live everything. Live the questions now. Perhaps then, someday far in the future, you will gradually, without even noticing it, live your way into the answer. Perhaps you do carry within you the possibility of creating and forming, as an especially blessed and pure way of living; train yourself for that -- but take whatever comes, with great trust, and as long as it comes out of your will, out of some need of your innermost self, then take it upon yourself.
คุณยังเด็กมาก ก่อนที่จะเริ่มต้นทั้งหมด และฉันอยากจะขอร้องคุณ ที่รัก เช่นเดียวกับที่ฉันทำได้ ให้อดทนกับทุกสิ่งที่ยังค้างคาอยู่ในใจคุณ และพยายามรักคำถามเหล่านั้นราวกับว่าพวกเขาถูกขังไว้ ห้องหรือหนังสือที่เขียนเป็นภาษาต่างประเทศมาก อย่าค้นหาคำตอบซึ่งยังให้ไม่ได้ในตอนนี้ เพราะคุณคงไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้ และประเด็นก็คือการใช้ชีวิตทุกอย่าง อาศัยคำถามในขณะนี้ บางทีสักวันหนึ่งในอนาคตอันไกลโพ้น คุณจะค่อยๆ ใช้ชีวิตในแบบของคุณไปสู่คำตอบโดยไม่แม้แต่จะสังเกต บางทีคุณอาจมีความเป็นไปได้ในการสร้างและก่อตัวเป็นวิถีแห่งชีวิตที่ได้รับพรและบริสุทธิ์เป็นพิเศษ ฝึกฝนตัวเองเพื่อสิ่งนั้น -- แต่จงรับทุกสิ่งที่ได้มาด้วยความไว้วางใจอย่างยิ่ง และตราบใดที่มันมาจากความตั้งใจของคุณ จากความต้องการบางอย่างจากตัวตนภายในที่สุดของคุณ
--Rainer Maria Rilke, from "Letters to a Young Poet"
“live the questions.”
เพื่อให้ทั้งหมดนี้เป็นรูปธรรมมากขึ้น อาจเป็นประโยชน์ที่จะถามคำถามต่อไปนี้เกี่ยวกับชีวิตของคุณเอง ไม่สำคัญว่าคำตอบจะไม่เกิดขึ้นทันที ประเด็นในวลีที่มีชื่อเสียงของ Rainer Maria Rilke คือการ "ใช้ชีวิตตามคำถาม" แม้แต่การถามพวกเขาด้วยความจริงใจใดๆ ก็ตาม ก็เท่ากับว่าคุณเริ่มที่จะเข้าใจความเป็นจริงของสถานการณ์ของคุณแล้ว และเริ่มใช้เวลาที่มีจำกัดของคุณให้เกิดประโยชน์สูงสุด
1.Where in your life or your work are you currently pursuing comfort, when what’s called for is a little discomfort? ที่ไหนในชีวิตหรืองานของคุณที่คุณกำลังแสวงหาความสะดวกสบาย เมื่อสิ่งที่เรียกร้องคือความรู้สึกไม่สบายเล็กน้อย?
