ไม่ว่าจะอภิปรายเรื่องการกักขังคนวิกลจริตในยุโรปหรือการก่อตั้งวิทยาศาสตร์การแพทย์ในช่วงต้นศตวรรษที่ 19 ความสำคัญของประวัติศาสตร์ในงานของมิเชล ฟูโกต์ก็ชัดเจน แต่ทำไมฟูโกต์จึงสนใจอดีตมากขนาดนั้น ประวัติศาสตร์มีบทบาทอย่างไรในการวิจารณ์เชิงปรัชญาของเขา เมื่อถูกถามถึงเรื่องนี้ในการสัมภาษณ์เมื่อปี 1981 ฟูโกต์ตอบว่าเขาสนใจประวัติศาสตร์เหล่านี้เพราะเขา "เห็นวิธีคิดและพฤติกรรมที่ยังคงอยู่กับเรามาจนถึงทุกวันนี้ ผมพยายามแสดงให้เห็นตามการก่อตั้งและการก่อตัวทางประวัติศาสตร์ของระบบเหล่านั้น ซึ่งยังคงเป็นของเราอยู่จนถึงทุกวันนี้และเราติดอยู่ในนั้น โดยพื้นฐานแล้ว นี่เป็นคำถามของการนำเสนอการวิจารณ์ในยุคของเราเองโดยอิงจากการวิเคราะห์ย้อนหลัง" (Simon 1981, 192) ฟูโกต์พยายามใช้ประวัติศาสตร์อย่างมีระเบียบวิธีโดยเริ่มจากปัญหาหรือปริศนาในปัจจุบันเกี่ยวกับการจัดการแนวทางปฏิบัติและวาทกรรมในปัจจุบัน และตั้งคำถามว่า 'เราไปถึงจุดนี้ได้อย่างไร' ระบบอำนาจ ความรู้ และการแบ่งแยกตัวตนเหล่านี้เกิดขึ้นในประวัติศาสตร์ได้อย่างไร เหตุใดจึงเกิดขึ้นในปัจจุบันภายใต้เงื่อนไขทางประวัติศาสตร์ที่เฉพาะเจาะจงเหล่านี้ โครงร่างปัจจุบันเหล่านี้มีความคล้ายคลึงกับระบบในอดีตอย่างไร ตามที่เขาเน้นย้ำในคำอธิบายเรื่องDiscipline and Punishเป้าหมายไม่ได้อยู่ที่การเขียน “ประวัติศาสตร์ในอดีตในแง่ของปัจจุบัน” แต่เป็นการเขียน “ประวัติศาสตร์ในปัจจุบัน” (Foucault 1977, 31)
ด้วยความเข้าใจอย่างลึกซึ้งนี้ บทความที่รวบรวมไว้ในFoucault and the History of Our Presentจึงพยายามใช้ระเบียบวิธีของ Foucault เพื่อสำรวจประวัติศาสตร์ในปัจจุบันของเราเอง เพื่อนำทัศนคติและแนวทางเชิงวิพากษ์วิจารณ์ของเขามาใช้วิเคราะห์การเกิดขึ้นของแนวทางปฏิบัติในปัจจุบัน สิ่งสำคัญคือ ดังที่บรรณาธิการของเล่มนี้เขียนไว้ในคำนำว่า “การจัดการกับ Foucault ในปัจจุบันไม่ได้หมายความถึงการทดสอบความถูกต้องและขอบเขตของกล่องเครื่องมือของ Foucault หรือการใช้สิ่งนี้เป็นเลนส์อธิบายเท่านั้น ในทางตรงกันข้าม ต้องใช้ทัศนคติและแนวคิดของ Foucault เป็นเครื่องมือที่เป็นไปได้ในการรักษาพื้นที่ของเสรีภาพ การปฏิเสธ และการเปลี่ยนแปลงที่เสี่ยงอยู่ในปัจจุบัน” (5) ดังนั้น เจตนาจึงไม่ใช่การนำแนวคิดของ Foucault เกี่ยวกับการปกครองหรือระบอบของความจริงมาปรับใช้กับสถานการณ์ปัจจุบัน แต่เป็นการสร้างแนวคิดใหม่เกี่ยวกับแนวคิดของเขาโดยคำนึงถึงปัจจุบันที่หลากหลายที่ประกอบเป็นประสบการณ์ร่วมสมัยของเรา และนำความเข้าใจเชิงวิธีการของ Foucault มาใช้เพื่อวิเคราะห์ประวัติศาสตร์ของเราเอง
หนังสือเล่มนี้แบ่งออกเป็น 4 ส่วน ส่วนแรกมีชื่อว่า 'ประวัติศาสตร์ของปัจจุบัน' ประกอบด้วยเรียงความ 4 เรื่อง ใน 'เราคืออะไรในปัจจุบัน? ฟูโกต์และคำถามของปัจจุบัน' จูดิธ เรเวลเน้นที่ทัศนคติทางประวัติศาสตร์เชิงวิพากษ์วิจารณ์ที่ฟูโกต์มองว่าคานต์พัฒนาใน 'อะไรคือยุคแห่งการตรัสรู้?' ซึ่งเป็นการสร้างเกมแห่งการต่อต้านระหว่างเศรษฐศาสตร์สองประเภท เพื่อให้เราสามารถเข้าใจตัวเองในปัจจุบันในแง่ของสิ่งที่เราไม่ใช่อีกต่อไป วิธีการแยกแยะนี้เปิดพื้นที่ทดลองที่ให้ผลทางปรัชญา ซึ่งช่วยให้เราสามารถดำเนินงานเชิงแนวคิดและเชิงปฏิบัติที่ฟูโกต์แสวงหาในปัจจุบันได้ ใน 'อะไรคืออำนาจทุนนิยม? การสะท้อนถึง "ความจริงและรูปแบบทางกฎหมาย" อัลแบร์โต โตสกาโน ซึ่งสืบต่อผลงานของสเตฟาน เลอกรองด์และกีโยม ซีแบร์แต็ง-บลอง ได้ตรวจสอบความสัมพันธ์ระหว่างอำนาจและทุนนิยมในงานของฟูโกต์ เป้าหมายในที่นี้ไม่ได้มุ่งติดตามความสำคัญของมาร์กซ์ตลอดงานของฟูโกต์หรือพยายามผูกโยงโครงการของพวกเขาเข้าด้วยกันอย่างแข็งกร้าว แต่ทอสกาโนพยายามแสดงทฤษฎีอำนาจทุนนิยมแบบฟูโกต์ที่ “จะวางการผลิตและการผลิตซ้ำทางการเมืองของกำลังแรงงานที่มีชีวิต (ของร่างกายและประชากร) ไว้ที่ศูนย์กลาง” (39) ต่อมา เริ่มต้นด้วยแนวคิดเรื่องการปกครองของฟูโกต์ ใน 'ฟูโกต์ในอินเดีย' ซันเจย์ เซธพัฒนาแนวคิดเรื่อง "การปกครองแบบอาณานิคม" เพื่อตรวจสอบว่าการเปลี่ยนแปลงไปสู่ประชากรและสถิติสร้างหมวดหมู่ของ "มุสลิมล้าหลัง" ในอินเดียได้อย่างไร ในบทความที่สี่ในส่วนนี้ 'การวิพากษ์วิจารณ์จะเป็นศิลปะของการเป็นทาสโดยสมัครใจ': ฟูโกต์ ลา โบเอตี และปัญหาของเสรีภาพ' ซอล นิวแมนโต้แย้งว่า ตรงกันข้ามกับการตีความมาตรฐาน เสรีภาพสำหรับฟูโกต์คือ "พื้นฐานทางอภิปรัชญาของอำนาจทั้งหมด" (63) นั่นคือ เนื่องจากฟูโกต์มองว่าระบบอำนาจเป็นสิ่งที่ขึ้นอยู่กับประวัติศาสตร์และวัฒนธรรม จึงสามารถดำเนินการได้ก็ต่อเมื่อประชาชนยินยอมต่อระบบอำนาจอย่างเสรีเท่านั้น ดังนั้น เสรีภาพจึงสามารถพบได้จากการที่เราปฏิเสธอย่างเต็มใจและเต็มใจที่จะยอมจำนนต่อระบบเหล่านั้น
a discourse attempting to be both empirical and critical cannot but be both positivist and eschatological.1
วาทกรรมที่พยายามจะเป็นทั้งเชิงประจักษ์และเชิงวิจารณ์นั้นจะต้องไม่เพียงแต่เป็นเชิงประจักษ์นิยมและเชิงปรัชญาโลกาภิวัตน์เท่านั้น
Abstract
In The Birth of the Clinic, The Order of Things, and Discipline and Punish, Foucault writes a "history of the present" by showing the connections between the archaeology of knowledge and criticism. In the first, he is fundamentally concerned with the changes in human perception evident at the end of the eighteenth century and the relation of these changes to the fundamental structures of experience. Underlying the history of medicine is the moral and political attempt to link the development of science with the development of bourgeois freedom. In The Order of Things, he cites archaeology as a method of uncovering the fundamental paradigms of cultures and their systems of thought. Finally, in Discipline and Punish, he considers discourse a domain of power relations and thus establishes a link between knowledge and power. A "history of the present" is a self-conscious field of power relations and political struggle
ใน The Birth of the Clinic, The Order of Things และ Discipline and Punish ฟูโกต์เขียน "ประวัติศาสตร์ของปัจจุบัน" โดยแสดงให้เห็นถึงความเชื่อมโยงระหว่างโบราณคดีแห่งความรู้และการวิพากษ์วิจารณ์ ในตอนแรก เขาสนใจอย่างยิ่งกับการเปลี่ยนแปลงในการรับรู้ของมนุษย์ที่เห็นได้ชัดในช่วงปลายศตวรรษที่ 18 และความสัมพันธ์ของการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้กับโครงสร้างพื้นฐานของประสบการณ์ เบื้องหลังประวัติศาสตร์การแพทย์คือความพยายามทางศีลธรรมและการเมืองในการเชื่อมโยงการพัฒนาของวิทยาศาสตร์กับการพัฒนาเสรีภาพของชนชั้นกลาง ใน The Order of Things เขาอ้างถึงโบราณคดีเป็นวิธีการเปิดเผยกรอบความคิดพื้นฐานของวัฒนธรรมและระบบความคิดของพวกเขา ในที่สุด ใน Discipline and Punish เขามองว่าวาทกรรมเป็นอาณาจักรของความสัมพันธ์ทางอำนาจ และด้วยเหตุนี้จึงสร้างความเชื่อมโยงระหว่างความรู้และอำนาจ "ประวัติศาสตร์ของปัจจุบัน" เป็นสาขาของความสัมพันธ์ทางอำนาจและการต่อสู้ทางการเมืองที่ตระหนักรู้ในตนเอง
