เสียใจครั้งเดียว
คนเราทำไมเลือกยอมทน เจ็บปวด และเสียน้ำตา "มากมาย"เพียงเพื่อแลกกับความสุ
เวลามันก็เริ่มเดินถอยหลัง...นั
และมันก็มักจะเป็นอย่างนั้นเสมอ
เมื่อถึงวันที่เราต่างต้องก้
ช่วงเวลาแห่งความผูกพันที่เลยผ่
มันคงไม่ได้หอมหวานเหมือนดังเก่
และ "ความรักในโลกแห่งความเป็นจริง"
ก็คงไม่สามารถสวยงามได้ตลอดเวลา
หากแต่ไม่ทันรู้ตัว...เราก็
ความรักมันก็ "พัง" ไปแล้ว
พังไปพร้อมๆ กับความไม่เข้าใจ...
และรอยหม่นไหม้ในความรู้สึกตั
ทุกครั้งที่ฉันมีความรัก...ฉั
แม้มันจะเป็นความสุขที่
แต่ฉันไม่โทษใคร
เพราะส่วนหนึ่งมันก็คงเกิดขึ้
ขี้ใจน้อย ช่างอ่อนไหว
จนกลายเป็นการเรียกร้อง กลายเป็นความกดดัน
จากที่เคยรู้สึกว่าผูกพัน... ก็เหมือนจะทนรักกันไม่ไหว
หากแต่ในขณะที่ "รัก" มันทำให้ท้อจนแทบหมดแรง
ฉันก็ไม่เคยนึกออกเลยว่า
ถ้าต้อง "เลิกกัน" ขึ้นมาจริงๆ...
แล้วฉันจะแกล้งทำเหมือนไม่เจ็
เมื่อต้องทนอยู่กับความรู้สึ
ฝืนรักก็ทุกข์ระทม...แต่ก็ข่มตั
ฉันเลือกทนอยู่ ด้วยหวังว่าสักวันมันน่าจะดีขึ้
ฉันเลือกที่จะเปลี่ยนแปลงตั
ที่ฉันเชื่อว่ามันน่าจะทำให้ทุ
ฉันเลือกให้ตัวเองได้เก็บกอด "ความรัก" นั้นไว้
บางทีมันก็ทำให้ใจฉัน "เจ็บ" ไม่แตกต่าง
แต่เพราะฉันกลัวการสูญเสีย... ฉันกลัวไม่ได้เป็นเจ้าของ
จนเมื่อในตอนสุดท้าย...
ที่ความเป็นจริงไม่เป็นเหมื
บทเรียนจากความผูกพันที่เต็
มันไม่ช่วยพิสูจน์ความคงมั่
เวลามันก็เริ่มนับถอยหลัง...
สิ่งที่ฉันได้เรียนรู้คือ
ไม่สำคัญหรอกว่า "ความรัก" ที่ทำให้เราเสียน้ำตา
และบางทีก็ทำให้เรา "ทุกข์" ได้มากกว่า "สุข"
มันจะใช่ "รัก" จริงๆ ไหม
ในเมื่อสิ่งที่สำคัญกว่าคือ
หากเลิกกัน มันคือการเสียใจแค่ครั้งเดียว
และความรักนิดเดียว กับ เสียน้ำตามากมาย
มันแลกกันไม่ได้เลย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น