การดำเนินโครงการชีวิตที่สำคัญต่อคุณมากที่สุดมักจะทำให้คุณรู้สึกควบคุมเวลาได้ไม่เต็มที่ ไม่รอดพ้นจากการจู่โจมที่เจ็บปวดของความเป็นจริง หรือไม่มั่นใจในอนาคต มันหมายถึงการเริ่มต้นในการผจญภัยที่อาจล้มเหลว อาจเป็นเพราะคุณจะพบว่าคุณไม่มีความสามารถเพียงพอ มันหมายถึงการเสี่ยงต่อความอับอาย การสนทนาที่ยากลำบาก การทำให้ผู้อื่นผิดหวัง และความสัมพันธ์ที่ลึกล้ำจนความทุกข์เพิ่มเติม—เมื่อสิ่งเลวร้ายเกิดขึ้นกับคนที่คุณห่วงใย—รับประกันได้ ดังนั้นเราจึงมักจะตัดสินใจเกี่ยวกับการใช้เวลาในแต่ละวันโดยให้ความสำคัญกับการหลีกเลี่ยงความวิตกกังวลแทน การผัดวันประกันพรุ่ง ความวอกแวก ความหวาดกลัวความมุ่งมั่น การเคลียร์ของในสำรับ และการทำโครงการมากเกินไปในคราวเดียว ล้วนเป็นวิธีการพยายามรักษาภาพลวงตาว่าคุณมีหน้าที่รับผิดชอบสิ่งต่างๆ ในทางที่ละเอียดกว่านั้น
James Hollis แนะนำให้ถามถึงการตัดสินใจครั้งสำคัญในชีวิตทุกครั้งว่า คำถามหลีกเลี่ยงความกระตุ้นให้ตัดสินใจในการบรรเทาความวิตกกังวลและช่วยให้คุณติดต่อกับความตั้งใจที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้นสำหรับเวลาของคุณ หากคุณกำลังตัดสินใจว่าจะออกจากงานหรือความสัมพันธ์นั้น พูด หรือเพิ่มความมุ่งมั่นของคุณเป็นสองเท่า การถามว่าอะไรจะทำให้คุณมีความสุขที่สุดมีแนวโน้มที่จะล่อให้คุณเลือกทางเลือกที่สะดวกสบายที่สุด หรือมิฉะนั้นก็ทำให้คุณเป็นอัมพาตด้วยความไม่แน่ใจ
แต่คุณมักจะรู้โดยสัญชาตญาณว่าการยังคงอยู่ในความสัมพันธ์หรืองานจะนำเสนอความท้าทายประเภทที่จะช่วยให้คุณเติบโตในฐานะบุคคล (ขยายใหญ่ขึ้น) หรือประเภทที่จะทำให้จิตวิญญาณของคุณเหี่ยวเฉาทุกสัปดาห์ที่ผ่านไป (ลดลง) เลือกการขยายที่อึดอัดแทนการลดลงที่สะดวกสบายเมื่อใดก็ตามที่คุณทำได้
2. Are you holding yourself to, and judging yourself by, standards of productivity or performance that are impossible to meet? คุณกำลังยึดมั่นและตัดสินตัวเองด้วยมาตรฐานการผลิตหรือผลงานที่ไม่สามารถบรรลุได้หรือไม่?
อาการทั่วไปประการหนึ่งของการจินตนาการว่าสักวันหนึ่งจะบรรลุความเชี่ยวชาญทั้งหมดเมื่อเวลาผ่านไปคือการที่เราตั้งเป้าหมายที่เป็นไปไม่ได้โดยเนื้อแท้สำหรับการใช้มัน—เป้าหมายที่ต้องเลื่อนออกไปในอนาคตเสมอ เนื่องจากไม่สามารถทำได้ในปัจจุบัน ความจริงก็คือเป็นไปไม่ได้ที่จะมีประสิทธิภาพและเป็นระเบียบจนสามารถตอบสนองความต้องการที่เข้ามาได้อย่างไม่จำกัด โดยปกติแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะใช้เวลาให้รู้สึกว่า “มีเวลาเพียงพอ” กับงานและกับลูกๆ ของคุณ การเข้าสังคม การเดินทาง หรือการมีส่วนร่วมในกิจกรรมทางการเมือง แต่มีความรู้สึกสบายใจที่หลอกลวงในการเชื่อว่าคุณกำลังอยู่ในขั้นตอนของการสร้างชีวิตแบบนั้น ซึ่งกำลังจะเข้ามาในชีวิตทุกวันนี้