1. Michel Foucault, The Order of Things: An Archaeology of the Human Sciences (New York, 1970), 320.
บทความ "Foucault's 'History of the Present'" โดย Michael S. Roth (History and Theory 20 (1): 32-46, 1981) วิเคราะห์แนวคิดของมิเชล ฟูโกต์เกี่ยวกับการศึกษาประวัติศาสตร์ในมุมมองใหม่ที่เขาเรียกว่า "ประวัติศาสตร์ของปัจจุบัน" (History of the Present) ซึ่งเป็นแนวทางสำคัญในการศึกษาประวัติศาสตร์และอำนาจ
It will at- tempt to answer the question "What is Foucault really doing?" by examining the relationship between "the past" and "the present" "ฟูโกต์กำลังทำอะไรอยู่กันแน่" โดยการตรวจสอบความสัมพันธ์ระหว่าง "อดีต" และ "ปัจจุบัน" in The Birth of the Clinic, The Order of Things, and Discipline and Punish."ผู้ป่วย" ในช่วงทศวรรษแรกของศตวรรษที่ 19 การเปลี่ยนแปลงนี้ทำให้วิธีการมองโรคเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงทั้งจากคนทั่วไปและนักวิจัย หลังจากปี 1810 โรคไม่ใช่สิ่งมีชีวิตที่มีสาระสำคัญซ่อนอยู่ภายใต้ไข้ ไอ และ "อาการแสดงภายนอก" อื่นๆ
โรคได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของความเสื่อมโทรมทั่วไปของชีวิต ส่วนหนึ่งของการเคลื่อนไหวที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ของชีวิตที่มุ่งสู่ความตาย
ฟูโกต์บรรยายถึงสภาพแวดล้อมทางการเมือง สังคม และวิทยาศาสตร์ที่การเปลี่ยนแปลงนี้เกิดขึ้น และจบหนังสือของเขาด้วยคำอธิบายสั้นๆ เกี่ยวกับวิธีการที่การเปลี่ยนแปลงในการรับรู้ทางการแพทย์เกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาเดียวกันใน "โครงสร้างพื้นฐานของประสบการณ์" ผลงานทางประวัติศาสตร์ทั้งหมดของฟูโกต์เกี่ยวข้องกับลักษณะเฉพาะของการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ในวิธีที่บุคคลรับรู้และโต้ตอบกับโลกในช่วงปีสุดท้ายของศตวรรษที่ 18
การเปลี่ยนแปลงที่สร้างโครงสร้างที่เราใช้สัมผัสโลกมาจนถึงทุกวันนี้: ในช่วงปีสุดท้ายของศตวรรษที่ 18 วัฒนธรรมยุโรปได้ร่างโครงสร้างที่ยังไม่คลี่คลาย เราเพิ่งจะเริ่มคลี่คลายปมเงื่อนงำบางอย่างที่เรายังไม่รู้จักมาก่อน จนเราสรุปทันทีว่าสิ่งเหล่านั้นเป็นสิ่งใหม่ที่น่าประหลาดใจหรือโบราณโดยสิ้นเชิง
ในขณะที่สองร้อยปี (ไม่น้อยกว่า แต่ก็ไม่มากไปกว่านี้) สิ่งเหล่านั้นได้ประกอบเป็นโครงข่ายแห่งประสบการณ์อันมืดมนแต่มั่นคงของเรา2 ประโยคปิดท้ายของ The Birth of the Clinic นี้เป็นมากกว่าการใช้ถ้อยคำที่สวยหรู - เป็นความพยายามที่จะทำให้ประวัติศาสตร์การแพทย์โดยละเอียดของเขา
"มีความเกี่ยวข้อง" หนังสือเล่มนี้มีแรงบันดาลใจและเขียนขึ้นจากความกังวลเกี่ยวกับโครงสร้างการรับรู้ทางการแพทย์ในปัจจุบันของเรา ในคำนำ ฟูโกต์คาดเดาว่าปัจจุบันนี้เองที่เราสามารถเปิดเผยโครงสร้างของประสบการณ์ทางการแพทย์แบบดั้งเดิมได้ เพราะเราอยู่ในช่วงขอบเหวของการเปลี่ยนแปลงโครงสร้างเหล่านี้อีกครั้ง: การแพทย์ปรากฏตัวขึ้นในฐานะวิทยาศาสตร์ทางคลินิกในสภาวะที่กำหนดขอบเขตของประสบการณ์และโครงสร้างของเหตุผลร่วมกับความเป็นไปได้ทางประวัติศาสตร์ พวกเขาสร้างรูปธรรมขึ้นมาโดยปริยาย
ซึ่งตอนนี้สามารถค้นพบได้แล้ว บางทีอาจเป็นเพราะประสบการณ์ใหม่ของโรคกำลังเกิดขึ้นซึ่งจะทำให้ความเข้าใจทางประวัติศาสตร์และการวิจารณ์ประสบการณ์เก่าเป็นไปได้3
ความเข้าใจทางประวัติศาสตร์และการวิจารณ์ประสบการณ์ดั้งเดิมเป็นไปได้จากตำแหน่งของเราเองภายในการเปลี่ยนแปลงในวิธีที่บุคคลโต้ตอบกับโลกที่อยู่รอบตัวพวกเขา แนวทางทางประวัติศาสตร์อื่นๆ ในหัวข้อเดียวกันนี้ส่งผลให้เกิดประวัติศาสตร์อื่นๆ เนื่องมาจากตำแหน่งของพวกเขาเองเมื่อเทียบกับโครงสร้างของประสบการณ์ ใน The Birth of the Clinic ฟูโกต์ตั้งคำถามว่าเราจะแน่ใจได้อย่างไรว่าแพทย์ในศตวรรษที่ 18 ไม่ได้เห็นสิ่งที่พวกเขาอ้างว่าเห็นจริงๆ
เราสามารถถามในทำนองเดียวกันว่าเราสามารถแน่ใจได้ว่าว่านักประวัติศาสตร์การแพทย์ก่อนฟูโกต์ (หรือคนอื่นที่ไม่ใช่ฟูโกต์) ไม่พบสิ่งที่พวกเขาอ้างว่าพบ
คำถามนี้จะทำให้เราเข้าใกล้ความเข้าใจถึงหน้าที่ของปัจจุบันในประวัติศาสตร์ของฟูโกต์มากขึ้น เมื่อฟูโกต์วิพากษ์วิจารณ์นักประวัติศาสตร์การแพทย์คนอื่น เขาทำเช่นนั้นโดยชี้ให้เห็นถึงเหตุผลที่ซ่อนเร้นว่าเหตุใดพวกเขาจึงต้องสร้างอดีตขึ้นมาใหม่ในลักษณะที่พวกเขาทำ ตัวอย่างเช่น เมื่ออภิปรายความเชื่อที่แพร่หลายในศตวรรษที่ 19 ว่าการดำเนินการตรวจสอบทางการแพทย์ในศตวรรษที่ 18 ถูกขัดขวางโดยการห้ามการชำแหละศพ
ฟูโกต์ชี้ให้เห็นว่าการห้ามดังกล่าวจำเป็นต้องมีการตั้งสมมติฐาน (หรือค้นพบ) เพื่อสนับสนุนความเป็นวิทยาศาสตร์ของการชำแหละศพ ในประวัติศาสตร์การแพทย์ ภาพลวงตานี้มีความหมายที่ชัดเจน มีหน้าที่เป็นการให้เหตุผลย้อนหลัง
หากความเชื่อเก่าๆ มีอำนาจห้ามมานานเช่นนี้ นั่นเป็นเพราะแพทย์ต้องรู้สึกถึงความต้องการที่ถูกกดขี่ในการเปิดศพจากส่วนลึกของความต้องการทางวิทยาศาสตร์ของตน ... ความต้องการที่จะรู้จักคนตายต้องมีอยู่แล้วเมื่อความกังวลในการทำความเข้าใจคนเป็นปรากฏขึ้น
ดังนั้นการเสกศพที่สิ้นหวัง การผ่าศพของคริสตจักรที่ต่อสู้ทางกายวิภาคและความทุกข์ทรมาน ซึ่งวิญญาณที่ซ่อนอยู่ทำให้คลินิกสามารถเกิดขึ้นได้ก่อนที่มันจะโผล่ขึ้นมาเป็นการปฏิบัติประจำวันตามปกติของการชันสูตรพลิกศพ ได้ถูกจินตนาการขึ้นจากความว่างเปล่า4
เขายังชี้ให้เห็นต่อไปถึง "เหตุผลที่แท้จริง" ว่าทำไมศพจึงไม่ถูกเปิดขึ้นในศตวรรษที่ 18 วิธีการของคลินิกซึ่งจำเป็นต้องได้ยินภาษาของอาการนั้นต้องการผู้ทดลองที่มีชีวิต ศพไม่สามารถพูดได้ ประวัติศาสตร์ในศตวรรษที่ 19 พบความต่อเนื่องในการพัฒนาของจิตวิญญาณทางวิทยาศาสตร์เนื่องจากการปฏิบัติของพวกเขาเองต้องการมัน ในการวิพากษ์วิจารณ์มุมมองทางประวัติศาสตร์ที่ระบุถึงการเพิ่มขึ้นของคลินิกพร้อมกับการพัฒนาของเสรีนิยมทางเศรษฐกิจและการเมือง
ฟูโกต์ใช้กลยุทธ์ที่คล้ายคลึงกัน นั่นคือ เขาชี้ให้เห็นว่าวิธีการที่นักคิดเสรีนิยมและหัวรุนแรงของการปฏิวัติต่อสู้กับคลินิกนั้นถูกลืมไปอย่างเรียบร้อยโดยนักประวัติศาสตร์ที่ต้องการ (และสามารถทำได้) ที่จะแสดงความเชื่อมโยงระหว่างการพัฒนาของวิทยาศาสตร์และการพัฒนาของเสรีภาพของชนชั้นกลาง: มักคิดว่าคลินิกมีต้นกำเนิดในสวนเสรีที่ซึ่งแพทย์และคนไข้พบกันโดยความยินยอมร่วมกัน เป็นที่ที่การสังเกตเกิดขึ้นโดยปราศจากทฤษฎี
ด้วยความสว่างไสวของการจ้องมองที่ไม่ได้รับความช่วยเหลือ ซึ่งประสบการณ์จากอาจารย์สู่ศิษย์ถูกถ่ายทอดลงมาต่ำกว่าระดับของคำพูด และเพื่อประโยชน์ของมุมมองทางประวัติศาสตร์ที่เชื่อมโยงความอุดมสมบูรณ์ของคลินิกกับเสรีนิยมทางวิทยาศาสตร์ การเมือง และเศรษฐกิจ คนเราลืมไปว่าเป็นเวลาหลายปีที่ธีมทางอุดมการณ์นี้ขัดขวางการจัดระเบียบการแพทย์ทางคลินิก5
แล้วสำหรับคำถามที่ว่า "เราจะรู้ได้อย่างไรว่านักประวัติศาสตร์การแพทย์ในยุคก่อนๆ ไม่พบสิ่งที่พวกเขาบอกว่าพบหรือไม่" ฟูโกต์มีคำตอบดังนี้: สิ่งสำคัญคือต้องพิจารณาว่านักประวัติศาสตร์เหล่านี้พบสิ่งที่พวกเขาอ้างหรือไม่ แต่ต้องทำความเข้าใจว่าเหตุใดสถานการณ์ทางประวัติศาสตร์-ทฤษฎีของพวกเขาจึงเป็นเช่นนั้น
"ประวัติศาสตร์ปัจจุบัน" ของฟูโกต์ 35 จำเป็นต้องให้พวกเขาพบข้อเท็จจริงและรูปแบบเหล่านี้ นักประวัติศาสตร์การแพทย์ในศตวรรษที่ 19 "กดขี่" ระเบียบวิธีของคลินิกเพื่อแสดงให้เห็นถึงการมีอยู่ของความอยากรู้อยากเห็นทางวิทยาศาสตร์ตามธรรมชาติที่พวกเขาเชื่อว่าตนเองมีอยู่ และนักประวัติศาสตร์เสรีนิยมเชื่อมโยงการพัฒนาการแพทย์เข้ากับความเชื่อทางการเมืองของตนเอง และ "ลืม" การถกเถียงของการปฏิวัติเพื่อพิสูจน์มุมมองของพวกเขาเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างความรู้ อำนาจ และเสรีภาพ แน่นอนว่าการสอบถามของฟูโกต์ยังถูกกำหนดโดยเงื่อนไขที่เขาเขียนด้วย
แม้ว่าเขาจะปฏิเสธว่าไม่ได้เขียนว่า "สนับสนุนยาชนิดหนึ่งหรือต่อต้านยาอีกชนิดหนึ่งหรือต่อต้านยาโดยสนับสนุนการไม่มียา"6 เขาก็ชี้แจงให้ชัดเจนว่าเขากำลังเขียนอย่างมีสติสัมปชัญญะโดยคำนึงถึงปัจจุบัน: "งานวิจัยที่ฉันกำลังดำเนินการอยู่นี้เกี่ยวข้องกับโครงการที่จงใจเป็นทั้งประวัติศาสตร์และวิจารณ์ โดยเกี่ยวข้องกับการกำหนดเงื่อนไขความเป็นไปได้ของประสบการณ์ทางการแพทย์ในยุคปัจจุบันนอกเหนือจากเจตนาที่กำหนดไว้"7
การผสมผสานแนวทางประวัติศาสตร์และวิจารณ์จะยังคงเป็นพื้นฐานในงานทั้งหมดของฟูโกต์ โดยการวางตำแหน่งตัวเองไว้ที่จุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลงร่วมสมัยในวิธีที่เราโต้ตอบกับโลก ประวัติศาสตร์ของฟูโกต์มีรูปแบบวิจารณ์ในแง่ที่พยายามเร่งการเปลี่ยนแปลงนี้โดยเปิดเผยขอบเขตของโครงสร้างประสบการณ์ในปัจจุบัน การอ้างถึงฟูโกต์ถึงการอยู่ในช่วงเปลี่ยนผ่านระหว่างสิ่งที่บางครั้งเขาเรียกว่า "ความเป็นบวก" นั้นโดดเด่นกว่าใน The Order of Things: An Archaeology of the Human Sciences than in his earlier work.
