วันหนึ่ง...พวกกรุงเทพฯ...
จัดงานกันใหญ่โต...มีหนัง...มี
ก่อนทอดกฐิน..ผู้คนมารวมกันเต็
หลวงพ่อเรียกเด็กวัดมา...
บอกให้ไปเอาเนื้อจากโรงครัวมาก้
หลวงพ่อจัดการ...เอาเนื้อ...ผู
ผูกเสร็จ...ก็ปล่อยหมา ...
หมาเห็นเนื้ออยู่บนหลัง...ก็ไล่
พอหัวโดดงับ...ตัวก็ขยับหนี...
เพราะหมามันกัดหลังตัวเองไม่ถึ
ยิ่งโดดงับเร็ว...ก้อนเนื้อก็
โดดไม่หยุด...เนื้อก็หนีไม่หยุ
หมาโดดอยู่นาน...งับเท่าไหร่...
ผู้คนบนศาลา...พากันหั
หัวเราะเยาะหมา...ว่าทำไมมันถึ
ไล่งับ...จะกินเนื้อ...ที่ตั
หลวงพ่อ...มองดูด้วยความสนุ
ก็แก้เชือกออกมากหลังหมา...
แล้วหันมาพูดกับญาติโยมว่า...
มนุษย์เรา...มีความรู้สึกว่า...
ต้องเติมตลอดเวลา...เติมไม่หยุ
เราอยากสวย...อยากทันสมัย...
ไปหาซื้อเสื้อผ้าที่สวยที่สุด..
ดีใจได้เดือนเดียว...มีรุ่นใหม่
อยากได้โทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่.
ซื้อเสร็จ ๓ เดือน...รุ่นใหม่ก็โผล่มาอีกแล้
ซื้อคอมพิวเตอร์ทันสมัยที่สุด..
๒ เดือนต่อมา...มีรุ่นใหม่กว่
ขับได้ ๖ เดือน...มีรุ่นใหม่ออกมาอีกแล้
ทันสมัยกว่า...แพงกว่า...
เราต้องก้มหน้าก้มตา...ทำงานทั้
เพื่อมาทำให้ตัวเองทันสมัย...
ซื้อเสื้อผ้าใหม่...มือถือใหม่.
เหน็ดเหนื่อยแสนสาหัส...
เพื่อไม่ให้ตัวเองตกรุ่น...
ปัจจุบัน...
เรากำลังไล่งับความทันสมัย...
ทั้งที่รู้ว่า...ต่อให้ไล่งับทั
น่าสงสารไหมโยม...
คนเต็มศาลา...เมื่อกี้หั
ด่าว่า...หมามันโง่...
ตอนนี้เงียบสนิท...เหมือนไม่มี
ไม่รู้ว่า...กำลังสงสารหมา...
หรือ...กำลังทบทวนความโง่...ตั
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น