สัจธรรมของรัก...

เค้าบอกว่า.....ที่เราต้องเจ็บปวดกับความรักน่ะ

ไม่ใช่เพราะมันไปจากเราหรอก..

แต่เพราะมันคงอยู่กับเราต่างหาก..

ถ้าวันนี้คนสองคนต่างหมดรักกันไป

คงไม่มีใครต้องเสียใจมากนัก



แต่กลับเป็นเพราะรักที่ยังอยู่ในใจเรานั้นเอง

ที่ทำให้เราปล่อยวางไม่ได้

ธรรมชาติของความรัก มักไม่ให้โทษแก่ใคร

เพียงแต่อาจปรุงแต่งให้หัวใจพองฟูจนลืมนึกถึง

ความจริงที่ว่า..มีวันที่รักมาก็อาจมีวันที่รักไปได้



ความรักเป็นสิ่งสวยงาม

หลายคนจึงหลงใหลได้ปลื้มกับมันไม่ได้

ในยามที่ยังมีมันอยู่

เรามักหลอกตัวเองว่า...เพราะรักเขามาก

เขาคงเห็นความดี ความตั้งใจของเรา

และรักตอบบ้างไม่มากก็น้อย


และเมื่อเขาตอบรักเรา ความฟูของหัวใจ

มักทำให้เราก้าวล่วงไปถึง การรู้สึกยึดมั่น ว่า

"เขาเป็นส่วนหนึ่งของเรา เป็นเหมือนทรัพย์สินส่วนตัวทางใจ

อย่างหนึ่งที่จะต้องอยู่กับเราทุกครั้งที่เราต้องการ

นานเท่าที่เราปรารถนา"


ความรู้สึกอันนี้แหละ คือ จุดเริ่มต้นความเจ็บปวดทั้งหมด

เพราะมันฝืนกฎธรรมชาติ

ไม่ได้บอกว่า..รักต้องลงเอยด้วยความเศร้าเสมอไป

เพียงแต่เขาจะอยู่ เขาจะไป..

จะรักเรามากขึ้น คงเดิม หรือลดน้อยถอยลง

ก็เป็นเพราะคนสองคน

ไม่ใช่ความต้องการของเราฝ่ายเดียวหรือเขาฝ่ายเดียว


ชีวิตเป็นเรื่องซับซ้อนเข้าใจยาก..

แต่ในความซับซ้อนมันก็เรียบง่ายอย่างที่เรานึกไม่ถึง

เพราะไม่ว่าสิ่งไหน เรื่องอะไรสารพัดสารพัน

ทุกอย่างล้วนแต่อยู่ในกฎเดียวกัน

มันจะเกิดขึ้น..ตั้งอยู่..แปลสภาพ แล้วก็จบลง


รักที่สมหวังอยู่กันจนแก่เฒ่า

ก็หนีไม่พ้นกฎข้อนี้

เพราะวันหนึ่ง ไม่เราก็เขาต้องตายจากกัน

สิ่งสำคัญจึงไม่ได้อยู่ที่ว่า...

วันนี้เขาอยู่หรือจากไป



สำคัญอยู่ที่ว่า...

ช่วงที่เรามีเวลาอยู่ด้วยกัน...

ขอให้มีความทรงจำที่ดี..ก็เพียงพอแล้ว

อย่างน้อย เราก็มีอะไรดีดีให้นึกถึง

และยิ้มให้กับความทรงจำนั้นได้



ถึงตอนนี้จะยังร้องไห้คงไม่เป็นไร

เพราะชีวิตก็เป็นแบบนี้

มีวันที่เลวร้าย...มีวันที่สวยงาม...มีวันที่ว่างเปล่า

สุขอยู่กับเราไม่นาน ทุกข์ก็เฉกเช่นเดียวกัน


หากจะมีวันที่เธอต้องร้องไห้

แล้วก็อย่าร้องเปล่าๆๆ
มองให้เข้าใจสัจธรรมของชีวิตไปด้วย