“ประสบการณ์ใหม่ของโรค” ที่เขาอ้างถึงใน The Birth of the Clinic ถูกแทนที่ด้วยการพูดคุยเกี่ยวกับ “ความตายของมนุษย์” และการหลุดพ้นจาก “ลัทธิความเชื่อแบบมานุษยวิทยา” The Order of Things เป็นผลงานชิ้นเอกที่ฟูโกต์ได้ตรวจสอบการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในโครงสร้างของประสบการณ์อีกครั้ง
แต่ในที่นี้ “ประสบการณ์” หมายถึงขอบเขตที่กว้างกว่ามากเมื่อเทียบกับงานด้านการแพทย์ เขาได้บรรยายถึงการเปลี่ยนแปลงดังกล่าวสองประการ ประการแรกเกิดขึ้นใกล้ปลายศตวรรษที่ 16 เมื่อคำพูดไม่ถูกมองว่าเชื่อมโยงตามธรรมชาติกับสิ่งต่างๆ อีกต่อไป เมื่อความเป็นอยู่ของภาษาแทบจะหายไปทั้งหมด และประการสุดท้ายเกิดขึ้นในช่วงปลายศตวรรษที่ 18
เมื่อการแทนค่าถูกมองว่าเป็นขอบเขตที่มนุษย์และความปรารถนาของเขาดำรงอยู่ภายนอกอย่างแข็งขัน ผ่านการเปลี่ยนแปลงครั้งที่สองนี้ มนุษย์ได้รับการจัดตั้งขึ้นเป็น “คู่ขนานเชิงประจักษ์-เหนือธรรมชาติ” ทั้งผู้รู้และวัตถุแห่งความรู้
ฟูโกต์มีความกังวลกับการแสดงให้เห็นถึงเหตุการณ์ที่ไม่อาจคาดการณ์ได้ทางประวัติศาสตร์ของการพัฒนาที่ได้รับสถานะของสถานการณ์ที่โดยเนื้อแท้แล้วอยู่ในระเบียบธรรมชาติของสิ่งต่างๆ เขาสนใจที่จะแสดงให้เห็นว่ามนุษย์ไม่จำเป็นในความหมายที่แน่นอนสำหรับกระบวนการของความรู้ และเขาเพิ่งได้รับตำแหน่งในศูนย์กลางของการค้นคว้าเมื่อไม่นานนี้: "สิ่งหนึ่งที่แน่นอน: มนุษย์คือ ไม่ใช่ปัญหาที่เก่าแก่และคงที่ที่สุดที่ถูกตั้งขึ้นเพื่อความรู้ของมนุษย์ . . ดังเช่นโบราณคดีของความคิดของเราแสดงให้เห็นได้อย่างง่ายดาย มนุษย์เป็นสิ่งประดิษฐ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นไม่นาน และอาจใกล้จะถึงจุดจบแล้ว"8 เช่นเดียวกับใน The Birth of the Clinic ใน The Order of Things
ฟูโกต์ได้อธิบายถึงการเปลี่ยนแปลงในโครงสร้างของประสบการณ์จากสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นจุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญอีกครั้ง: "ในการพยายามเปิดเผยชั้นที่ลึกที่สุดของวัฒนธรรมตะวันตก ฉันกำลังฟื้นฟูรอยแยก ความไม่มั่นคง และข้อบกพร่องของมันให้คืนสู่ดินที่เงียบงันและดูเหมือนจะไม่เคลื่อนไหวของเรา และพื้นดินเดียวกันนี้เองที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่ใต้เท้าของเราอีกครั้ง"9
ดังนั้น งานของฟูโกต์จึงไม่ใช่แค่การขจัดฝุ่นที่สะสมอยู่ ประวัติศาสตร์ของฟูโกต์เน้นไปที่การคืนรอยแยกที่นักประวัติศาสตร์คนอื่นมองไม่เห็นให้กับแผ่นดินของเรา โดยมุ่งหวังที่จะมีส่วนสนับสนุนการเปลี่ยนแปลงที่ฟูโกต์ตั้งสมมติฐานว่าเริ่มเกิดขึ้นแล้ว
แง่มุมที่สำคัญอย่างหนึ่งในการฟื้นฟูรอยแยกเหล่านี้คือการสืบเสาะสิ่งที่ฟูโกต์เรียกว่า "ประวัติศาสตร์เชิงปริยาย" ของช่วงเวลาหนึ่ง10
นั่นคือการขีดเส้นแบ่งระหว่างกรอบคิดที่นักคิดใช้และกรอบจำกัดการรับรู้ของเขา ฟูโกต์ตำหนิผู้ที่เพิกเฉยต่อข้อจำกัดเหล่านี้ไม่ว่าจะด้วยการเขียนประวัติศาสตร์ของแนวคิดโดยใช้คำศัพท์ของปัจจุบันหรือพยายามแสดงให้เห็นว่าหัวข้อการค้นคว้าของพวกเขาใช้แนวคิดที่พัฒนาขึ้นในสมัยก่อนมาก: "ผู้คนในศตวรรษที่ 17 และ 18 ไม่ได้คิดถึงความมั่งคั่ง ธรรมชาติ หรือภาษาในแง่ที่ตกทอดมาจากยุคก่อนหรือในรูปแบบที่ทำนายถึงสิ่งที่จะค้นพบในไม่ช้า . . . โบราณคดีเป็นความพยายามที่จะให้คำอธิบายถึงการมีอยู่ของระบบความคิดต่างๆ ของความเป็นไปได้ของการพัฒนาที่อยู่ในกรอบความคิดที่เป็นต้นกำเนิด: "ประวัติศาสตร์ของความรู้สามารถเขียนได้บนพื้นฐานของสิ่งที่อยู่ในสมัยเดียวกันเท่านั้น และแน่นอนว่าไม่ใช่ในแง่ของอิทธิพลซึ่งกันและกัน แต่ในแง่ของปฐมเหตุที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานั้น"12
เมื่อปฐมเหตุทางประวัติศาสตร์ถูกเปิดเผยแล้ว รูปแบบความคิดที่ขัดแย้งกันจนถึงปัจจุบันสามารถเห็นได้ว่าแบ่งปันฐานพื้นฐานของสมมติฐานเดียวกัน ดังนั้น มาร์กซ์และกงต์จึงถูกวางเคียงข้างกัน (เช่นเดียวกับมาร์กซ์และกงต์ (ริคาร์โด) และความขัดแย้งระหว่างนักฟิสิโอแครตกับนักประโยชน์นิยมถูกมองว่าเป็นเพียงสิ่งเดียวกันของหลักการลำดับชั้นผกผันของ FOUCAULT13
ความขัดแย้งที่เป็นเวลานานหลายปีได้ให้สาระสำคัญสำหรับการวิจัยทางประวัติศาสตร์ถูกผลักไสไปสู่ขอบเขตของปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นภายหลัง ซึ่งขึ้นอยู่กับกรอบแนวคิดพื้นฐานที่นักโบราณคดีค้นพบ ดังนั้น คำถามที่ว่านักฟิสิโอแครตถูกชักจูงให้มีมุมมองเกี่ยวกับความเป็นเลิศของที่ดินโดยผลประโยชน์ของพวกเขาในด้านการเกษตรหรือไม่ เรียกว่าเป็นคำถามของความคิดเห็น และ "ข้อโต้แย้ง" ระหว่างนักเศรษฐศาสตร์มาร์กซิสต์และเสรีนิยมถูกเรียกว่า "พายุในสระว่ายน้ำเด็ก"14
เมื่อเปรียบเทียบกับสิ่งนี้ อาณาจักรของปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นภายหลังเหตุการณ์เป็นเป้าหมายของการสอบสวนทางโบราณคดี: เงื่อนไขที่เอื้ออำนวยระบบต่างๆ ที่ต้องคิดทั้งหมด ใน "Discourse on Language" ฟูโกต์ได้ให้คำอธิบายสั้นๆ เกี่ยวกับหัวข้อที่นักโบราณคดีพูดถึงดังนี้ "ฉันคิดว่าในทุกสังคม การผลิตวาทกรรมจะถูกควบคุม คัดเลือก จัดระเบียบ และกระจายใหม่ตามขั้นตอนจำนวนหนึ่ง
ซึ่งมีกฎเกณฑ์เพื่อป้องกันอำนาจและอันตรายของวาทกรรม รับมือกับเหตุการณ์บังเอิญ หลีกเลี่ยงสาระสำคัญที่น่าเกรงขามและหนักหน่วง"15 ในการอธิบายขั้นตอนเหล่านี้
ฟูโกต์เชื่อว่าตนเองกำลังทำบางอย่างที่พื้นฐานกว่าวิธีปกติทั่วไปในการทำประวัติศาสตร์ของแนวคิด ใน The Order of Things ยังไม่ชัดเจนว่าฟูโกต์คิดว่าโครงการของเขาเข้ามาแทนที่ประวัติศาสตร์ประเภทอื่นหรือไม่ หรือเขาเห็นว่างานของเขาเป็นอีกวิธีหนึ่งในการสร้างประวัติศาสตร์ที่สามารถอยู่ร่วมกับรูปแบบดั้งเดิมมากขึ้นได้: "โบราณคดีสามารถให้คำอธิบายถึงการมีอยู่ของไวยากรณ์ทั่วไป ประวัติศาสตร์ธรรมชาติ และการวิเคราะห์ความมั่งคั่ง และเปิดพื้นที่อิสระที่ไม่แบ่งแยกซึ่งประวัติศาสตร์ของวิทยาศาสตร์ ประวัติศาสตร์ของแนวคิด และประวัติศาสตร์ของความคิดเห็นสามารถสนุกสนานกันได้อย่างสบายใจหากต้องการ"16
ในขณะที่ใน The Birth of the Clinic ฟูโกต์ระบุว่านักประวัติศาสตร์การแพทย์เป็นผู้สร้างตำนานเกี่ยวกับอดีตที่พิสูจน์ปัจจุบันของตนเอง
ใน The Order of Things เขาอ้างว่างานของนักประวัติศาสตร์คนอื่นมุ่งเน้นไปที่ปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นภายหลังโดยไม่ลงลึกถึงโครงสร้างพื้นฐานที่แท้จริงของประสบการณ์ ทางประวัติศาสตร์ที่เป็นปฐมบท ในหนังสือเล่มใดเล่มหนึ่ง
เขาไม่ได้วิพากษ์วิจารณ์หลักฐานของนักประวัติศาสตร์คนอื่นอย่างเข้มงวด และเขาไม่ได้ทำการเปรียบเทียบอย่างเป็นระบบระหว่างงานของพวกเขากับงานของเขาเอง
อันที่จริง ฟูโกต์อาจอ้างว่าการเปรียบเทียบดังกล่าวเป็นไปไม่ได้ เนื่องจากนักประวัติศาสตร์คนอื่นๆ มองวัตถุที่แตกต่างจากของเขา
แม้ว่าดูเหมือนว่าพวกเขาจะตรวจสอบช่วงเวลาเดียวกันก็ตาม สิ่งนี้บางทีอาจอธิบายความสับสนว่างานของฟูโกต์สามารถถือได้ว่าเป็นส่วนหนึ่งของการสอบสวนทางประวัติศาสตร์แบบเดิมหรือไม่
งานของเขาไม่สามารถเปรียบเทียบกับงานของนักประวัติศาสตร์คนอื่นๆ เพื่อตัดสินว่าใคร "ใกล้เคียงกับข้อเท็จจริงมากกว่า" และงานของพวกเขาก็ไม่ได้ทำให้ล้าสมัยโดยทำในสิ่งที่พวกเขาพยายามทำในลักษณะที่สมบูรณ์ยิ่งขึ้น
จากมุมมองของ Foucault เราไม่สามารถแน่ใจได้ว่านักประวัติศาสตร์คนอื่นๆ ไม่ได้ค้นพบสิ่งที่พวกเขาอ้างว่าพบจริงๆ เราทำได้เพียงมาดูว่าเหตุใดจึงจำเป็นที่พวกเขาต้องค้นพบสิ่งที่พวกเขาทำ ใน The Birth of the Clinic มีประเด็นที่ว่านักประวัติศาสตร์การแพทย์คนอื่นๆ ใช้ปัจจุบันของตนเองเพื่อสร้างอดีตที่จะสนองความต้องการของพวกเขา
คำวิจารณ์นี้ถูกกล่าวซ้ำใน The Order of Things แต่มีความซับซ้อนโดยอ้างว่าโบราณคดีมีความสำคัญพื้นฐานกว่าประวัติศาสตร์แบบเดิมเนื่องจากเข้าถึงรากฐานของความรู้โดยปราศจากอคติของวิทยาศาสตร์ร่วมสมัย
ข้อเรียกร้องนี้จะสอดคล้องกับความคิดที่ว่า Foucault กำลังเขียนประวัติศาสตร์ของปัจจุบันอย่างมีสติสัมปชัญญะได้อย่างไร? ว่างานของเขามีที่ทางใกล้กับจุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญในโครงสร้างของประสบการณ์?
