ผมไม่รู้ว่าคนอื่นเขาคิดถึงในเรื่องความรักอย่างไร แต่ ผมคิดถึงว่าความรักระหว่างคนสองคนมันควรจะนำไปสู่ความสำนึกว่ามนุษย์ทุกคน ควรจะรักกัน ส่วนที่เป็นเรื่องความรักที่ทำให้มาสมสู่กันนั้น มันเป็นเพียงการเริ่มต้น เราจะพบว่าคู่ผัวตัวเมียที่มีความรักกันจริงๆ เมื่อความปรารถนาทางเพศมันหมดไปแล้ว ความรู้สึกเยื่อใยที่แข็งแรงกว่า ที่มันจะอยู่แล้วมันจะแผ่ไปถึงความรักต่อลูกหลานด้วย มันไม่ใช่เฉพาะระหว่างคนสองคนแล้ว มันเป็นความสนใจใยดี ความเผื่อแผ่ครอบคลุมทั้งลูกหลาน ครอบครัวทั้งหมด แล้วมันก็น่าจะแผ่ขยายต่อไป อันนั้นมันนำไปสู่ความรักซึ่งจะเป็นความสนใจใยดีระหว่างมนุษย์ด้วยกันทั้ง หมด แล้วในที่สุดมันก็เป็นเรื่องที่ว่าไปสู่สัตว์โลกทั้งปวง มันขยายตัวไป เป็นขั้นๆ ไป ขั้นสุดท้ายก็คือมันไปสู่ความเมตตา กรุณา ที่มนุษย์ควรมีต่อกันตามคำสอนของพระพุทธเจ้า
ระวี ภาวิไล
---------------------------------------------------------------------------------------------
ของผมนะผมมองว่าความรักถ้าตัดเรื่องเพศออกไป ความรักมันก็คือความเมตตา กรุณา มุฑิตา อุเบกขา มันเป็นความงดงามอย่างหนึ่งที่ทำให้โลกนี้ยังคงน่าอยู่ แล้วถ้าคนสองคนรักกันก็ไม่เห็นต้องแต่งงานกัน หรือถ้าแต่งงานกันไม่ต้องจัดพิธีให้มันใหญ่โตได้ไหม แต่งงานแล้วจำเป็นไหมที่ต้องมีลูกเพื่อเป็นพยานแห่งความรัก ก่อปัญหาอะไรต่อไปอีกเยอะแยะ รักกันอย่างเดียวได้ไหม เพราะคิดอย่างนี้กระมัง จึงเป็นบ่อเกิดทำให้ต้องอยู่คนเดียวต่อไปครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น