วันนี้คุณจะทำอะไรแตกต่างออกไปกับเวลาของคุณ ถ้าคุณรู้อยู่ในกระดูกของคุณว่าความรอดไม่เคยมา—ว่ามาตรฐานของคุณไม่สามารถเข้าถึงได้มาโดยตลอด และคุณจะไม่มีทางจัดเวลาให้กับทุกสิ่งที่คุณหวังว่าจะทำได้ บางทีคุณอาจถูกล่อลวงให้คัดค้านว่ากรณีของคุณเป็นกรณีพิเศษ ในสถานการณ์เฉพาะของคุณ คุณจำเป็นต้องดึงเอาสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ออกตามเวลา เพื่อหลีกเลี่ยงหายนะ ตัวอย่างเช่น คุณอาจกลัวว่าจะถูกไล่ออกและสูญเสียรายได้หากคุณไม่ควบคุมภาระงานที่เป็นไปไม่ได้ แต่นี่เป็นความเข้าใจผิด หากระดับการแสดงที่คุณต้องการจากตัวคุณเองนั้นเป็นไปไม่ได้จริงๆ แสดงว่าเป็นไปไม่ได้ แม้ว่าหายนะจะเกิดขึ้นก็ตาม และการเผชิญกับความเป็นจริงนี้เท่านั้นที่จะช่วยได้
มีความโหดร้ายประเภทหนึ่ง Iddo Landau ชี้ให้เห็นในการยึดถือมาตรฐานที่ไม่มีใครสามารถบรรลุได้ (และพวกเราหลายคนไม่เคยฝันถึงการเรียกร้องจากคนอื่น) วิธีการที่มีมนุษยธรรมมากขึ้นคือการละทิ้งความพยายามดังกล่าวอย่างสมบูรณ์ที่สุดเท่าที่จะทำได้ ปล่อยให้มาตรฐานที่เป็นไปไม่ได้ของคุณพังทลายลงกับพื้น จากนั้นเลือกงานที่มีความหมายสองสามอย่างจากเศษหินและเริ่มทำวันนี้เลย
3.In what ways have you yet to accept the fact that you are who you are, not the person you think you ought to be? ในทางใดบ้างที่คุณยังไม่ยอมรับความจริงที่ว่าคุณคือตัวตนของคุณ ไม่ใช่ตัวตนที่คุณคิดว่าคุณควรจะเป็น?
วิธีที่เกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดในการเลื่อนการเผชิญหน้าอย่างไร้ขอบเขต—กับความจริงที่กระตุ้นให้เกิดความกังวลว่าสิ่งนี้คือ—คือการปฏิบัติต่อชีวิตปัจจุบันของคุณในฐานะส่วนหนึ่งของการเดินทางสู่การเป็นคนแบบที่คุณเชื่อว่าคุณควรจะเป็น ใน สายตาของสังคม ศาสนา หรือพ่อแม่ของคุณ ไม่ว่าพวกเขาจะยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ก็ตาม เมื่อคุณได้รับสิทธิ์ในการดำรงอยู่แล้ว คุณบอกตัวเองว่าชีวิตจะเลิกรู้สึกไม่แน่นอนและควบคุมไม่ได้ ในช่วงเวลาที่เกิดวิกฤตการณ์ทางการเมืองและสิ่งแวดล้อม ความคิดนี้มักอยู่ในรูปแบบของความเชื่อที่ว่าไม่มีอะไรคุ้มค่าที่จะทำกับเวลาของคุณ ยกเว้นการจัดการกับเหตุฉุกเฉินดังกล่าวโดยตรงตลอดเวลา และคุณคิดถูกแล้วที่คิดว่าตัวเองเป็น ผิดและเห็นแก่ตัวที่ใช้จ่ายอย่างอื่น