The Order of Things ใช้ประโยชน์จากแนวคิดเรื่องการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นนี้ได้อย่างสำคัญ หนังสือเล่มนี้เป็นการโต้แย้งสิ่งที่ฟูโกต์เรียกว่า "การสร้างความรู้แบบมนุษยนิยม" หนังสือเล่มนี้ชี้ให้เห็นสัญญาณของการหายไปของมนุษย์จากความคิดของเรา และพยายามแสดงให้เห็นธรรมชาติชั่วคราวของมนุษย์เพื่อเร่งการหายไปนั้น
หนังสือเล่มนี้เป็นความพยายามที่จะกำหนดพื้นที่ที่ความคิดสมัยใหม่มีอยู่ เพื่อที่เราจะได้เห็นว่าเรากำลังเข้าใกล้ขีดจำกัดของมัน และถึงกระนั้น ความรู้สึกของการบรรลุผลและจุดจบ
ความรู้สึกที่ปิดกั้นซึ่งส่งผ่านและปลุกเร้าความคิดของเรา และบางทีอาจทำให้มันหลับใหลด้วยความสามารถจากสมมติฐานของมัน และทำให้เราเชื่อว่ามีบางสิ่งใหม่กำลังจะเริ่มต้น
บางสิ่งที่เราเห็นแวบ ๆ เป็นเพียงเส้นบาง ๆ บนขอบฟ้า ความรู้สึกและความประทับใจนั้นอาจไม่ได้มีมูลความจริง17 เส้นแสงบาง ๆ บนขอบฟ้าต้องทะลุผ่านความมืดมิดของการ "สร้างความรู้แบบมนุษยนิยม" ของเราเพื่อให้มองเห็นได้
ในการเรียก "การสร้างมนุษยวิทยา" ว่าเป็น "ลัทธิใหม่" ฟูโกต์ได้ตั้งเป้าหมายที่จะปลุกมนุษย์ยุคใหม่ให้ตื่นจากการหลับใหล กล่าวอีกนัยหนึ่ง เขาตั้งเป้าหมายที่จะเป็นคานต์แห่งความคิดยุคใหม่ มานุษยวิทยาเป็นแนวทางพื้นฐานที่ควบคุมและกำหนดเส้นทางแห่งความคิดทางปรัชญาตั้งแต่คานต์จนถึงยุคของเรา แนวทางนี้มีความจำเป็น
เนื่องจากเป็นส่วนหนึ่งของประวัติศาสตร์ของเรา แต่แนวทางนี้กำลังสลายไปต่อหน้าต่อตาเรา เนื่องจากเราเริ่มรับรู้และประณามแนวทางนี้ในเชิงวิพากษ์วิจารณ์ ทั้งการลืมเลือนการเปิดทางที่ทำให้แนวทางนี้เป็นไปได้ และอุปสรรคที่ดื้อรั้นซึ่งยืนขวางทางรูปแบบความคิดที่ใกล้จะเกิดขึ้นอย่างดื้อรั้น'8 เช่นเดียวกับที่คานต์ประสบความสำเร็จในการถอนความรู้และความคิดออกจากพื้นที่ของการแสดงแทน ฟูโกต์จะถอนความรู้และความคิดออกจากการปกครองแบบกดขี่ของมนุษย์ในฐานะผู้รู้และสิ่งที่รู้จัก โบราณคดีของเขาเป็นการเปิดเผยช่องเปิดที่อุดมคติเหนือธรรมชาติของคานท์เข้ามา: การเปิดเผยที่มีเป้าหมายคือการทำลายขีดจำกัดของมานุษยวิทยา
เนื่องจากเป้าหมายของคานท์คือการทำลายขีดจำกัดของความรู้ที่ถูกหล่อหลอมในอุดมคติโดยการแสดงแทน20 งานของฟูโกต์ เช่นเดียวกับงานของคานท์ เป็นการวิจารณ์และไม่ใช่เพียงการอธิบายเท่านั้น The Order of Things เป็นประวัติศาสตร์ที่พยายามมีส่วนสนับสนุนในการปลดปล่อยความคิดจากการกดขี่ของอดีต "ประวัติศาสตร์การรักษา"2'
โครงสร้างประสบการณ์ของเราและสถานที่ของมนุษย์ในกระบวนการรับรู้ถูกแสดงให้เห็นว่าเป็นผลงานสร้างสรรค์ของยุคสมัยใหม่ ไม่ใช่องค์ประกอบนิรันดร์ในพัฒนาการของวิทยาศาสตร์ แม้ว่าเขาจะบอกว่าเราถูกจองจำอยู่ในภาษาของเราเอง และเราไม่สามารถอธิบายเอกสารของเราเองได้
แต่โครงการของฟูโกต์มีศูนย์กลางอยู่ที่ความเชื่อที่ว่าลำแสงใหม่กำลังเริ่มส่องเข้ามาในคุกแห่งนี้ ในฐานะผู้รับรู้รุ่งอรุณใหม่นี้
ในฐานะนักโบราณคดีที่สามารถวางแสงนี้ในความสัมพันธ์กับขอบเขตของโครงสร้างประสบการณ์ในอดีตและปัจจุบัน ฟูโกต์ดูเหมือนจะมีเท้าข้างหนึ่งอยู่ในโลกสมัยใหม่ และอีกข้างหนึ่งอยู่ในโลกใดก็ตามที่จะตามมา
ขณะที่เขาวางแผนโครงการก่อนหน้านี้ของคานท์เกี่ยวกับสถานที่แห่งประวัติศาสตร์ ฟูโกต์ได้วางงานของเขาเองในพื้นที่ของการเปลี่ยนผ่านในสถานที่ที่ "โลกเคลื่อนไหวอยู่ใต้เท้าของเรา" และจากที่ซึ่งความรู้ประเภทใหม่บางอย่างจะเริ่มเกิดขึ้น22
คำถามพื้นฐานที่สุดที่อาจปรากฏขึ้นต่อปรัชญาอาจเป็นเรื่องเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างรูปแบบการสะท้อนทั้งสองรูปแบบนี้ (คณิตศาสตร์และการตีความ) แน่นอนว่าไม่ใช่ภายในขอบเขตของโบราณคดีที่จะบอกว่าความสัมพันธ์นี้เป็นไปได้หรือไม่ หรือจะวางรากฐานใหม่ได้อย่างไร
แต่โบราณคดีสามารถกำหนดภูมิภาคที่ความสัมพันธ์นี้แสวงหาการดำรงอยู่ ในพื้นที่ใดของญาณวิทยาที่ปรัชญาสมัยใหม่พยายามค้นหาเอกภาพ
ในจุดใดของความรู้ที่ค้นพบขอบเขตที่กว้างที่สุด2' ความสัมพันธ์ระหว่างการวิพากษ์วิจารณ์และโบราณคดีไม่ได้ถูกเปิดเผยอย่างเต็มที่โดยความสัมพันธ์แบบคานท์ของฟูโกต์เองกับลัทธิความเชื่อของการสร้างมนุษยวิทยา
ซึ่งคล้ายกับความสัมพันธ์ของเขากับการปฏิบัติทางการแพทย์สมัยใหม่ใน The Birth of the Clinic แม้ว่าใน The Order of Things ฟูโกต์จะเน้นย้ำถึง "การเชื่อมโยงที่แยกจากกันไม่ได้ระหว่างทฤษฎีและการปฏิบัติ"
แต่เขาไม่ได้พูดถึงการแข่งขันของทฤษฎีในแง่ของความสัมพันธ์ของอำนาจ บทบาทของอำนาจในการก่อตัวและการรวมตัวของวาทกรรมจะเป็นข้อกังวลหลักของฟูโกต์ในผลงานหลังของเขาเรื่อง Discipline and Punish: The Birth of the Prison ในหนังสือเล่มนี้ ปัจจัยของอำนาจทำให้ภารกิจของโบราณคดีซับซ้อนขึ้น รวมถึงวิธีที่ฟูโกต์มองเห็นงานของเขาเองในความสัมพันธ์กับโครงสร้างประสบการณ์สมัยใหม่และหลังสมัยใหม่ที่เป็นไปได้
ความซับซ้อนเหล่านี้บางส่วนได้รับการสำรวจใน The Archaeology of Knowledge ที่นี่ฟูโกต์กล่าวถึงความสัมพันธ์ของงานของเขากับประวัติศาสตร์อื่นๆ และความสัมพันธ์ระหว่างงานของเขากับประวัติศาสตร์อื่นๆ 20. เปรียบเทียบคำอธิบายของโครงการของคานท์และโครงการของเขาเองในหน้า 242 และ 342 ตามลำดับ 21. ฟูโกต์, The Archaeology of Knowledge, 131. 22.
การอภิปรายของฟูโกต์เกี่ยวกับจิตวิเคราะห์ ชาติพันธุ์วิทยา และโดยเฉพาะอย่างยิ่งภาษาศาสตร์ ชี้ให้เห็นถึงความสัมพันธ์ระหว่างผลงานของเขากับการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญบางประการ 23. ฟูโกต์, The Order of Things, 207. 40 งานของไมเคิล เอส. โรธเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงที่อาจเกิดขึ้นในวิธีที่บุคคลโต้ตอบกับโลก เช่นเดียวกับใน The Birth of the Clinic ใน The Archaeology ฟูโกต์ชี้ให้เห็นถึงหน้าที่ของประวัติศาสตร์แบบแผนที่เกี่ยวข้องกับหลักการภายในวาทกรรมของช่วงเวลาใดช่วงเวลาหนึ่ง
ในงานหลังนี้ เขาสรุปการวิจารณ์การไตร่ตรองทางประวัติศาสตร์นี้โดยรวมช่วงเวลาปัจจุบันทั้งหมดไว้ว่า ประวัติศาสตร์ที่ต่อเนื่องกันเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ซึ่งสัมพันธ์กับหน้าที่ก่อตั้งของวิชา เป็นการรับประกันว่าทุกสิ่งที่หลุดลอยไปจากเขาจะถูกคืนกลับคืนให้เขา . . . การทำให้การวิเคราะห์ประวัติศาสตร์เป็นวาทกรรมของความต่อเนื่องและการทำให้จิตสำนึกของมนุษย์เป็นหัวเรื่องดั้งเดิมของการพัฒนาทางประวัติศาสตร์ทั้งหมดและการกระทำทั้งหมดเป็นสองด้านของระบบความคิดเดียวกัน ในระบบนี้ เวลาถูกมองในแง่ของการรวมกันเป็นหนึ่ง และการปฏิวัติไม่เคยเป็นอะไรมากกว่าช่วงเวลาของจิตสำนึก24
แน่นอนว่าฟูโกต์ปฏิเสธ "หน้าที่ก่อตั้งของหัวเรื่อง" และโจมตีแนวคิดของประวัติศาสตร์ที่ต่อเนื่อง เขาบอกกับผู้อ่านว่า "ฉันไม่สามารถพอใจได้จนกว่าฉันจะตัดตัวเองออกจาก 'ประวัติศาสตร์ของความคิด' " และเขาโจมตี "ความกระตือรือร้นแบบอนุรักษ์นิยม" ของผู้ปฏิบัติอย่างรุนแรง25 ในทางกลับกัน ฟูโกต์ยังกล่าวใน The Archaeology ว่าวิธีการของเขาเองเป็นอีกวิธีหนึ่งในการเข้าถึงอดีต และอาจเสริมด้วยรูปแบบการสอบสวนทางประวัติศาสตร์ที่เป็นแบบแผนมากขึ้นด้วยซ้ำ ดังนั้น เขาจึงระมัดระวังที่จะชี้ให้เห็นว่าการวิเคราะห์ทางโบราณคดีไม่ใช่ความพยายามที่จะ "รับประกันว่า" ความเป็นเอกราช เอกราชแต่เพียงผู้เดียว และเป็นอิสระจากการอภิปราย”
แต่จะต้องนำไปใช้ “ในมิติของประวัติศาสตร์ทั่วไป” ในทำนองเดียวกัน เขาไม่ได้ตัดความเป็นไปได้ในการเขียน “ประวัติศาสตร์ของผู้อ้างอิง” แต่เพียงต้องการสร้างพื้นที่สำหรับการดำเนินการที่ถูกต้องตามกฎหมายของวิธีการสืบสวนและบรรยายของเขาเอง26
ความรุนแรงที่ลดลงของการโจมตีรูปแบบอื่นๆ ของประวัติศาสตร์ใน The Archaeology นั้นสอดคล้องกับการลดลงของการใช้ถ้อยคำในการเปลี่ยนแปลงที่มีบทบาทใน The Birth of the Clinic และโดยเฉพาะอย่างยิ่งใน The Order of Things ใน The Archaeology ฟูโกต์อธิบายว่าเขาได้มีส่วนร่วมในการ “สร้างความแตกต่าง” ในการชำระล้างประวัติศาสตร์ของความคิดจาก “ความหลงตัวเองแบบเหนือธรรมชาติ” ทั้งหมด
แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดในโทนที่เป็นการทำนายหายนะเกี่ยวกับ “โลกที่เคลื่อนไหวอยู่ใต้เท้าของเรา” เขาก็ได้ระบุถึงวิกฤตในยุคของเราระหว่าง “ลัทธิโครงสร้างนิยมที่ก้าวหน้า” และ “การอยู่ร่วมกันอย่างสันติ” ของความคิดแบบเหนือธรรมชาติ
อย่างไรก็ตาม มีการเพิ่มองค์ประกอบใหม่เข้าไปในการวิจารณ์ของเขาเกี่ยวกับสิ่งหลัง: ความคิดเชิงอภิปรัชญา โดยการมุ่งเน้นไปที่จิตสำนึกและเจตนาที่อยู่ใต้พื้นผิวของวาทกรรม คือการหลีกเลี่ยงวิกฤตการณ์ในปัจจุบัน
การหลีกเลี่ยงนี้ไม่เพียงถูกมองในแง่ของขีดจำกัดต่อส่วนหนึ่งของความรู้สมัยใหม่เท่านั้น แต่ยังถูกมองว่าเป็นแง่มุมหนึ่งของการต่อสู้ระหว่างรูปแบบความรู้ที่แข่งขันกันหลักสูตรนี้ตั้งคำถามเกี่ยวกับอำนาจและการต่อสู้ทางการเมือง27
การปราบปรามความแตกต่างและความไม่ต่อเนื่องโดย "ผู้หลงตัวเองแบบเหนือธรรมชาติ" ในปัจจุบันถือเป็นการปราบปรามทางการเมือง ฟูโกต์ตั้งคำถามถึง "นักประวัติศาสตร์แบบแผน" ของเขา
ในช่วงท้ายของบทสนทนาใน The Archaeology: ความกลัวอะไรทำให้คุณตอบสนองในแง่ของจิตสำนึกเมื่อมีคน พูดคุยกับคุณเกี่ยวกับการปฏิบัติ เงื่อนไข กฎเกณฑ์ และการเปลี่ยนแปลงทางประวัติศาสตร์ของมัน ความกลัวอะไรทำให้คุณแสวงหาโชคชะตาที่ยิ่งใหญ่ในประวัติศาสตร์และเหนือธรรมชาติของตะวันตกเหนือขอบเขต การแตกแยก การเปลี่ยนแปลง และการแบ่งแยกทั้งหมด สำหรับผมแล้ว คำตอบเดียวสำหรับคำถามนี้คือคำตอบทางการเมือง28
Discipline and Punish ให้คำตอบสำหรับคำถามนี้ หรืออย่างน้อยก็มี ความคิดเห็นบางส่วนเกี่ยวกับคำถามนี้ การหลีกเลี่ยงหรือการทำให้เป็นปริศนาของการปฏิบัติได้แสดงให้เห็นว่า ได้ทำหน้าที่สร้างกลุ่มอำนาจที่ชัดเจนในการพัฒนาระบบการลงโทษ ดังนั้น การเปิดโปงการปฏิบัตินี้ - หรืออย่างที่ฟูโกต์พูดบ่อยครั้งกว่า คือ การสร้างรอยร้าวในสิ่งที่ถือว่าเป็นรากฐานที่มั่นคง - เป็นกิจกรรมในนามของความสัมพันธ์ทางอำนาจประเภทหนึ่ง
ดูเหมือนว่า Discipline and Punish จะเป็นหนังสือที่มีการเมืองมากกว่างานก่อนหน้านี้ของฟูโกต์ เพราะเป็นหนังสือเกี่ยวกับอำนาจของวาทกรรมและเข้าสู่ขอบเขตของวาทกรรมอย่างมีจุดประสงค์ในฐานะขอบเขตของความสัมพันธ์ทางอำนาจ
ฟูโกต์ยืนยันว่าไม่ควรถือว่าความรู้เป็นผลผลิตบริสุทธิ์ของความสัมพันธ์ที่อำนาจถูกแยกออกไป: เราควรยอมรับว่าอำนาจก่อให้เกิดความรู้ (และไม่ใช่เพียงเพราะสนับสนุนความรู้เพราะอำนาจรับใช้อำนาจหรือเพราะใช้ความรู้เพราะมีประโยชน์)
อำนาจและความรู้นั้นบ่งชี้ซึ่งกันและกันโดยตรง ไม่มีความสัมพันธ์ทางอำนาจใด ๆ เกิดขึ้นได้หากปราศจากการจัดตั้งความสัมพันธ์ที่สัมพันธ์กันของสาขาความรู้ หรือความรู้ใด ๆ ที่ไม่สันนิษฐานและประกอบเป็นความสัมพันธ์ทางอำนาจในเวลาเดียวกัน29
ความเชื่อมโยงระหว่างอำนาจและความรู้ซึ่งมีความสำคัญอย่างยิ่งต่อระเบียบวินัยและการลงโทษนั้น เป็นนัยในวิธีที่ฟูโกต์จัดการกับนักประวัติศาสตร์คนอื่น ๆ
ใน The Birth of the Clinic and The Order of Things ในงานก่อนหน้านี้ เขา พยายามแสดงให้เห็นว่าแนวทางของศตวรรษที่ 19 ต่อประวัติศาสตร์การแพทย์ คือการตั้งสมมติฐานถึงจิตวิญญาณทางวิทยาศาสตร์ที่แฝงอยู่ในตัวมนุษย์เสมอมา ซึ่งค่อยๆ แสดงออกมาในรูปแบบที่สร้างสรรค์มากขึ้นเรื่อย ๆ ดังนั้น ความสนใจเฉพาะ ของวิทยาศาสตร์ในศตวรรษที่ 19 จึงได้รับการตอบสนองจากประวัติศาสตร์ที่พบว่า วิทยาศาสตร์ค่อยๆ เอาชนะการต่อต้าน และผ่านอำนาจของความจริง จึงปรากฏออกมาจากความมืดมนในอดีต
ในงานชิ้นหลังนี้ เขาพยายามแสดงให้เห็นว่า นักประวัติศาสตร์ด้านวิทยาศาสตร์คนอื่นๆ ไม่สามารถตรวจสอบระดับประสบการณ์พื้นฐานที่แท้จริงได้ ซึ่งถือเป็นการเบี่ยงเบนไปจากการพิจารณา การไตร่ตรองทางประวัติศาสตร์ในฐานะการปฏิบัติที่ใช้พลังพิเศษ ซึ่งเป็นประเด็นที่กล่าวถึงในทั้ง The Birth of the Clinic และ Discipline and Punish อย่างไรก็ตามกล่าวถึงการใช้พลังพิเศษอย่างชัดเจน นั่นคือ การโจมตี ลัทธิความเชื่อแบบมีมนุษยธรรมและกลไกของการทำให้เป็นมาตรฐานตามลำดับ
ในขณะที่ The Birth of the Clinic ระบุไว้ในคำนำว่าไม่ได้เขียนขึ้นเพื่อหรือต่อต้านยาชนิดใดชนิดหนึ่ง หรือเพื่อ การขาดยา Discipline and Punish ระบุชัดเจนว่าข้อสันนิษฐานพื้นฐาน ของหนังสือเล่มนี้ได้เรียนรู้มาจากการกบฏในเรือนจำสมัยใหม่และการตอบสนองต่อเหตุการณ์ดังกล่าว หรืออย่างที่ฟูโกต์กล่าวไว้ว่า "ไม่ได้มาจากประวัติศาสตร์มากนัก แต่มาจากปัจจุบัน" '30 และฟูโกต์สนใจเรื่องวินัยและการลงโทษเป็นหลักในปัจจุบัน
ประวัติศาสตร์ทำหน้าที่ดูแลความกังวลในปัจจุบัน นี่คือ สิ่งที่เห็นข้างต้น ซึ่งเป็นการวิพากษ์วิจารณ์นักประวัติศาสตร์การแพทย์ในศตวรรษที่ 19 ในหนังสือ The Birth of the Clinic ปัจจุบัน ฟูโกต์ใช้จุดยืนเดียวกับที่เขาเคยวิพากษ์วิจารณ์ในงานก่อนหน้านี้