การแสวงหาความชอบธรรมในการดำรงอยู่ของคุณในสายตาของผู้มีอำนาจภายนอกบางคนสามารถดำเนินต่อไปได้จนถึงวัยผู้ใหญ่ แต่ “ในช่วงอายุหนึ่ง” นักจิตอายุรเวท Stephen Cope เขียน “ในที่สุดมันก็ทำให้เรารู้ว่าไม่มีใครสนใจจริงๆ ว่าเรากำลังทำอะไรกับชีวิตของเรา นี่เป็นการค้นพบที่ไม่สงบที่สุดสำหรับพวกเราที่เคยใช้ชีวิตของคนอื่นและหลีกเลี่ยงชีวิตของเราเอง ไม่มีใครสนใจจริงๆ ยกเว้นเรา” ความพยายามที่จะได้รับความปลอดภัยโดยอ้างเหตุผลของการมีอยู่ของคุณ กลับกลายเป็นว่าทั้งไร้ประโยชน์และไม่จำเป็นมาโดยตลอด ไร้ประโยชน์เพราะชีวิตมักจะรู้สึกไม่แน่นอนและอยู่เหนือการควบคุมของคุณ และไม่จำเป็น เพราะด้วยเหตุนี้ จึงไม่มีประโยชน์ที่จะรอจนกว่าคุณจะได้รับการตรวจสอบจากใครบางคนหรืออย่างอื่น ความสงบของจิตใจและความรู้สึกของอิสรภาพที่ทำให้เบิกบานใจ
ไม่ว่าในกรณีใดฉันเชื่อว่าจากตำแหน่งนี้ของการไม่รู้สึกราวกับว่าคุณต้องได้รับสัปดาห์ของคุณบนโลกนี้คุณสามารถทำสิ่งที่ดีอย่างแท้จริงที่สุดกับพวกเขา เมื่อคุณไม่รู้สึกกดดันที่จะกลายเป็นคนประเภทใดประเภทหนึ่งอีกต่อไป คุณสามารถเผชิญหน้ากับบุคลิกภาพ จุดแข็งและจุดอ่อน พรสวรรค์ และความกระตือรือร้นที่คุณพบเจอได้ ที่นี่และเดี๋ยวนี้ และทำตามที่พวกเขาชี้นำ บางทีการช่วยเหลือพิเศษของคุณต่อโลกที่เผชิญวิกฤตหลายครั้งอาจไม่ใช่การใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับกิจกรรมเคลื่อนไหวหรือหาตำแหน่งเลือกตั้ง แต่เป็นการดูแลญาติผู้สูงอายุ หรือทำดนตรี หรือทำงานเป็นเชฟขนมอบเหมือนพี่เขยของฉัน -กฎ, คุณอาจเข้าใจผิดคิดว่าเป็นนักรักบี้ชาวแอฟริกาใต้ แต่งานของพวกเขาเกี่ยวข้องกับการผสมโครงสร้างที่ซับซ้อนของน้ำตาลปั่นและเปลือกน้ำฅาลเนยที่ระเบิดความสุขเล็กน้อยในผู้รับ ซูซาน พีเวอร์ ครูสอนศาสนาพุทธชี้ให้เห็นว่า สำหรับเราหลายคน อาจเป็นเรื่องที่รุนแรงและน่าอึดอัดใจอย่างน่าประหลาดใจที่จะถามว่าเราจะสนุกกับการใช้เวลาอย่างไร แต่อย่างน้อยที่สุด คุณไม่ควรตัดความเป็นไปได้ที่คำตอบของคำถามนั้นเป็นข้อบ่งชี้ว่าคุณอาจใช้เวลาของคุณให้ดีที่สุด
4. In which areas of life are you still holding back until you feel like you know what you’re doing? ด้านไหนของชีวิตที่คุณยังลังเลจนรู้สึกว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่?