โดยระบุกลไกของ การทำให้เป็นมาตรฐานว่าเป็นองค์ประกอบหลักของเรือนจำสมัยใหม่และของ กลไกทางสังคมของเราโดยทั่วไป ฟูโกต์จึงสามารถเข้าใจการกำเนิดและการพัฒนาของเรือนจำในฐานะการพัฒนากลไกเหล่านี้ จากการค้นพบ "มนุษยชาติ" ภายในอาชญากรในศตวรรษที่ 18 ไปจนถึงการสร้างจิตวิทยาของระบบยุติธรรมทั้งหมดของเราและโครงสร้างของ ชีวิตประจำวัน
การแบ่งแยกสิ่งผิดปกติและปกติก็เติบโตเป็นรูปแบบที่คุ้นเคย (ปัจจุบัน): การแบ่งแยกอย่างต่อเนื่องระหว่างสิ่งที่ปกติและผิดปกติ ซึ่งแต่ละบุคคลต้องเผชิญ นำเรากลับไปสู่ยุคสมัยของเรา โดยใช้การตีตราและการเนรเทศผู้ป่วยโรคเรื้อนไปยังวัตถุที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง การมีอยู่ของ ชุดเทคนิคและสถาบันทั้งชุดเพื่อวัด ดูแล และแก้ไขสิ่งที่ผิดปกติ นำกลไกการลงโทษที่ความกลัวกาฬโรคก่อให้เกิดขึ้นมาใช้ กลไกของอำนาจทั้งหมดที่แม้กระทั่งทุกวันนี้ยังคงถูก จัดไว้รอบ ๆ บุคคลที่ผิดปกติ เพื่อตีตราและเปลี่ยนแปลงเขา ประกอบด้วย สิ่งเหล่านี้
Discipline and Punish พยายามอย่างสม่ำเสมอที่จะ "นำเรากลับไปสู่ ยุคสมัยของเราเอง" เพื่อที่เราจะได้มีส่วนร่วมในสิ่งที่เรียกว่า "ประเด็นทางการเมืองโดยรวม เกี่ยวกับเรือนจำ"32 นั่นไม่ได้หมายความว่าในงานนี้ ฟูโกต์ ไม่ใส่ใจประวัติศาสตร์น้อยกว่าที่เขาเคยสนใจในโครงการก่อนหน้านี้33
เขาสนใจที่จะแสดงให้เห็นว่าการค้นพบมนุษยธรรมภายในเรือนจำเป็นส่วนหนึ่งของช่วงเวลาประวัติศาสตร์ที่แน่นอน และไม่ได้เป็นการสังเกตชั่วนิรันดร์ (คล้ายกับจุดของเขาใน The Order of Things เกี่ยวกับการปรากฏตัวของมนุษย์) และเทคนิคการสังเกตและทำความเข้าใจนักโทษนั้นสอดคล้องกับ การพัฒนาของอุดมการณ์เฉพาะ (คล้ายกับจุดของเขาใน The Birth of the Clinic เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของโรงพยาบาลกับการเมืองของ การปฏิวัติ)
ใน Discipline and Punish ฟูโกต์ได้ระบุหน้าที่ของเขาไว้ดังนี้: ฉันอยากเขียนประวัติศาสตร์ของเรือนจำแห่งนี้ พร้อมการลงทุนทางการเมืองทั้งหมดของร่างกายที่รวบรวมไว้ในสถาปัตยกรรมแบบปิด ทำไม? ก็เพราะว่าฉันสนใจอดีตใช่หรือไม่? ไม่ ถ้าหมายถึงการเขียนประวัติศาสตร์ของอดีตในแง่ของปัจจุบัน ใช่ ถ้าหมายถึงการเขียนประวัติศาสตร์ของปัจจุบัน34
การเขียนประวัติศาสตร์ของปัจจุบันหมายถึงการเขียนประวัติศาสตร์ในปัจจุบัน การเขียนอย่างมีสติสัมปชัญญะในสาขาความสัมพันธ์ทางอำนาจและการต่อสู้ทางการเมือง ลำดับวงศ์ตระกูลของรูปแบบปัจจุบันของเรือนจำเป็นการวิพากษ์วิจารณ์รูปแบบนี้เพราะ มันบั่นทอนการอ้างสิทธิ์ของอุดมการณ์ของเรือนจำว่าเกี่ยวข้องกับ ปัญหาชั่วนิรันดร์ และเพราะมันเปิดเผยความสัมพันธ์ของเรือนจำกับการปฏิบัติที่ดูเหมือนว่ามันได้ละทิ้งไป โดยการเปิดเผยความสัมพันธ์ของ เรือนจำต่อกลไกของการทำให้เป็นมาตรฐาน ฟูโกต์ได้วางวิทยาศาสตร์ ด้านอาชญากรรมไว้ในอาณาเขตของอำนาจ และตัดขาดวิทยาศาสตร์เหล่านี้จากสาขาใดๆ ที่จะเข้าถึงความจริงได้อย่างบริสุทธิ์35
เขาบรรลุถึงการจัดวางนี้ เนื่องจากเห็นว่าวาทกรรมของเขาเองตกอยู่ในอาณาเขตของอำนาจนี้ ขณะนี้ ความแตกต่างที่สำคัญสามารถเห็นได้ระหว่างการใช้ปัจจุบันของฟูโกต์กับเทคนิคที่เขาวิพากษ์วิจารณ์มิเชเลต์สำหรับการใช้ในการสร้าง ประวัติศาสตร์การแพทย์ในภาพลักษณ์ของยุคสมัยของเขาเอง
ในงานทั้งหมดที่กล่าวถึงในบทความนี้ ฟูโกต์กำลังเขียนประวัติศาสตร์ของปัจจุบันเพื่อเปลี่ยนปัจจุบันให้กลายเป็นอดีต การเขียนจากจุดเปลี่ยนสำคัญของโครงสร้างประสบการณ์ของเรานั้นมีความสำคัญต่อภารกิจของฟูโกต์ เพราะสิ่งนี้ทำให้เขาสามารถมองปัจจุบันว่าเป็นสิ่งที่แทบจะเป็นประวัติศาสตร์ก็ได้ มิเชลเลต์และนักประวัติศาสตร์การแพทย์ในศตวรรษที่ 19 เขียนประวัติศาสตร์ของตนเพื่อขยายปัจจุบันไปข้างหน้าและข้างหลังในเวลา ประวัติศาสตร์ของพวกเขาพยายามรักษาความรู้สึกร่วมสมัยไว้โดยแสดงให้เห็นว่าความรู้สึกร่วมสมัยนั้นยังคงเหมือนเดิมในทุกช่วงเวลา
ประวัติศาสตร์เชิงวิจารณ์ของฟูโกต์พยายามปฏิเสธความเป็นไปได้ของการรักษาไว้โดยเปิดเผยช่องว่างระหว่างประสบการณ์และการรับรู้โลกในรูปแบบต่างๆ และผ่านการเปิดเผยนี้ ประสบการณ์ของเราเองก็จะสั่นคลอน จนอาจเกิดช่องว่างอีกช่องหนึ่งขึ้นได้
ฟูโกต์แสดงความแตกต่างนี้ว่าเป็นความแตกต่างระหว่างการค้นหารากฐานและการแตกสลายของสิ่งที่เคยคิดว่าเหมือนกัน: “การค้นหาการสืบเชื้อสายไม่ใช่การสร้างรากฐาน ในทางตรงกันข้ามมันรบกวนสิ่งที่เคยคิดว่าเป็นหนึ่งเดียวกัน มันแสดงให้เห็นถึงความหลากหลายของสิ่งที่จินตนาการว่าสอดคล้องกับตัวมันเอง”36
ประวัติศาสตร์วิพากษ์วิจารณ์ของฟูโกต์สามารถพรรณนาได้ว่าเป็นประวัติศาสตร์ที่ต่อต้าน เนื่องจากมัน กำลังพยายามทำให้ปัจจุบันกลายเป็นอดีตที่เราละทิ้งมันไว้เบื้องหลัง ไม่ใช่ ประวัติศาสตร์ที่เราโอบรับไว้แน่นหนาว่าเป็นประวัติศาสตร์ของเราเอง คำศัพท์ของเฮย์เดน ไวท์ สำหรับโครงการนี้ คือ “การไม่รำลึกถึงสิ่งที่ผ่านมา” เป็นคำที่ถูกต้อง37
ฟูโกต์เปิดเผยอดีตเพื่อแยกปัจจุบันออกเป็นอนาคตที่จะทิ้ง หน้าที่ของประวัติศาสตร์ไว้เบื้องหลัง อนาคตที่ไม่จำเป็นต้องมีการ รื้อฟื้นอดีตอย่างไม่มีที่สิ้นสุด แต่จะตั้งอยู่ใน “การกระจัดกระจายของกระแสเวลาอันลึกซึ้ง” เท่านั้น คำถามยังคงอยู่ว่าองค์ประกอบวิพากษ์วิจารณ์นี้ในงานของฟูโกต์มี ความสัมพันธ์ใดๆ กับโครงการโบราณคดีของเขาหรือไม่ นอกเหนือจากการวางเคียงกัน
กล่าวอีกนัยหนึ่ง แม้ว่าฉันจะแสดงให้เห็นแล้วว่าองค์ประกอบวิพากษ์วิจารณ์มีบทบาทสำคัญ ในสามประการของ ฉันไม่ได้แสดงให้เห็นว่าผลงานทางโบราณคดีของฟูโกต์มีบทบาทที่จำเป็นหรือไม่ องค์ประกอบที่สำคัญในโบราณคดีเป็นเพียงอาการของจิตสำนึกทางสังคมที่กระตือรือร้นเป็นครั้งคราวของผู้ริเริ่มหรือไม่ หรือมีบทบาทพื้นฐานในการสอบสวนโดยรวมหรือไม่ คำถามเหล่านี้เปลี่ยนพื้นฐานของบทความนี้ ซึ่งได้ให้คำอธิบายถึงสิ่งที่ฟูโกต์กำลังทำในการเขียน "ประวัติศาสตร์ของปัจจุบัน"
การถามว่าองค์ประกอบที่สำคัญในโบราณคดีสามารถละเว้นได้หรือไม่ เหมือนกับการถามว่าฟูโกต์สามารถทำอย่างอื่นได้หรือไม่ และยังคงเป็นฟูโกต์ (มากหรือน้อย) ได้หรือไม่
องค์ประกอบที่สำคัญดูเหมือนจะจำเป็นสำหรับโบราณคดีที่ กำลังพยายามกำหนดขอบเขตของช่วงเวลาสมัยใหม่ ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ นักโบราณคดีเขียน จุดยืนของฟูโกต์ที่ว่ามีเท้าข้างหนึ่งอยู่ ในยุคของเราเองและอีกข้างหนึ่งอยู่ในช่วงเวลาใดก็ตามที่จะตามมา เป็นสิ่งจำเป็นสำหรับนักโบราณคดีที่ต้องการพูดคุยเกี่ยวกับการวางตำแหน่งของยุคสมัยของตนเอง
หากจะยืม คำอุปมาอุปไมยจากฟูโกต์: รุ่งอรุณใหม่ที่ส่องสว่างจุดเริ่มต้นของ ยุคใหม่ยังส่องสว่างให้เห็นขอบเขตของตัวเราเองอีกด้วย ในการกำหนดขอบเขตเหล่านี้ นักโบราณคดีในยุคปัจจุบันมีความจำเป็นอย่างยิ่ง เนื่องจากเขา กำลังเปิดเผยความจำกัดของสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นคุณลักษณะสำคัญของมนุษยชาติ และด้วยเหตุนี้ เขาจึงท้าทายสมมติฐานพื้นฐานบางประการ ของยุคสมัยของเขา
จุดยืนของฟูโกต์ที่อยู่บนขอบของสิ่งที่ดูเหมือนกับว่าเขากำลังเปลี่ยนผ่านอีกครั้งในโครงสร้างของประสบการณ์ ทำให้เกิดคำถามอีกประการหนึ่งเกี่ยวกับองค์ประกอบที่สำคัญของโบราณคดี
นั่นคือ แม้ว่าเขาจะได้รับคำชมเชยสำหรับการท้าทาย สมมติฐานพื้นฐานของความทันสมัยอย่างสุดโต่ง แต่เขาอาจถูกโจมตีได้อย่างชัดเจนสำหรับการไม่มี "หลักการแห่งการมุ่งมั่น" หรือ การมีส่วนร่วมใน "ความเก๋ไก๋แบบสุดโต่งที่เอาแต่ใจตนเอง"38
คำวิจารณ์ทั้งสองนี้เท่ากับ กล่าวว่า การท้าทายของ ฟูโกต์ ไม่มีเนื้อหา แต่เพียงโจมตี ความสัมพันธ์ทางอำนาจที่มีอยู่ โดยไม่ได้เสนอการเมืองทางเลือกหรือแม้แต่วิสัยทัศน์ของอนาคต ดังที่ฟูโกต์ได้กล่าวไว้เองว่า อนาคตที่เริ่มมองเห็นได้นั้นว่างเปล่าโดยสิ้นเชิง: "ประสบการณ์นั้นอยู่ในระหว่างการเดินทางและไม่สามารถหยั่งรู้ได้ ความใกล้เข้ามานั้นทำให้มองเห็นได้แต่โดยสมบูรณ์แต่ไม่สามารถหยั่งรู้ได้อีก"39 "
ความล้มเหลว" ของฟูโกต์ในเรื่องนี้เป็นเพียงความล้มเหลวตาม เงื่อนไขที่เขาปฏิเสธเท่านั้น ฟูโกต์ไม่ได้เสนอการเมืองทางเลือกเพราะเขาได้เปิดเผยขอบเขตของความหมายของแนวคิดของเราเกี่ยวกับ "การเมือง"
การที่ฟูโกต์อยู่ท่ามกลางโครงสร้างของประสบการณ์ทำให้เขาสามารถอธิบายอย่างวิจารณ์ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นและสิ่งที่ปรากฏในวาทกรรมได้ แต่สิ่งนี้ไม่อนุญาตให้เขาอธิบาย ทางเลือกอื่นใดสำหรับอนาคตได้ เนื่องจากยังไม่สามารถพูดถึงทางเลือกดังกล่าวได้ อย่างน้อยที่สุด นี่จะเป็นการป้องกันแบบที่ฉันคาดหวังว่าฟูโกต์จะทำ ในทางกลับกัน ความพยายามของเขาที่จะ ระบุตัวตนบางส่วนกับกลุ่มมาร์กซิสต์บางกลุ่ม
สำหรับฉันแล้ว ดูเหมือนจะคล้ายคลึงกับความพยายามของเขาในการพัฒนา "ทฤษฎีการจัดระบบแบบไม่ต่อเนื่อง" เพื่อเป็นพื้นฐานสำหรับโบราณคดี ฟูโกต์เปิดเผยความพยายามในการสร้างพื้นฐานดังกล่าวอย่างสอดคล้องกันมากขึ้น
ขณะที่เขาเปิดเผยขอบเขตที่มาร์กซิสต์ต้องพูดต่อไปอย่างสอดคล้องกันมากขึ้น สำหรับฟูโกต์แล้ว จึงไม่มีระบบการเมืองทางเลือกในความหมายที่มาร์กซิสต์สามารถมองได้ว่าเป็นทางเลือกอื่นสำหรับเสรีนิยม แทนที่จะเป็นเช่นนั้น "การจินตนาการถึงระบบอื่น ก็เท่ากับการขยายการมีส่วนร่วมของเราในระบบปัจจุบัน"40 การเขียน "ประวัติศาสตร์ของปัจจุบัน" เป็นการท้าทายต่อแนวคิดพื้นฐานบางประการของเราเกี่ยวกับการเขียนประวัติศาสตร์
ในฐานะของงานต่อต้านประวัติศาสตร์หรือต่อต้านความทรงจำ งานของฟูโกต์มีองค์ประกอบที่สำคัญอย่างยิ่ง แต่ตำแหน่งที่ไม่มั่นคงของการคร่อม ความผิดพลาดซานแอนเดรียสในประสบการณ์ของเรานั้นสบายใจสำหรับฟูโกต์เท่านั้นใน การกำหนดขอบเขตของวาทกรรมสมัยใหม่ของเขา และเขาวางความรู้สึกทั้งสองอย่างไว้ในคลังข้อมูลของเราอย่างมั่นคงเมื่อถูกถามถึงทางเลือกอื่นสำหรับ
ความสัมพันธ์ทางอำนาจที่มีอยู่ การปรากฏตัวของฟูโกต์ในสายตาของบางคนทั้งฝ่ายซ้ายและฝ่ายขวาในฐานะ ผู้แสดงทางการเมืองที่ "เอาแต่ใจตัวเอง" ส่วนหนึ่งมาจากความสามารถอันน่าพิศวงของเขาในการมองเห็นขอบเขตของวาทกรรมปัจจุบันของเราจากจุดที่บางครั้งอยู่นอกเหนือขอบเขตนั้น และความไม่สามารถหรือการปฏิเสธที่จะประกาศการปฏิบัติที่เหมาะสมกับขอบเขตนั้นนอกเหนือขอบเขตนั้น
อย่างไรก็ตาม ความท้าทายที่งานของฟูโกต์สร้างต่อความเหมาะสมของคำที่แทรกซึมเข้าไปในทุกคำขอการเมืองใหม่นั้นยังคงเป็นความท้าทายที่ลึกซึ้ง
งานของเขายอมรับว่าคำขอเหล่านี้มักจะเป็นส่วนหนึ่งของการค้นหาคุณธรรมใหม่ๆ และเป็นแก่นแท้ของการเปิดเผยชั้นต่างๆ ของอดีต ฟูโกต์ปฏิเสธความจำเป็นชั่วนิรันดร์ของการค้นหานี้ และแม้ว่างานของเขาอาจทำให้เราไม่แน่ใจว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร แต่โบราณคดีก็ให้การวินิจฉัยที่สำคัญว่าประวัติศาสตร์ในปัจจุบันมีเนื้อหาอย่างไร
สรุปเนื้อหาหลักของบทความ:
-
การเข้าใจประวัติศาสตร์ในลักษณะใหม่: ฟูโกต์เสนอวิธีการศึกษาประวัติศาสตร์ที่แตกต่างจากแนวทางดั้งเดิม โดยไม่มุ่งเน้นการศึกษาปัจจัยที่นำไปสู่เหตุการณ์ในอดีตหรือการเล่าเรื่องราวตามลำดับเวลา แต่จะมุ่งเน้นที่การศึกษาปัจจุบันผ่านเลนส์ของประวัติศาสตร์ ซึ่งมองไปที่ "ปัจจุบัน" ของเราและการศึกษาว่ามีอะไรในอดีตที่ยังคงมีผลกระทบในปัจจุบัน
-
แนวคิดของ "History of the Present": ฟูโกต์ใช้การศึกษาประวัติศาสตร์เพื่อเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นในปัจจุบัน (เช่น สถาบันต่างๆ, ระบบอำนาจ, หรือวิธีการจัดระเบียบสังคม) แนวคิดนี้มุ่งเน้นการสืบค้นถึงโครงสร้างและกลไกที่ทำให้สิ่งต่างๆ ในปัจจุบันเกิดขึ้น วิธีนี้มองว่าเหตุการณ์ในอดีตมีบทบาทในการสร้างประเด็นหรือสภาพการณ์ในปัจจุบัน และการเข้าใจอดีตจะช่วยให้เรามองเห็นถึงอำนาจและการควบคุมที่แฝงอยู่ในกระบวนการทางสังคม
-
การเปลี่ยนแปลงของวิธีการศึกษา: ฟูโกต์วิจารณ์วิธีการศึกษาประวัติศาสตร์แบบดั้งเดิมที่มักจะเน้นการเล่าเรื่องตามลำดับเหตุการณ์หรือการศึกษาผลกระทบจากเหตุการณ์สำคัญๆ ในอดีต ฟูโกต์เสนอให้มองประวัติศาสตร์ในมุมที่เน้นไปที่การสร้างและการเปลี่ยนแปลงของ "โครงสร้าง" หรือ "กฎเกณฑ์" ที่กำหนดการกระทำและการรับรู้ในปัจจุบัน เช่น การวิเคราะห์ระบบการศึกษา, การปกครอง, หรือระบบสาธารณสุขในบริบทของอำนาจที่กำหนด
-
การเชื่อมโยงประวัติศาสตร์และอำนาจ: ฟูโกต์มองว่าในประวัติศาสตร์ไม่ได้มีแค่การบันทึกเหตุการณ์หรือวิธีการเปลี่ยนแปลงของสังคมเท่านั้น แต่ยังเป็นการศึกษาว่า "อำนาจ" ถูกสร้างขึ้นและรักษาไว้ในสังคมอย่างไร ฟูโกต์เน้นการมองว่าอำนาจไม่จำเป็นต้องแสดงออกในรูปแบบของการควบคุมทางกายภาพหรือความรุนแรง แต่สามารถแสดงออกได้ในรูปแบบที่ละเอียดอ่อน เช่น ผ่านการฝึกฝน, การกำหนดพฤติกรรม, และการควบคุมความคิด
-
การใช้ประวัติศาสตร์เพื่อวิจารณ์สภาพสังคมในปัจจุบัน: ฟูโกต์เสนอว่าการศึกษา "ประวัติศาสตร์ของปัจจุบัน" ช่วยให้เราเข้าใจโครงสร้างและระบบที่ทำให้เกิดการควบคุมและการกดขี่ในสังคม ไม่ใช่แค่การศึกษาสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตเท่านั้น แต่ยังเป็นการทำความเข้าใจว่าปัจจุบันยังคงมีอำนาจและระบบที่มาจากอดีตที่ยังคงดำรงอยู่ในชีวิตประจำวัน
-
การเปลี่ยนแปลงในความรู้และการควบคุม: ฟูโกต์เห็นว่าการเปลี่ยนแปลงในประวัติศาสตร์ไม่ได้หมายถึงแค่การพัฒนาของความรู้ แต่หมายถึงการเปลี่ยนแปลงของวิธีการที่เราจัดระเบียบและควบคุมความรู้ การศึกษาของฟูโกต์มุ่งเน้นไปที่การศึกษาระบบที่สร้างความรู้และอำนาจ และวิเคราะห์การเปลี่ยนแปลงในความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองอย่าง
-
การใช้ประวัติศาสตร์เพื่อแยกแยะอำนาจ: การศึกษา "ประวัติศาสตร์ของปัจจุบัน" ช่วยให้เรามองเห็นว่าระบบและสถาบันต่างๆ ในสังคมมีอำนาจที่มีผลกระทบต่อชีวิตประจำวันของเรายังไง ฟูโกต์เสนอว่าเราต้องทำความเข้าใจอำนาจในสังคมไม่เพียงแค่ในระดับของการตัดสินหรือการลงโทษ แต่ยังรวมไปถึงการสร้างความรู้และการจัดระเบียบของสังคม
แนวคิดที่ได้จากบทความ:
- การศึกษา "ประวัติศาสตร์ของปัจจุบัน" ไม่ได้มุ่งเน้นไปที่การบันทึกเหตุการณ์ในอดีต แต่เน้นการศึกษาโครงสร้างอำนาจและการควบคุมในสังคมที่มีรากฐานมาจากอดีต ซึ่งมีผลต่อการทำงานและการจัดระเบียบชีวิตในปัจจุบัน
- ประวัติศาสตร์ไม่ใช่แค่การศึกษาผลกระทบจากอดีต แต่คือการค้นหาว่าสถานการณ์ปัจจุบันเกิดขึ้นได้อย่างไรและมีโครงสร้างอะไรบ้างที่ยังคงอยู่จากอดีตที่มีอิทธิพลต่อชีวิตในปัจจุบัน
- ฟูโกต์เสนอให้ มองอำนาจในฐานะสิ่งที่แทรกซึมทุกส่วนของสังคม และไม่ได้จำกัดแค่การควบคุมโดยตรงหรือการใช้ความรุนแรง แต่เป็นการควบคุมผ่านกระบวนการฝึกฝนและสร้างระเบียบในสังคม
สรุป:
"History of the Present" ของฟูโกต์ เป็นแนวทางการศึกษาที่มีความสำคัญในการวิเคราะห์ว่าอำนาจและความรู้ในสังคมสมัยใหม่ไม่ได้เป็นเพียงแค่ผลจากเหตุการณ์ในอดีต แต่ยังเกี่ยวข้องกับโครงสร้างและระบบที่มาจากอดีตและยังคงส่งผลต่อชีวิตในปัจจุบัน ฟูโกต์มองว่า การศึกษา "ประวัติศาสตร์ของปัจจุบัน" ช่วยให้เราเข้าใจถึงวิธีที่อำนาจและความรู้มีผลต่อสังคมอย่างละเอียดและลึกซึ้งมากขึ้น.