เป็นเรื่องง่ายที่จะใช้เวลาหลายปีโดยถือว่าชีวิตของคุณเป็นเหมือนการซ้อมใหญ่ด้วยเหตุผลที่ว่าสิ่งที่คุณกำลังทำอยู่ในขณะนี้คือการได้รับทักษะและประสบการณ์ที่จะอนุญาตให้คุณรับอำนาจควบคุมสิ่งต่างๆ ในภายหลัง แต่บางครั้งฉันก็นึกถึงการเดินทางผ่านวัยผู้ใหญ่จนถึงวันนี้ว่าเป็นหนึ่งในการค้นพบความจริงทีละน้อยว่าไม่มีสถาบัน ไม่มีทางเดินของชีวิต ซึ่งทุกคนไม่ได้เอาแต่หลบเลี่ยงมันตลอดเวลา เมื่อโตขึ้น ฉันคิดว่าหนังสือพิมพ์บนโต๊ะอาหารเช้าจะต้องรวบรวมโดยคนที่รู้จริง ๆ ว่ากำลังทำอะไรอยู่ จากนั้นฉันก็ได้งานที่หนังสือพิมพ์ ฉันโอนข้อสันนิษฐานของความสามารถไปที่อื่นโดยไม่รู้ตัว รวมถึงคนที่ทำงานในรัฐบาลด้วย แต่แล้วฉันก็ได้รู้จักคนไม่กี่คนที่ทำ—และใครจะยอมรับว่าหลังจากดื่มไปสองสามแก้ว ว่างานของพวกเขาเกี่ยวข้องกับการส่ายจากวิกฤตสู่วิกฤต การคิดค้นนโยบายที่ฟังดูมีเหตุผลบนหลังรถระหว่างทางไปยังงานแถลงข่าวที่ต้องประกาศนโยบายเหล่านั้น ถึงกระนั้น ฉันก็พบว่าตัวเองสันนิษฐานว่าทั้งหมดนี้อาจอธิบายได้ว่าเป็นการแสดงออกถึงความภาคภูมิใจที่ผิดเพี้ยน ซึ่งบางครั้งคนอังกฤษมักมองว่าเป็นคนธรรมดาสามัญ จากนั้นฉันก็ย้ายไปอเมริกา ซึ่งกลายเป็นว่าทุกคนต่างพากันไปที่นั่นเช่นกัน พัฒนาการทางการเมืองในช่วงหลายปีที่ผ่านมาทำให้ชัดเจนขึ้นว่าคนที่ "รับผิดชอบ" ไม่มีอำนาจเหนือเหตุการณ์โลกมากไปกว่าพวกเราที่เหลือ ฉันพบว่าตัวเองสันนิษฐานว่าทั้งหมดนี้อาจอธิบายได้ว่าเป็นการแสดงออกถึงความภาคภูมิใจที่ผิดเพี้ยนซึ่งบางครั้งคนอังกฤษมองว่าเป็นคนธรรมดาสามัญ จากนั้นฉันก็ย้ายไปอเมริกา ซึ่งกลายเป็นว่าทุกคนต่างพากันไปที่นั่นเช่นกัน พัฒนาการทางการเมืองในช่วงหลายปีที่ผ่านมาทำให้ชัดเจนขึ้นว่าคนที่ "รับผิดชอบ" ไม่มีอำนาจเหนือเหตุการณ์โลกมากไปกว่าพวกเราที่เหลือ ฉันพบว่าตัวเองสันนิษฐานว่าทั้งหมดนี้อาจอธิบายได้ว่าเป็นการแสดงออกถึงความภาคภูมิใจที่ผิดเพี้ยนซึ่งบางครั้งคนอังกฤษมองว่าเป็นคนธรรมดาสามัญ จากนั้นฉันก็ย้ายไปอเมริกา ซึ่งกลายเป็นว่าทุกคนต่างพากันไปที่นั่นเช่นกัน พัฒนาการทางการเมืองในช่วงหลายปีที่ผ่านมาทำให้ชัดเจนขึ้นว่าคนที่ "รับผิดชอบ" ไม่มีอำนาจเหนือเหตุการณ์โลกมากไปกว่าพวกเราที่เหลือ
เป็นเรื่องน่าตกใจที่ต้องเผชิญหน้ากับโอกาสที่คุณอาจจะไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองรู้ว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่ ในการทำงาน การแต่งงาน การเลี้ยงดู หรือสิ่งอื่นใด แต่ก็เป็นการปลดปล่อยเช่นกัน เพราะมันได้ขจัดเหตุผลหลักที่ทำให้คุณรู้สึกประหม่าหรือถูกยับยั้งเกี่ยวกับการแสดงของคุณในโดเมนเหล่านั้นในช่วงเวลาปัจจุบัน: หากความรู้สึกว่ามีอำนาจเบ็ดเสร็จจะไม่มาถึง คุณอาจจะไม่ต้องรออีกต่อไปเช่นกัน เพื่อให้กิจกรรมดังกล่าวเป็นของคุณทั้งหมด—เพื่อนำแผนการที่กล้าหาญไปสู่การปฏิบัติ เพื่อหยุดความผิดพลาดในด้านของความระมัดระวัง ยิ่งเป็นการปลดปล่อยให้เห็นว่าคนอื่นๆ ต่างก็ลงเรือลำเดียวกัน ไม่ว่าพวกเขาจะรู้ตัวหรือไม่ก็ตาม