ส่วนที่สองของหนังสือซึ่งมีชื่อว่า 'Spaces of Govermentality' ประกอบด้วยเรียงความสามเรื่อง ในหนังสือ 'The Other Space of Police Power; or, Foucault and the No-Fly Zone' Mark Neocleous โต้แย้งว่าการทำความเข้าใจ "เขตห้ามบิน" ในปัจจุบันนั้นต้องขยายความแนวคิดของ Foucault เกี่ยวกับอำนาจของตำรวจโดยถือว่าอำนาจของตำรวจมีความเกี่ยวข้องโดยเนื้อแท้และแยกจากกันไม่ได้กับสงคราม ซึ่งแนวคิดสองแนวคิดนี้แม้จะเกี่ยวข้องกันแต่ก็แสดงถึงสถาบันที่แตกต่างกันสองแห่งสำหรับตัว Foucault เอง ในหนังสือ 'On The Road with Michel Foucault: Migration, Deportation and Viapolitics' William Waters พัฒนาแนวคิดเรื่อง "viapolitics" เพื่อวิเคราะห์พลวัตอำนาจที่แตกต่างกันของยานพาหนะในฐานะสถานที่อพยพในสังคมตะวันตกในปัจจุบัน ในขณะที่ลำดับวงศ์ตระกูลของอำนาจของฟูโกต์มักเน้นไปที่สถาบันที่แน่นอน เช่น เรือนจำ โรงเรียน หรือคลินิก วอเตอร์สใช้ viapolitics เพื่อสร้างปัญหาให้กับการอพยพ “จากมุมมองของการเดินทาง และยานพาหนะ อำนาจ ตลาด โครงสร้างพื้นฐาน และอัตวิสัยที่เป็นตัวกลางในการเดินทางนั้น” (101) จากนั้น ใน 'Securing the Social: Foucault and Social Networks' ทิเซียนา เทอร์ราโนวาเสนอการตีความใหม่ที่ว่าการเกิดขึ้นของเครือข่ายสังคมมีความเกี่ยวพันอย่างใกล้ชิดกับประวัติศาสตร์ของเทคนิคทางชีวการเมืองและเหตุผลทางการเมืองของเสรีนิยมที่ฟูโกต์วิเคราะห์ในThe Birth of Politics and Security, Territory, Population
ส่วนที่สามซึ่งมีชื่อว่า 'Troubling Subjectivities' ประกอบด้วยเรียงความสามเรื่อง Alain Brossat เริ่มต้นเรียงความเรื่อง 'Human Pastorate and “ La Vie Bête ”' ด้วยการบรรยายถึงความประหลาดใจของเขาต่อความจริงที่ว่าแม้จะโต้แย้งว่าอำนาจของศาสนาจารย์มุ่งเป้าไปที่การดูแลประชาชน แต่ Foucault ไม่เคยวิเคราะห์พลวัตของความสัมพันธ์นี้จากมุมมองของประชาชน อย่างไรก็ตาม หลังจากวิเคราะห์ข้อความอย่างรอบคอบแล้ว Brossat เปิดเผยว่าการละเว้นนี้ไม่ใช่ความผิดพลาดของ Foucault แต่เป็นความพยายามที่จะเน้นย้ำว่าจากมุมมองของอำนาจของศาสนาจารย์ (ซึ่งชีวการเมืองร่วมสมัยเป็นรูปแบบหนึ่ง) ผู้คนกลายเป็นคนไร้ความหมายและมีเพียงชีวิตและความเป็นมนุษย์ของศาสนาจารย์เท่านั้นที่ได้รับการรับประกัน ในหนังสือ Beyond Slogans and Snapshots: The Story of the Groupe d'Information sur les Prisonsโซฟี ฟักเกิลโต้แย้งว่าความโกรธแค้นของประชาชนในยุคปัจจุบันที่มีต่อโอกาสทางการศึกษาที่จำกัดมากขึ้นในเรือนจำ ซึ่งเห็นได้จากการที่คริส เกรย์ลิง ออกคำสั่งห้ามหนังสือในเรือนจำของสหราชอาณาจักรในปี 2013 มักจะมองข้ามประเด็นที่ลึกซึ้งกว่านั้น กล่าวโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ฟักเกิลโต้แย้งว่าการประท้วงนี้เป็น "การกระทำที่ไม่สุจริต" ซึ่งมองข้ามวิธีการที่เรือนจำปิดกั้นเสียงของผู้ต้องขังและครอบครัวของพวกเขาอย่างเป็นระบบ และประเด็นที่ลึกซึ้งกว่านั้นว่าทำไมเรือนจำในรูปแบบปัจจุบันจึงถือกำเนิดขึ้นในช่วงต้นศตวรรษที่ 21 ในตอนแรก (156) ต่อมาใน 'Troubling Mobilities: Foucault and the Hold over “Unruly” Movements and Life Time' Martina Tazziolli ได้แรงบันดาลใจจากการวิเคราะห์ของ Foucault เกี่ยวกับระบอบแรงงานและอำนาจทางวินัย และได้กระตุ้นให้มีการสร้างแนวคิดใหม่เกี่ยวกับพรมแดนและชีวิตของผู้อพยพในรัฐบาลตะวันตกในปัจจุบัน
ส่วนที่สี่และส่วนสุดท้ายมีชื่อว่า 'การเมืองแห่งความจริง' และมีเรียงความ 5 เรื่อง ใน ' สิ่งแวดล้อมและชีวการเมืองอาณานิคม: สู่ลำดับวงศ์ตระกูลของวิชาสิ่งแวดล้อมหลังอาณานิคม' โอราซิโอ อิเรราพัฒนาลำดับวงศ์ตระกูลของสิ่งแวดล้อมเพื่อแสดงให้เห็นว่าการวิเคราะห์แบบฟูโกต์อาจทำให้เราเข้าใจการเกิดขึ้นของทรัพยากรส่วนกลางและวิชาการเมืองที่เกิดขึ้นจากเหตุการณ์นั้นได้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น เพื่อพัฒนาประเด็นนี้ อิเรราเน้นไปที่กรณีการใช้ป่าในรัฐอุตตราขัณฑ์โดยเฉพาะ ใน 'ปิแอร์ ฮาโดต์และมิเชล ฟูโกต์เกี่ยวกับการฝึกจิตวิญญาณ: การเปลี่ยนแปลงตนเอง การเปลี่ยนแปลงปัจจุบัน' ลอร่า เครโมเนซีโต้แย้งว่าทั้งฮาโดต์และฟูโกต์พยายามสร้างแนวคิดใหม่เกี่ยวกับการฝึกจิตวิญญาณโบราณให้กลายเป็นวิธีการที่เราสามารถปรับเปลี่ยนวิธีการดำรงอยู่ของเราในปัจจุบันเพื่อต่อต้านความสัมพันธ์ของอำนาจที่มีอำนาจเหนือกว่าได้ ในหนังสือ A Decolonizing Alethurgy: Foucault after Fanon Matthieu Renault แสดงให้เห็นว่าการอภิปรายของ Foucault เกี่ยวกับการสารภาพ การบอกความจริง และสงครามระหว่างเผ่าพันธุ์ช่วยให้เราเข้าใจแนวคิดของ Fanon เกี่ยวกับการผลิตความจริงภายในบริบทของอาณานิคมมากขึ้นได้อย่างไร ในหนังสือ Ethics as Politics: Foucault, Hadot, Cavell, and the Critique of Our Present Daniele Lorenzini แสดงให้เห็นว่างานด้านจริยธรรมและการเมืองของ Foucault, Hadot และ Cavell ล้วนเป็นเครื่องมือพื้นฐานในการมองว่าแนวทางปฏิบัติด้านปรัชญาเป็นการวิจารณ์ปัจจุบันของเราอย่างถาวร ในตอนท้าย ในหนังสือ Resistance and Vulnerability: An Interview with Judith Butler Judith Butler กล่าวถึงอิทธิพลของ Foucault ของเธอ รวมถึงสิ่งที่เธอเห็นว่าเป็นข้อจำกัดที่อาจเกิดขึ้นจากการวิเคราะห์ของ Foucault
โดยรวมแล้ว บทความในเล่มนี้จะสำรวจธีมและเหตุการณ์ที่น่าสนใจและสำคัญมากมาย และแสดงให้เห็นว่าการวิเคราะห์แบบฟูโกต์สามารถนำมาใช้เพื่อทำความเข้าใจและตีความประวัติศาสตร์ของปัจจุบันของเราได้อย่างไร ถึงกระนั้น เราอาจคัดค้านการใช้แนวคิดและวิธีการของฟูโกต์ในการบรรลุเป้าหมายนี้ แม้ว่าบทนำจะระบุว่างานของฟูโกต์จะไม่ถูกใช้เป็นกล่องเครื่องมือ ซึ่งเราเพียงแค่ต้องค้นหาแนวคิดที่ถูกต้องแล้วนำไปใช้ในสถานการณ์ปัจจุบันได้อย่างง่ายดาย แต่การถกเถียงกันอย่างน้อยที่สุดว่าบทความในเล่มนี้จะผลักดันแนวคิดนี้ไปไกลพอหรือไม่ นั่นคือ แม้ว่าบทความบางบทความจะไม่ได้นำแนวคิดของฟูโกต์มาใช้กับปัจจุบันโดยตรง แต่บทความบางบทความเริ่มต้นด้วยแนวคิดเหล่านั้น จากนั้นก็ตีความใหม่หรือปรับเปลี่ยนแนวคิดเหล่านั้นในลักษณะที่ช่วยอธิบายสถานการณ์ปัจจุบัน แต่การปรับเปลี่ยนเพียงพอหรือไม่ เราสามารถเริ่มต้นด้วยแนวคิดของฟูโกต์เกี่ยวกับการปกครองหรือความเป็นอัตวิสัย แล้วปรับเปลี่ยนและนำไปใช้กับปัจจุบันได้จริงหรือ ฟูโกต์พัฒนาแนวคิดเหล่านี้ภายในสภาพแวดล้อมทางประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมที่เฉพาะเจาะจงมาก ดังนั้น จึงไม่มีเหตุผลใดที่จะเชื่อว่าแนวคิดเหล่านี้สามารถนำไปประยุกต์ใช้ในปัจจุบันได้ หรือแนวคิดเหล่านี้ยังคงเชื่อมโยงกับพลวัตของอำนาจ/ความจริง/ประเด็นที่ดำเนินการอยู่ในปัจจุบัน นั่นคือ ไม่มีเหตุผลใดที่ จะยึดมั่นว่าอำนาจของรัฐบาล เช่น มีความเกี่ยวข้องใดๆ กับการทำความเข้าใจความสัมพันธ์ทางอำนาจในปัจจุบัน แนวคิดเหล่านี้อาจมีความเกี่ยวข้องทางประวัติศาสตร์ โดยถือว่าเรายอมรับลำดับวงศ์ตระกูลของฟูโกต์ในระดับใด อย่างไรก็ตาม เนื่องจากแนวคิดที่เขาพัฒนาขึ้นไม่ถือเป็นข้อเท็จจริงที่อยู่เหนือประวัติศาสตร์ เราจึงไม่สามารถดัดแปลงแนวคิดเหล่านี้ให้เข้ากับปัจจุบันได้หรือไม่ อย่างน้อยก็เป็นประเด็นที่น่าสงสัยตามวิธีการของฟูโกต์ ในทางกลับกัน ดูเหมือนว่าเราต้องดำเนินการลำดับวงศ์ตระกูลของแนวทางปฏิบัติร่วมสมัย จากนั้นจึงพยายามพิจารณาว่าการวิเคราะห์นั้นเผยให้เห็นโครงสร้างอำนาจประเภทต่างๆ ที่ฟูโกต์ได้วางแนวคิดไว้ในงานของเขาเองหรือไม่
อย่างไรก็ตาม แม้จะมีข้อเสียที่อาจเกิดขึ้นได้ แต่บทความในเล่มนี้ก็ถือเป็นผลงานอันมีค่าสำหรับผู้ที่ต้องการใช้แนวคิดและวิธีการของฟูโกต์เพื่อทำความเข้าใจสถานการณ์ร่วมสมัย บทความแต่ละบทเสนอแนวทางใหม่ในการทำความเข้าใจ สร้างทฤษฎี และต่อต้านความสัมพันธ์ทางอำนาจที่ยังคงดำเนินอยู่ในปัจจุบัน
References
- 1981 A Conversation with Michel Foucault Partisan Review vol. 38, no. 2, pp. 192-201.
- 1977 Discipline and Punish ed. and trans. Alan Sheridan (New York: Vintage Press)
จากบทความ Foucault's "History of the Present"Michael S. RothHistory and Theory, Vol. 20, No. 1 (Feb., 1981), pp. 32-46 (15 pages)