5. How would you spend your days differently if you didn’t care so much about seeing your actions reach fruition? คุณจะใช้เวลาในแต่ละวันให้แตกต่างออกไปอย่างไรหากคุณไม่สนใจว่าการกระทำของคุณบรรลุผลสำเร็จ
คุณค่าที่แท้จริงของการใช้เวลาของเรานั้นจะถูกตัดสินโดยผลลัพธ์เสมอและเท่านั้น เป็นไปตามธรรมชาติเพียงพอจากมุมมองนี้ที่คุณควรมุ่งเน้นเวลาของคุณกับกิจกรรมที่คุณคาดว่าจะทำเพื่อดูผลลัพธ์ แต่ในสารคดีเรื่อง A Life's Work ของเขา ผู้กำกับ David Licata เล่าถึงผู้คนที่เปลี่ยนเส้นทางใหม่ อุทิศชีวิตให้กับโครงการที่เกือบจะไม่สำเร็จอย่างแน่นอนภายในชั่วชีวิตของพวกเขา เช่น ทีมพ่อลูกที่พยายามลงรายการต้นไม้ทุกต้นใน ป่าโบราณที่เหลืออยู่ของโลก และนักดาราศาสตร์ค้นหาสัญญาณของสิ่งมีชีวิตนอกโลกจากโต๊ะทำงานของเธอที่สถาบัน SETI ในแคลิฟอร์เนีย ทุกคนมีดวงตาที่เปล่งประกายของคนที่รู้ว่าพวกเขากำลังทำสิ่งที่สำคัญ
ถึงกระนั้นก็มีความรู้สึกว่างานทั้งหมด—รวมถึงงานของการเลี้ยงดูบุตร การสร้างชุมชน และงานอื่นๆ ทั้งหมด—มีลักษณะที่ไม่สามารถทำให้สำเร็จได้ภายในช่วงชีวิตของเรา กิจกรรมดังกล่าวทั้งหมดมักเป็นของบริบททางโลกที่ใหญ่กว่าเสมอ โดยมีค่าสูงสุดที่จะวัดได้เป็นเวลานานหลังจากที่เราจากไป (หรืออาจไม่เคยเลย เนื่องจากเวลายืดเยื้อออกไปอย่างไม่มีกำหนด) ดังนั้นจึงควรถาม: การกระทำใด—การกระทำใดที่เป็นการเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่หรือการดูแลโลก แผนการหรือการลงทุนที่ทะเยอทะยานในอนาคตอันไกลโพ้น—การกระทำในวันนี้อาจมีความหมายหากคุณสามารถทำใจโดยไม่เคยเห็นผลลัพธ์ เราทุกคนอยู่ในฐานะของช่างก่อหินในยุคกลาง เพิ่มอิฐอีกสองสามก้อนให้กับอาสนวิหารที่สร้างเสร็จ ซึ่งเรารู้ว่าเราจะไม่มีวันได้เห็น มหาวิหารยังคงมีมูลค่าการสร้างเหมือนเดิมทั้งหมด
คำถามของคุณไม่มีคำตอบ เพราะคุณอยากรู้ว่าจะใช้ชีวิตอย่างไร หนึ่งชีวิตเท่าที่สามารถ ไม่มีทางเดียวที่แน่นอน … ถ้านั่นคือสิ่งที่คุณต้องการ คุณควรเข้าร่วมคริสตจักรคาทอลิก ที่ซึ่งพวกเขาบอกคุณว่าอะไรคืออะไร” ในทางตรงข้าม เส้นทางของแต่ละคน “คือหนทางที่คุณสร้างขึ้นเพื่อตัวคุณเอง ซึ่งไม่เคยกำหนด ซึ่งคุณไม่รู้ล่วงหน้า และจะเกิดขึ้นได้ง่ายเมื่อคุณวางเท้าข้างหนึ่งไว้ข้างหน้าอีกข้างหนึ่ง” คำแนะนำเพียงอย่างเดียวของเขาในการเดินตามเส้นทางดังกล่าวคือ “ทำสิ่งที่จำเป็นที่สุดต่อไปอย่างเงียบๆ ตราบใดที่คุณคิด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น